7 vlindertjes, hoe moet het nu toch verder?

Wat is het leven toch ooit oneerlijk en wat heeft het toch zware dingen voor mensen in petto.
4 augustus 2008 had ik weer een positieve test in handen, wat waren we blij. Voorzichtig blij, maar na mijn laatste zwangerschap in december 2007 gebeurde er niets meer in mijn lichaam, dus toch reden voor een klein feestje.
vorige week donderdag hadden we een tweede echo, ze gingen kijken of het hartje klopte en dat deed het, het klopte zoals het moest kloppen, het ging zo flink tekeer en het vruchtje zat waar het moest zitten en het was goed. Vanaf toen konden we ook echt blij zijn en hadden we het ook tegen de rest van de wereld verteld. Eindelijk, na twee jaar ziekenhuis, 6 miskramen, zou het eindelijk ook voor ons waarheid kunnen worden.
Afgelopen zondag had ik ineens veel buikpijn gehad, zonder bloedverlies, en was hier maandag voor naar de huisarts geweest, maar, zoals bekend kan af en toe buikpijn gewoon bij een zwangerschap horen. Je darmen, je baarmoeder en noem maar op. Dinsdag moest ik gaan werken, ik heb nog geen minuut gewerkt, want mijn werkgever ging als een dolle tekeer en ik kreeg daar hartkloppingen van, en het werd me allemaal teveel en heb me ziekgemeld. De hele dinsdag stond in het teken van een hele hoop stress, ik kon niet rustig worden, kreeg dreigtelefoontjes van mijn baas, dat ik moest komen enzovoorts, maar heb mijn poot stijf gehouden, dat ik die stress niet aankan tijdens deze al zo spannende zwangerschap. Daar werd heel laks op gereageerd en er werd gezegd dat ik me niet aan moest stellen, want dat ik de vorige miskramen daar voor misbruikte volgens werkgever, dat was de grootste lariekoek. natuurlijk rechtsbijstand gebeld voor informatie, want op deze manier is gaan werken natuurlijk helemaal not done. Omdat ik zo bang was dat die stress slecht zou zijn voor de zwangerschap heb ik gisterenmorgen een afspraak gemaakt in het ziekenhuis bij de gyneacoloog. Ze hebben gekeken met een echo en helaas is het hartje opgehouden met slaan. het sloeg nog zo`n 2 keer per minuut, het vruchtje zou nog iets verschrompelen en dan pas zou het hartje er helemaal mee ophouden, dus binnen enkele dagen een miskraam. A.s. woensdag wordt ik opgenomen voor een curretage, zodat mijn lichaam toch nog even de tijd krijgt om het eventueel zelf af te stoten en anders wil ik het zo snel mogleijk achter de rug hebben. Ik ben er helemaal kapot van. Dit kan toch niet? 7 miskramen achter elkaar terwijl je helemaal gezond bent, gezond leeft en met alles rekening houdt, zodat je een goede zwangerschap hebt en een gezond kindje krijgt. Waarom? Waarom loopt dit weer fout af? door de stress van het werk? Gewoon, omdat het niet goed was, gewoon pech? De arts kan het ook niet zeggen wat de reden is, want alleen stress kan ook niet de oorzaak zijn, maar wat dan? Ik zou hier zo graag een antwoord op hebben, maar zal dit nooit krijgen. Als uit onderzoek blijkt dat het een chromosoonafwijking zal hebben, dan is dat grote pech, want die onderzoeken hebben ze bij mij en mijn man onderzocht en waren bij ons allebei goed. Ik weet nu niet meer wat ik moet doen, ik weet het even helemaal niet meer en zit er helemaal doorheen. Wat is het toch oneerlijk.

 

Hoi Zico.

Ik ga nu eerst dit allemaal eens afwachten, maar het is wel verrekte toevallig dat het dinsdag of woensdag opgehouden is met leven. Tot nu toe geef ik de stress nog het voordeel van de twijfel, maar stiekem hoop ik dat het niet vanzelf komt, maar dat ik een curretage krijg, want dan wordt het standaard onderzocht. Als daar niets uitkomt, dan kan ik verder gaan bedenken wat te doen, want dan stel ik mijn werkgever wel degelijk aansprakelijk en ga ik verdere acties ondernemen. Op dit moment lijkt het me nog niet verstandig iets te gaan ondernemen, want daar zijn wij allebei veel te emotioneel voor. Krijg vandaag of morgen in ieder geval telefoon van de advocaat en dan is dit het vervolg op het verhaal van dinsdag, dus ga ook maar eens afwachten wat zij hiervan zeggen en kunnen doen, want dat ik niet meer terugga naar mijn werkgever is één ding wat 100% zeker is.

 

Pientje, hoe graag ik het ook zou willen, het is gewoon echt afgelopen.
vorige week zag je heel duidelijk een krachtige en goede hartslag en gisteren was het gewoon zoeken naar iets dat ook maar een beetje bewoog. De arts heeft minstens een kwartier gezocht, vanuit alle hoeken en gaten gekeken, maar helaas, het sprookje is echt over.
Het vruchtje was ten opzichte van vorige week ook niet zoveel meer gegroeid, dus dat is ook een teken dat het gewoon niet goed meer is.
Gelet op de buikkramp en rugkramp die ik nu voel, lijkt het me ook niet meer dat het goed gaat komen. De misselijkheid is weg, ben nog wel beroerd, maar dat komt van de stress en niet van de zwangerschap. Mijn borsten hangen weer slap ipv fier overeind en doen ook bijna geen pijn meer.
Ik krijg een dag voor de ingreep nog wel een echo, want in het ziekenhuis willen ze natuurlijk ook 100% zeker weten dat het echt niet goed is, maar voor mezelf weet ik al dat het over is.
Heb bijv. al 10 weken geen migraine meer gehad, terwijl ik dat normaal gesproken minstens 1 X per week heb. Vannacht ben ik wakker geworden van een hevige migraine aanval en heb daarvoor nu ook gewoon mijn medicijnen ingenomen, dat had ik al gevraagd voor de zekerheid en dat was geen probleem. Die migraine is voor mij een teken dat het echt over is.
En hoop heb ik daarom ook helemaal niet meer.

 

In principe hoeft het niet meer onderzocht te worden, want alles wat eruit komt, zou allemaal berusten op een toevalligheid.
In januari van dit jaar hebben we alle mogelijke onderzoeken al gehad die je kunt krijgen ivm herhaalde miskramen.
Chromosonenonderzoek ( bij mijn man en mij), methioïne-belastingstest, stollingsziekten, anti-immuunziektes, allo-immuunziektes, naturel killers ( een lichaam stoot normaal gesproken alles wat "vreemd"is direct af, een zwangerschap is hier een uitzondering op, maar sommigen mensen hebben naturel killers die een zwangerschap als een bedreiging voor het lichaam zien), vitamines, hormonen, schildklier, hypofyse, etcetc. Alle dingen waar ze iets aan kunnen doen in de vorm van medicijnen of behandeling is al onderzocht en wij zijn allebei kerngezond en hebben geen afwijkingen. Dus, als ze het vruchtje onderzoeken, iets wat standaard is na een curretage en er zou uitkomen dat het een chromosonenafwijking zou zijn, dan zou dat berusten op een toevalligheid en is dat spontaan ontstaan, want daar is bij allebei geen oorzaak voor te vinden. Ik heb wel ziten denken om me aan te melden in het UMC Radboud ziekenhuis, daar zit een professor die in een wereldwijd netwerk zit die een oorzaak willen vinden waarom sommige vrouwen zonder oorzaak herhaalde miskramen hebben. Dit heet ALERT/ALIFE studie. Ik zal er niets wijzer van worden, maar als ik één vrouw op deze manier kan helpen om toch zwanger te blijven, dan is het misschien toch nog ergens goed voor geweest. Maar, daar moet ik allemaal nog over nadenken, eerst maar een morgen overleven en dan zien we wel verder hoe we nu verder moeten en wat we gaan doen.

 

Hoi, ik was inderdaad diegene die een B12 tekort had, maar toevallig dat ze dit afgelopen maandag nog geprikt hebben, en het zat nu op 251 terwijl het 3 maanden geleden nog maar 120 was, dus dat was helemaal goed. Nog wel aan de lage kant, maar niet dé oorzaak.
Ik sta nu wel op het punt dat als er helemaal geen oorzaak gevonden wordt op het vruchtje, dat ik toch héél erg geneigd ben om mijn baas hiervoor aansprakelijk te houden. Als ik er al aan denk dat ik nog maar één minuut bij hen moet gaan werken, dan ontplof ik al bijna, want ik ben zóóóó boos op hen. Het is zelfs zo erg geweest dat 2 van mijn collega`s respectievelijk afgelopen woensdag en donderdag hun ontslag hebben ingediend, dus dat wil wel zeggen dat het echt heel extreem is geweest.
Wat een ... en één ding staat als een paal boven water, dat ik daar nooit nog één voet binnen zet, never nooit meer, en als dit inhoudt dat het dan hard tegen hard moet, dan moet dat maar.
stelletje sukkels.