Lieve dames, ik vraag me iets af... Toen Alyna een paar maanden was, ik denk een maandje of 3, zijn we met haar wegens een slechte gehoortest naar een KNO-dokter gegaan. Deze (vrouw) heeft haar oortjes uitgebreid onderzocht, maar haar volgens mij ook een beetje pijn gedaan.Ze heeft er met zo'n ijzeren dingetje in gezeten om ze schoon te maken enzo.(wat overigens denk ik op zich normaal is)Alyna heeft toen de longen uit haar lijf gekrijst en nog een paar dagen duidelijk last van haar oortjes gehad. Sindsdien heb ik de indruk dat ze van dokters niks meer moet weten! Zeker bij het CB gilt ze van de moment dat we haar uitkleden tot we terug buiten staan.Alleen bij onze eigen kinderarts (man) is ze enigzins rustig, tot hij met zo'n ding voor in der oren aankomt. Ik heb wel de indruk dat het een hele nare ervaring voor haar was, maar kan ze zich dit herinneren? Vantevoren was ze bij CB heel vrolijk en gewoon... Of is het gewoon toeval? Wat denken jullie?
Hoi Alyna, ik denk dat die kleinen meer onthouden dan dat wij weten. De 1e 3 maanden dat gjalt er was, is een rottijd geweest bij mij. Gjalt was nog net geen 3 maanden toen ik bij mijn ex ben weg gegaan, sindsdien woon ik met mijn kereltje bij mijn ouders totdat ons nieuwe huis klaar is, maar ik weet zeker dat gjalt van deze tijd meer heeft meegekregen dan dat ik weet. In sommige dingen merk ik dit enorm. Als gjalt bijv. had gespugd ging mijn ex over de rooie (want de voel werd vies, dit is 1 van de redenen dat ik bij mijn ex weg ben gegaan) en ik merk als gjalt nu spugt dat hij mij echt zo aankijkt met een blik "sorry mama maar ik kan er niks aan doen" (nu ik dit typ schiet ik alweer vol) dan vind ik dit zo erg voor hem... maar echt in deze dingen merk ik dat die kleinen meer meekrijgen dan dat wij weten. Dus wellicht kan je dochter dit nog wel herinneren... en is ze gewoon erg angstig geworden. Mijn moeder moest zelf eens met mij naar de tandarts toen ik nog maar 2 jaar was, weet er niks meer van, maar mijn ondertandjes moesten er uit... waarsch heeft de verdoving er niet goed ingezeten en ik het het uitgeschreeuwd, en sindsdien ben ik als de dood voor een tandarts... ik wist dit niet, maar mijn moeder heeft mij dit laatst pas verteld... Ik weet er dus niks meer van, maar heb er toch wel zeker iets van meegekregen.
Ik denk ook wel dat ze er iets van meekrijgen. Op het moment dat iemand weer aan haar oren zit, komt er denk ik toch wel van een soort herinnering boven. Denk ik. Kan natuurlijk ook dat ze het er gewoon niet leuk meer vindt en een hekel heeft aan gefriemel aan haar oren. Ik weet in ieder geval dat kinderen vaak meer kunnen herinneren dan wij denken. Mijn eerste herinnering is van toen ik anderhalf jaar oud was. Iedereen zegt dat dat niet kan, maar ik herinner me nog heel goed dat we onze hond gingen halen. Ik wilde hem zijn naam geven, maar mijn moeder was me voor, er werd absoluut niet naar mij geluisterd . Ik was zo boos! Een paar jaar geleden zag ik een foto van mij met die hond als pup bij mij op schoot. Op die foto was ik 18 maanden.... en ik kon toen dus nog niet praten, dus vandaar dat niemand luisterde . Heel bizar, maar het kan dus wel. Ik heb ook wel een ingrijpende jeugd gehad (van geboorte tot 6-7 jaar), misschien dat dat ook wel een rol speelt...
Ja, baby's slaan al herinneringen op in de baarmoeder. De laatste tijd wordt daar steeds meer onderzoek naar gedaan en de resultaten daarvan wijzen steeds meer die kant op. Is ook wel logisch: als positieve of neutrale zaken opgeslagen worde, (zoals jouw hartslag, je stem, je gezicht), dan zullen negatieve zaken ook opgeslagen worden... Vervelende is alleen dat je er niet zoveel mee kunt -op dat moment althans. Inmiddels is je dochter een jaar oud en kun je er wel wat mee. Door haar te vertellen wat de dokter wel en niet doet, maar ook door met haar af te spreken wat ze wel en niet gaat doen en haar te belonen als ze zich daaraan kan houden. Ze begrijpen al meer dan je denkt, dus je kunt haar heel goed uitleggen wat er gaat gebeuren. Daarbij is het handig dat je ook de minder leuke dingen benoemt, zonder deze te erg te maken. Dus: de dokter gaat in je oortjes kijken en met het tangetje (of hoe ze dat maar noemen) even in je oren. Dat doet een beetje zeer, maar als het jou lukt om niet hard te krijsen, mag je straks een kadootje uitzoeken. Zoiets dus. Beetje afhankelijk van wat je daarin wel of niet OK vindt. Misschien wil je juist geen afspraken maken over wat ze wel of niet mag doen... de meningen daarover verschillen nogal of dat wel of niet goed is, (je dochter zou dan niet bang mogen zijn). Persoonlijk denk ik dat je je kind op deze manier helpt de situatie te kaderen en daardoor de angst in te perken. Door het signaal af te geven dat ze niet HOEFT te krijsen bijv., zorg je ervoor dat je dochter vooraf rustiger blijft, (alhoewel het niet bij elk kind werkt, ), waardoor de angst in de situatie ook minder oploopt. Een krijsend kind kan zichzelf steeds overstuurder krijsen, als je dat vooraf voorkomt, heeft je kind daar in die situatie een hoop aan,
Niet bewust nee. Maar de soortgelijke omgeving/handelingen kunnen haar wel een naar gevoel geven. Het is vooral belangrijk dat jij zo normaal mogelijk reageert in dit soort situaties en ook dat je het gaat koppelen aan iets positiefs. Dat ouders hun kind een cadeautje beloven na de prikjes als ze dapper zijn geweest, is helemaal geen rare gedachte. Je kunt ook bijv. direct na zo'n bezoek met haar de eentjes brood voeren (of iets anders wat ze leuk vindt) zodat ze dit niet alleen maar gaat associeren met vervelende handelingen.
youame is 4 keer geopereerd voor haar 1e verjaardag ze was 3 maand toen ze voor het eerst geopereerd werd sindsdien als ze iemand met een witte jas aan zag werd ze bang huilen enz maar met zo'n dingetje in haar oor de KNO arts heeft mij laten voelen dat het geen pijn deed omdat ik daar ook bang voor was
Dankjewel voor jullie verhalen en tips!Die ga ik zeker gebruiken! @Marline; het kan natuurlijk dat ze haar niet echt zeer heeft gedaan, maar meer de handeling op zich die ze niet fijn vond. We waren daar ook al de hele dag voor gehoortest, paar uur later kon de KNO arts pas, weer een andere dokter enz...
Ik heb van mijn moeder te horen gekregen dat ik idd bang was voor dokters/tandartsen omdat ze witte jassen aanhadden.. Ik schijn die meteen met 'niet leuke dingen' te hebben geassioceerd.. Ik herrinner me er nu niks meer van.. Alleen dat ik t idd nog steeds niet op doktoren en tandartsen heb, maar goed...