Hee dames, 25 januari 2016, eindelijk ons mooie meisje gezond ter wereld gekomen. Iets wat we gewoon niet meer durfde te dromen. Vorig jaar 22-01-15 onze kleine man Milan verloren door een hematoom. Deze zwangerschap weer een hematoom, weer bloedingen, weer zkh in zkh uit. Tot 26 weken te horen gekregen dat we rekening moesten houden dat het fout ging. Daarna dachten we te kunnen genieten, tot ze zich bijna aankondigde met 28 weken. Weer ziekenhuis in. Weeenremmers longrijpingsspuiten enz enz. Het einde van januari, ik kon niet meer, alles deed pijn van het plat liggen al die maanden. Mijn nieren die het zwaar hadden, ik mocht dan eindelijk ingeleid worden op 37+1. 25 januari: 07.00 : gemeld op de verloskamers 1cm ontsluiting 07.30 : Ik kreeg de gel ingebracht, ik kon nog lachen ondanks de krampen, ik dacht nog zo kan ik de bevalling wel aan. 10.30 : 2e x gel ingebracht 2cm ontsluiting. De vpk vertelde dat ik om 13.30 naar huis zou gaan omdat de gel niet meteen iets zou doen. 11.30 : PIJN!!!! ik ging in bad liggen, auw wat een pijn, ik kon niet meer. Ik verloor mijn slijmprop. Mijn vriend de vpk opgepiept. Nee het waren krampen en hoorde erbij. IK zei nog als dit geen weeen zijn dan spring ik uit het raam. Hoe moesten die weeen dan wel niet voelen. Ik voelde me niet serieus genomen. 12.30: weer gebeld, ik kon er echt niet meer tegen, het deed zo pijn en er was geen rust tussendoor. Het werd alleen maar erger. De verloskundige ging voelen, 2cm en pats! daar braken mijn vliezen. Oke niet meer naar huis vandaag. Ze gingen me een ruggenprik geven. Jezus wat duurde dat lang om in gang te zetten. 14.15: Naar de ok, voor de ruggenprik, ik moest gaan zitten en stil zitten, hoe kan ik in hemelsnaam middenin een weeenstorm stil zitten? Ik deed echt mijn best. 5x stak de Anesthesist mis, my god wat was ik boos. Ze ging een andere collega erbij halen. 14.45: Ik had persdrang!! Nee dat kon niet, ik moest me concentreren, de collega zetten de ruggenprik meteen goed! en ik kreeg een bolus, maar nog niet het echte medicijn, want ik ging persen. Niemand geloofde me dus ik deed gewoon wat ik voelde. 14.50: verloskundige met spoed naar boven geroepen en voelde 10cm en hoofdje al helemaal voor, alles er weer uit en met spoed naar beneden. 15.00: Op de verloskamers, eindelijk mocht ik persen, toen konden ze het hartje niet meer vinden. Mijn wereld stortte in en ik raakte in paniek. Maar ik moest door. 15.14: Daar werd dan eindelijk gezond en wel ons meisje Milena geboren. Op dat moment was ik pijnvrij. Wat een geluk, wie had dit durven dromen? pff het is een heel verhaal geworden maar het is fijn om het even op te schrijven. Je voelt je machteloos op dat moment en niemand gelooft je. Uiteindelijk kreeg ik excuses omdat ik dus wel gelijk had. Ik bood ook maar mijn excuses aan voor de dingen die ik gezegd heb Hier is ze dan: ons echte wondertje
Gefeliciteerd ! En wat een mooie naam! Hoop dat dit mooie meisje je pijn een heel klein beetje kan verzachten.
wat een bevalling! vervelend als ze je niet geloven. Prachtige meid hebben jullie gekregen. Mooie naam ook! Gefeliciteerd en geniet ervan
Gefeliciteerd! Wat heb jij een heftige tijd achter de rug!!!! maar je heb vol gehouden en nu beloond met een mooi meisje!! geniet ervan!!! (ik had je topic eerder doorgelezen en kneep hem behoorlijk heb namelijk ook een hematoom en ben zwanger van een tweeling, gisteren was de hematoom niet meer te zien op de echo en het bloeden is ook weg, dus hopelijk loopt het voor mij ook goed af)
Dankjewel . Ja het was een hele spannende tijd maar we hebben het gered. Wat vervelend dat jij ook een hematoom hebt. Hou goed rust hoor, rust en utrogestan hebben haar gered. Dat weet ik zeker. Ik duim met je mee dat alles goed gaat.