@ Isolde: bedankt voor je openheid. Het is inderdaad wat iedereen zegt, ik moet door de rouw en verdriet heen en ik moet zelf uitvinden wat goed voor mij is of wat bij me past. Ik moet toegeven dat het vallen en weer trachten op te staan heel vaak onverwacht komt en soms op de verkeerde moment. Maar wel doet het lezen en delen van jullie/onze verhalen me heel goed. @ Jonneke83: je hebt gelijk, achteraf baal ik een beetje dat ik het zo snel had opgepakt al had mijn leidinggevende, mijn HA en de BA me gewaarschuwd voor een terugval. Ik denk dat het deels kwam omdat ik toen dacht dat het mee zou vallen. Ik denk wat het moeilijk maakte was het feit dat mijn leidinggevende, de HA + BA zelf geen ervaring hiermee hebben en ook niet zo iets zijn tegengekomen om mij van een goed advies/plan te voorzien. Het was meer van uitproberen en kijken wat voor mij werkt. Vorige week thuisblijven deed me heel goed. Ben afgelopen woensdag een paar uurtjes geweest en daarna met een paar collegas wezen dineren, dat was best aardig. En gisteren had ik ongepland een te lang (~9 uurtjes) gewerkt, maar dat ga ik niet meer doen. Ik ga voortaan beter naar mezelf luisteren en van te voren mijn grenzen stellen. Ik heb wel de ruimte op mijn werk, maar omdat ik toch een paar keer ben geweest en ik zelf geen duidelijk grenzen aangeef, kan het net als gisteren in mijn nadeel lopen. En ik denk dat ik duidelijker ga aangeven van hoe het emotioneel een geestelijk gaat, want lichamelijk kan ik vrijwel oke zijn maar voor de rest gaat het vaak niet dat is en vind ik even belangrijk (misschien belangrijker). Ik denk dat dit een soort les voor me is om naar mezelf te luisteren, duidelijk mijn grenzen stellen en houden en voor mezelf opkomen. Wat jullie en andere zeggen, vertrouwen en rust krijg/heb je totdat je een leven gezond kindje in mijn armen heb (al is dat niet de eindstation). Aan de andere kant begin ik nu meer inzichten te krijgen over mezelf en waarom dingen zo zijn verlopen door o.a. de (alternatieve) kennis/therapieën van een van mijn trainingen; al maakt dat het niet van zelfsprekend makkelijker of dat het sneller over gaat. Alleen ervaar ik voor bepaalde dingen iets meer vrede wat hopelijk meer ruimte beidt om emotioneel en geestelijk los te kunnen laten, helen en vooruit te kunnen gaan. Soms wens ik dat ik als sommige vrouwen zou kunnen zijn die zo iets meteen naast zich kunnen neerleggen en verder gaan net alsof je bijv een zware rugtas naast je legt of alsof het nooit is gebeurd. Mocht ik jullie niet meer spreken, alvast een prettige weekend.
Er schijnen inderdaad vrouwen te zijn die een verlies door extreme vroeggeboorte als een zware rugtas kunnen neerleggen en door kunnen gaan. Ik ben blij dat ik niet tot die categorie behoor. Ik denk dat de makkelijke weg hier niet de goede is voor iedereen en dat jij er heel goed mee omgaat. Je verwerkt het op jouw manier en dat is denk ik voor jou de beste manier. Ik ben zelf weer na een kleine 2 maanden aan het werk gegaan, 3 ochtenden van 4 uur, totaal 12 uur. Na iedere 2 weken kwam er 4 uur bij en ik mocht zelf mijn werkzaamheden uitzoeken en op die manier ook groeien in de zwaarte. Het heeft alles bij elkaar een half jaar geduurd voordat ik weer volledig aan het werk was (40 uur). Mijn collega's accepteerden ook niet dat ik langer bleef, want je loopt jezelf veel te makkelijk voorbij.
Meid, je gaat er hardstikke goed mee om. En voor iemand die niet weet wat je meemaakt is het ook moeilijk te zeggen wat jij wel of niet moet doen en wat jij aan kan. Alleen jij voelt dat. En ik denk inderdaad ook dat geestelijk herstel nog veel belangrijker is. Lichamelijk kan het allemaal wel gaan maar je moet het geestelijk ook aan kunnen. En alleen jij kan aangeven wanneer het genoeg is. Zelf werkte ik afgelopen week 2x2 uurtjes. Het leek me erg weinig maar het was echt genoeg. Komende week probeer ik op te bouwen. Naar mijn idee gaat het erg langzaam maar tegen mij hebben ze gezegd dat ik beter langzaam op kan bouwen en succeservaringen op kan doen dat het lukt dan iedere keer die terugval te krijgen. En ik denk dat ze daar gelijk in hebben.
Sorry voor de late reactie.. Er zat maar weinig tijd tussen al mijn zwangerschappen. Mijn eerste is in november 2008 geboren en mijn 2e in september 2009 en mijn 3e in oktober 2010 (dus met cerlcage). Volgends mij zat er zo'n 4 maanden tussen alle zwangerschappen... Ik ben eerlijk; de angst en onzekerheid ws verschrikkelijk. Maar onder meer dit forum een veel (positieve!) verhalen te lezen en contact met lotgenoten te hebben heeft mij veel geholpen. Plus het feit dat ik bij mijn laatste zwangerschap wél een cerclage had, en wekelijks een controle in t ziekenhuis. Daarmee werd een heel groot deel onzekerheid weg genomen. Maar het vertouwen hebben in je eigen lichaam hebben was best moeilijk!
je moet zeker de hoop niet opgeven! Ik kan me zó in jou ervaringen vinden. Ik kon het ook niet geloven dat ik ooit een gezond kindje in mijn armen zou krijgen maar zie hier! Er loopt nu een eigenwijs meisje van 14 maanden rond. Mijn 3e zwangerschap was (afgezien van de cerclage) een zwangerschap 'volgends het boekje' zei mijn arts altijd. Ik heb dus ook met 13 weken een McDonald cerclage gekregen. tevens gebruikte ik vanaf 14 weken 2 x daagse Utrogestan (progesteron) tabletten die ik vaginaal moest opsteken, en verder RUST!!! Ik heb me echt 9 maanden aan de rust gehouden, niet in bad geweest of gemeenschap gehad ivm infectiegevaar. Verder veel op de bank gelegen en rust gehouden. Nadat ik rond 34 weken was, ging ik al wat meer doen, en ons meisje met 38 weken zonder problemen geboren! Als je in forums leest over cerclages e.d zie je (gelukkig) heel veel succes verhalen!
Lieve dames, Erg bedankt voor jullie reacties. @ Berte: bedankt voor de suggestie, ik ben van plan om v.a. januari het werk ook langzamerhand op te gaan bouwen. Ik denk eerste 2-3 wkn 3x 6- uren en daarna 't steeds met 4 à 8 uren op te bouwen. In eerste instantie accepteerde mn collegas niet dat ik langer bleef, maar ik merk dat ze sinds ~3 wkn denken dat ik het eigenlijk sneller zou 'moeten/kunnen' oppakken want ik vertoon lichamelijk geen tekenen van ziek zijn waardoor ze vaker aannemen dat ik normaal 40 uren kan werken. En ik denk ook omdat ze zelf zo iets niet hebben meegemaakt, geen idee hebben hoe emotioneel en vervolgens ook lichamelijk zwaar is. @ Jonneke83: je hebt gelijk Zelfs als je een collega of leidinggevende heb die een verlies heeft meegemaakt, kan ze voor mij niet weten hoe ik me voel. Ik ben afgelopen weken achter gekomen dat ik inderdaad gewoon naar mezelf moet luisteren en zo duidelijk mogelijk mijn grenzen moet aangeven EN behouden. @ Florida13: geef niet hoor, ik ben ook niet super vaak hier op de forum. Maar bedankt voor je antwoord. Mijn zoontje was in aug 2010 vroeggeboren en Isabella eind oktober dit jaar. Dus ik ben ~11 maanden na de eerste bevalling weer spontaan zw geworden, maar ik moet toegeven dat er ook wat praktisch reden hiervoor waren een daarvan was het afmaken van mijn werkstudie en het feit dat de artsen hadden aangegeven dat ik alleen via IVF zw zou kunnen raken. Ook erg bedankt voor je aanmoediging, jou en andere verhalen geven me een beetje hoop maar jammer genoeg word dat door mijn angsten en twijfels vaak snel weggevaagd. Maar ik denk en hoop dat over een tijdje dat niet het geval zou zijn, meer dat de hoop zo solide is dat de angsten niet meer in de weg staan. Wie weet, misschien kan ik in de toekomst ook zon succes verhaal zijn