Lieve Tygo Ruim 7 maanden geleden ben jij geboren We hadden je zo graag nu ook nog willen horen We zouden jou nog zo graag willen knuffel en strelen, en Casey had zoveel met je willen delen. Je had bij ons kunnen zijn , zonder al het verdriet en pijn, wat we nu hebben om jou verlies Maar lief mannneke vergeten doen we je niet!!!
hey manneke van me ik ben zo benieuwd hoe je er nu uit zou hebben gezien.... de tijd lijkt nu ineens voorbij te vliegen ook nu voel ik me schuldig omdat we nu bijna weer gaan beginnen met ivf voor een brusje voor jou en casey maar het is echt geen vervanging van jou hoor! mochten we zwanger raken. het liefst hadden we jou nu bij ons gehad. ook je grote zus heeft het er heel moeilijk mee....
Pfffff, zit ik ook weer met tranen Het kindje zal nooit Tygo* vervangen en dat zal Tygo* zo ook niet voelen (kan je dat zo zeggen?). Vervanging voor Tygo* is er niet en zal er ook nooit zijn. Arme Casey, zich steeds meer bewust dat dood ook bij het leven hoort. Zo'n meiske zou daar helemaal nog niet mee bezig hoeven zijn. Helaas beslist de natuur anders over dat soort dingen. Je doet het hardstikke goed meid, je bent er voor je meisje waar je kan. Op school helpen ze haar ook goed. Hier moeten jullie doorheen en Casey ook maar jullie redden dat, dat weet ik zeker. Dikke knuffel voor jullie en een kusje in de wind voor Tygo*. Ik hoop dat ze daar ergens spelen met de andere vlinderkindjes. Dan is mijn Thijs* daar ook ergens
Lieve Caruli, ik herken zoveel in deze woorden van je. De tijd gaat ook enorm snel. Ik denk ook wel eens: hoe zou het geweest zijn als....... Maar daar schieten we niks mee op, we krijgen onze schatten er niet mee terug. Je moet je echt niet schuldig voelen omdat jullie heel graag nóg een kindje willen, het zal nooit Tygo* kunnen vervangen. Ik zie ons meisie ook echt niet als vervanging voor Lindy* maar als onze 4e docchter. Lindy* houd voor altijd haar eigen plaatsje in ons gezin. Hele dikke knuffel van mij
Met tranen heb ik dit allemaal zitten lezen ... Pfffffffffffff wat erg zeg verschrikkelijk... Maar ook heel erg dapper en goed dat je over je gevoel schrijft en over Tygo* vertelt........en zijn zusje, de kleine meid. Een brusje zal nooit of ten nimmer vervangen.. ik wens je veel sterkte
Dat schuldgevoel, herkenbaar hoor.... Maar Tygo* weet heel goed dat hij een bijzondere plek inneemt, hij zal altijd jullie eerste zoon zijn, jullie tweede kind! En het is moeilijk om weer met een brusje bezig te zijn. Want stiekem, heel stiekem denk je; ik wil eigenlijk mijn overleden kind terug! Tot je heel langzaam beseft dat het brusje ook je kind is en dat je ook heel veel van dat kind houdt. Al onze kinderen zijn uniek en zijn onvervangbaar. En wat zijn ze allemaal geliefd! Meis, ik hoop zo dat deze ivf een geslaagde poging is en dat je zwanger mag raken van een gezond brusje die na 9 maanden luid brullend op je buik mag worden gelegd. Met Tygo* als trotse beschermengel.
wat zijn jullie toch schatten he jullie weten er weer wat positiefs van te maken en me op te beuren... gisteren en vandaag heb ik het er weer heel moeilijk mee maar aan de andere kant voel ik me dan stom, omdat ik dan gelijk al de gedachtens van de andere zie.. van mens ben je er nog niet overheen het is toch al bijna 8 maanden geleden.... het valt me echt vies tegen over hoeveel mensen er zo over denken.. is er een tijdslimiet voor verdriet? ben ik nou dan zo erg? af en toe weet ik het zelf niet meer....
Een tijdslimiet aan verdriet? Nee! En al helemaal niet als het om je kind gaat. Als je het niet mee hebt gemaakt, snap je het gewoon niet. Ik had het er laatst over met andere lotgenoten. Hoe we ons zulke 'buitenaardse wezens' voelen. Ik voel me niet meer thuis bij mijn 'eigen soort' want ik ben anders. Zij zijn niet veranderd, ik wel. Maar sommige mensen kunnen dat niet accepteren. Dat is hun probleem. Het verdriet om Tygo* zal altijd blijven meis, maar het schijnt dat de scherpe kantjes eraf gaan. Maar je zult er denk ik nooit 'over heen zijn' en wie dat zegt of denkt die snapt het niet. Dus je bent niet raar, anders zouden er een heleboel rare moeders rondlopen die na maanden en jaren nog huilen om hun verloren kind. En ik vind mezelf toch ook niet raar, terwijl mijn omgeving het ook genoeg vindt nu. Jammer voor hen, maar ook voor mij. Want verdriet om je kind is al zo erg en het alleen moeten doen is gewoon afschuwelijk. Blij dat we elkaar hier hebben he...? Dikke knuffel voor jou meis!
pff vandaag ook een moeilijke dag casey helemaal in tranen voordat ze naar school moest wat is dat moeilijk zeg om te zien ze gaat elke avond tygo weltrusten zeggen en verteld dan hele verhalen ik vind het toch wel knap dat ze het zo laat gaan... ze mist dr broertje heel erg en wij ook tis gewoon oneerlijk hoe het allemaal gegaan is.. hij had er gewoon nog kunnen zijn.
Wat is zij dappere meid, ik krijg elke keer de tranen van je prachtige dochtertje..... Huil maar lekker.... samen met je Casey!
vandaag gaat het goed alleen vanmorgen even gehuild toen ze net wakker was maar ze zei dat ze moest huilen omdat haar vriendje nu van school af is die is verhuist en dus ook andere school en die mist ze zegt ze vandaag doen we het lekker rustig aan
he caruli, even een kort berichtje van mij (denk niet meer dat je weet wie ik ben: ik ben van de december 2007 mama´s): ik moet zo vaak nog aan jou en Loopy denken dus ging even snel zoeken of ik nog wat van jullie terug kon lezen..... Een limiet aan je verdriet?! Ik vrees het niet lieverd, ik ben bang dat dit iets is wat je voor de rest van je leven mee draagt....En mensen die dat niet begrijpen hebben die echte, onvoorwaardelijke liefde nooit gevoeld! Ik heb vrienden die drie jaar geleden hun babietje verloren hebben en tot op de dag van vandaag zorgt dat voor momenten van verdriet, vaak wanneer je het niet verwacht. Caruli, ik wens je alle sterkte met de moeilijke momenten en weet dat je nog vaak in mijn gedachten bent!
hey lief manneke... wat een dag gisteren zeg heb het hele verhaal van de zwangerschap en bevalling van jou op geschreven wel heel moeilijk... maar lucht ook eens op nog steeds is het niet doorgedrongen dat ik jou echt verloren ben ik wou dat de klap eens kwam zodat ik het verdriet een plaatsje kan gaan geven... vandaag is het een treurige dag buiten en hier binnen ook ik mis je!
Lieve Caruli, fijn dat het zo oplucht dat je je verhaal op hebt geschreven.. Ik vind het zo rot voor je dat je niet vooruit komt om het zo maar ff te zeggen.. Ik weet dat heel erg moeilijk is maar Tygo* zou het niet leuk vinden om zijn mama zo verdrietig te zien... Ik weet zeker dat Tygo* altijd bij je is waar en wat je ook doet,probeer daar wat kracht uit te putten lieverd... Ik denk aan jullie.... Liefs...
ja ik weet het... maar op de een of andere manier dringt het gewoon niet door en blijft het een film... zo kan het echt toch niet verwerken? ik wou dat de bom klapte en dat al het verdriet los komt ik denk dat ik het dan een plaatsje kan gaan geven... maar op dit moment voelt het alsof alles nog vast zit