Phoe heftig, nog niet gelezen hij kwam gisteren binnen en nog geen tijd Lilian om te lezen. Morgen ga ik meteen.spieken
Heb m gelezen was te nieuwsgierig. Maar wat verschrikkelijk om zoiets mee te maken en ook dat hij verder kerngezond was zo bizar. Ik kreeg de rillingen over mijn rug en moest meteen aan mijn zoontje denken. Maar wat een powervrouw ben je dat het iets beter gaat nu. Meid respect. Ik wens je alle liefde en geluk verder met je meisje en je vriend natuurlijk en al het moois wat nog komen gaat.
Ik heb alleen t online stukje gelezen, heel veel sterkte!! Sorry maar ik ga het niet verder lezen want ik zit nu al met een brok in me keel !!
Ik heb gisteravodn ook het online stukje gelezen. Dit is denk ik de grootste nachtmerrie van iedere moeder!
Ik heb het gedeelte online gelezen en het is afschuwelijk zoiets. Wat een nachtmerrie moet dat zijn. Maar er is nog iets wat me niet los kan laten. Ik wilde er eerst niets mee doen, maar het laat me domweg niet los. Onder het artikel staan reacties. De derde reactie van liesbeth36v vind ik zó raar. Alsof jij gezegd zou hebben dat een kind verliezen tijdens de zwangerschap veel minder erg is, of jij je niet beseft hoe erg dat moet zijn. Nu heb ik het artikel in het blad zelf niet gelezen, maar ik kan me niet voorstellen dat dit erin staat. Ik wil niemand aanvallen, maar als ik dit te lezen zou krijgen, zou ik me geraakt en gekwetst voelen tot diep van binnen. En daarom wil ik zeggen; trek het je niet aan. Heel veel sterkte en bedankt voor je openheid.
Ik denk dat Liesbeth misschien het gevoel had dat het verlies van haar kindje er niet toe doet, of minder in ieder geval, omdat het tijdens de zwangerschap is overleden. Ik vond de reactie ook tenenkrommend en werd er eerst een beetje boos om, maar misschien krijgt ze in haar omgeving niet veel begrip.
Ik heb alleen het stukje op de site gelezen. Erg sterk dat je je verhaal hebt gedeeld. Het zal je denk ik ook een fijn gevoel hebben gegeven om het de delen. Wij hebben ons verhaal over het verlies van onze dochter (tijdens de zwangerschap) ook gedeeld in de Flair afgelopen juni. Ik vond het zo fijn om te doen. En tja een kind verliezen is altijd erg en dat wens je geen enkele ouder toe. Wij hebben nu nog een zoontje van 2,5 jaar... Maar ik denk dat als ik hem nu zou verliezen dat ik er nooit meer bovenop zou komen. Tuurlijk hebben wij ook een hele moeilijke tijd gehad en soms nog steeds met het verlies van onze dochter maar toch denk ik dat het wel anders is. Niet zo zeer minder zwaar maar gewoon anders. Ons dochtertje was erg ziek en ze zou ooit toch komen te overlijden. Daarom hadden wij ervoor gekozen om haar dat te besparen en de zwangerschap af te breken bij 23 weken... Maar ook juist dat als ik haar toch moest verliezen dan liever nu tijdens de zwangerschap als dat ik voor haar heb gezorgd, haar spulletjes overal door het huis lagen waarmee zij speelde etc moeilijk te omschrijven maar jij weet vast wel wat ik bedoel Heel veel geluk met jullie gezin en Sven hoort daar voor altijd bij met een plekje in jullie hart! Sterkte op de moeilijke dagen!
He bah, kippenvel. Ik weet nog niet of ik het ga lezen. Kan momenteel niet zo goed tegen dit soort verhalen. Maar ik wil jullie toch even een knuffel geven.
Jeetje, krijg alleen al van je openingspost kippenvel....... Mijn moeder leest "Vriendin", dus ik ga het zeker even lezen.
Bedankt voor alle lieve reacties, echt hartverwarmend. Het doet me goed dat veel mensen Sven leren kennen ook al is hij niet meer bij ons. Dat hij er nog toe doet zeg maar. Dankjewel. Wat erg dat jullie kindje hetzelfde is overkomen. Helemaal te boven kom je zoiets inderdaad niet meer. We zullen een manier moeten vinden om te leren leven met het verdriet. Ik moet zeggen dat dat inmiddels aardig lukt hoewel het er altijd is. Soms heel hevig en soms wat meer op de achtergrond. En ik draag het 'graag' omdat het bij Sven hoort zeg maar.
Dankje. Ik vind die reactie ook apart zeg maar. Er staat namelijk niks in wat haar verdriet te niet zou doen. Het is echt ons verhaal en niks meer of minder. Ik heb overwogen om er op te reageren maar ik denk niet dat ik of zij zich daar beter door zou voelen dus ik doe het maar niet. Er staat bijvoorbeeld ook niks in over lichtjesdag. Ik ga die dag trouw naar de kapel om tijdens zo'n bijeenkomst een kaarsje aan te steken voor Sven. En ik mail al bijna 2 jaar bij Lieve Engeltjes dus ik heb zeker niet de illusie dat ik de enige ben... Ik denk ook niet dat een levend kind verliezen erger of minder erg is dan een ongeboren kind verliezen. Het is wel anders. Heel je dagelijks leven veranderd als je je kind verliest. Zo wilden wij bijvoorbeeld niet meer aan tafel eten omdat Svens stoeltje dan zo leeg was. Zijn stoeltje weghalen kon ik niet. Inmiddels zijn we verhuisd en hoeven we niet meer met ons bord op de bank te eten. In beiden gevallen valt je toekomstperspectief wel in duigen. Ach, ik trek het me maar niet aan. Misschien komt het door de vraag die de redactie er bij heeft gezet.
En toch denk ik er wel zo over. (dat een ongeboren kind verliezen minder erg is als een kindje van 18 maanden.) Nu moeten mensen zich niet aangesproken voelen want het blijft in beide situaties natuurlijk VRESELIJK en daarnaast is het MIJN gevoel wat natuurlijk ABSOLUUT niet voor iedereen hoeft te gelden!! Maar als ik kijk naar ons zoontje van 15 maanden en ons kindje in de buik en ik MOEST kiezen dan was de keuze snel gemaakt.... Uiteraard zou ik tranen met tuiten huilen!!!! Hoe dan ook blijft het in beide situaties VRESELIJK!!!
Ik heb het verhaal inmiddels gelezen, heel mooi en puur hoe de liefde voor jullie zoon naar voren komt. Ontzettend knap hoe jullie het leven weer opgepakt hebben, als ik naar mijn meisje van bijna 20 maanden kijk hier naast me op de bank, weet ik niet of ik dat ook zo zou kunnen. Diep respect dus!
Ben ik het wel mee eens. En inderdaad wat ik ook zei in mijn post, wij hebben het dan mee gemaakt onze dochter tijdens de zwangerschap te verliezen en ik en mijn man hebben nog nooit zo'n intens verdriet gehad en een moeilijke tijd..... maar ik denk dat als mijn zoontje zou overlijden die nu 2,5 jaar is dat ik zelf ook niet meer zou willen leven.... dat lijkt me echt een nog grotere nachtmerrie. @ TS, en wat jij dan ook zegt, niet meer aan tafel willen eten vanwege het lege stoeltje... pff heb echt respect voor je meid!
De nachtmerrie van elke ouder... Ik krijg altijd de neiging om mijn kinderen uit bed te halen, ze op schoot trekken en ze 100.000 x te zeggen dat ik vreselijk veel van ze hou! Wat lijkt me dit vreselijk.....nee, ik moet er niet aan denken!
Ik kan gewoon geen woorden vinden om te vertellen hoe erg ik met jullie meeleef...... Het is nu al 14 jaar geleden dat mijn neefje is overleden op 5 jarige leeftijd, maar t gevoel is nog steeds zo vers.... Mijn broer z'n maatje, wij 3en altijd samen..... De gedachte alleen al dat ik mijn Beertje zou moeten missen maakt me angstig/verdrietig/misselijk. En dan zijn t nu alleen gedachte, wat als een moeder dit echt overkomt?! Wat voor gevoel komt daar wel niet bij kijken. Daar zijn geen woorden voor. Er zijn geen woorden te vinden om t verdriet weg te nemen, maar weet dat ik aan jullie denk.
Het doet er helemaal niet toe wat erger is, waarom moet het één altijd erger zijn dan het andere. Feit is dat het allebei hartverscheurend is! Toen ik zwanger was van mijn eerste dochter moest ik er niet aan denken om haar te verliezen. En nu wil ik haar èn mijn kindje van mijn huidige zwangerschap niet verliezen. Ze horen er beide helemaal bij. @ Laust: heel knap om zo het verhaal te vertellen over je zoontje. Ik hoop dat het mag helpen bij de verwerking van het verlies.