Ons mannetje Michiel*

Helaas kan ik mij ook melden bij de vlindertjes. Dit is ons verhaal. Ben benieuwd naar meiden die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt en zich herkennen in mijn verhaal.


Donderdag had ik nog een afspraak bij de Vk. Ze had moeite om het hartslagje te vinden maar zij zei dat ze hem wel had gehoord en liet me op het apparaat een hartje zien dat knipperde en zei dat dat het hartslagje was. Ik zeg nog joh ik geloof je hoor want hij is zo bewegelijk ik voel hem zo vaak dat is voor mij bevestiging genoeg.
Toen ik s`middags er eens op ging letten of hij nog bewoog viel het me eigenlijk wel op dat ik hem al een tijdje niet had gevoeld en dat ging zo door tot s`avonds. Ik begon me een beetje zorgen te maken maar stopte dat ook een beetje weg.
s`ochtends toen ik wakker werd en hem nog steeds niet voelde begon ik me echt zorgen te maken. VK gebeld en ik kon later die ochtend terecht.
Ik ben samen met mijn zoontje heen gegaan want je wil nog steeds niet geloven dat het niet goed kan zijn.
Daar kwam de klap...met de doptone kon ze het hartje niet vinden en werd er een echo gemaakt. En ik zag het gelijk. Het ruggengraatje lag helemaal stil en ze kon ook geen hartactiviteit vinden. Tranen.....
Gelijk mijn man gebeld en die is naar huis gevlogen.
We konden die middag gelijk in het ziekenhuis terecht voor een gesprek met een gyn. om een plan te maken.
Ik zou die maandag worden ingeleid. Zaterdag en zondag waren voor ons echt een hel.
Er gaat zoveel door je heen en je moet je voorbereiden op een bevalling van een doodkindje.
Dat viel echt niet mee, maar gelukkig kunnen mijn man en ik heel goed met elkaar praten en hebben we dingentjes kunnen voorbereiden.
Zaterdag avond moest ik het eerste pilletje slikken als voorbereiding op de bevalling. Dat viel me erg zwaar. Had de volgende dag ook wat harde buiken waar ik heel onzeker en van in de war raakte.
gelukkig is het verder niet door gezet en kon ik zondag nog gewoon lekker thuis zijn.
Maandag moesten we ons melden in het zieken huis.
Toen we ons moesten melden bij de verloskamers brak ik en moest vreselijk huilen. Ook mijn man hield het niet droog.
Toen zijn ze begonnen met een vruchtwaterpunctie voor verder onderzoek en zijn er vaginaal tabletjes in gebracht om de bevalling op gang te brengen.
Omdat ik geen pijn wilde van deze bevalling heb ik gelijk een ruggenprik gehad.
Om de 3 uur werden tabletjes ingebracht maar het gewenste resultaat bleef een beetje uit. S`avonds besloten mijn man en ik dat we maar gingen slapen en kijken of het de volgende dag zou doorbreken. Maar s`nachts werd ik wakker met enorme persdrang. Direct de verpleging gebeld en binnen 10 minuten is Michiel geboren. Ik wilde niet persen maar mijn lichaam nam het gewoon over. Ik moest...!!!!

Michiel werd met vliezen en al geboren. Als een compleet pakketje. Zo mooi.....
Ook werd de oorzaak redelijk zichtbaar. Ik bleek in verwachting van een 1 eiige tweeling. Maar het andere kindje was al eerder gestopt met ontwikkelen en er zaten alleen maar armjes en beentjes aan. Het had geen hoofde en waarschijnlijk ook geen hartje.
Wat de preciese oorzaak is waardoor Michiel juist nu is overleden moet nog blijken uit de autopsie.

Na de bevalling is een fotograaf van de stichtin gwww.makeamemory.nl geweest. Die heeft prachtige foto`s van ons mannetje gemaakt.
Ik moet het eindresultaat nog krijgen maar wat ik heb gezien is prachtig.
Daarna hebben we Michiel bijna 8 uur bij ons gehad. We hebben hem gekust, geknuffeld, vastgehouden en bewonderd.
Wat was het toch een mooi kereltje.

We hebben hem even achtergelaten in het ziekenhuis omdat er autopsie moest worden gedaan en dingen regelen voor de crematie.
Vrijdag hebben we hem zelf opgehaald uit het ziekenhuis.
Daar vertelde ze dat ze hem een mutsje en een hempje plus een luiertje hebben aangetrokken en het dekentje dat we speciaal voor hem hadden gekocht dat ze dat hadden gewassen. Zo lief wat ze allemaal hebben gedaan.
Daarna hebben we (mijn man en ik, verder geen andere mensen erbij) hem zelf naar het crematorium gebracht. Daar hebben we ook een fijn gesprek gehad en hebben we een knuffelsteen uitgezocht waar ze het as in kunnen doen. Zo bijzonder. Die steen past in de hand dus kun je er echt even mee zitten en het in je hand houden.
a.s Maandag kunnen we hem ophalen en heerlijk bij ons thuis houden. Daar hoort ie.

Ik ben zo blij dat we dit allemaal op onze eigen manier hebben kunnen doen. Het voelt goed zo.
Ik kan er echt op terug kijken als een mooie tijd. Tuurlijk ben ik verdrietig maar het is allemaal zo gegaan zoals we het zelfde wilde. En we zijn ook zo goed opgevangen door verpleging, artsen, verloskundigen, huisarts etc.
Ook familie en vrienden leven met ons mee.

Hoe ik zal zijn over een paar weken dat weet ik niet maar kan zeggen dat ik me nu eigenlijk wel redelijk voel. Michiel heeft een plekje in mijn hart gekregen en ik zal hem nooit vergeten. Maar ik moet ook sterk zijn voor mijn andere zoontje. Die heeft niks aan een moeder die als een dweil in bed ligt.

Voor de buiten wereld heb ik wel het idee dat die me juist willen zien huilen maar mijn tranen zijn een beetje op. Hoe verdrietig ik in mijn hart nog ben, ik voel me sterk.

 

Lieve meiden,
Wat doet jullie steun me toch goed.
Gisteren hebben we Michiel zijn as kunnen ophalen bij het crematorium. Zijn as zit nu in een knuffelsteen. Het is zo fijn dat hij nu thuis is, maar tegelijkertijd vind ik het ook zo fout. Hij had nog in mijn buik moeten zitten en in januari in zijn wiegje moeten liggen.
Gisteravond heb ik lang gehuild. Ik zat er de hele dag al tegen aan te hikken. En alles van een hele week kwam eruit.
Waarom....?????