Hallo iedereen, ik lees hier allemaal zulke pijnlijke en triestige verhalen, en ik voel zo mee, echt waar... Bij ons is het ook misgelopen, weet het pas sinds vanmorgen. Was 8 weken zwanger, maar afgelopen zaterdag had ik opeens wat bruinverlies. Ik schrok toen al heel erg, huilen en zo, maar mijn vriend zei dat het mss niet erg hoefde te zijn en dat ik er niet teveel over moest piekeren. Heb dan ook wat rondgekeken op deze site, en las dus idd dat er 50% kans is dat het wel goed zit. Toch bleef ik wel ongerust. Gisteren zondag dacht ik even dat het weg was, maar opeens toch weer bruinverlies, al was het niet zoveel. Voor de rest ook geen pijn of krampen of zo, dus ik wist echt niet wat ik ervan moest denken, maar was toch al verdrietig. Op de één of andere manier voelde ik dat het niet goed ging. Vanmorgen naar de HA gebeld, en die stuurde me door voor een echo. (Had ervoor nog geen echo gehad). Ik heb een uur moeten wachten vooraleer ik aan de beurt kon, zwevend tussen hoop en teleurstelling. Nu, ik moet zeggen, toen de echoscopist een tijdje zat te zoeken, kreeg ik echt hartkloppingen. Het enige wat ik kon denken was: laat het alsjeblieft niet waar zijn, dadelijk vindt hij wel iets... Maar nee, hij zei dat hij zag dat er wel een beginnende zwangerschap was geweest, maar dat hij geen vruchtje meer zag... Heb echt op mijn tanden gebeten om niet te huilen totdat ik in mijn auto zat, en toen kwam het verdriet natuurlijk heel erg. We hadden ons er zo op verheugd, automatisch ben je al toekomstgericht plannen aan het maken, had ook al boeken gekocht omdat ik het zo interessant vond om heel de ontwikkeling te kunnen volgen,... Met je verstand weet je wel dat de natuur echt zelf kiest of het levensvatbaar zou zijn of niet, maar in je hart breekt er toch wel iets hoor. De komende dagen moet ik afwachten of mijn miskraam doorbreekt en ik dus mijn menstruatie krijg. Nu ben ik weer even rustig na een flinke huilbui, maar denk dat ik het toch wel opnieuw lastig ga hebben als de bloedingen echt beginnen straks... Ik besef dat er mensen zijn die nog veel erger hebben meegemaakt, en gelukkig (als je het zo kan noemen) was dit onze eerste "poging". Het lucht dus wel op dat je weet dat je gewoon zwanger kan worden, maar anderzijds weet ik nu al dat ik een volgende ZS toch veel voorzichtiger en angstiger ga beleven. In ieder geval, het doet me wel goed om dit even van me af te kunnen schrijven. Aan alle andere meiden die nu ook treuren om hun verloren wondertje, wens ik ook heel veel sterkte toe samen met hun partner... Groetjes, Sunnyke
Heel veel sterkte... En jou miskraam is net zo erg als dat van iemand anders... Ik heb helaas afgelopen vrijdag mijn 2e miskraam mee moeten maken. Ik weet hoe je je voelt helaas...
Veel sterkte Sunnyke En als het even wat minder gaat, wij zijn er altijd om je verhaaltje te lezen, dus schrijf het maar van je af, het helpt echt.
Ik wil je ook heel veel sterkte wensen, ik heb deze maand me 2e mk gehad. Ik wil alleen wel zeggen dat het niet hoeft dat je bij de volgende zwangerschap voorzichtiger en banger bent, ik had bij mijn 2e zwangerschap echt een gevoel dat het gewoon goed zat en mijn zoontje is idd gezond geboren, bij de laatste mk was ik dus ook idd aan het twijfelen, wist niet zeker of het goed zat en mk. Alleen bij mijn 1e zwangerschap had ike r helemaal geen rekening meegehouden dat het een mk kon worden, was daar helemaal niet mee bezig. veel liefs, joyce 84
Hallo iedereen, bedankt voor de lieve reacties. Heb gisteren nog wat afgesnotterd hoor, en mijn vriend had het ook even moeilijk. Eigenlijk hadden we in de eerste plaats nooit verwacht dat het dadelijk raak ging zijn, dus het was sowieso echt wennen vooraleer we het geloofden en blij konden zijn. Jammer genoeg kreeg ik net na mijn bloedtest te horen dat ik een nierinfectie had, waarvoor ik antibiotioca moest nemen. Vanaf dat moment ben ik me al zorgen beginnen maken. Ik dacht: zo vroeg in je ZS al ziek worden, dat kan toch niet goed zijn he. Maarja, de dokter verzekerde me dat de medicijnen geen kwaad konden. Toen ik terug genezen was, voelde ik me wel nog steeds zwanger, dus dat heeft me tenminste toch een weekje laten genieten. Stiekem hoop ik ergens dat die echoscopist het verkeerd had gisteren, ook al weet ik tegelijkertijd ook wel dat die man echt wel zijn werk goed kent en niet zomaar iets zal zeggen als hij niet zeker is. Maar mijn bruinverlies is sinds vandaag ook gestopt, en dat maakt het helemaal erg. Stel dat ik gisteren geen onderzoek had laten doen, dan was ik vandaag helemaal opgelucht geweest, zo van "oef, het komt allemaal goed". Nu ben ik er helemaal niet blij mee, want zou liefst van al willen dat ik nu zo snel mogelijk ongesteld word en het achter me kan laten, want als ik pas over een week nog geconfronteerd moet worden met wat er niet meer is, ga ik het weer zo moeilijk krijgen... Pfff, hoedanook, ik ben nu wel onzeker hoe onze kans op slagen in de toekomst zal zijn. Vorige keer waren we er nog niet op gefixeerd zal ik zeggen, maar nu voel ik gewoon dat ik nu hoop dat het gewoon weer dadelijk goed zit en ik daardoor niet moet beginnen te treuren dat het niet meer lukt... Het is als een lot uit de loterij he... Bij mensen uit mijn omgeving lijkt het wel allemaal dadelijk goed te gaan. Wij hadden bewust nog niks gezegd tegen anderen omdat we de eerste 12 weken wilden afwachten, gelukkig nog maar. Is dan wel even zelfmedelijden hebben als je dan denkt aan anderen die het onmiddellijk rondvertellen als ze nog maar net 5 of 6 weken zijn en dan ook nog eens niks meemaken... @Joyce84: wel een moedgevend berichttje van jou. Blijkbaar kan je toch echt wel op je gevoel vertrouwen. Ik had er van in het begin al een vreemd gevoel bij, maar dat duw je weg he. Lieve groetjes, Sunnyke
Ja precies, want bij mijn laatste zwangerschap had ik ook niet echt een gevoel van dit gaat goed, bleef er ook maar een beetje een vaag gevoel bij houden. Maar ik wilde mezelf ook niet gek maken, ik zei elke keer tegen mezelf het komt goed, maar dus niet. Enne jou tijd komt ook wel hoor groetjes, joyce 84
Hai Sunnyke, Dus dit is jouw verhaal. Je plaatst steeds lieve berichtjes bij anderen, maar je hebt een heftig verhaal zeg. Het is echt een lot uit de loterij als het goedgaat en in onze omgeving zien we het ook vaak misgaan. En nu bij ons ook. Als ik je banner lees: Maak je nu een spontane abortus door? Dan kan ik je een hand geven. Hou je taai, neem op tijd een pijnstiller of een goeie borrel Ik denk aan je, sterkte meis!