Hoi, ik ben nieuw op het forum, maar wil graag mijn verhaal kwijt... Na twee goede zwangerschappen en gezonde kinderen (dochter van 6, zoon van 5) hadden we besloten om voor een derde te gaan. Eind februari testte ik positief. Alles liep voorspoedig. Ik voelde me goed, geen kwaaltjes, niks. Eerste echo was prima, combinatietest perfect, en bij een geslachtsbepalende echo (16 weken) bleek dat we een meisje erbij kregen. Rond diezelfde tijd was er enige spanning op de school van mijn kinderen omdat een klasgenootje wellicht rode hond leek te hebben. Nu wist ik nog van mijn vorige zwangerschap dat er geen antistoffen meer zichtbaar waren in mijn bloed, alhoewel ik wel ingeënt ben op jonge leeftijd. Na wat telefoontjes blijkt dat als je eenmaal ingeënt bent, dat je voor altijd beschermd bent, ook al zijn de antistoffen niet meer zichtbaar. Pfff... gelukkig. Een aantal dagen later kregen we bericht dat de Vijfde Ziekte geconstateerd was bij een ander klasgenootje van mijn dochter. Op de informatiesite van het RIVM zag ik dat er een heel klein risico aan verbonden zit voor zwangere vrouwen, maar dat is vooral als je direct contact hebt met iemand met de vijfde ziekte... mits je zelf de ziekte al niet eerder hebt gehad. Na weer een aantal dagen kreeg mijn dochter wat koorts, maar na anderhalve dag was dit weer over. Weer enkele dagen verschenen er rode vlekjes.... toch ook de vijfde ziekte. Nu kwam het toch wel erg dichtbij, maar toch had ik nog geen angst. Ik bedoel, wat is de kans? Mijn man was iets minder nuchter en stond erop dat ik bloed liet prikken om te kijken of ik al antistoffen had voor dit virus, of dat ik er op dit moment mee besmet was. Weer een aantal dagen later, inmiddels was ik exact 19 weken, belde de huisarts op met het bericht dat ik op dat moment besmet was met de vijfde ziekte (parvo B19 virus). Ik was totaal verrast omdat ik geen enkele klacht had. Ik voelde me prima. Wel hebben we direct de gynaecoloog gebeld om te vragen of we langs mochten komen voor een echo. In eerste instantie kon dit pas twee dagen later... Na heel veel aandringen van mijn man mochten we toch nog dezelfde middag langskomen. Op weg naar het ziekenhuis bekroop me al een naar voorgevoel. En ja hoor, bij het bekijken van de echo zag ik het eigenlijk direct. Ik zag dat ze helemaal niet bewoog, niks. En als je secondenlang, en daarna meer dan een minuut niks ziet bewegen, dan weet je al genoeg. Maar toch durfden mijn man en ik niks t ezelen, in de hoop dat we het fout hadden. Maar na enkele minuten (!) gaf de gyn. zelf ook toe dat de baby niet meer leefde. Wel zagen we duidelijk vochtophoping in de buikwand, wat overeenkomt met hydrops foetalis, een direct gevolg van besmetting met het parvo virus. Wat kan je wereld dan opeens instorten zeg... Uiteindelijk hebben we besloten om drie dagen later te beginnen met de inleiding in het ziekenhuis. Die dagen hadden we ook echt nodig om het nieuws enigszins in te laten zinken. Wat word je dan opeens geconfronteerd met een enorme schok, enorm verdriet en een hoop beslissingen die je moet nemen. Op zondagavond (vorige week) ben ik opgenomen en hebben ze het eerste tablet ingebracht om de weeën op gang te brengen. Elke 6 uur mocht er een nieuw tablet ingebracht worden. Maandag de hele dag niks, dinsdag de hele dag niks. Geloof me, dan begint de moed je wel in de schoenen te zinken. Op woensdag is besloten om me aan te sluiten op een infuus met Nalador. Een heftig middel om weeën op te wekken, wat overigens echt rotspul voor je aderen is. Nou, nu moest het dan toch wel snel beginnen... Maar helaas, ook de hele woensdag niks. Geen krampje, helemaal niks. Donderdag aan de andere arm begonnen met een nieuwe serie Nalador. Maar donderdagmiddag nog steeds niks. Na een totale breakdown van mij en weer een nieuwe zak infuus begon er eind van de middag toch wat lichte kramp te komen. Tijdens het avondeten braken mijn vliezen opeens en een uurtje later is ze (doordat ik moest lachen) geboren, met 20 weken en 1 dag. Zonder veel kramp. Er is natuurlijk ook maar 3 of 4 cm nodig aan ontsluiting. Er heerste bij ons voornamelijk opluchting dat ze eindelijk geboren was. Maar wat was ze klein! Wel zat alles erop en eraan, maar doordat ze al enige tijd was overleden was ze ook erg week. Wat heftig om te beseffen dat dit je dochter is die door eigenlijk domme pech nooit een kans heeft gehad. We hebben haar Skye genoemd, we vonden dit ook wel toepasselijk. Ik was er al voor gewaarschuwd, maar de placenta kwam niet vanzelf los. Na anderhalf uur (!) en een hoop bloed minder werd er besloten dat ik toch naar de OK moest om de placenta te verwijderen. Half uurtje zou het duren... Ruim een uur later werd ik wakker op de OK. De placenta had muurvast gezeten en moesten ze in delen verwijderen. Daarom had ik ook op de OK flink bloed verloren en was mijn bloeddruk ernstig naar beneden gedaald. Ik had dan ook een extra infuus in m'n andere arm toen ik bijkwam. Ik mocht weer terug naar de afdeling om de nacht in te gaan. Mijn man heeft de halve nacht niet geslapen omdat hij als de dood was dat mijn bloeddruk nog verder naar beneden zou gaan (lag toen op 80/34). De volgende ochtend werd besloten dat ik een bloedtransfusie kreeg. Ik heb twee zakken bloed gekregen, waarna ik naar huis mocht. Dat was afgelopen vrijdagavond. Zondag, op Vaderdag, en tevens de langste dag van het jaar, hebben we Skye begraven, in het bijzijn van onze andere twee kinderen en ouders/schoonouders. M'n hart is gebroken en ik voel me leeg. Tegelijkertijd voel ik me enorm gezegend met twee gezonde kinderen die me veel liefde en afleiding geven, een man die mijn alles is, zonder wie ik het nooit had gered, en vrienden en familie die ons hier doorheen slepen. Ik zit nog in een soort emotional rollercoaster en heb daarnaast toch ook lichamelijk een behoorlijke klap gehad met het bloedverlies. Ik hoop dat ik daar snel van kan herstellen en dat ik daar in ieder geval weer meer energie door krijg. Maar de emotionele klap zal nog wel wat langer duren...
Meid wat een intens verdrietig verhaal. Ik kan je niet anders dan condoleren en heel veel sterkte wensen, andere woorden ontbreken mij.
Pff meid, wat een verhaal. Verschrikkelijk.. Door zo'n stom virus je kindje verliezen Gecondoleerd en heel veel sterkte!
Met tranen in mijn ogen heb ik je verhaal gelezen, wat verschrikkelijk verdrietig. Door zo'n 'onschuldig' virus.. Niet te bevatten. Ik hoop dat je het een plekje kunt geven, gelukkig vind je veel steun bij je gezin en familie. Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte met dit grote verlies. Bij mij duurde het uiteindelijk ook een week voordat mijn lichaam ons zoontje wilde loslaten
Wat een vreselijk verdrietig verhaal....en wat een stomme pech! Zo gemeen is dat he? Ik voelde dat ook bij mijn meisje die stilgeboren is. Zij had een knoop in de navelstreng en was verder kerngezond. Vandaag helaas een curettage gehad van nog een overleden kindje, dus hier ook nog midden in het verdriet. 'Gelukkig' zijn er hier een hoop meiden die weten wat je doormaakt, ik heb echt zoveel steun aan ze. Hopelijk ervaar jij dat ook, want af en toe voelt het alsof je op knappen staat en dat is het zo fijn om hier je ei kwijt te kunnen. Heel veel sterkte met het verlies en een dikke knuffel!
Bedankt voor jullie berichtjes! Fijn om hier m'n verhaal te kunnen delen en steun te vinden. Tegelijkertijd zo triest om te lezen dat het toch wel vaker gebeurd dat het niet goed gaat. Maar we houden ons maar vast aan het feit dat er nog steeds meer gezonde kindjes worden geboren dan dat het misgaat.
Wat een herkenbaar verhaal. Ook wij gingen voor een derde kindje, helaas hebben wij onze zoon verloren bij 16 weken door een hib infectie bij mijzelf. Alles ging tot die tijd heel erg goed en binnen een week was alles voorbij. Vind het zo erg om te lezen dat er nog zoveel meiden zijn die dit mee moeten maken. Ik wil je heel veel sterkte wensen! Hopelijk krijgt ze een mooi plekje binnen jullie gezin. Dikke knuffel
Wat vreselijk om te lezen dat je je lieve dochtertje bent verloren! Wat moet dit een moeilijk tijd voor jullie allemaal zijn! Hoe moeilijk dit voor jullie ook moet zijn, ik denk dat het anderen echt kan helpen dat je je verhaal hebt gedaan. De vijfde ziekte is een nare ziekte voor zwangeren en ik vind dat gyns and vks zwangere vrouwen, zeker degene die al kinderen hebben die naar school of een kdv gaan, wel wat meer mogen waarschuwen. Eigenlijk zou er gewoon een vaccinatie programma moeten bestaan voor "risico" (= zwangerschapswens en jonge kinderen of werkend met jonge kinderen en geen antistoffen) vrouwen. Een vriendin van me heeft helaas precies hetzelfde als jij moeten meemaken. Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe!!
Wat vreselijk dat je je dochtertje bent verloren. Heel veel sterkte! Het is wat zeg door een virus wat op school rondgaat. Niet te geloven, echt verschrikkelijk.
Jeetje wat vreselijk zeg om je kindje door zo'n virus te verliezen. Gecondoleerd met het verlies van jullie dochter en zusje. Veel sterkte voor de aankomende tijd en hopelijk kun je lichamelijk ook snel herstellen.
Wat een heftige verhalen staan hier toch altijd! Gefeliciteerd met je kindje en gecondoleerd met het overlijden. Ik wens je enorm veel sterkte en kracht toe