Valentijn* 2 november 2011

Hoi Vlinder,

gefeliciteerd met jullie zoon *Valentijn. Hij heeft jullie tot papa en mama gemaakt. Maar gecondoleerd en veel sterkte gewenst dat jullie hem weer hebben moeten laten gaan.

Het is net alsof ik mijn eigen verhaal heb zitten lezen. Alleen zijn wij ons dochtertje bij 33,4 weken verloren. We leefden daarna echt in een hel, het mooiste wat je had moeten overkomen veranderde in het tegenovergestelde.

Ik wil je even vertellen dat het met mijn man ook aardig goed leek te gaan na haar overlijden, maar dat hij na 3 weken letterlijk en figuurlijk helemaal instortte, nadat hij ook weer gewoon aan het werk was gegaan en nergens over praatte. Hij kropte alles op in zijn hoofd, dacht er wel weer snel overheen te zijn, maar al het verdriet kwam los bij hem na 3 weken. Net alsof hij een beroerte kreeg, ik was me kapot geschrokken van mijn man.

Het is belangrijk dat je er samen over kunt praten, en als dat niet lukt een psycholoog in te schakelen. Mijn man en ik lopen daar ook allebei en dat doet ons goed.

Waarom wil jij zo snel weer aan het werk gaan? Ik zou jezelf lichamelijk en geestelijk even wat tijd en rust gunnen, je hebt echt wel langer recht op thuis blijven hoor, daar zal ik goed over nadenken. Ik wil je gewoon even zeggen: doe niks te snel.

Ik wens jullie heel veel sterkte voor de komende tijd. Wij zijn nu bijna 10 maanden verder en er gaat geen dag voorbij of ik voel nog steeds veel pijn en denk veel aan onze *dochter.

Liefs Jel

 

Gefeliciteerd en helaas ook gecondoleerd met jullie mooie mannetje Valentijn*. Wat lijkt me dat verschrikkelijk als je kleine kindje plots in je buik overlijdt, terwijl alles goed lijkt te gaan. Was jullie 20 weken echo goed?

Wat een mooie naam hebben jullie gekozen. Ik was zelf uitgerekend op 8 februari van onze dochter Aimée*. We krijgen over 2 weken onze dakkapel, omdat we geen ruimte hadden voor een babykamer. Nu is dat in principe niet meer nodig.. heel vreemd. Nu krijgt mijn zoontje toch wel een nieuwe kamer met nieuwe meubels en blijft zijn babykamer straks voorlopig leeg.. Het inrichten van mijn zoontjes nieuwe kamer en de dakkapel geeft me wel wat positieve afleiding straks. Ook al is het wel weer moeilijk natuurlijk omdat dat met een reden kwam. Maar ik ga er wel van uit dat de babykamer in de toekomst weer gevuld zal worden, dus ik laat alle spullen gewoon staan. Misschien naïef, maar die positieve instelling kan ik momenteel wel gebruiken naast 't verdriet. Ik hoop dat jij dat ook een beetje kan, al is het nog maar anderhalve week geleden dat jullie mannetje werd geboren als vlinder.

Mijn man heeft nooit gehuild om het verlies van onze dochter. Maar ik weet wel dat hij verdriet heeft. Hij huilt gewoon nooit. Niet iedereen uit zijn verdriet op die manier. Mijn man was constant bezig met andere dingen dat hij er niet aan probeerde te denken, wilde ook snel weer gaan werken. Op een gegeven moment ben ik er boos om geworden want hij besteedde geen aandacht aan mij en weinig aan onze zoon. We hebben het er toen goed over gehad. Het leek voor mij ook alsof hij er overheen was, alsof het hem nooit pijn had gedaan. Maar hij toonde het gewoon niet zo. Je vriend zal het heus nog moeilijk vinden. Ik denk dat hij het niet zo kan uiten..

Wat betreft het weer gaan werken: ik dacht ook dat ik wel afleiding zou hebben als ik weer zou gaan werken, maar zo snel is echt niet verstandig! Normaal krijg je tenminste 10 weken zwangerschapsverlof, mij is aangeraden nu tenminste 6 weken rust te nemen. Ik ben van de week, een maand na de geboorte van Aimée* langs geweest en dat was echt al zwaar. Nu ga ik weer over 3 weken langs. Dat is voorlopig genoeg. Ik ben zelf ook nog heel erg moe, en vergeet niet dat je maanden zwanger bent geweest en moet ontzwangeren. Je hebt toch weer een bevalling meegemaakt. Misschien heb je nu niet de geboren nachten die je normaal met een kindje hebt, maar nu heb je het verdriet van een verloren kindje. Vergis je er niet in wat voor aanslag het op je lichaam is.

Het gemis wordt niet minder, het verdriet ook niet, maar je kunt er straks wat beter mee omgaan. Da's voor mij tenminste. De eerste 3 weken was ik zó kapot van de pijn, ik huilde de hele dag alleen maar. Nu mis ik haar nog steeds heel erg hoor, ieder moment van de dag, maar ik probeer verder te gaan. Dat had zij ook gewild. Maar je kunt pas verder op het moment dat je zelf voelt dat dat gaat..

Heb je mensen waarmee je het kunt delen, die er voor je zijn? Ik merk dat ik daar zelf wel veel behoefte aan heb.

Meid, heel veel sterkte met alles. Ik denk aan jullie.

 

Ik heb hier zelf (gelukkig) geen ervaring mee, maar wil jullie allemaal een dikke knuffel geven en heel veel sterkte wensen bij de verwerking van zo'n vers hrikkelijk verlies!

 

Hoi Vlinder,

de 20-weken echo was prima. Niks aan de hand met onze dochter. Ze was helemaal gezond. Maar achteraf bleek dat mijn placenta niet goed werkte en ze is dan ook overleden aan een placenta-infarct. (dichtslippende bloedvaatjes).

Ik ben na twee maanden na de gebeurtenis weer aan het werk gegaan. Ik was gastouder. WAS! Ik kon dat niet meer. Het was het verkeerde beroep voor me. Het werd te confronterend. Zelf met lege handen staan, maar wel op andere kids passen, moeders die zwanger raakten wat ik moeilijk vond om mee om te gaan omdat het voor ons nog te vers was dat ons meisje kort daarvoor overleden was. Bij één moeder is dit in verkeerde aarde gevallen en dat heeft me echt zeer gedaan. Ze zijn direct bij me weggegaan zonder afscheid te nemen, vond dat erg raar. Voelde heel veel onbegrip.

Nu werk ik ergens anders wat niks met kinderen te maken heeft en voor nu denk ik ook niet dat ik ooit nog met kinderen wil werken. Het nieuwe werk bevalt me goed.

Buiten het werk om vermaak ik me best, maar ik heb nog grote moeite met het zien van baby's en zwangere vrouwen. Ik ga dat (helaas) ook echt uit de weg. Ik ben kerkelijk en er is in onze kerk een babyboom geweest de afgelopen tijd dus overal tref je kinderwagens en dikke buiken. Ik vind dat echt moeilijk en voel boosheid in me: waarom zij wel en moeten wij het doen met een dood kind verdorie! Ik gun echt iedereen een baby maar wij willen ook zo graag! Het is en blijft moeilijk op dat gebied.

Gaan jullie gewoon door met zwanger worden? Hebben jullie daar groen licht voor?

Liefs Jel

 

Gefeliciteerd en ook weer gecondoleerd met jullie zoontje Valentijn*. Ik blijf het altijd heel vreemd vinden het zo te moeten zeggen... Maar helaas is het wel zo. Blijdschap en verdriet liggen dan toch heel dicht bij elkaar.
Wat een mooie naam, Valentijn. Zeker ook met de gedachten erachter. Helaas heeft hij niet op valentijnsdag geboren mogen worden.
Helaas weet ik ook wat je meemaakt. Mijn dochter is op 16 oktober geboren bij 23 weken. Ze had het syndroom van down waarbij de levensverwachting niet duidelijk was. Helaas hebben wij de keuze moeten maken om de zwangerschap toen af te breken.
Maar zomaar ineens geen leven meer voelen lijkt me ook verschrikkelijk! En wat vervelend dat je er toen nog een aantal dagen mee hebt moeten lopen. Was dit een bewuste keuze of kon dat niet anders?
Je zegt dat het met ups en downs gaat. Dat is natuurlijk logisch. Je hebt een bevalling gehad, hormonen zitten nog in je lichaam. Daarnaast heb je meteen weer afscheid moeten nemen van jullie zoontje. Je had het allemaal anders willen zien en dat wordt jullie dan ineens ontnomen. Ik wil je daarom ook wel adviseren echt rustig aan te doen. Ik heb het zelf ook allemaal heel erg onderschat! Achteraf valt het me allemaal zo veel zwaarder dan verwacht. Lichamelijk ben ik wel weer redelijk opgeknapt maar geestelijk trek ik het allemaal echt nog niet. Het ene moment gaat goed en ik onderneem ook wel weer dingen maar mijn hoofd zit zo snel vol. Ik dacht eerst ook dat ik wel weer redelijk snel aan het werk zou zijn maar ben daar wel van terug gekomen. En afleiding kan inderdaad goed zijn maar zorg wel dat je er klaar voor bent. En ik zou die 6 weken zeker aanhouden als dat gezegd wordt. Ik denk dat je beter nu wat rustiger aan kan doen en de tijd kan nemen dan dat je jezelf voorbij loopt op dit moment en achteraf een stap terug moet doen. Ik hoop dat je wel de steun krijgt van je werk.
Wat fijn dat je er wel met je vriend over kan praten. Zeker omdat je zegt dat hij er heel anders mee omgaat. Iedereen verwerkt dingen op zijn eigen manier. En dat kan soms heel moeilijk zijn omdat je denkt dat het een ander niets doet. Maar hij heeft net zo goed zijn kind verloren. Alleen verwerkt hij het anders. Mijn vriend is na een week weer aan het werk gegaan. Dat deed hem goed. Ik zat thuis en voelde me daardoor nutteloos. Ik kreeg ook het idee dat het hem niks deed maar door er over te praten kwam ik er achter dat dat niet zo was, hij ging er alleen anders mee om. En met momenten heeft mijn vriend ook een terugslag. Dan komt er niets uit zijn handen en voelt zich leeg.
Doe rustig aan, neem de tijd voor alles. Het is nog maar zo kort geleden.

 

je topic spaak me aan door je zoon"s naam.
ik heb geen ervaring met zo"n verlies maar wil je heel veel sterkte wensen.

 

@ Vlinder: Dank je wel voor de felicitaties. Al blijf ik het altijd nog heel raar om te horen / lezen. Je bent dan wel mama geworden maar er is niets wat er direct op wijst. Althans niet voor de omgeving. J herinneringen en foto's e.d. wijzen er wel op en die zullen altijd blijven.
Wat fijn dat je bijna iedere dag iemand op bezoek hebt zodat je niet alleen hoeft te zitten. Ik vond dat in het begin ook zo moeilijk om alleen te zijn. Mijn moeder komt nog steeds wel bijna iedere dag langs. Nu vind ik het ook heel fijn gewoon een dag niemand om me heen te hebben.
Doordat mijn hoofd zo snel vol zit merk ik dat veel dingen al zo veel energie kosten. Ben sinds vorige week ook begonnen alles in huis weer bij te houden maar dan kan ik het er niet bij hebben als ik de tijd die ik over heb ook nog bezoek heb.
Je zegt wel dat je niet zo actief bent maar ik vind het al heel knap dat je foto's in bent gaan plakken. Op die manier ben je toch bezig. En inderdaad, je hebt even afleiding.
Ik kan me inderdaad wel voorstellen dat het beter is om eerst te wennen aan het idee dat Valentijn* niet meer leefde voordat hij geboren is. Het is toch al zoiets ingrijpends en daar ben je gewoon helemaal niet op voorbereid. (voor zover je jezelf er natuurlijk op voor kan bereiden!)
En wat goed dat je toch nog even wacht met werken en die 6 weken aanhoudt. Gun jezelf gewoon die rust en tijd. Want zo lang jij nog zoveel maalt als het al stil is e je hoofd nog vol zit hebben ze op het werk ook niet veel aan je.
Gisteren zijn enkele collega's van mij langs geweest bij mij. Ik vond het erg fijn weer iets van het werk te horen en begon toen ook wel te kriebelen om weer aan het werk te gaan. Maar ik merk gewoon dat ik te moe ben, geestelijk, om het al aan te kunnen. Ik wil soms ook sneller als goed voor me is denk ik.
Volgende week ga ik voor de eerste keer naar een psycholoog om er eens over te praten. Bij sommige dingen vraag ik me soms toch wel af wat nu wel of niet goed is. Ik ontwijk mensen die niet dicht bij me staan nog steeds. Ik heb geen zin in vragen als: hoe gaat het nu met je? Dan denk ik ook: wat denk je zelf?!?!? Allemaal goed bedoeld, maar kan het nog niet aan.
Sterkte meid!

 

Hoi Vlinder, hoe gaat het met je? Trek je het allemaal een beetje? Ik vond de eerste weken om door te komen zo'n verschrikkelijke hel. Je bent zo intens verdrietig.

we hebben idd weer een miskraam gehad, of een missed abortion, zoals dat heet. Dat was weer behoorlijk klote. Word je weer blij gemaakt met een 'dode mus'. We blijven doorgaan met zwanger worden. Het gaat al vrij moeilijk bij ons, van onze *dochter duurde het ook anderhalf jaar. Ben anders zo bang dat het weer zolang duurt.

Volgens mij zegt een placenta-infarct niks over een volgende zwangerschap, en goed nieuws voor ons is dat het zelfs voorkomen kan worden. Als we dat nu eerder geweten hadden, maarja dat is achteraf. Het enige simpele wat ik bij een volgende zwangerschap hoef te doen is vanaf week 12 kinderaspirientjes slikken. Aspirine verdund het bloed, dus krijgt een infarct in de placenta geen kans. Daar ben ik wel heel blij om.

Hoe ging het met die zwangere vriendin op bezoek? Het is idd voor haar ook moeilijk, maar als je er samen open en eerlijk over kunt praten, over jullie gevoelens naar elkaar dan is het goed denk ik.

Dus jouw lichaam moet een half jaar ontzwangeren. Ik snap wel dat dat echt het beste is, maar onze gyn gaf ons direct weer groen licht om door te gaan, ook gezien het feit dat ik niet zo makkelijk en snel zwanger raak. En ik had zelf niet dat gevoel van oneerlijkheid tegenover onze *dochter, want idd het is geen vervanging, ik zie het gewoon als een broertje of een zusje voor onze Lenthe. Maar de kinderwens is zo groot, en het is moeilijk om met lege handen te staan.

Ik hoop ook dat er iets uitkomt, en dan net als bij ons dat het iets is wat eventueel voorkomen kan worden bij een volgende zwangerschap. Dat geeft je dan iets meer rust. Het lijkt me moeilijk om mee te leven als er geen oorzaak was voor het overlijden.
Hebben ze ook obductie gedaan bij Valentijn? Bij onze * dochter wel. Ze was kerngezond, maar haar orgaantjes zijn wel ietsje achtergebleven in de groei, omdat mijn placenta dus niet goed werkte. Oja ook bleek ze een afwijking in de chromosomen te hebben, wat precies weten ze niet. Maar ze hebben mijn man en mij ook bloed afgetapt om te kijken wie de drager is van die chromosoomafwijking, en diegene was ik. Maar het is niet bekend waar die afwijking ligt en ik ben verder ook kerngezond dacht ik zo... En dit heeft trouwens ook niks met haar overlijden te maken, konden ze ons met zekerheid vertellen.

Hopelijk mogen we snel weer zwanger zijn, dat geld ook voor al die andere vrouwen...

Heel veel sterkte en je mag me altijd pb-en.

Liefs Jel

 

@Jel: ik lees dat zo vaak, dat mensen weer groen licht hebben gekregen voor een volgende zwangerschap. Maar waar ligt dat dat aan? Bij mij zei de gyn er verder niets over. Vroeg wel of we al nagedacht hadden over een volgende zwangerschap. Dus ik zeg met een lach: ja zo snel mogelijk. Hij heeft toen alleen gezegd dat het het beste is om even te wachten om je lichaam weer op orde te krijgen en te zorgen dat je geen vervanging zoekt in ons overleden kindje. Maar ja, wanneer dat dat dan is? Ik heb ook gehoord dat het in principe meteen weer kan en je helemaal niet hoeft te wachten dus waar letten ze dan op als ze groen licht geven?

 

Jonneke, ja ik snap het ook wel hoor, die kant. En tuurlijk moet je lichaam weer een beetje tot rust komen en alles moet weer op gang komen.

Nu moet ik zeggen dat ik een heel goede bevalling heb gehad. Geen scheur, geen knip, en niet superveel pijn, maar ik had ook een ruggenprik. Daarna 2 weken gevloeid (niet heel veel) en nergens last van, het voelde als een menstruatie. En na 31 dagen weer ongesteld na de bevalling. Dus voelde me eigenlijk gelijk weer hersteld na de bevalling. Dus misschien hangt het daar ook nog van af.

 

hey meiden,

ik zou me graag bij jullie aansluiten. Afgelopen zondag is onze prachtige dochter Nelle geboren na 16 weken zwangerschap. Wij weten spijtig genoeg wel waarom ze zo snel geboren is, en dat is door een infectie die ik opliep door een vruchtwaterpunctie.
Voor ons is dit de 2de keer dat we dit meemaken, enkele jaren geleden verloren we ons zoontje Elias, dit wel omdat we zelf de zwangerschap onderbroken hebben omdat Elias zwaar gehandicapt was, ook vastgesteld dmv een vwp.

De waarom vragen spoken hier ook door ons hoofd, waarom wij een tweede keer? waarom geraken andere koppels zomaar zwanger, of zelfs ongewenst zwanger? Hoe komen we hier in godsnaam een 2de keer door?

Wij hebben gelukkig wel ons dochtertje, die wel gezond is, en ondertussen 13 maanden oud is. Zij geeft ons de moed om door te gaan, en om de dag door te komen

 

@Petra: ach meid toch! Gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie dochter. Wat k*t dat jullie het een tweede keer mee moeten maken. Wat moet het een moeilijke tijd voor jullie zijn. En nog zo kort geleden! Trek je het een beetje?
Kan me heel goed voorstellen dat je je afvraagt WAAROM? Helaas zal daar niemand antwoord op hebben.
Wanneer krijg je uitslag van de vwp?
Doe rustig aan en neem de tijd voor jezelf om alles op een rijtje te zetten. Sterkte!

 

Ook ik werd aangesproken door de naam

Meiden, ik wil jullie allemaal even een heeeeeeeeeele dikke knuffel geven!!!

xxx

 

@Vlinder: Jij hebt dan nog een extra (financiele) reden om nog niet te gaan werken. Gewoon zorgen dat je er echt aan toe bent meid, en desnoods gewoon wat extra tijd nemen voor jezelf! Werk komt wel weer. Dat is nu niet het belangrijkste.
Het is zo vreemd wat betreft dat groen licht. Volgens mij is het net wie je spreekt welk advies je krijgt. Maar ik denk dan altijd maar, als het goed voelt dan beginnen we wel weer. Ik ben nog niet ongesteld geworden. Hopelijk duurt het niet te lang meer. Dan weet ik dat alles weer naar behoren functioneert
En wat spannend dat je nog zo lang moet wachten op de uitslag zeg! Levert dat een stukje extra spanning bij je op of valt dat mee?

 

@Vlindertje
hier gaven ze me ook de raad om mijn lichaam weer op punt te laten komen en een tijdje rouw in acht te nemen. Dat alleen zijn, daar had ik het de eerste keer ook enorm moeilijk mee. Mijn man is nu nog een weekje thuis bij mij, en we hebben ons dochtertje ook, dat had ik de eerste keer niet. Uiteindelijk lukt het wel, maar ik liep toch een beetje de muren op toen. Ik probeerde veel afleiding te zoeken, mijn huis heeft er nooit zo netjes bijgelegen als in die periode.
Hoe lang mag je nu thuis blijven? Ik heb spijtig genoeg geen recht op zwangerschapsverlof, omdat ons dochtertje voor de 20weken grens is geboren. Ik ben nu een maand thuis in ziektewet, en bij de nacontrole bij de gyn wordt er bekeken of ik terug in staat ben om te werken.

@ Jonneke, goed dat je contact hebt met een psycholoog! Ik heb hier nu al 2 x met haar gepraat en ik merk dat het me toch goed doet om over al dit gemis te praten.


De infectie die ik opliep, tja, wiens fout het is? niemand kan het zeggen. Mijn gyn zegt dat wij gewoon enorme pech hebben dat wij diegene zijn bij wie een vwp misloopt. Er is een risico van 1/300 dat het misloopt, en dat wordt ook duidelijk vermeld bij de start van de procedure. Dus wij hebben hier totaal geen verhaal tegen.