Hallo dames, Ik ben een tijdje afwezig geweest door drukte, omstandigheden en randzaken (lol) maar ben nu weer terug en wilde even van deze gelegenheid gebruik maken om mijn dankbaarheid uit te spreken dat ik ruim een jaar geleden moeder mocht worden van onze kleine dondersteen. Het was, zoals velen van jullie vast zullen herkennen, een jaar dat in razend tempo voorbij vloog en waarin zo verschrikkelijk veel is gebeurd dat ik het gevoel heb dat ik stukken heb gemist... Ineens ben ik geen mama meer van een baby, maar van een dreumes, een echt klein ventje met z'n eigen grappen en grollen, willetje en karaktertrekjes die ik steeds meer ga herkennen... (van mezelf of van m'n vriend). Ik kan er soms nog niet over uit... Dennis is ècht het allermooiste wat me is overkomen (en het is ons ook echt overkomen, na een aantal miskramen daarna 1,5 jaar wachten en ondanks mijn 39 jaar werd ik toch nog zwanger!) en ik kijk nog iedere dag vol bewondering naar wat we in godsnaam toch op de wereld hebben gezet! Een fantastisch lief, vrolijk (buitensporig vrolijk soms ), levendig, grappig en aandoenlijk ventje is het, waarvan ik nog steeds iedere dag meer ga houden. En nu zitten we alweer in zijn 2e jaar, onvoorstelbaar. Maar wat kijk ik uit naar de jaren die nu nog gaan komen!! Dit is onze Dennis nu;