Op 29 augustus afscheid moeten nemen van ons sterretje met 4 weken en 2 dagen, we zijn verdrietig maar het was nog zo pril!! Op 21 oktober kregen wij weer een positieve test in handen.. dolblij kijken we elkaar aan en omhelzen elkaar en vertellen elkaar dat we de beste ouders gaan worden die dit kindje zich maar kan wensen, maar mijn gevoel zegt me dat het niet goed is met het kleintje. Na 5 weken krijg ik de eerste echo en we zien inderdaad dat er wat gaande is maar mijn onrust blijft. Met 6 weken zien we iets zitten en krijgen een beetje meer hoop maar wederom de onrust blijft. Met 8 weken weer een echo en we zien een kloppend hartje, wat zijn we blij!! Maar nog kan ik er niet van genieten en krijg van verschillende mensen te horen dat ik me nu niet meer druk moet maken en dat alles in orde komt. De afgelopen 2 weken voel ik me onrustig en op een avond zeg ik uit het niets tegen mijn vriend "Lief dit kindje is niet gezond en mocht het geboren worden hou er rekening mee dat het dan gehandicapt is" Mijn vriend kijkt me verschrikt aan en zegt dat ik niet zo moet denken. Een dag later een tutteldoek gekocht en kleine slofjes maar nog steeds voelt het voor mij niet goed.. ik probeer krampachtig te genieten en soms leef ik op maar het gevoel blijft. 30 november heb ik al 2 nachten slecht geslapen en iets verteld mij dat er iets heel erg mis is. Ik vertel mijn vriend dat ik denk dat het mis is, dat ik geen pijn heb maar dat mijn gevoel me zegt dat het hartje is gestopt met kloppen. Mijn vriend zegt dat ik dan maar een afspraak moet maken met de gynaecoloog. Ik bel de gynaecoloog op en vertel mijn verhaal dat ik ongerust ben en dat ik voel dat er iets mis is.. om kwart over 3 mogen wij komen voor een echo. De gynaecoloog kijkt me aan en zegt dat we iets moeten doen aan die ongerustheid van mij omtrent mijn zwangerschap en dat als alles goed is we echt moeten praten over dat ik moet genieten... maar eerst maar eens een echo zegt ze.. Ik ga liggen en ze begint met haar echo en ik zie haar zoeken.. ze vraagt "euhm hadden jullie al een hartje gezien??" Dus ik zeg "ja en deze zie ik nu niet meer..." We komen erachter dat ons kindje is overleden.. verslagen en sprakeloos kijken we elkaar aan en dan komen de tranen... Overstuur zit ik in de stoel bij de gynaecoloog en kijk verslagen naar mijn vriend.. dit hadden we toch niet gedacht dat 2x achter elkaar dit ons zou gebeuren, woede en verdriet strijden om de 1ste plaats bij mij en ik ben helemaal kapot... Nu moeten we wachten een hele week lang totdat ons kindje besluit om ons te verlaten... mocht dit niet gebeuren dan moeten we volgende week terug komen om het weg te laten halen. Het kindje, ons kindje weg laten halen.. Ons kindje waar we ons zo op verheugde moeten we afscheid van nemen... de gynaecoloog doet nog erg haar best om ons te vertellen dat omdat dit nu de 2e keer is achter elkaar dat ik nu de MMM inga en dat ik onderzocht zal worden om een nieuwe zwangerschap goed te laten verlopen en dat ze me beloofd dat ik dan iedere week een echo krijg.. het enige wat ik denk is dit kan ik geen 3e keer aan.. Nu is het wachten tot ons kindje ons verlaat... Er zit een kindje in mijn buik maar het leeft niet meer.. Het zal niet verder groeien en zal niet gaan trappelen.. we zullen nooit weten of dit lieve zo gewenste kindje een jongetje of een meisje word.. het enige wat we weten is dat we veel te vroeg afscheid moeten nemen.. Lief klein kindje het was ons niet gegund jouw bij ons te mogen houden maar lief kindje wij hopen dat waar je nu ook bent met ons andere sterretje het beter zult hebben dan hier op aarde... Lief kindje we nemen afscheid van jou maar vergeten zullen we je nooit!!! Liefs je mama en papa
Sommige dingen zijn niet in woorden te omschrijven Heel veel sterkte met het verlies van jullie 2 sterretjes.
Dank jullie wel allemaal, het verdriet is enorm groot en om het verlies te verwerken heb ik vandaag dit ter nagedachtenis aan ons kleintje gekocht...Zodat ons kindje altijd bij mij zal zijn...
Lieve Djonna, Met betraande ogen lees ik je verhaal. Wat hebben jullie het verdrietig. De gevoelens die je omschrijft zijn erg herkenbaar. Er zullen zoveel vragen onbeantwoord blijven... Het rondlopen met het kindje in je buik terwijl je weet dat het hartje niet meer klopt vond ik ook zwaar. Aan de andere kant wilde ik er ook niet meteen afstand van doen. Nog even mijn hand op mijn buik en die van mijn vriend en zeggen dat het goed is. Ga maar..... Zoek steun bij elkaar en blijf hoop houden. Ik zal vanavond een extra kaarsje aansteken, naast het kaarsje wat ik voor mijn kindje brand. Mocht je behoefte hebben aan het delen van gevoelens of wil je vragen pb me gerust, Ik kan niet zo heel goed zien wat je hebt gekocht. Is het een engeltje aan een ketting? Knuf!
zo verdrietig... Ik herken je verhaal van proberen te genieten, maar diep in je hart weten dat je afscheid zal moeten nemen, dat had ik voor de mk ook..je gevoel is helaas vaak juist. Sterkte!
Met tranen in m'n ogen lees ik jullie verhaal. Wat zullen jullie je verschrikkelijk voelen. Dat is niemand gegund. Praat veel met elkaar! Ik hoop dat jullie het een plekje kunnen geven. Liefs!
Heel veel sterkte Djonna met het verlies van jullie kleine frummeltje. Het is vreselijk om mee te maken kan er over mee praten.Bij mijn laatste mk ging het net zo als bij jullie. Heel sterk het gevoel dat het niet meer leefde en het werd die dag bevestigd dat hij niet meer leefde. De gyn kon het niet geloven, dat ik het zo sterk voelde. Ik hoop voor je dat het snel opgang komt. Hele dikke knuffel.
Heel veel sterkte! wat een heftig verhaal... zo zie je maar dat je gevoel vaak juist is. wij hebben afgelopen februari ook een miskraam gehad, en had toen ook het gevoel alsof t niet helemaal goed zat. nu hebben we afgelopen maandag positief getest en heb er nu wel een goed gevoel over! hoop dat mijn gevoel dit keer ook gelijk heeft.... probeer positief te blijven, ookal is dat moeilijk en weet zeker dat jullie ook op een dag een mooi kindje in jullie handen kunnen houden! liefs anna
Ik wil je heel veel sterkt wensen met het grote verlies. Ik ben afgelopen maandag mijn vlindertje voor altijd verloren en zit helemaal aan de grond, heb zoveel verdriet dat ik het niet kan uiten, voel me leeg en heel af en toe denk ik dat het mijn schuld is dat ik me vlindertje kwijt ben. Mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor stuur me dan een pb. Leef met jullie mee