Ik moet eventjes van me afschrijven. Misschien hoort dit onderwerp niet hier. Dit weekend kwamen ons pap en mam bij ons om het dakraam van de babykamer te vervangen. Deze was zo lek als een vergiet. Mijn zus en kindjes en de vader van mijn man waren er ook en het was kei gezellig. Ons mam had allemaal lekkers mee genomen voor het middag en avond eten. Plotseling kon ons mam haar bord niet meer met twee handen vast houden. Haar rechteronderarm en hand viel helemaal uit. Ik heb meteen de huisartsenpost gebelt en we moesten direct naar het ziekenhuis, waar een neuroloog op ons stond te wachten. Na een paar onderzoekjes en een scan van de hersenen kregen we tehoren dat ze een herseninfarct had gehad en dat het niet de eerste keer was. Ons mam snapte er niets van, want ze heeft er nooit iets van gemerkt en wij ook niet. Ze is de laatste tijd wat meer verstrooid, maar we dachten dat dat door al de drukte kwam. Ze past altijd op de kindjes van mijn zusje en daarnasst werkt ze zelf ook nog. Ze is van 1952, dus nog erg jong. Haar onderarm heeft zich herstelt, maar haar hand niet. D.w.z. dat ze niet kan werken, op de kindjes passen, fietsen,autorijden en weet ik veel nog meer. We beseffen dat we hartstikke veel geluk hebben gehad en dat het eigenlijk wel meevalt, bij wijze van. Het had veel en veel erger kunnen aflopen. Nu is het "alleen maar" haar hand. Ze mag vrijdag of maandag naar huis toe en dat is natuurlijk ook heel erg fijn. Maar ik ben zo bang nu om haar kwijt te raken. Net nu ik zo ver zwanger ben en alles om ons heen zo bijna perfect verliep. Ik wil zo graag dat deze ellende voorbij is. Ik wil zo graag dat mijn kindje mijn lieve mama leert kennen, ook als het wat ouder is. Ons mam is zo'n lief mens en ik hou zo veel van haar. als ik terug denk aan mijn jeugd, was ze altijd zo gezellig en warm. Ik wil zo graag dat mijn kindje dat ook mee mag maken. Mijn man zegt ook al dat ik mezelf drukker maak dan nodig, maar ik kom maar niet van die verstikkende angst af. Het werkt verlammend en het verpest ook wel een beetje mijn zwangerschap. En ik ben bang dat het ook niet goed is voor het kindje. Zo, dat moest ik toch eventjes kwijt. Ik kan bijna niet ophouden met huilen en ik laat maar niet al te veel aan mijn moeder merken, want die maakt zich al zorgen om mij en het kindje nu. Dank je wel voor het luisteren naar mijn verhaal. Liefs Sunny.
Meid toch, wat een verhaal! Ik snap goed dat jullie mam je erg bezig houdt op dit moment, maar probeer het voor jezelf en je kindje toch een beetje los te laten. Jullie mam heeft zo ook geen steun aan je, om het maar even lomp te zeggen. Neemt niet weg dat het voor jou ook ontzettend moeilijk is. Sterkte meid!
Kan begrijpen dat je erg geschrokken bent en je zorgen maakt om je moeder. In ieder geval is het nu bij een lichte herseninfarct/tia ondekt en kunnen ze maatregelen nemen, bijv. met medicatie. Het kan ook goed zijn dat het nog met haar hand goedkomt hoor. Soms gaat daar wat tijd overheen, een aantal weken. Veel mensen leven nog jaren hoor en zonder veel problemen. Sterkte in ieder geval!
Wat zullen jullie geschrokken zijn zeg. In iedergeval zijn ze er nu achter en kunnen ze medicatie voorschrijven. En haar hand, het is nog veel te vroeg om te zeggen dat ze die niet meer zal kunnen gebruiken, ze zullen haar daarvoor eerst naar revalidatie sturen en vaak is er dan nog heel wat bij te sturen, truukjes te leren e.d. Heel veel sterkte Groetjes anita
Lieve Sunny, Meid wat verschrikkelijk voor jullie familie zeg. kan me je angst heel goed voorstellen, doet even beseffen hoeveel je van haar houdt en hoe belangrijk ze voor je is. Probeer de angst niet verstikkend te laten werken, het heeft geen zin namelijk. probeer heerlijk te genieten nu ze er nog wel is. Voor hetzelfde geld duurt het nog 30 jaar voor ze definitief afscheid neemt en kan je niet genieten omdat je je alleen maar zorgen maakt. Helaas kan niemand precies zeggen wanneer het afgelopen is, dus genieten is echt het beste wat je kunt doen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Ik ben zelf enig kind en raak ook wel eens in paniek bij het idee dat mijn lieve papa en mama er straks niet meer zijn en ik dan helemaal alleen ben zeg maar, maar tegelijkertijd denk ik dan dat ik maar extra van ze moet genieten nu ze er nog zijn. Heel veel sterkte gewenst voor het herstel van je moeder, en weet ook "een gewaarschuwd mens telt voor 2", dus de doktoren zullen er bovenop zitten bij je moeder met check-up's en medicatie. Succes en sterkte Liefs Am
Kan me voorstellen dat je erg geschrokken bent. Moet er niet aan denken dat het met mijn moeder gebeurd. Maar wat er al geschreven is, gelukkig zijn ze er nu achter gekomen en kunnen ze er naar handelen. Die hand, kan best nog helemaal goed komen hoor. Dat heeft tijd nodig. En ja we kunnen wel zeggen dat je je niet druk moet maken, maar dat zal niet mee vallen. Zeker niet omdat je zwanger bent, en heel de hormonen door je lijf gieren. sterkte groetjes sandra en indy
heel veel sterkte. logisch dat je eraan denkt dat je graag wilt dat je kleine nog heel lang een lieve oma heeft. mijn zoontje heeft helaas oma maar 3 jaar meegemaakt.begrijp je gevoelens dus heel erg goed. sterkte nogmaals
Meis, heel veel sterkte! Mn vader heeft anderhalf jaar geleden een herseninfarct gehad en sindsdien heeft hij problemen met zn rechterhelft. Hand, been, gezicht... En het ergste, hij kan niet meer praten. Hij praat wel, maar heeel slecht. 19 Mei heeft ie er weer 1 gehad. Hier heeft ie epileptie aan overgehouden. Hij mag nu ook geen auto meer rijden... Het is echt vreselijk en ik weet heel goed hoe je je voelt! Nogmaals heel veel sterkte en als je je hart wil luchten, pb je me maar!
Meissie toch, helaas kan ik erover mee praten. Mijn vader heeft een herseninfarct gehad, wel een jaar of 6 geleden. Gelukkig na maanden revalideren is ie weer een beetje "zichzelf". Nou ja de man die hij was wordt het nooit meer, tis natuulijk ook niet nix. Maar het is een heel eind de goede richting in. Als je wilt praten, dan hoor ik het wel. Dikke KUS!