Ik wil graag het verhaal vertellen over mijn zoontje die ik met 20 weekjes verloor Ik deed op 31 julli de zwangerschapstest en joepie wat was ik blij dat ik weer zwanger was. vanaf het moment dat ik een grote blauwe plus zag ging het fout, ik verloor beetjes oud bloed, ik had geen zwangerschapsklachten, ik kreeg maar geen buikje etc etc mijn gevoel zei al het zit niet goed De huisarts kon maar niets voor me doen dus ik ging met mijn bezwaarde hart telkens naar de verloskundige en het enige wat zij deed was luisteren naar het hartje ja dat klopte dus daarmee werd ik steeds naar huis gestuurd! toen ik ongeveer 18 weken was begon ik dagelijks plasjes bloed te verliezen na het plassen dus ik ging dit keer op eigen initiatief naar het ziekenhuis en werd meteen voor een halve dag vastgehouden conclusie: ik had bijna geen vruchtwater en ze gaven mij toen al aan dat het kindje het waarschijnlijk niet zou halen Ik ben samen met mijn man huilend terug naar huis gegaan en we hebben die twee verschrikkelijke opvolgende weken met pijn en moeite doorgebracht... op 2 december om 1 uur 's nachts kreeg ik weeen en vrijkort daarop persdrang.....ik vluchtte naar het toilet zodat al het bloed en stolsels in de wc terecht kwamen en ja hoor ook mijn arme zoontje werd boven de wc pot geboren (ik heb hem met mijn handen opgevangen....het was een prachtig mannetje en ik heb me erbij neergelegd dat God hem miste en hem graag terug wilde hebben, ik heb dus maar 20 weekjes van zijn heerlijke aanwezigheid mogen genieten en dat zal ik ook altijd blijven koesteren mijn man belde meteen de verloskundige (we kregen haar vervangster aan de lijn) en die achterlijke koe zei dat ze nu niet meer hoefde te komen omdat ze het kindje toch niet meer kon redden, we moesten zelf maar de navelstreng doorknippen en wachten op de nageboorte, kwqam deze niet binnen een uur eruit dan moesten we maar naar het ziekenhuis.. Al met al ben ik alleen opgehaald door de ambulance om 2 uur en naar de ok gebracht en daar is onder narcose de placenta verwijderd, mijn man kwam vlak daarna naar het ziekenhuis en daar ben ik met hem gebleven tot 7 uur 's ochtends toen gingen we naar huis en begon voor mij de echte hel van het verdriet pas dit is mijn verhaal over het verlies van mijn engeltje bedankt voor het lezen!
Wat een verhaal, ben er stil van.......... En inderdaad wat een k#twijf, dat iemand je zo aan je lot kan overlaten. Ik wens jullie heel veel sterkte ! Jullie kleine vlinder zal over jullie waken ! Liefs sappie
Heb het verhaal met een brok in mijn keel gelezen... En wat een onverschillige mensen heb je toch! Ongelooflijk!
Ook ik zit hier met een brok in mijn keel.... Wat kunnen sommige mensen toch harteloos zijn zeg! Ik wens jullie heel veel sterkte toe!
Ook ik zit met een brok in mijn keel. Wat erg dat je je zoontje met 20 weken hebt verloren. En wat een raar mens die verloskundige, je zou toch zeggen iemand met zo`n beroep meer inlevingsvermogen moet hebben. Ik zie dat je nu weer bijna 20 weken zwanger bent. Dit zal wel een hele moeilijke periode voor je zijn. Heel veel sterkte. Dikke knuffel Jessicad
Jeetje zeg wat een verhaal! En die verloskundige ik snap niet dat een mens zo kan reageren! Heel veel sterkte nog!
Jee... Ik ben bijna sprakeloos. Het is allemaal al erg en verdrietig genoeg en als je dan nog niet de goede begeleiding krijgt... En inderdaad, heel veel sterkte in deze weken, die vast niet mee zullen vallen!
Pfff verschrikkelijk zeg, en voor die VK heb ik dus echt geen woorden, waarom heeft ze uberhaupt voor het vak van VK gekozen als je zo harteloos kan zijn. Ik kan me voorstellen dat je je er nog steeds goed kwaad over kan maken, ik doe het nu al :x Heel veel sterkte!
ik moet erbij zeggen dat mijn eigenlijke VK vlak daarna heeft gebeld en zij heeft haar excuses aangeboden en de klacht afgenomen en die heks werkt daar niet meer... aanvulling op het verhaal is: ik zou die 2 december ook voor een pretecho langsgaan om 14:00 's middags en zoals jullie al lazen kwam ik om 7 uur 's ochtends thuis, gelukkig waren mijn kinderen niet thuis dus ik ging meteen naar bed en ben in slaap gevallen...........TRING gaat de telefoon om 10 over twee, de man van de pretecho mevrouw u heeft een afsrpraak om 14:00 bent u dat vergeten of zo.....? ik zei met een nog trillerige stem van verdriet: meneer ik ben vannacht mijn kindje verloren zegt hij weer: had je niet even de afspraak kunnen afbellen dan? (normaal heb ik mijn mondje wel bij maar deze keer stond ik met een mond vol tanden) ik bood nog mijn excuses aan ook, toen die hork zei: sterkte en tot ziens BAM hoorn erop...... nou dan voel je je weer onbegrepen en in de steek gelaten
Het blijft dit keer niet bij een brok in mijn keel...wat vind ik dit vreselijk zeg. Dat mensen zo'n intens verdriet mee moeten maken. Je mannetje is een vlindertje nu, een hele mooie! Hij zal nooit meer bij jullie weggaan...sterkte! Elmo
Ik heb hier echt geen woorden voor. Wat ben je vreselijk slecht behandeld door de vervangende VK en de man van de pretecho
Heb hier geen woorden voor. Wat een achterlijk wijf zeg die vervanger. Hoe kan ze dat nou hebben gedaan. Jullie vlindertje zal bij jullie blijven.
wat een vreselijke ervaring..en wat een achteloze mensen zijn er toch! heel veel sterkte toegewensd..
Jeetje wat verschrikkelijk zeg. En dat mensen zo harteloos kunnen zijn daar kan ik echt niet bij. Heel veel sterkte.
Wat omschrijf je bovenstaande prachtig, ik had het niet mooier kunnen bedenken dan op deze manier met je verlies om tegaan, wat mij aangaat geven deze woorden aan hoeveel liefde je hebt voor je kinderen ik bewonder je.