Ik ga jullie mijn verhaal vertellen, maar wil iedereen er voor waarschuwen! Dit wordt de eerste keer dat ik mijn verhaal hier doe. Ik kan er nog steeds niet goed over praten en het is ook nog heel erg pijnlijk. Ik ben samen met mijn vriend vanaf 2 september 2003 (nog steeds) en hij zat in de marine (op het land). Hij moest februari 2004 op oefening naar Duitsland. Voor 2 weken, dat was het langste dat we ooit van elkaar zijn weg geweest. Ik was heel erg aanhankelijk aan hem, wou dit niet maar het klikte zo goed en ik had al zoveel mee gemaakt. Hij ook, hij heeft van mei 2003 t/m aug. 2003 in Afghanistan gezeten en heeft daar afschuwelijke dingen meegemaakt! Nadat hij terug kwam van Duitsland (in begin maart) ben ik niet meer ongesteld geworden daarna. Ik heb 8 weken niets gezegd tegen mijn ouders. Ik was 17 jaar toen! Nadat ik een fikse ruzie had gehad met mijn ouders. Had ik mijn spullen gepakt en ging weg. Ik was al in een soort opvang huis voor mij en mijn kindje want bij mijn vriend kon ik nog niet terecht. Hij woonde op de kazerne en daar mag je niet komen eigenlijk. Dus zou ik daar naar toe gaan. Toen ik daar was belden mijn ouders om te zeggen dat ik terug naar huis moest komen. Ik zei over de telefoon dat ik zwanger was. Het heeft 2 dagen geduurd voordat ze het geloofden. Ik ben diezelfde avond naar huis gegaan. Mijn vriend moest weer naar de kazerne, jammer genoeg want ik had hem zo nodig op dat moment. Hij zat zo'n 230 km van me vandaan. Mijn ouders zeiden dat ik geen abortus mocht doen, ik zei direct dat wil ik ook niet! Een week later veranderden ze van gedachten (ik ben niet iemand die het zomaar tegen mijn ouders opneemt en zeker niet als ik alleen met ze ben). Ik wist dat mijn vriend er eigenlijk nog niet klaar voor was, hij had nog zoveel te verwerken van zijn uitzending naar Afghanistan. Ze zeiden tegen mijn vriend dat abortus geen kwaad kon en dat je het zo vergeten was. Mijn vriend zei tegen mij: 'Het maakt mij niet uit, je weet als je het houdt dat je kans hebt dat ik het nog niet helemaal aan kan en dat het op jou aankomt.' Dat wist ik en dat vond ik zelf ook niet erg. Mijn ouders wilden dat ik een abortus liet plegen! Iets wat ik absoluut niet wilde maar wat had ik te vertellen? Ik was pas 17 jaar, zij waren verantwoordelijk voor mij. Zij hadden nog steeds de rechten over mij. Toen hebben ze dus de abortuskliniek gebeld en een afspraak gemaakt. Op 15 juni 2004 moest ik daarnaar toe. Ik bleek nadat er een echo gemaakt was 12 weken en 5 dagen zwanger te zijn van een pracht kindje. Ik heb de echo pas na afloop gezien en ook mee naar huis genomen. Ik was daar en mijn vriend mocht er niet bij zijn, dat vond ik het ergste want hem had ik het hardste nodig van allemaal! De rest kon van mijn part door de shit zakken. Na afloop thuis gekomen liet ik de echo pas aan mijn ouders zien. Zij hadden per direct onzettende spijt, ik denk dat ze het nooit echt geloofd hebben. Ik heb het ze nooit vergeven en ik mis mijn kindje nog iedere dag. Ik ben ook na de abortus in een depressie geraakt ook wel postabortus syndroom genoemd. Ik heb hier mee gezeten totdat ik 20 weken zwanger was van de baby die nu in mijn buik zit. Deze zwangerschap hebben mijn vriend en ik gepland. We wonen nu al anderhalf jaar samen en zijn 3 en half jaar samen bijna. Ik ben nu eindelijk weer (vergeten doe je natuurlijk nooit) gelukkig! Ik heb ook heel veel huisdieren gehad (tijdelijk opgevangen) en heb er nu nog 3 lopen (katten). Deze beschouw ik als mijn kinderen met name 1 kat deze heb ik van mijn vriend gekregen omdat ik er maar niet uit kwam. Ik was echt niet om te genieten en toch is hij bij me gebleven! Dat noem ik pas echte liefde. We willen ook nog gaan trouwen voordat de baby er is. 10 april hebben we elkaar het JA woord gegeven. Ik ben nu bijna 39 weken zwanger. En mijn ouders proberen me telkens te helpen maar ik moet er niet zoveel van hebben. Dan hadden ze me maar niet moeten verplichten tot iets wat ik absoluut niet wilde. Heb er ook nog iedere dag spijt van. Ons kindje zou nu 2 jaar en 4,5 maanden geweest zijn! Ik geef mezelf ook gigantisch de schuld van dit alles. Maar diep in mijn gedachten weet ik dat het nooit mijn schuld is geweest. Natuurlijk had ik het anders aangepakt maar dat is allemaal achteraf gepraat. ****Zijn of haar naam is Daantje****
meid, nogmaals heel veel sterkte met dit intense verdriet. Ook al is het een tijdje geleden, is het goed om het op deze manier een beetje te kunnen verwerken. Ook dit kindje zal altijd bij jullie horen. Ik denk aan je en je weet je mag me altijd pb-en he! Mooie naam voor jullie kindje! Liefs meliske
Ik hoop dat jullie het een plekje kunnen geven en dat je met de komst van de kleine spruit een nieuw hoofdstuk kunnen beginnen.
Lieve Almira, Wat knap dat je alsnog je verhaal hier wilt vertellen. Een luisterend oor is altijd te vinden. Ik hoop dat je voor Daantje een goed plekje zult vinden in je leven. En ik wens voor Daantje een mooi aards broertje of zusje. Heel veel sterkte voor jullie! Liefs Bigdream
Almira, moedig dat je hier je verhaal hebt gedaan. Hopelijk heb je er steun aan. Sterkte meis, Daantje krijgt een pracht van een broertje!
Almira dat je dit op zo'n jonge leeftijd mee maakt, er goed uitgekomen bent, betekent alleen maar dat je een sterke vrouw bent! Daantje is in goede handen, dat weet ik zeker! bij al die andere mooie vlindertjes. Hanan
Lieve 'collega', Wat een verhaal... Goed dat je hebt opgeschreven meid, en hoewel je het nooit zal vergeten, kun je dalijk van een mooi broertje of zusje van Daantje genieten!
Jee meis, wat een verhaal. Ben er stil van... Heel knap dat je het zo goed hebt kunnen verwoorden. En een hele mooie naam voor je kleintje!
heel knap van je om je verhaal hier te vertellen je beeb zal nooit alleen zijn,daantje zal altijd bij jullie zijn. geniet nog ff van je zwangerschap! liefs kristy