Waar te beginnen... Op 10 juli 2 maanden na de laatste MA weer een positieve test in handen. De testen liepen, maar langzaam op dus toen al de eerste stress. Uiteindelijk werd ik hier gerust gesteld, want de KV2v5 testen waren verandert en werden niet meer zo donker. Bij 7 weken een eerste echo. Het hartje klopte. Bij 9 weken de 2e echo en het hartje klopte nog steeds. Langzaam werden we een beetje blij. De volgende dag begon ik te vloeien. Vervolgens bij 10 weken toch maar weer een echo i.v.m. het vloeien. Het hartje klopte nog en de groei lag exact op schema met de andere echo. Met 11 weken de termijnecho. Toen was je ineens 2 dagen kleiner t.o.v. de andere echo's. Omdat het vloeien bleef bij 12 weken naar de gyn. Die deed ook een meting en kwam uit op 11 weken. Dit zat me totaal niet lekker dus mocht een week later bij de gyn terugkomen. Bij 13+4 was de meting 12+1. Grote schrik dus, maar gyn en verlos konden mij gerust stellen en er werd besloten even geen echo's meer te doen. Ondertussen bleef het vloeien. Bij 11 weken en 14 weken de NIPT test laten doen in Antwerpen. Deze is tot 3x toe mislukt. Hierop werd ik steeds zenuwachtiger en het gevoel dat er iets niet goed zat werd groter, ondanks dat het vloeien eindelijk was gestopt. Om mij gerust te stellen, mocht ik met 16 weken een echo om te laten zien dat alles nog goed zat daarbinnen. Toen kwam de grote schrik de metingen kwamen uit op 13+5. De volgende dag dus meteen naar het Radboud UMC waar dezelfde conclusie getrokken werd. Bij 18 weken weer een echo. Er was 2 weken groei, een wonder, want ze dachtten dat hij die 18 weken niet eens zou halen, maar bij 18 weken was ons ventje nog maar de grootte van 15+5. Toen ook te horen gekregen dat het een jongen was (dit heb ik ook van het begin af aan gevoeld). Dezelfde dag een vruchtwaterpunctie gedaan om evt. chromosale afwijkingen te ontdekken. Hier kwam niets uit. Bij 20 weken een echo met een gespecialiseerde echoscopiste, klinisch geneticus en gyn. Bij deze echo zagen ze naast de groeiachterstand ook een hartafwijking, afwijkingen aan het skelet, vocht in de hersenenen en nog enkele andere afwijkingen. Ons ventje had het zwaar in mijn buik en zou waarschijnlijk binnen een paar weken overlijden in mijn buik en anders de geboorte niet halen of kort erna overlijden. Het waren verschrikkelijke weken en uiteindelijk hebben wij gekozen om ons ventje niet langer te laten lijden en de bevalling op te wekken. Vorige week is hij na een vlotte bevalling van 4 uurtjes geboren. Ons mooie wondertje. We hebben met naaste familie afscheid genomen. We hebben hem in een doek gewikkeld geknuffeld en gekoesterd. Er zijn foto's genomen en we hebben voetafdrukjes gemaakt. Het was verschrikkelijk om weg te gaan uit het ziekenhuis zonder ons kindje. De laatste dagen mis ik het getrappel in mijn buik en is het bijna niet te bevatten dat dit wondertje er niet meer is. Ze gaan onderzoek doen om de oorzaak te achterhalen. Gezien onze geschiedenis gaan ze proberen tot op de bodem uit te zoeken wat er aan de hand was ook om te weten of het voor ons nog zin heeft om door te gaan. Binnenkort wordt hij samen met de andere kindjes gecremeerd. Wij zullen ook bij deze dienst aanwezig zijn. Op het kaartje hebben wij het volgende gedichtje gezet (niet alleen staat symbool voor de mijn overleden schoonmoeder, eerdere miskramen en het feit dat hij met de andere kindjes gecremeerd wordt): Op een wolkje, o zo hoog zit je lekker zacht Kijk je naar de regenboog De maan die naar je lacht Sterren blinken om je heen Je bent daarboven niet alleen
Heel veel sterkte toegewenst. Wat een ontzettend zware tijd hebben jullie al gehad en ook nu een zwaar verdriet. Heel veel sterkte voor jullie.
Heel veel sterkte, voel helaas letterlijk met je mee... Wist niet dat je zoveel pijn geestelijk kon voelen..
Wat erg dat jullie die pijn weer moeten voelen... Gecondoleerd met jullie grote verlies. Prachtig tekstje met een mooie verwijzing. Heel veel sterkte!!
Nogmaals gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon maar ook gecondoleerd met het overlijden van jullie manneke.... Sterkte de komende tijd.
Meis wat heb je al veel meegemaakt in je ondertekening te zien Hoop dat het jullie gegund is nog een broetje of zusje voor B* te krijgen. Sterkte met de geestelijke pijn,ik was zelf pas 12 weken maar de pijn die ik ervan had toen het mis ging is afschuwelijk. Ik begin er nu pas aan te wennen
Nog een vraagje aan degenen die ook een dood/vroeggeboorte hebben meegemaakt. Hoe ging het bij jullie met bezoek. Ik heb het momenteel erg zwaar dat er (bijna) niemand belt of even langs komt. Terwijl de behoefte hieraan nu zo groot is. We willen graag ons verhaal kwijt en als men het aandurft toch ook onze trots laten zien. Alleen mijn moeder komt elke dag even. Daarnaast zijn alleen de beste vriend van mijn man, mijn broer (niet zijn vriendin) en gisteravond 1 tante en nicht (Ik heb ong. 85 fam. leden aan 1 kant, waarvan we er rond de 30 zeer regelmatig zien) langs geweest. Zelfs vriendinnen hebben niet gebeld of zijn even langs gekomen. (De opa's zijn in het zkhs geweest na de bevalling). Ons huis staat vol met bloemen en we krijgen wel kaartjes en af en toe een privé bericht op facebook, maar dat is niet hetzelfde als gewoon even je verhaal in real life kwijt te kunnen. Ik denk dat men of denkt dat we rust willen of dat mensen het zelf niet aankunnen. Via mijn moeder probeer ik nu wel aan te geven dat ik behoefte heb aan bezoek, maar er gebeurt nog niet veel. Ik vind het zelf suf om mensen op te gaan bellen en mezelf een soort van op te dringen. Onze B. is trouwens vorige week donderdag geboren dus het is nog vrij recent.
Lieve Marjol, Allereerst wil ik je condoleren/feliciteren en veel sterkte wensen. Het is zo zwaar wat je nu meemaakt... Neem je tijd en volg je gevoel. Over bezoek: ik denk dat de meeste mensen idd niet goed durven. Het is voor anderen niet voor te stellen wat je nu meemaakt. Ze denken er waarschijnlijk juist goed aan te doen door je/jullie met rust te laten. Probeer daar verder niets achter te zoeken/over te denken. Als jij behoefte hebt aan bezoek, laat dit dan weten aan degenen die je graag wilt zien en spreken. Alle kaartjes, bloemen en berichten geven volgens mij juist aan dat je veel mensen hebt die aan je en jullie denken en om jullie geven. Natuurlijk is het niet makkelijk als je zelf andere verwachtingen had, maar echt: het is voor de buitenwereld ook niet makkelijk om in te schatten waar jullie behoefte aan hebben. Wij wilden bijvoorbeeld in het begin juist helemaal geen bezoek! Ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd. Liefs
Bedankt Lenali. Zaterdag is er een verjaardag en ik denk dat ik daar gewoon naar toe ga dan kunnen mensen ook zien dat wij er aan toe zijn om weer onder de mensen te zijn.
sterkte met dit grote verlies, wat verdrietig allemaal Ik moet zeggen dat wij helemaal geen behoefte hadden aan bezoek de eerste dagen, een paar dagen later wel heel erg. Ik heb dat duidelijk aangegeven. Maar dat is natuurlijk ook lastig als mensen je niet bellen. Wellicht vinden ze het lastig, of weten ze niet goed hoe te reageren. Als je er echt behoefte aan hebt zou ik proberen zelf contact te leggen en aangeven dat je het heel fijn zou vinden als hij/zij langskomt. Heel moeilijk voor jou, maar anders blijf je ook met een rotgevoel zitten.
Lieve Marjol, Verschrikkelijk wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik begrijp je helemaal wat je bedoeld met het bezoek. 1 juli is ons dochtertje geboren met 20 weken. Ik kon heel goed begrijpen dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Maar het ging mij ook niet zozeer om wat ze zeiden, maar dat ze me in ieder geval niet negeerde. Ik kreeg heel erg het idee dat wij genegeerd werden. Mensen liepen gauw door en keken wel naar ons maar zeiden niks. Het kwam over of we een besmettelijke ziekte hadden. Wij gingen een week later naar een feestje, want het leven gaat toch door en een keer moet je de stap weer zetten om je te begeven onder de mensen. We kwamen aan en het liefste wilde ik wegrennen. Toch doorgezet. We stonden aan een tafel en niemand kwam naar ons toe. Mensen staken de hand op, maar niemand durfde te komen om te praten. Ik wist ook niet wat ik moest doen. Ik dacht als ik er zelf naartoe loop en aan schuif, kunnen ze goed denken "oh jee komt ze aan". Ik voelde me een soort freak. Op een gegeven moment kwam mijn moeder aan op het feest en kwam gelukkig bij ons staan. We hoorde later dat mensen niet wisten wat ze moesten zeggen. Ik denk dan het volgende. Al raakt hetgeen wat mensen zeggen op zo'n moment kant nog wal. Het feit dat ze je niet negeren is veel meer waard. Wij hebben al het begrip voor het feit dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen, maar hoe moeilijk is het om te vragen hoe het naar omstandigheden gaat. Dat je meeleeft of het heel erg vind of iets in die geest. Wij hebben het inderdaad misschien te weinig aangegeven dat wij er veel behoefte aan hadden om te praten. Ik vond dat ook wel erg moeilijk. Probeer het aan te geven. Hopelijk veranderd het dan. Zoals Lea al zegt anders blijf je zelf misschien met dat rotgevoel zitten. Heel veel sterkte! Liefs Inge
Marjol, Allereerst een proficiat voor je minimensje B. Wat een bewuste naamskeuze, echt mooi. Ook veel sterkte en ik hoop dat mensen stillekesaan bij je langskomen. 't Is inderdaad soms moeilijk voor mensen om te reageren. Toen ik mijn miskraam had en na een week terug ging werken, waren er collega's die spontaan kwamen praten, hun ervaringen delen, ea... en er waren er die me met rust lieten. Héél verschillend. Jouw situatie is dan nog specifieker, dus ik begrijp dat het moeilijker is voor sommige mensen. Eens je zelf iets ingrijpends hebt meegemaakt, weet je al te goed dat praten en steun héél belangrijk zijn. Door mijn eigen ervaring ga ik bijvoorbeeld ook vlotter iemand steunen of met iemand praten die iets ingrijpends heeft meegemaakt, omdat ik zelf gemerkt heb, hoe belangrijk het is. Hoop dat er toch mensen jou een beetje komen ondersteunen... Liefs !