6 vlindertjes fladderen door mijn hoofd.

Ik heb hier al veel verhalen gelezen, ieder met hun verhaal, hun verdriet en hun ervaringen.
Ons verhaal begint in 2006. Vanwege diverse problemen met baarmoederonstekingen, cystes op eierstokken, hevige onregelmatige cyclussen loop ik al jaren bij de gyn. In 2006 zijn we samen naar hem geweest met onze kinderwens. Zou het wel lukken bij ons of moeten we problemen verwachten. Omdat hij dus wel problemen met zwanger worden verwachtte zijn we meteen doorverwezen naar de fertiliteitsartsen in het ziekenhuis. Het eerste gesprek gehad en meteen begonnen met eisprongdetectie-onderzoeken, samenlevingstest, noem maar op. Gelukkig bleek dat alles goed te zijn. Goede eirijping, alleen wel late eisprong en korte luteale fase, maar dat was niet een groot probleem. eerst geprobeerd zonder "hulpmiddelen"alleen de echos om te bepalen wanneer ik vruchtbaar zou zijn. In januari,april en juni 2007 zwanger geweest, zonder hulpmiddelen, alleen steeds een vroege miskraam gehad. Je zit middenin de onderzoeken, dus tijd om één en ander te verwerken heb je eigenlijk niet, want je hebt het gevoel dat elke maand een verloren maand is, en je kent het gevoel van zwanger zijn, dus je wilt weer zo vlug mogelijk zwanger raken. Bloedtesten gehad, en hier kwam uit dat ik geen HCG aanmaakte, waardoor de miskramen steeds kwamen. Hiervoor moest ik gaan spuiten met Pregnyl. In augustus weer een positieve test gedaan en ik had er een goed gevoel over. Met die pregnyl moest het nu wel goed blijven gaan. Helaas, een week voor onze vakantie ging het weer mis. Waarom? Weer afscheid nemen van een nieuw leventje, wat steeds zwaarder wordt, want je wilt zo graag!
Na controle konden we gelukkig nog wel op vakantie, want die was heel hard nodig. Op deze vakantie ben ik weer zwanger geworden. Eigenlijk niet de bedoeling, want na deze miskraam zouden ze eerst meer onderzoeken willen doen. Schijnbaar ben ik harstikke vruchtbaar,want ik raak steeds meteen weer zwanger. Gelukkig zou je haast zeggen.
Eind september had ik een afspraak in het ziekenhuis, voor de eerste echo. Helaas is het weer niet zover gekomen, want het was weer mis. Toen begonnen ze in het ziekenhuis ook over andere onderzoeken. Chromosonen, suiker, methionine-belastingstest, auto-immuunziektes etc.
Toen zijn we dus even heel hard op de aarde teruggesmeten, want dan wordt een kindje krijgen dus niet meer heel normaal, want hangt af van al die onderzoeken. We hebben gezegd dat we hier nog even mee wilden wachten en het nog een keer wilden proberen, met de eisprong-onderzoeken en pregnyl. Gelukkig stond de arts hier wel open voor. Dus weer steeds op en neer naar het ziekenhuis. Op 5 december 2007 had ik twee goede, op springen staande eitjes. Eentje van 22mm en eentje van 20mm. De arts stelde voor om op die dag 5000IE pregnyl te spuiten en dan na de eisprong nog 3 om de luteale fase te verlengen en de innesteling te kunnen bevordenen en makkelijker te maken. Dit gedaan, en ik voelde s`avonds dat mijn eisprong begon. ( ik ben een van de gelukkigen die mijn eispong haarfijn aanvoelt).
Dus, die avond natuurlijk geklust, want zo`n kans laat je niet lopen.
En dan begint het wachten. Na een week voelde ik me superzwanger, maar dan begint de twijfel, zou het van de pregnyl komen of ben ik nu echt zwanger? Door de pregnyl kun je pas na 14 dagen testen, maar mijn gevoel zei me dat ik zwanger was. Op vrijdag 21 december had ik een test gedaan. Binnen 10 seconden zag ik twee stepen verschijnen.Yes, weer zwanger. Die dag heb ik drie testen gedaan, want ik kon het niet geloven. Ook meteen het ziekenhuis gebeld, want ik moest direct bellen na een positieve test. Ik kon op maandag 24 december nog komen voor een echo. Geweldig toch, een dag voor kerstmis. Wat zouden we gaaf nieuws te vertellen hebben!
Op maandagmorgen half 10 begon ik te vloeien, terwijl we om half 11 in het ziekenhuis moesten zijn. Natuurlijk dikke tranen en paniek in de tent. Toch maar gegaan en helaas, weer een miskraam in aantocht. Wat een ellende. We waren zo blij met deze zwangerschap. Gemaakt op sinterklaasavond, bekend gemaakt met kerstmis en uitgerekend op onze trouwdag, het kon toch niet mooier. Helaas besliste de natuur anders. Op kerstavond is de miskraam doorgezet en heb ik mezelf gedwongen te kijken en afscheid te nemen van weer een kindje van ons.
Ik dacht dat ik in zou storten. Gezellig kerst vieren met een zus die in blijde verwachting is ( een zwangerschap die niet gepland was, maar wel welkom, en die niets anders doet als zeuren dat ze moe is!)
Hoe ik deze dagen door ben gekomen is me nog steeds een raadsel, want ik weet er eigenlijk niets meer van. Ik heb denk ik de automatische piloot aangezet en geprobeerd gezellig te zijn voor anderen. Hiervoor heb ik nog flink voor op mijn lazer gekregen van de arts. Zij zegt gewoon dat ik ook wel eens mag laten zien dat ik pijn heb en hier van in zak en as zit en dat mensen dat ook maar moeten accepteren en respect voor moeten hebben, ook mijn zus, die het eigenlijk allemaal niet wil weten en horen, want dan is ze bang dat het bij haar ook niet goed zal gaan. Ik wil, op mijn beurt haar niet bang maken met alle verhalen die misgaan, maar het gebeurt wel bij mij en ik zit nu ook niet te wachten op al die blije verhalen, maar het lijkt wel of mensen dit niet willen snappen.
Op 2 januari moest ik terugkomen op controle. Eerst een echo om te zien of alles weg was en een heel gesprek over wat er ging gebeuren.
De arts wilde nu toch onderzoeken waardoor het steeds misgaat, want 6 keer vond ze wel genoeg en ze is van mening dat ik nu ook even aan mezelf moet denken. Lichamelijk herstellen ( want al die hormonen die door je lijf gieren is niet niks) en geestelijk, want het hakt er heel hevig in.
op 9 januari heb ik 18 buisjes bloed moeten geven. Er wordt nu alles onderzocht wat er te onderzoeken valt op dit gebied. De arts heeft ons geadviseerd om deze twee maanden tot de uitslag even weer gewoon te gaan leven, genieten van dingen, weer even proeven van het "normale"leven, zonder 10 keer per maand naar het ziekenhuis, bloedprikken, wachtweken etc. Ook moeten we alvast na gaan denken over de gevolgen van alle onderzoeken, want het kan zomaar zijn dat er iets uitkomt, waardoor we een dikke vette streep door onze droom moeten gaan zetten. Wat dan, ? Dan niets, want adoptie, draagmoederschap of iets anders is niets voor ons. Ik wil ons kindje zelf dragen, voelen, op de wereld zetten. Dat gevoel, die ervaring is iets wat ik zelf wil ervaren en beleven samen met mijn man.
Het voelt zo oneerlijk, steeds weer even mogen proeven van die unieke belevenis, het gevoel ervaren dat er iets in je buik leeft, groeit, iets wat van jullie tweeën is. Die blijdschap, het unieke en bijzondere gevoel dat je hebt als je zwanger bent, het is zo oneerlijk dat dat steeds weer van je afgenomen wordt.
Ik hoop voor ons dat 2008 ons jaar gaat worden, dat we dit jaar een kindje van ons op deze wereld mogen zetten, waarvoor we kunnen zorgen, van kunnen houden en kunnen koesteren. Als ik voel hoeveel ik al heb gehouden van die kleine wezentjes die in mij geleefd hebben, hoeveel liefde je kan voelen voor iets wat je nog niet kent, dan hoop ik dat wij ooit nog een kindje mogen krijgen waar ik al onze liefde aan kan geven.

 

lieve mensen hier allemaal.

Bedankt voor jullie lieve berichtjes.
Ik zie dat er meer mensen zijn hier die meer als één miskraam gehad hebben. Ik weet niet hoe jullie hier mee omgaan, maar ik vind het verrekte moeilijk om het allemaal een plaatsje te kunnen geven.
Helaas heb ik in mijn vriendenkring ook niet veel mensen waar ik mijn verhaal kwijt kan, want ik krijg steeds van die dooddoeners te horen, waar ik geen reet aan heb en waar ik niets mee kan. Ik zit ook niet op raad te wachten, maar gewoon dat iemand gewoon luisterd, zonder meteen met een erger verhaal aan te komen zetten. Ieder verhaal van een verlies is erg, er bestaat geen graadmeter om verdriet om zetten in een nummer, maar velen willen dat maar niet begrijpen. Hoe gaan jullie hier mee om?
Ik merk wel dat mijn man en ik door alle toestanden dichter bij elkaar zijn gekomen, wist niet dat dat nog kon, maar gelukkig loopt het zo en niet andersom.
Hoe doen jullie dat en hoe ervaren jullie het omgaan met miskramen?

 

Hoi Pientje,

bedankt voor het meedenken,maar dit heb ik ook al gehad.
Ik heb die pregnyl injecties moeten gebruiken, omdat mijn luteale fase tekort was en omdat mijn lichaam zelf geen hcg aanmaakt.
Doordat mijn lichaam geen hcg aanmaakt,krijgt het ook geen seintje om progestoron aan te maken. Je moet het zien als een soort wisselwerken.
Geen hcg-stijging,geen progestoronstijging. door gebruik te maken van pregnyl ( hcg-hormoon) krijgt je lichaam een seintje en gaat het progestoron aanmaken, maakt je lichaam progestoron aan, dan gaat het ook meer hcg produceren en zo verder en verder. Door het gebruik van de pregnyl was dit "probleem"opgelost, want dmv bloedonderzoeken hebben ze vast kunnen stellen dat mijn hcg waardes ( en dus ook progestoronwaardes) stegen volgens de boekjes.

 

nou Daisy,

ik kan van jouw verhaal hetzelfde zeggen.Ik schrik me helemaal te pletter zeg!
Ik heb net even gekeken op de site van jullie kindje, maar dat is helemaal verschrikkelijk om zoiets mee te moeten maken.
Knap en dapper van jullie dat jullie het aandurfen om nog een keer zwanger te worden, want je weet van te voren natuurlijk nooit of je tweede kindje ook een dergelijke afwijking zal hebben.
Ik hoop dat jullie ondanks de angst die er waarschijnlijk wel zal zijn toch een hele fijne zwangerschap zullen hebben en dat jullie tweede kindje een mooi, gezond en gaaf kindje mag zijn waar jullie veel plezier aan zullen beleven.

 

hoi Pientje.

Ik vind het helemaal niet vervelend dat je tips geeft, ik vind het wel fijn als mensen meedenken.
Alleen, ik zelf denk niet dat hier de oorzaak ligt.
Na de laatste keer gebruik gemaakt te hebben van die pregnyl-injecties waren alle waarden wel goed, hcg en progesteron en weet ik waar ze nog meer allemaal op testen.
Die tabletten, daar hebben we het ook over gehad. Je kunt kiezen tussen injecties of vaginale zetpillen, maar dat vaginaal is een heel gedoe. Drie keer per dag, 14 dagen lang, een hele hoop rotzooi en afscheiding, waardoor ik ook nog eens twee weken niet zou kunnen gaan werken.
Maar, dat alles was allemaal nog niet erg als er onze droom door uit zou komen. Met liefde en plezier ging ik 9 maanden plat als dat een gezond kindje op zou leveren. Inmiddels heb ik zoveel gegoogled dat ik er helemaal tureluurs van wordt, er kunnen zoveel oorzaken zijn, of helemaal geen, dus ik heb voor mezelf maar besloten dat ik nu maar eventjes niet meer ga googlelen en de uitslagen van het ziekenhuis afwacht. Ik schrijf al deze dingen wel op om ze allemaal na te vragen, want als je daar zit vergeet je toch weer de helft.
Maar, bedankt voor je tip, hij gaat mee naar de fertiliteitsdokter.

 

De dagen beginnen af te tellen.
nog 7 dagen tot de we op gesprek moeten in het ziekenhuis om alle uitslagen te horen van alle onderzoeken.
Spannend
De laatste weken gingen wonderbaarlijk snel voorbij,maar de laatste dagen lijken voorbij te kruipen. Het lijkt verrekte veel op de wachtdagen na je eisprong tot je menstruatie.
vanmiddag even naar de fysio, want ik loop helemaal vast, mijn hele spieren lijken wel in de knoop te zitten van de stress, dus straks maar even los laten maken, misschien dat ik dan ook wat fijner en vooral rustiger zal slapen. Die van ons wordt knettergek van mij. De hele nacht lig ik te draaien en woelen, benen omhoog, omlaag, armen in de lucht, ik ben de hele nacht aan het lullen, dus hij slaapt niet veel, terwijl ik uitgeput wakker wordt. Stress kan rare dingen doen met een persoon, maar ja, aan de andere kant het is al ruim anderhalf jaar stress, dus dit moet er nog wel bij kunnen.