Woensdag 11-08-2010 　 In de ochtend heb ik nog wel een shot opwekkers gekregen, hier reageerde ik ook op alleen ook weer niet heftig genoeg zodat de echte weeën zouden doorzetten. ´S-middags zou ik nog een extra shot krijgen mocht die van de ochtend het doel niet hebben bereikt. Voordat ik dit wilde doorzetten heb ik even flink gehuild en het besproken met mijn moeder en Vin, hou ik dit vol tot aan de bevalling, hoe lang moet ik dit nog volhouden. Zou ik dit nou nog wel doorzetten of zal ik alsnog voor een keizersnede gaan. De pijn werd me echt teveel, het frustreerde me enorm dat de pijn het doel ook niet bereikte. Het waren nog steeds valse weeën die geen ontsluiting creëerde dus waarom zou ik die pijn door willen zetten, heb ik dan nog wel de energie om de bevalling aan te kunnen. Deze twijfels heb ik besproken met de doktoren, de dokter gaf me de keus of een nieuwe shot gel met ondersteuning van morfine, zodat ik even goed zou kunnen slapen, of een keizersnee die dan de week er na plaats zou gaan vinden. Na veel overleg met Vin en mijn moeder heb ik alsnog voor de gel gekozen, wat we toen hebben meegemaakt was echt geen pretje. Ik kreeg een weeën golf die door de morfine heen nog als enorm heftig werden ervaren, ik had buik - rug en been weeën, het was echt heel erg pijnlijk. Vin en mijn moeder hebben zich rot gemasseerd, de morfine kreeg ik om 19.00 uur `s-avonds en zou 4 uur werken. 　 De bevalling Om 21.45 kwam ik terug van het toilet en was de vruchtzak gezakt, we belde direct de verpleegster die direct alle doktoren belde, voordat ik het wist lag ik op de verloskamer. Een vruchtzak hoort niet zover te zakken en hoort vanzelf te klappen, dit gebeurde niet en zorgde door zijn gewicht hoogstwaarschijnlijk voor de beschadiging, dit zat dus al niet goed voordat de bevalling begonnen was, dit komt ook maar bij 1% van de zwangere voor. Mijn moeder was ook in het ziekenhuis aangekomen en stond samen met Vin en 9 andere doktoren, verloskundige etc. rond mijn bed, ik dacht zo dat is een heel peloton dat mij gaat helpen dat is fijn. Al snel zag ik de blikken van doktoren zorgelijk kijken, achteraf gezien ben ik blij dat de morfine nog werkte want er is aardig wat gebeurd waar ik veel meer pijn door zou hebben. Af en toe vroeg ik wat er aan de hand was maar de doktoren zeiden dat alles goed ging, binnen 18 minuten ben ik bevallen, dit was echt enorm snel!!! Maar ja wat wil je met zoveel steun, iedereen heeft me aangemoedigd en moeder natuur zorgde voor een boost aan kracht en doorzettingsvermogen. Evi werd direct meegenomen ik had haar niet gezien, de doktoren keken nog zorgelijker en ik lag daar met mijn moeder, Vin ging met onze dochter mee, dat hadden we afgesproken. Twee doktoren complimenteerde me voor de snelle bevalling en ik was enorm trots om mezelf. Al snel hoorde ik dat onze dochter werd gereanimeerd, dit was het ergste wat ik ooit heb gehoord. Mijn moeder en ik hebben boven op elkaar gelegen om ons af te sluiten van alle hektiek. Mijn vader zat buiten op de gang en die heeft 25 mensen geteld die in en uit mijn kamer renden met allerlei apparatuur. Al het personeel werd bij elkaar geroepen om ons te helpen, op een gegeven moment hoorde ik van een dokter dat haar hartje weer klopte, dit gaf mij hoop, maar hij bleef zorgelijk kijken. De dokter gaf aan dat ze met spoed naar het Sophia zou worden gebracht, ik gaf aan dat ze dit zo snel mogelijk moesten doen en dat ik haar later wel zou zien. Ik wilde dat mijn dochter het zou redden en had veel vertrouwen in het Sophia ziekenhuis. Daarnaast moest ik ook aan mezelf denken want ik had dus 3 liter bloed verloren en de placenta zat nog vast, ook dit is niet normaal. Ik moest proberen deze los te krijgen dus daar gingen we weer, Vin stond mij bij en ondersteunde mij. Helaas hielp dit niet en moest ik naar de OK en ik zou onder narcose worden gebracht om de placenta te laten verwijderen, dit was om 22.30 om 01.00 uur werd ik wakker in de OK. Ik was vrij lang weggeweest maar dat komt ook omdat ik zo´n slaap kont ben en ik al zolang niet had kunnen slapen. Ik werd uiteindelijk wakker en ik vroeg direct aan de dokter of mijn dochter nog leefde, hij gaf aan dat ze nog leefde maar dat het er niet goed uit zag. Voordat ik het wist stonden er twee ambulance broeders met een couveuse en een dokter naast mijn bed, ik vroeg of ze het ging redden de dokter gaf aan dat hij het heeeeeeel somber in zag. Dit was een klap in mijn gezicht en toen gilde ik het uit van verdriet. Nooit hadden wij verwacht dat je al zoveel van je kindje kon houden, terwijl je het nog nooit vast had gehouden, had gesproken of had aangeraakt, ik keek in de couveuse en ze was echt prachtig!!! Het is zo´n mooie meid!! Ik verontschuldigde me aan haar, dit had ik je niet aan moeten doen, ik had voor een keizersnee moeten gaan dan had dit allemaal goed gekomen. Maar nu weten we wel beter. Ik heb haar niet lang gezien, want ik wilde alsnog dat ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis zou gaan. Ik was enorm duizelig, moe, in de war en van de kaart. Later zag ik dat ik allerlei infusen en andere toeters en bellen aan mijn lijf had. Mijn zus en zwager waren ook in het ziekenhuis en ik zag dat iedereen zich ook enorm zorgen had gemaakt om mij, dit begreep ik echt niet, want het ging toch goed. Later hoorde ik dus dat 3 liter bloed verliezen best gevaarlijk is en dat ik af en toe out ben gegaan. Dat wist ik gelukkig allemaal niet maar dit verklaarde mij wel waarom ik zo enorm duizelig was. Iedereen die aanwezig was, vertelde mij dat ze zo enorm blij waren dat ik het had gered. Ik vond het best raar dat iedereen dit zei, maar nu besef ik het ook, dat het voor mij ook kantje boord is geweest. Dankzij een bloed transfusie ben ik er nog, Vin en ik gaan daarom ook over een tijdje bloed doneren bij de bloedbank. Doordat de dokter zo direct was hebben vin en ik direct besproken dat als ze zwaar hersenletsel zou hebben we er toch voor zouden kiezen om samen verder te gaan. Dit klinkt hard, maar op dat moment ben je in zo´n rare roes en we wisten ook nog niet veel van de situatie af, we waren ook al lang blij dat wij in ieder geval nog samen waren. Ik was om 05.30 uur stabiel en ben toen met de ambulance naar het Sophia gebracht, Vin zat naast me en we waren allebei kapot van vermoeidheid en de emoties, in de ambulance zijn we allebei in slaap gevallen. Mijn moeder en zwager reden achter de ambulance aan, midden in de nacht kwamen we aan, met de hoop dat er een wonder zou gebeuren en dat onze dochter het gewoon zou redden en op zou knappen. Vin mocht gelukkig blijven in de kamer bij mij, ik ben echt als een blok in slaap gevallen. Wel ben ik even wakker geworden omdat ik hoorde dat Vin nog even bij die kleine mocht kijken, ik mocht niet uit bed en moest plat blijven liggen, kort daarna ben ik weer in een diepe slaap gerold. De volgende ochtend wilde ik zo snel mogelijk naar onze dochter toe, rijdend in mijn bed mocht ik naar de IC, eindelijk zou ik dan goed onze dochter kunnen bekijken. Al snel zag ik dat het echt niet niets was en verloor ik mijn hoop op een wonder en een gezonde dochter, ze had vanaf de geboorte nog niet bewogen en er was amper hersenactiviteit. Het was vreselijk ons mooie meissie zat vol met plakkers, snoertjes, stekkertjes er stonden ook wel 20 apparaten om haar heen te piepen. We herpakten ons snel en zeiden hard op dat ze het echt wel zou redden en gewoon alles zou kunnen doen wat andere kinderen ook kunnen, kort daarna zou de arts met ons komen praten. Er waren al onderzoeken geweest en de doktoren constateerde dat er enorm veel hersenletsel was aangebracht en dat de kans op herstel nihil zou zijn. Ze gaven aan dat uit deze eerste onderzoeken was gebleken dat als ze het al zou overleven dat ze dan zeer zwaar gehandicapt zou zijn, mocht er enig herstel optreden dan zou dit nog resulteren in een zwaar gehandicapt kind. Vin en ik reageerde heel realistisch en gaven aan dat we al hadden besproken dat als de schade zo groot zou zijn dat Evi niet zou kunnen ademen, rennen, kijken, ruiken etc etc. we dit moesten accepteren en we haar niet wilde laten lijden. Dit zou geen menswaardig leven voor haar zijn en ook zou dit ons leven en de mensen om ons heen zeer zwaar gaan maken.