Meiden, waar halen jullie soms weer nieuwe energie vandaan?? Ik zie het momenteel even allemaal niet meer zitten, ben net ongesteld geworden na de 8e iui. Ik mag er nog 4 maar ik zie het helemaal niet meer zitten. Wil gewoon mn oude 'ik' terug en niet steeds zo vermoeid zijn. Aan de andere kan wil ik graag door.. ik heb afgelopen 3 dagen een soort vannpaniekaanvallen gehad buiten. Ik werd ineens zo verdrietig en was bang dat anderen het zouden zien, en het was al zo druk ik de winkels, heb dit in het verleden ook vaak gehad. Kan ook misschien door de hormonen komen maarja..voel me gewoon niet vrolijk. Ook verwacht ik dat mn zus morgen of overmorgen gaat bevallen. Ik ben heel erg blij voor hen maar nu het dichterbij komt weet ik ineens niet hoe ik ga reageren. Ben gewoon bang dat als ik die baby en alles zie dat het me aanvliegt. Dat ik ga staan sjanken ofzo, zie er zo tegenop. Ik heb het uitzoeken van een kadootje al die tijd voor me uitgeschoven., al die drie jaar dat we zelf bezig zijn heb ik me bewust nooit met babyyspulletjes beziggehouden. En nu moet ik het doen voor mn zus. Ik kan gewoon niet zo blij zijn en voel me enorm schuldig daardoor. Bah. 18 jan heb ik een gesprek met mn gyn, liefst ga ik door voor ivf vanwege de endometriose. Voor mijn gevoel geeft t meer kans maar ze willen dat nog niet. Wist wel dat t zwaar zou zijn, geestelijk, maar zoals nu pfff
Ik heb het ook regelmatig hoor, zo'n enorme kutbui waarin ik het allemaal niet meer zie zitten. Dan ben ik doodmoe, heb ik barstende koppijn en word ik stapelgek van het nadenken over alle behandelingen.. Ik kan me soms zo depressief voelen, als je weer eens ongesteld bent geworden na een behandeling. Op die momenten heb je er gewoon totáál geen vertrouwen meer in.. En dan, een paar dagen later, is alle hoop ineens weer terug. Dan kijk je weer vooruit, naar de volgende poging. Dan ga je je weer afvragen.. 'Zal dit hem dan gaan worden?'. Dan komen de wachtweken. Je weet zeker dat het mislukt is. 3 dagen later weet je zeker dat het wél gelukt is en voel je je ontzettend zwanger. Weer een paar dagen later word je weer overvallen door wanhoop en denk je dat het uberhaupt nooit meer gaat lukken, en die wanhoop wordt alleen maar groter als je wéér ongesteld wordt. Maar dan, net als de maand daarvoor, komt toch ineens weer die hoop, waardoor je de volgende behandeling weer aankunt. Zucht, ik heb een bloedhekel aan die 'emotionele achtbaan', maar opgeven is geen optie. Nog lang niet. Heel veel sterkte, ik denk dat héél veel meiden dit herkennen..
Lieve Morgaine, Heel herkenbaar en ook heel logisch! Het is ook allemaal niet niks en dan steeds weer die teleurstelling! Ik vind dat DNJ het heel goed omschrijft, steeds weer die afwisseling tussen verdriet, hoop, teleurstelling, ongeloof, verwachtingen en onzekerheid! En dan ook nog je neefje/nichtje dat bijna geboren wordt.... hoe leuk en bijzonder het ook is, het is ook behoorlijk confronterend! Daar hoef je jezelf echt niet schuldig over te voelen hoor! Je bent ook maar een mens, met je eigen grote wens die nog niet in vervulling is gegaan! Ik was vandaag op kraamvisite, heel mooi maar ook echt weer even slikken en dan hoop je toch dat dit ooit ook voor jezelf weggelegd is! Ik hoop trouwens dat je 18 januari een goed gesprek met je gynaecoloog hebt en dat er toch ook naar jouw gevoel geluisterd wordt! Heel veel sterkte meid! Dikke knuffel!
Bedankt voor jullie lieve reacties dnj, chickie! Inderdaad een achtbaan van emoties, dat gaat maar door. Ik merk gewoon dat ik nergens met mn gevoel terecht kan. Vriendlief snapt er allemaal niks van en anderen adviseren het om los te laten...nah ja jullie kennen t wel. Maar ben blij dat jullie me wel begrijpen! Ben blij als de feestdagen eigenlijk voorbij zijn, best raar. Zolang ik aan het werk ben gaat t allemaal wel maar nu...poeh
Ja, het 'loslaten'. Hoe dan? Vertel het me maar! Of van die mensen die zeggen dat je misschien even pauze moet nemen. Ohja, want dan raak ik ineens wel zwanger? In die 'pauze' gaat je kinderwens nog steeds niet in vervulling, dus dan voel je je toch nog steeds klote? Het zal allemaal wel goed bedoeld zijn, maar af en toe word ik er zoooo moe van! Wij hebben een tijd lang tegen NIEMAND verteld dat we met een donor bezig waren. Echt tegen helemaal niemand. Ik werd er helemaal gek van, want ik kon m'n verhaal nergens meer kwijt. Daarvoor was ik een actieve blogger en schreef ik uitgebreide verslagen over elke afspraak en elke behandeling.. Dat was mijn uitlaatklep. Maarja, als je niemand wilt vertellen over waar je op dat moment mee bezig bent, wordt dat een beetje lastig.. Uiteindelijk heb ik één persoon, die mijn blog ook al een tijd volgde en altijd heel lief reageerde (ik ken haar verder niet persoonlijk) uitgekozen en daar mail ik nu heel leuk mee. Ben ik hartstikke blij mee, want ik merk echt dat het een stuk beter gaat als ik het allemaal van me af kan schrijven.. Misschien is dat een tip? Om zo iemand te zoeken? Ik wil best met meer mensen mailen die het allemaal net zo klote en kut vinden (en dus niet vervelend of naar ) als ik, en die hetzelfde meemaken!
Pffff meidenn.. zo herkenbaar ditt... Ik voel me zoo belabberd... moet ik een beetje blij gaan zitten doen omdat het kerst is maar voel me ehlemaal niet blij..... zit nu kellie coffey te luisteren - i would die for that! super mooii nummer... Ik vind het zooo oneerlijk dat de mensen die het zooo graag willen en er zoveel moeite voor doen weer een kerst met ze tweeen zitten ipv met ze drieen!!.. en me schoonfamilie zegt dan je moet er niet zo mee bezig zijn laat het even allemaal los.. ja makkelijk gezegd jullie hebben allemaal kinderen en zjn kerst lekker met de kinderen maar wij zitten zonder terwijl we zooo hoopten op een baby dit jaar.. en het jaar daarvoor .. en het jaar daarvoor... hjet is niet te begrijpen van mensen die erbuiten staaan.. toch allemaal hopelijk fijne feestdagen meiden.. en hopelijk 2013 meer geluk! gun het jullie!
Jee wat fijn jullie reacties! Terwijl het inderdaad klote, kut situatie is (sorry). Mn nichtje is vannacht geboren, gelijk foto's gezien, mooi meisje hoor. Ben heel blij voor ze. Maar baal ook van deze kerst hoor, echt ontzettende buikpijn en dan inderdaad vrolijk moeten doen. Ik weet effe niet hoe. Voelt inderdaad wel goed om het van me af te schrijven en verder ben ik er vrij open over. Maar ik raak snel geirriteerd van onbegrip dus ik vind t erg fijn om met mensen te praten die in dezelfde situatie zitten. Hoe komen jullie de kerstdagen door? Liefs
Ja het is fijn hè om met meiden te 'kletsen' die in dezelfde situatie zitten! Ik ga je toch feliciteren met je nichtje, maar begrijp zo goed hoe je je voelt! En dan ook nog de pijn hè en leuk blijven doen op zulke dagen! Weten veel mensen in je omgeving hoe je jezelf voelt en van jullie grote wens? Ik zit nu bij mijn ouders en we gaan zo gourmetten. Heb ook veel pijn nu, dus heb ook een beetje moeite met alle mensen die overdreven blij doen. Maar meestal ligt dat meer aan mij dan aan de andere mensen moet ik eerlijk zeggen Sammy hopelijk brengt 2013 je meer geluk!!! Pffft en dan zo'n mooi nummer luisteren, das even slikken!
Sammy, mooi nummer wel verdrietig... Bedankt Marnat, lief van je, voor jou ook een kerstknuffel Chickie, bedankt. Ja meeste mensen weten er wel van. Maar er wordt niet echt over gesproken, zeg maar gewoon genegeerd. Misschien dat ik daardoor meer t idee heb dat ik dus maar vrolijk moet doen. Heb jij door de endo ook zoveel pijn? Valt niet mee, gebruik nu combinatie ibuprofen en paracetamol dan gaat t...
Een wijs iemand zij ooit tegen mij: "Je kunt pas iets loslaten als je het hebt vastgepakt". En nu pak je het vast. Lekker makkelijk om te adviseren het los te laten als je niet weet hoe het voelt om zo graag een kindje te willen en het dan misschien niet te kunnen krijgen of pas na een lange 'reis'. Zelfs nu voor een volgend kindje vind ik het ongelooflijk zwaar, maar als je nog helemaal geen (levend) kindje hebt, is het 't allerzwaarste. Jammer dat je vriend je niet meer steunt, hij wil toch ook graag een kindje? Mijn man wil/wilde het even graag als ik, dat was wel fijn. Al deel je maar het verdriet, je voelt je toch meer begrepen. het is zeker belangrijk dat je partner je begrijpt. Al ben je blij voor je zus, het is moeilijk als je straks de baby voor 't eerst ziet. Toen ik in die situatie zat, heb ik wel even staan huilen boven het wiegje van de baby van een vriendin. Maar zij en haar man hadden er ook lang op gewacht, dus wij huilden even met zijn drieën. Het zou mooi zijn als je deze tranen kan delen met je zus, want dan voel je je zonder woorden begrepen. Ik moet weer huilen nu ik aan dat moment denk. Ik wens jullie allemaal veel succes, liefde en begrip toe in deze donkere dagen.
Marnat, voor jou ook een knuffel! @ Morgaine, het komt bij mij inderdaad ook door de endo. Ik gebruik paracetamol in combinatie met naproxen (op recept van de arts). Wat een mooi gezegde, daar zit wel iets in!
Mooi gezegde aquilegia, ik weet dat we inderdaad nog een lange reis te gaan hebben, met bestemming onbekend... Soms ben ik bang dat dit mn relatie stuk maakt, ene kant ging het wat beter maar op dit moment zitten we allebei op een ander niveau. Hij wilt t ook graag, maar hij heeft niks maar dan ook echt niks met emoties, verdriet. Daar kan hij niks mee, en ik kan hem niet veranderen. Dit is altijd al zo geweest. Het is heel moeilijk, maar ik hou van m! En hij ook van mij.. alleen dit blijft moeilijk
Lieve Morgaine,ik snap je helemaal. Ik heb zelf ook heel erg veel paniekaanvallen maar dat heeft niets met mijn kinderwens te maken. Maar ik herken het gevoel wel en die hopeloosheid of je ooit een eigen kindje mag krijgen. Ik denk dat mijn 6e IUI ook mislukt is,voel weer allerlei krampen zoals gewoonlijk en heb weer aardig wat pukkels. Ik kan vandaag ook alleen maar huilen huilen huilen. Waar ik de energie vandaan moet halen weet ik niet maar ik ga nu met een psych praten wat ik redt het alleen even niet. Vind het niet leuk maar het is niet anders. Ik hoop dat je veel lieve mensen in de omgeving hebt. xx Klaproos.
Hoi klaproos, vervelend he als je het al voelt aankomen..snap je helemaal, ik kan dan ook zo janken, gister had ik helemaal dikke ogen ervan. Maar het moet er wel uit, door het tegenhouden werd ik compleet panisch. En nu gaat t wel weer redelijk. Ben nu onderweg naar mn zus, ze vertelde net dat ze zo op een roze wolk zat en zo trots was. Weet dan even niet hoe te reageren eerlijk gezegd..beetje zenuwachtig eigenlijk maar komt goed.
@ Klaproos, ik heb net even je weblogberichtjes gelezen en zo te zien heb jij ook al aardig wat voor je kiezen gehad! Niet zo gek dat je paniekaanvallen hebt gehad. Ik hoop zo voor je dat je 6 IUI toch gelukt is, maar meestal zegt je gevoel wel genoeg! Met een psycholoog praten is ook helemaal zo gek nog niet hoor. Ik heb dat van september tot begin november ook een paar keer gedaan en heb er best wat aan gehad. Ze leren je weer even bewust te kijken naar jezelf en hoe je de dingen aanpakt. Je hoeft niet gelijk alles anders aan te pakken, maar even stilstaan bij alles is soms ook wel fijn. @ Aquilegia, ik geloof ook best dat het voor een tweede kindje net zo zwaar is. Je weet dan wel hoe de weg in zijn werk gaat, maar je bent nog steeds onzeker of je wel of niet je doel zal bereiken. Mooi dat jij het verdriet samen met je vriendin hebt kunnen delen. Het zal wel een kippenvelmomentje zijn geweest. @ Morgaine, hoe was het net bij je zus?
Morgaine,ik snap heel goed dat je even niet weet hoe je moet reageren op je zus. Tegenhouden is zeker slecht! Gewoon lekker huilen werkt het beste nog vind ik zelf. Hoe was het bezoek nog geweest? Viel het mee,kon je er tegen? Chickie,dank je voor je lieve berichtje. Ik heb nog steeds heel veel paniekaanvallen maar mijn antidepressiva gaat omhoog en ik hoop dat het dan een stuk minder word. En helaas mijn voorgevoel klopte want ik ben ongesteld. Jij hebt het zelf trouwens ook niet makkelijk,jeetje. Ik hoop dat ze je kunnen helpen met de operatie en de IVF.
Hoi meiden, het bezoek ging gister erg goed. Vond het natuurlijk heel spannend, maar omdat ik eigenlijk van tevoren alles al overdacht had ging het bezoekje eigenlijk heel goed. Was wel onder de indruk van die kleine hoor, zoooo'n mooi meisje. Echt heel mooi. En eigenlijk had ik er verder geen jaloers gevoel bij of iets, gelukkig maar. Ik zag het eigenlijk een beetje op een afstand. Helaas vanmiddag ging het even wat minder, ben huilend bij mn schoonouders weggegaan, naar huis. Mn vriend kon me niet goed steunen en reageerde zo hard en gemeen, kon er echt even niet meer tegen. Voel me daardoor soms heel erg alleen. Zijn familie is gelukkig erg lief, hopelijk praten ze nu een beetje op hem in.. afwachten hoe het nu verder loopt tussen ons. Dat is voor mij uiteindelijk het alleraller belangrijkste.
Klaproos, shit voor je dat je ongesteld bent geworden! Las dat jij ook altijd pech hebt dat het op je verjaardag en met kerst komt. Ik dus ook, stom he. Op naar 2013, laten we dit jaar achter ons... Wat een heftig verhaal hoor over Lyme. Die angstaanvallen zijn daarna gekomen? Chickie, heb jij met en psych van de fertiliteitsafdeling gepraat? Of staat dit los van de behandelingen? Zit hier namelijk ook een beetje over na te denken...het kost wel weer tijd enz enz..
@klaproos, ah nee, dus je had toch gelijk! Je kent je eigen lichaam het beste hè! Maar wel ontzettend balen, het had zo mooi geweest! @morgaine, fijn dat het bezoek aan je nichtje goed verlopen is! Bijzonder hè! Ben echt blij voor je dat je jezelf zo goed gehouden hebt, dat geeft ook weer goede moed voor volgende bezoekjes! Hopelijk snel lekker knuffelen met een eigen kindje! Maar, wat onwijs rot dat je vriend/man vanmiddag zo rot deed en jullie niet echt op 1 level zitten! Hoe is het nu? Ik hoop dat jullie hier toch een keer goed over kunnen praten, want samen sta je echt sterk!!! Ik heb ook wel eens in een emo-hormoonbuitje geroepen dat ik met mijn mannetje nooit eens een echt gesprek kon hebben, sindsdien vraagt hij steeds of ik er misschien over wil praten als we weer eens iets lastigs meemaken, op zich heel schattig . Maar op dat moment wist ik zelf niet eens wat ik bedoelde, laat staan dat hij dat kon weten... vrouwen van venus en mannen van mars.... tsja soms wel ach, zolang je er om kan lachen en voor elkaar open blijft staan komt het wel goed! De psych. waar ik gesprekken mee heb gehad was een medisch psychologe die ik via de fert. afdeling 'gevonden' heb. Bij mij ging het vooral om het om kunnen gaan met de pijn gecombineerd met een drukke baan, kinderwens en de hoge lat die ik voor mijzelf steeds hoger legde. En inderdaad het kost je tijd, maar ik ben er wel wat wijzer uitgekomen. Niet dat ik altijd alles heel braaf toepas hoor, maar het gaf mij wel een stukje rust.