Voor mijn jongen... Ik schrijf dit om dat niemand buiten jullie wat ook een baby'tje missen me begrijpen kan.. Wat een prachtig verhaal moest worden is uiteindelijk een verschrikkelijk drama geworden! Na 3 jaar was ik eindelijk zwanger na veel teleurstellingen en ziekenhuis bezoeken waren we eindelijk zwanger! Het was geweldig ik zag mijn buik elke dag groeien ik voelde me alsof ik in de hemel leefde met dat heerlijke klein ukje in mijn buik! Ik was ontzettend misselijk maar zelfs daar genoot ik van ! Ik telde week na week af en op week 17-18 begon ik stilletjes te geloven ik word echt mama het is echt... Op 18 weken hadden we een droom echo we kregen een zoon. Opnieuw kon het geluk niet op , we kochten baby spulletjes ik surfte het internet af naar de mooiste kleurtje voor de kamer , de leukste geboorte kaartjes. Allemaal zo geweldig ! Tot 13juni we ging nog shoppen lekker een hapje eten spulletje voor onze kleine man gekocht. Ik kreeg wat buikpijn niets erg dacht ik nog. We gingen naar huis en ik kreeg meer en meer buikpijn ! Mijn man was even weg ik ga naar het toilet en wat zie ik dat waar ik 21 weken voor gevreesd had bloed nee dacht ik... Gelijk kreeg ik een paniek aanval ik luister met de angelsound naar mijn jongen. Ik hoor zijn hartje kloppen en dacht hij is oké ! Wat naïef van me dat was gelijk de laatste keer dat ik zijn warme hartje ooit zou horen kloppen !!! Ik bel naar het ziekenhuis, daar vertelt een vroedvrouw me dat ik me geen zorgen moet maken en gewoon een pijnstiller moet nemen. Ik voelde dat dit niet juist was. Mijn man en ik zijn meteen naar het ziekenhuis gereden. Hij was die dag de meeste geweldige man wat ik me kon voorstellen ! Ik wist dat dit het einde was ik wist het gewoon! Noem het wat je wil instinct... Mijn man niet hij was er rots vast van overtuigd dat ze ons zoontje gingen redden... In het ziekenhuis meteen dokters en dokters rond me met allemaal dezelfde vragen. Vanaf dat moment was ik verdoofd en het verdik viel al snel.. Mevrouw en meneer we gaan u zoontje niet kunnen redden u moet bevallen en de bevalling is al te ver gevorderd om te kunnen stoppen! Op dat moment wist ik ons ukje is 21weken hij haalt dit niet ! Mijn man werd gek hij had zo naar ons mannetje uit gekeken hij was helemaal klaar om de beste, mooiste en liefste papa te worden. Die nacht waren we zo verbonden met mekaar! We zijn samen door een hel gegaan de ene meer verdriet om de pijn van de ander ! Mijn mama is gekomen mijn beste vriendin mijn man zijn mama en papa. Allemaal hebben we samen gehuild en ons afgevraagd waarom waarom waarom zonder antwoord moesten we door. Ik had zo bang om ons zoontje dood te moeten verwelkomen . Want je kan er niet omheen je gaat met een baby in je buik naar het ziekenhuis en je komt leeg terug maar gewoon echt leeg emotioneel en fysiek op! Het contrast tussen gisteren en morgen is te groot voor een mens om te vatten om te verwerken! Mijn zoon xander was prachtig en zo klein zo een klein baby'tje. Op dat moment wist ik dat ik nooit meer als dezelfde vrouw het ziekenhuis zou verlaten ! Mijn man heeft hem xander genoemd. Hij kan nooit kiezen of beslissen maar dat wist hij zeker het werd xander! Die nacht lig je op een gang het is er muisstil maar in je hoofd hoor je gewoon dat de gang vol baby's met de meeste gelukkige mama's en papa ligt... Op het einde van de gang liggen de ongelukkige mama's en papa's. Mijn zoontje lag in de kelder. Die gedachten zijn vreselijk maar je kan er niet omheen! De volgende ochtend wou ik zo snel ik kon naar huis ik kon die gang niet verdragen wetende dat die gang eigelijk het mooiste moment in mijn leven moest zijn ! Eenmaal thuis aangekomen is de hel niet gedaan! Mijn wereld stortte in tijdens mijn zwangerschap was ik mijn job verloren wat ik toen geen probleem vond dat kwam mooi uit ! Maar nu ja nu had ik niks viel ik in een zwart gat . Een week later mochten we xander gaan ophalen. Dan kom je thuis net een potje want dat was mijn gevoel. We gingen een zoontje krijgen en uiteindelijk kom je met een potje thuis. Dat was het meest confronterende maar het was de realiteit. Ik herinner me de pijn het onophoudelijk huilen ! Zoveel vragen waarom waarom jij mijn kleine jongen? Ondertussen zijn we 4 maanden verder ik was uitgerekend voor volgende week vrijdag ! De realiteit daar kan je niet omheen ! Meisjes worden mama , vrouwen en meisje worden zwanger en bevallen dat doet pijn vreselijk pijn ! En ik kan er moeilijk mee om na 4 maanden ben ik nog steeds niet opnieuw zwanger. Nog elke dag mis ik de mooiste gedachten die ik had ik ben zwanger ik word mama. Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk om het te plaatsen om te wachten tot... De gedachte dat ik nooit meer een klein ukje in mijn Buik zal voelen maakt me bang .. Dat ik enkel mocht voelen hoe geweldig het kon zijn ... Voor alle mama's die net als mij afscheid hebben moeten nemen van hun prachtig baby'tje raad ik het boek het sprookje van de dood aan. Ik heb hier in al mijn onzekerheid wat steun gevonden over waarom. Vaarwel mijn liefste xander... Vaarwel
Ik heb zitten huilen toen ik je berichtje las. Wat moeten jullie door een hel zijn gegaan... Fijn dat jullie zo verbonden zijn met elkaar, zorg goed voor elkaar. Veel sterkte.
wat ontzettend naar en heftig...niet te bevatten! hoop echt dat jullie een broertje of zusje voor Xander mogen krijgen. sterkte!!
Met tranen in mijn ogen jouw verhaal gelezen. Zoveel herkenning... Het is een ontzettend zware weg om te bewandelen, zeker als je ook geen baan hebt. Maar er komt een dag dat je beter met het verlies kan omgaan. Het verdriet zal altijd blijven en hem missen zal je ook altijd blijven doen. Die pijn gaat nooit meer weg, maar uiteindelijk weet je ermee om te gaan. Al zullen er je leven lang moeilijke en pijnlijke momenten blijven komen. Heel veel kracht en sterkte gewenst de komende tijd!
Gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje. Het is een vreselijke en ontzettend zware tijd met ups en downs. Ik hoop voor je dat je snel weer zwanger mag raken. Een nieuw kindje zal jouw zoontje niet vervangen, maar de ervaring die ik heb, is dat het wel een beetje dragelijker zal maken om weer een lichtpuntje voor de toekomst te hebben. Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte.. de pijn is echt onbeschrijfelijk, de leegte immens. Ik hoop dat jullie veel kracht uit elkaar kunnen putten en hoop dat je snel weer zwanger mag zijn.
Heel veel sterkte met het verlies van jullie zoontje Xander. De tijd die jullie nodig hebben weet niemand, neem alle tijd.
Ten eerste gecondoleerd met het verlies van je zoon, vreselijk. Ik ben mijn dochter 6 weken geleden verloren. Het enige wat mij ook op de been houd is de hoop dat de toekomst beter is. Maar ik snap je angst heel erg! De kans dat je zwanger word en wel een kindje krijgt is groter dan niet, ik wens je heel veel sterkte en kracht toe om door te gaan. Hoe eng het ook is om te varen op de hoop van een nieuwe zwangerschap, het is het enige wat we kunnen doen tot dat we een kindje in onze armen mogen sluiten...
Dank je wel allemaal voor jullie lieve en steunde woorden! In alles wat jullie schrijven zit veel waarheid! Het is ondraaglijk met momenten... De leegte die we voelen is niet uit te leggen! Het doet ook goed om te lezen dat er nog vrouwen zijn die toch nog opnieuw mama zijn mogen worden! Amber2007 ook voor jou gecondoleerd met het verlies van jullie dochter. Heel veel sterkte en moed voor jullie. Wat is er bij jullie gebeurt als ik dat vragen kan ? Groetjes..
Wat een afschuwelijk verhaal en ontzettend veel sterkte. 3 jaar ploeteren en dan zo een einde,dat vind ik zó vreselijk! Ik voel nog steeds een leegt na mijn MA van 12 weken maar als je echt moet bevallen van een overleden kindje..die pijn is meer dan een mens hebben kan. Knuffel van mij
Mama van Xander, ik ging voor de 20 weken echo en kreeg daar vreselijk nieuws. Er was iets niet goed met haar hart. 2 dagen in de zenuwen gezeten en toen kregen we een echo met een kindercardioloog erbij. Er was zo veel mis... Een week later nog een echo, toen was haar hartslag nog maar 50 ipv 110-160. Die avond heb ik de 1e pil ingenomen om 2 dagen later de bevalling op te wekken. Heel heftig, heel emotioneel maar ook heel mooi. Wat een geweldig gevoel is een kindje van jezelf. Onze dochter Malin, hebben we 5 dagen later gecremeerd. Ipv een babykamer schilderen zat ik in de schommelstoel te schrijven wat ik ging voor lezen bij haar afscheid. Inmiddels hebben we alle onderzoeken terug en hebben we gewoon vette pech gehad. En nu, is het leven nooit meer zoals het was. Ups en downs en constante aanwezigheid van pijn. Vind het zwaar, maar ik moet door. Soms heb ik ook echt nergens zin in, ademhalen dan al zwaar. Maar ik merk wel dat de dagen dat ik wat ga doen, beter en minder hard zijn. Verder is opnieuw zwanger worden eigenlijk het enige waar ik aan kan denken en echt blij van kan worden. Hoe moeilijk dat ook gaat worden! De toekomst moet beter zijn. Heel veel succes en sterkte!
Amber , Wat een zwaar verhaal... Ik kan me zo vinden in je gevoelens van wanhoop en verdriet en toch weten dat we verder moeten! Voor mij is het net hetzelfde opnieuw zwanger zijn dat is zowat het enige waar ik aan denk en op hoop... Ik weet dat ik mijn volgende zwangerschap meer dan 6 maanden zal moeten plat liggen maar dat heb ik er zo voor over! Het verlies van onze kindjes is ongelofelijk zwaar maar ergens diep vanbinnen is het inderdaad iets mooi maar het is zo overschaduwd door verdriet! Je kan zo denken aan wat het moest zijn en wat het is geworden. We mogen niet in het verleden leven maar soms denk ik ook normaal zou ik nu met een baby'tje gaan wandelen en veel bezoek krijgen en gelukswensen maar in plaats daarvan blijven we alleen achter. We mogen niet op geven we moeten verder vechten voor ons geluk! Veel liefs..
Hoewel ik zoiets niet heb meegemaakt, grijpt je verhaal me heel erg aan..ik wil je ontzettend veel sterkte wensen. En ik hoop dat je weer snel zwanger mag zijn. Hoewel dat absoluut niet de plaats inneemt van je zoontje. Sterkte!
De tranen lopen over m'n wangen bij het lezen van je ingrijpende verhaal.. Wat een hel ben je door gegaan! Ik wil jou en je man enorm veel sterkte wensen!
Sterkte met het verlies van jullie kleine Xander Ik ben zelf vorig jaar mijn dochter verloren aan het einde van mijn zwangerschap. Ik herken wat je schrijft, dat je nu al 4 maanden bezig bent en nog niet zwanger bent. Je wilt het zó graag, dat alles ervoor moet wijken.. Ik was steeds snel zwanger, maar na Quincy wilde het maar niet lukken. Uiteindelijk raakte ik na 7 maanden weer zwanger, juist in de maand dat ik er niet mee bezig was.. Wil je veel sterkte toewensen. Vergeet niet dat een nieuw kindje jullie Xander niet zal vervangen. Hij blijft Xander, jullie eerste en oudste kindje, hij heeft jullie papa en mama gemaakt!
Meis Heel veeel sterkte, brokken schieten weer in me keel bij het lezen van jou verhaal... Iets wat zo mooi moest zijn is in 1 keer weg en je gaat zeker door een hel je kan aan niks doen... En dan het gevoel dat je met lege handen thuis kom is het meest verschrikkelijkste ooit! Ja je heb een potje maar je wilde eigenlijk je maxi cosy in je hand met je kindje erin... Ik heb ook meegemaakt ik ben met 19.3 bevallen vorige jaar mei van een zoontje door een zwakke baarmoedermond, ook bloed verlies vooraf en dat werdt erger en erger en in het zh zagem ze bij een inwendige echo de vochtzak er al een stuk uit hangen... Te ver gevorderd al en moest twee dg later bevallen... Verschrikkelijk. Kindje was ook af alles erop en eraan... Rouwverwerking was een heel het ging best slecht met mij.. Maar gelukkig kwam er een lichtpuntje aan het eind van de tunnel in sept 2012 ik was zwanger en heb in juni 2013 een kerngezonde zoon gekregen. Zo zie je maar het kan wel, en ik geloof egt dat dat geluk bij jullie ook komt, je moet geloven als god het wilt krijg je over een niet te lange tijd een prachtig kindje... Veel liefs en nogmaals sterkte