Hoi Vlindermama's Afgelopen dinsdag was op de EO een aflevering van Jong... Deze week ging het over probleemzwangerschappen, met een brok in mijn keel gaan kijken.. Met de 20 weken echo worden er meerdere hartafwijkingen gevonden bij het kindje, de jonge ouders zetten de zwangerschap voort, het zal hun eerste kindje zijn.. Met bewondering, en huivering, en veel tranen naar alles gekeken.. Misschien hebben jullie het ook gezien, maar wou het toch graag met jullie delen, het heeft mij weer een beetje op weg geholpen in mijn rouwproces.. En ondanks dat ik in mijn hart weet en voel dat we de "juiste" beslissing hebben genomen (er was geen keuze tenslotte)en mijn zwangerschap niet heb voldragen, vraag ik mij weleens af, wat als... dit verhaal geeft dat weer. Groetjes Evelien Jong: Probleemzwangerschap - Uitzending Gemist
Ik heb het inderdaad ook gezien! Ik vond het heel mooi en bijzonder. En tegelijk heb ik ook met verbazing zitten kijken naar hoe ze ermee omgingen. Naar zwangerschapsgym, het babykamertje ingericht, alles ondanks dat toch heel duidelijk slechte vooruitzichten. Wij hebben er ook voor gekozen onze zwangerschap af te breken. Ons dochtertje had geen levenskansen, maar ze had wel enkele uren tot enkele dagen kunnen leven. Ik sta nog steeds 100% achter mijn keuze. Ik kon het niet aan de zwangerschap uit te dragen, het was mijn gevoel toen en nog steeds denk ik dat ik dezelfde beslissing zou hebben genomen. Ik snap dat je je afvraagt wat als... Maar ik denk dat het voor jullie de juiste keuze is geweest, anders hadden jullie m niet gemaakt! Heel veel sterkte!
Dankje Lobi voor je reactie, het is fijn om te zien hoe er aandacht aan deze problematiek wordt geschonken op tv, en daardoor meer bespreekbaar wordt.. Ik geloof ook dat ik het niet had getrokken om de zwangerschap te volbrengen, wij hebben de juiste beslissing genomen , toch komt bij mij de wat als.. voorbij, mede omdat het vandaag 10 weken geleden is dat ons dochtertje geboren en gestorven is. Ik zou "eigenlijk" 33 weken zwanger zijn geweest. Wat als ik nu nog zwanger zou zijn? Hoe zou dat zijn gegaan? Mijn bevestiging heb ik gekregen bij het zien van dit filmpje, hoe graag ik ook in Wonderen geloof, mijn hart brak bij het zien op tv, de echo's waarbij keer op keer weer werd gemeld dat het kindje geen levensvatbaarheid zou hebben.. De angsten, de zorgen, de onwetenheid, het groeien van je buik.. Het blijft moeilijk allemaal, met alle respect voor deze ouders, ik begrijp hen wel, maar vind steeds meer rust in "onze weg".. het heeft tijd nodig. Laatst kreeg ik idd de vraag of ik spijt gevoelens had, nee, er is geen haar op mijn hoofd die spijt heeft of gaat krijgen van onze beslissing, want het had niets uitgemaakt, ons dochtertje was hoe dan ook komen te overlijden.. Dat blijkt hoe verdrietig ook, wederom uit dit filmpje.. Je stelt het alleen uit, denk ik, met de wetenheid dat je op een dag je kindje moet loslaten.. Groetjes Evelien
Bij ons was de zekerheid er dat ons dochtertje zeker weten niet zou kunnen blijven leven buiten mijn buik. Ik kan me voorstellen dat als er een kansjs is, hoe klein ook, dat dat de situatie anders maakt en de beslissing om een zwangerschap af te breken wellicht moeilijk(er). Voor zover ik kan oordelen zou ik in jullie situatie ook de zwangerschap hebben afgebroken. Het lijkt me zo hartverscheurend om telkens weer het slechte nieuws te moeten krijgen en te verwerken, alsof je telkens weer een klap in je gezicht krijgt lijkt me. Hoop houden is goed denk ik, maar dan moet er wel hoop zijn. Uiteindelijk denk ik dat je voor jezelf alles inderdaad alleen uitstelt, alhoewel die vrouw op tv wel echt genoten heeft van haar zwangerschap en alles eromheen en dat is natuurlijk ook wel weer heel mooi.. Ik zie dat je ook een zoontje hebt. Heeft hij alles bewust meegekregen?
Vlinder zoals je in je andere topic al schrijft " uit liefde voor mijn dochter" je heb haar een hele hoop pijn bespaard door de zwangerschap af te breken. Voor mij was dit verhaal ook een bevestiging dat we er goed aan hebben gedaan. Vond het een mooie docu maar vond ze ook een beetje naïef, wat bij hun ook meespeelt is het geloof zij konden denk ik ook niet anders. Vind het mooi dat er aandacht word besteed aan dit onderwerp en het niet meer wordt weggestopt heeft mij ook zeker weer geholpen.
@Wuppie, je hebt gelijk, ook dit stel kon niets anders vanwege het geloof, ik begrijp dat ook.. Mijn vriend is ook heel eerlijk geweest, hij had het echt niet getrokken om mij steeds meer zwanger te gaan zien, met alles wat daarbij komt kijken.. Er was idd een heel klein kansje dat onze dochter de bevalling gered zou hebben... We zijn heel reeel gebleven, ons kindje was ook van harte welkom, we hebben lang op d'r moeten wachten, heb ook haar kamertje nog mooi gemaakt voor d'r komst.. @ Lobi, ons zoontje is 3 1/2 jaar en heeft heel veel meegekregen, hij is echt grote broer geworden, we hebben ons meisje 4 dagen thuis gehad, samen 's avonds een verhaaltje voorlezen in bed, zijn zijn zusje naast hem.. Hij was zo liefdevol voor haar! Vol trots liet hij zijn zusje aan de familie zien. We hebben afgelopen weekend samen een boek gemaakt, met ons verhaal erin, tekeningetjes erbij, mocht hij inkleuren, en stempelen.. Goed voor nu, en voor later.. zo mooi geworden.. Hij heeft ook een foto op zijn slaapkamer, op eigen verzoek, en geeft d'r elke avond een dikke kus.. Doet me verdriet, maar ook heel veel goeds.. Hoe beleven jouw meiden het verlies van hun grote zus?
Wat mooi en ontroerend hoe jullie je zoontje betrokken hebben bij de geboorte en het afscheid van jullie meisje... Kan me voorstellen dat dat heel bijzonder is (was), heel mooi en tegelijk ook heel verdrietig. Ik denk dat jullie het wel op een hele goede manier gedaan hebben. Zowel voor jullie verwerking als ook die van jullie zoontje. Ik heb 1 levend dochtertje. Mijn eerste dochtertje is overleden. Mijn levende dochtertje heeft het dus niet meegemaakt. Wel hebben we fotootjes staan, voetafdrukjes etc en ons meisje groeit op met de wetenschap dat ze een grote zus heeft. Ook zij geeft haar grote zus iedere avond voor het slapengaan een kusje.
Wat erg voor jullie Ik heb het ook gezien en daarna kwam op NL2 ook een documentaire. Deze vrouw had het boek: "Misschien was je vandaag wel geboren" geschreven. Misschien was je vandaag wel geboren - Yvonne Gebbe, David Rozemeyer - Shop - d'jongeHond Misschien een mooi boek voor jullie. Had hem zelf ook graag gelezen alleen ons minibiebje heeft hem helaas niet.
@Lobi, wat fijn om te lezen dat jullie dochter ook elke avond een kusje aan d'r grote zus geeft, sorry, ik vroeg hoe jou meiden ermee omgaan, ik begrijp dat jullie oudste dochter overleden is, en jullie 1 kindje hier hebben. Wij hebben onze zoon verteld dat zijn zusje op hem past in de hemel. Het is bijzonder om te zien hoe kids met het overlijden omgaan, kan ik vaak nog wat van leren en het werkt heel relativerend. Mag ik vragen hoe jij je 2e zwangerschap hebt ervaren? Heb je ondanks de angst ook echt kunnen genieten? Ik merk dat het verlangen er nog is, logisch natuurlijk, het heeft tijd nodig, maar denk er vaak aan. @ Kaboutertje, dat was bij het programma;spraakmakende zaken, deze zou enkele weken geleden al uitgezonden worden,kwam er toen niet op, wou ik ook graag zien, heb inmiddels uitzending gemist bekeken. Ik heb het boek thuis heel herkenbaar zijn de foto's die zeggen meer dan duizend woorden. Vond het programma wel moeilijk om te zien, telkens ging het over abortus. Ik associeer dat niet met het afbreken van een zeer gewenste zwangerschap, mooi stel trouwens, en fijn ze hebben uiteindelijk een gezonde dochter gekregen. Groetjes Evelien
Abortus klopt ook helemaal niet. Dat doe je als het een ongewenste zwangerschap is. het lijkt mij ook een mooi boek, maar helaas niet in de bieb hier. maar denk wel heel herkenbaar voor jullie.
Vlinderevelien, ik reageer snel op jouw vraag. Tis alleen een heel verhaal en dat vind ik niet handig vanaf mn telefoon. Kaboutertje ik zal dan ook t filmpje kijken.
Dankje Lobi, dat waardeer ik.. tot schrijfs.. @ Kaboutertje, zie dat je ook heel bewust bent dat een kindje krijgen verre van vanzelfsprekend is, heb zelf geen ervaring met de mmm wel het verlangen naar een kindje waarvan ik mij ook afvraag komt die ooit nog? Ben inmiddels wel 2 x zwanger geweest, in de afgelopen 2 jaar, mijn dochtertje heb ik eventjes levend in de armen gehad, ben ik heel dankbaar voor, maar had d'r zo graag nog bij me gehad.. Heb je nog boeken gelezen in jullie minibiebje waar jij wat aanhebt? Rouwen bedekt een heel groot gebied.. Groetjes Evelien
VlinderEvelien, wat ik mee maak/ mee gemaakt heb is totaal niet te vergelijken met wat jullie mee maken. Wat jullie mee maken lijkt ( ik zeg lijkt, omdat ik het nog nooit mee gemaakt heb gelukkig) me veel heftiger. Bij mij ging het alle keren in een vroeg stadium fout. Maar het neemt niet weg, dat ik heel veel verdriet voel bij zo'n aflevering en ook zit te huilen. En dat ik zeker zulke afleveringen "graag" zie. Alleen al in de hoop dat ik kan leren ( lees dat iemand mij het kant en klare antwoord kan geven) om dit alles af te sluiten. En toen ik dit topic zag en JONG, wilde ik toch even reageren.
Kaboutertje, wat ik oa. geleerd heb is dat je verdriet niet kunt en mag vergelijken, ik weet niet hoe diep jou verdriet gaat, wel heb ik zelf ook een zwangerschap in een vroeg stadium verloren, waar ik ook veel verdriet bij ervaar, en begrijp ik heel goed hoe het is om geduldig te moeten zijn, terwijl anderen om je heen snel in verwachting raken. Mijn rouwproces om mijn dochter is heel intensief, gaat heel diep, en doet echt verschrikkelijk veel pijn! Dat is heftig.. Het is "fijn" om dmv zo'n tv programma even diep te gaan, je tranen de ruimte te geven, om het verdriet van jezelf, en het verdriet van anderen dat je raakt! Lief dat je op dit topic heb gereageerd.. Groetjes Evelien
Eindelijk dan even tijd om te vertellen over de zwangerschap na het verlies van mijn dochtertje. Het is een heel verhaal, maar ik zal proberen het kort te houden. Waar het op neer komt is dat ik zo snel mogelijk weer zwanger wilde worden. We hebben ongeveer 3 maanden rust genomen en daarna zijn we het weer gaan proberen. De tweede ronde was het raak. Het is heel vreemd, maar bij de zwangerschap van mijn eerste dochtertje had ik vanaf het begin een negatief gevoel, een soort voorgevoel. Bij de tweede zwangerschap zei ik met 6 weken al, dit voelt anders, dit voelt goed. De eerste 12 weken waren natuurlijk spannend. Daarna door tot de 20 weken echo. Dat waren ook heel lange wachtweken. Gelukkig was die helemaal goed en het grote genieten kon beginnen. Maar...dat was maar van korte duur. Telkens had ik het gevoel dat mijn baarmoeder niet sterk genoeg was, dat ik veel rust moest houden, dat mijn kindje te vroeg zou komen. Het ziekenhuis wuifde dit weg, er was niks ad hand. Met 26 weken bleek ik (te) weinig vruchtwater te hebben en werd ik weers treng(er) id gaten gehouden. Ze wisten niet waar het door kwam. Mijn voorgevoel werd steeds sterker. Om een lang verhaal kort te houden: ik heb de laatste 4 weken van mijn zwangerschap in het ziekenhuis gelegen. De avond voor de geplande keizersnede (ze lag in stuit) braken de vliezen en heb ik een spoedkeizersnede gehad. Daar bleek dat ik een halve baarmoeder heb, maar 1 nier en sinds kort weet ik een linker eierstok en eileider heel erg hoog, net onder mn ribben. Mijn voorgevoel bleek dus helemaal juist! Ik weet dat ik een vrij extreem verhaal heb en ik dus niet representatief ben voor hoe je een zwangerschap beleeft na een kindje te moeten verliezen. Ik weet alleen dat de wens om nog een kindje te mogen krijgen, allesomvattend kan zijn. Je bent een kindje verloren, maar je zit helemaal vol moedergevoelens. Je hebt je kindje even mogen aanraken, mogen voelen, mogen ruiken, mogen liefhebben en vervolgens is ze weg. Dus ik snap je heel goed dat je gevoelens hebt om weer zwanger te worden. Ik hoop dat als jullie eenmaal zover zijn dat het jullie dan snel gegund is en het een mooie en vooral gezonde zwangerschap mag worden!! Kaboutertje, ieder rouwen is anders en ieder verdriet ook. Maar ik voel nu ook hoe het is als een tweede (levend) kindje niet en misschien wel nooit zal lukken. En dat verdriet is ook heel intens!
Jeetje Lobi, wat een heftig verhaal.. Ben blij voor je dat uiteindelijk alles goed is gekomen, maar dat is een hele moeilijke weg is geweest. Wat een boel zorgen en angsten, daar was geen rose wolk bij.. En dat er dan toch ontdekt wordt wat je zelf al voorvoelde, je baarmoeder die niet optimaal is.. ongeloofelijk! Ik begrijp idd dat jouw ervaring niet representatief is, ik kan daarentegen terug kijken op een bijna onbezorgde zwangerschap van mijn zoon, met ook nog een voorspoedige thuisbevalling, kon allemaal zo in het boekje Ik denk dat je met vertrouwen een heel eind kunt komen, dat vertrouwen is bij mij volledig weggeweest, en langzaam probeer je het weer op te bouwen, uiteindelijk wordt het verlangen weer groter, heb er een hele tijd niet aan moeten denken! En ineens is het er weer, eigenlijk is het nooit weggeweest, maar het rouwen is zo intensief.. Dan is er geen ruimte voor een eventueel "nieuw"kindje, want ik wil mijn dochtertje zo graag bij me.. Het begint allemaal een beetje een plekje te krijgen, volgende maand de "uitgerekende" datum, zal ook moeilijk worden.. Bedankt voor je verhaal te delen, groetjes Evelien en succes met alles!
Ik meng me even in dit topic omdat het stukje dat jij schreef Evelien voor mij oh zo herkenbaar is. Vooral het laatste dat het erg fijn is om door bv dit programma weer even helemaal in die dipee emotie te kruipen is zooo herkenbaar. Alleen op die momenten dat ik zo intens geraakt wordt door iets voel ik de heftige pijn voel die ook wij kennen. Wat het zo fijn maakt is dat ik dan *Jurre zo dicht bij me voel.... net of hij er nog is. Die momenten koester ik.
@bramtim, het is volgens mij ook heel goed om diep te gaan in je verdriet, het is en blijft je "eigen" die je dan voelt, wat fijn dat jij dan je zoontje Jurre dichtbij je voelt, is het intense verdriet echt ergens goed voor @ Lobi, ik merk dat ik mentaal de zwangerschap nog uit beleef, had jij dit ook? Alsof er volgende maand iets van me af gaat vallen, als de uitgerekende datum is geweest.. Het gaat verder met ups en downs, paar dagen goed, en kan ook zo weer omslaan.. Vind het moeilijk om mijn rust te vinden, ben moe.. Het rouwen vraagt veel energie, merk wel dat leuke dingen doen mijn energie weer opliften, maar soms is dat ook even op.. logisch denk ik dan. Een nieuwe zwangerschap ben ik nog niet echt mee bezig, ik vind het wel heel fijn dat het verlangen er weer is, (dacht de eerste weken, dit NOOIT meer mee te willen maken) maar het vertrouwen begint langzaam te groeien.. als de rust er weer is, is er ook weer ruimte.. Groetjes Evelien