Hallo dames, Ik denk niet dat ik er iets aan heb om dit topic te openen maar wil mn verhaal ff kwijt Wij waren thuis geen zoenerige, aai-familie zeg maar, haha. Niks mis mee maar dat heeft me wel gevormd denk ik, ik vond er niks aan als iemand te dicht bij kwam. Toen ik mn man leerde kennen had ik het er de eerste twee jaar ook moeilijk mee, we moesten echt naar elkaar toegroeien, hij is zelf gelukkig ook niet een type wat hard van stapel loopt. Daarna was het wel goed, ik voelde me bij hem mezelf en dat is belangrijk voor mij. We deden alles samen en waren echt knuffelaars. Toen mn oudste geboren is heb ik haar zowat plat geknuffeld, is ook niet zo moeilijk bij een baby. Mn jongste wilde dit tot een jaar helaas niet, die zat niet lekker in haar vel. Ok, dat is redelijk normaal allemaal, maar de laatste 1-2 jaar merk ik dat ik weer wordt/ben zoals 'vroeger'. Mn dochter is nu een pittige kleuter, wel heel gevoelig/aanhankelijk. Maar ik weet nu niet meer zo goed hoe ik op haar reageren moet. Ze begint nu zelf van: Ik vind je zo lief, ik wil met je trouwen enzo En ik merk dat ik het steeds moeilijker vind om haar spontaan in de armen te nemen of een kus te geven ofzo. Ik heb altijd gedacht: Ik ga haar wel veel liefde geven en lichamelijke aandacht, dat is belangrijk. Maar ik begin te falen.. Ook bij mn man doe ik nooit meer (zelf) een zoen geven of een aai of weet ik het. Ik kán het gewoon niet meer, net als in het begin van onze relatie. Ik voel me dan zo onmachtig, onzeker. Ik sla dan op slot ofzo Niet dat het onze relatie in de weg staat, maar mn man begrijpt het gewoon niet goed. Die vraagt dan: "Knuffel me nou eens even, of kom bij me zitten." "Hou je nog wel van mij." Nou, zeer zeker maar ik kan het niet uiten ofzo..
Stap alsjeblieft over deze drempel heen nu je meisje nog klein is. Mijn vader is net zoals je beschrijft en dat heeft mij vaak gekwetst . Gelukkig was mijn moeder wel een knuffelbeer. Misschien is therapie een optie? Ik herken het bij mijn man ook weleens. Ik heb het gevoel zo geleefd te worden en op commando intiem zijn is niet zo mijn ding Maar daar zet ik me dan ook maar even overheen, ik wil ook geen broer/zus relatie :S
Ik herken het helemaal, zo ben ik ook opgevoed en ik wil dit zelf ook totaal niet overbrengen op mijn kinderen. Ik ben er best veel mee bezig dus dat ik dat ik mijn kinderen wel heel veel liefde wil geven en dat helpt mij. Ik kies ook mijn momentje als de kinderen er niet om vragen om zelf naar ze toe te gaan te zeggen hoeveel ik van ze hou en ze een dikke knuffel te geven. Vaak doe ik dit als ze op bed liggen en er wat rust in huis is. Ik kan je maar één tip geven en dat is gewoon DOEN! Dat is de enigste manier op het je eigen te maken.
Helpt het om vaste knuffelmomentjes in te stellen? Dus bij het wakker worden, voor de dutjes, als ze naar school gaat, als ze van school komt. En dan ook met je man? Ik begrijp de tegenzin van het op-commando intimiteit tonen maar het haalt je echt uit die negatieve spiraal.
Herkenbaar... ik ben zelf ook zo opgevoed maar gelukkig ben ik met mijn dochtertje wel erg knuffelig Ik denk ook niet dat dat zal veranderen. Maar naar mijn man toe heb ik soms wel van die dagen/weken dat ik echt geen zin heb in een knuffel of een zoen. Gelukkig is dat bij mij niet standaard zo, maar ik merk wel dat het ook in mij zit. Mijn vader knuffelde ons eigenlijk nooit.. terwijl hij nu met zijn kleinkinderen juist heel veel knuffelt en zoentjes geeft. Mijn moeder knuffelde ons heel soms, ik heb wel vaak gemerkt dat ze veel van ons hield maar dat uitte ze dan op andere manieren. Zolang ik nog genoeg behoefte heb om mijn dochtertje te knuffelen ga ik geen hulp zoeken. Maar ik denk in jouw geval is het verstandig om wel hulp te zoeken. Een kind voelt dat aan en zal er 9 van de 10 keer last van krijgen.
Dit vind ik een goede tip! Misschien doe je het dan soms met tegenzin maar het is belangrijk dat je kinderen wel die aandacht krijgen. (en je man natuurlijk ook.. al vind ik dat zelf lastiger)
Ja een goede tip,en ook van de vaste momenten. Aan d andere kant denk ik dan weer, het moet toch spontaan gaan/komen. Ze merkt het toch als ik het doe om het te doen? Ik had het ook pas laatst in de gaten (tenm tegenover mn oudste) dat ik minder knuffel dus ik hoop dat het bij jouw wel zo blijft! En tegen mn man zei ik ook al, (ik maak er meestal een grapje van ) Ja hallo, je gaat toch niet vragen om een knuffel, dat moet van binnenuit komen. Maar ik zag m zo kijken van, als ik daar op wachten moet Wel fijn voor mij die herkenning! Bedankt voor het delen.
Haha dit had ik geschreven kunnen hebben! Mijn man zegt ook wel eens 'als ik op jou moet wachten komt er nooit wat van...'
Mmm, ik lees wel heel vaak dat jij moeite hebt met aanrakingen en ook sex. Ik zou d'r eens over gaan praten met een pro.
Heel herkenbaar. Helaas is mijn man ook geen knuffel-type, dus ik ben toch degene die ons zoontje het meest vastpakt en kusjes geeft. Juist omdat ik weet hoe het is om dat te missen. En geloof me het was soms moeilijk, ik had een zware postnatale depressie dus er waren momenten dat ik hem amper kon verdragen en toch pakte ik hem dan vast en zei ik 'mama houd van jou!' Niet omdat ik het voelde, maar wel omdat ik verstandelijk wist dat het zo was en daardoor kreeg ik het toch voor elkaar. Nu kan ik het gelukkig ook echt voelen en dan komt het spontane ook wel!
Heb je al eens je gevoelens op papier gezet? Gewoon alles opschrijven wat je voelt. Dit ook gewoon laten lezen aan je man zodat hij jou beter begrijpt en vraag hem ook om hulp! Dat jij hier zeker aan wilt werken maar dat het zo alleen niet zo makkelijk gaat. Ik kan me vaak op papier beter uiten dan in gesprek. Ik ben ook een beetje zo. Heb er alleen met mijn man geen moeite mee. We roepen regelmatig door het huis: KNUFFEL TEKORT!!! En dan rent de een de ander achterna voor een knuffel. ( hebben we nog lol ook) Maar voor mensen in het algemeen, zelfs familie vind ik het moeilijk. Je hebt mensen die anderen heel goed kunnen troosten, een arm om je heen slaan of op je rug wrijven, en dan ben ik jaloers dat ik dat niet kan. Als iemand begint te huilen of iets heeft sta ik er vaak wanhopig naast en heb meer zo'n sheldon reactie: there there... Ik kan het gewoon niet. Dus ergens snap ik de drempel die je voelt. Ben je zelf ook erg nuchter? Moeilijk emotie uiten en zo waar anderen bij zijn?
Pakken en knuffelen. Doen het is zo lekker een kind tegen je aan. Gisteren dochter nog als een soort baby even in mijn arme en dan denk ik ook aan haar als baby en dan gaat het van zelf. Even dat tutten. Mijn moeder was geen knuffel mijn vader ook niet maar ik ben daarin tegen wel een knuffel ik knuffel altijd de kinderen. Maar niet altijd lichamelijk je kan ook met je kunt hand kusjes doen enzo. Is ook knuffelen. Lieve woorden gebruiken is ook knuffelen. Probeer er voor open te staan. En niet te veel er aan denken om het niet te hoeven doen.
Doe je nooit kietelen met je kinderen enzo? Meestal kietel ik de buik er bij. En over het hoofd aaien. Met weg brengen naar school is het altijd even knuffelen hand kusjes als ze uit school komt is ook het eerste wat ik doe haar tegen mij aan drukken. Even knuffelen. En ik was geen knuffel integendeel. soms nu als ik echt mij rot voel pak ik wel eens mijn moeder even knuffelen maar voel bij haar soms ook weerstand nog net zo als vroeger. Ze werd ook niet veel geknuffeld heb ik het idee. Kusjes geven vind ik verschrikkelijk maar mijn kinderen lebber ik bij wijzen van spreken af. Knuffel kan op vele manier.
Ik ben ook zo'n koele kikker. Ik heb ook ruimte nodig, totaal geen knuffelbeergehalte te vinden. Wel bij bij mijn kinderen maar als ze ouder worden wordt dit ook minder merk ik. We geven mekaar wel kusjes en ik zeg ook regelmatig dat ik van ze hou, geef ze complimenten etc. Man is wel een knuffelman maar daar moet ik ook niets van hebben, hij is het wel gewend na 24 jaar! Ik zeg altijd als ie begint te klagen dat ie zijn koffers maar moet pakken en een andere vrouw moet gaan zoeken die wel graag knuffelt haha. En trouwens knuffelen is een begin van.... en daar heb ik niet altijd trek in. Tja ik ben zo en soms ga ik over mijn grenzen om niet al te koel over te komen. Mijn ouders waren ook nooit knuffelig maar daar heb ik geen last van gehad. Ze tonen genegenheid op een andere manier.
dank jullie wel! Ik heb het ook niet gemist vroeger hoor, mn ouders houden veel van ons. Ik ben zelf helemaal niet een nuchter type ofzo, juist gevoelig! Daarom vind ik het juist wel fijn als mn man me vastpakt, dan voel ik me veilig en geliefd. Het gaat er om dat ik niet weet hoe ik iets terug moet doen. Maar ik ga er wel (weer) aan werken!
Ik had er vooral vroeger veel last van,en ik weet nog goed dat ik toen ik 13 was voor de eerste keer in mijn leven een knuffel van een vriendin kreeg, ik stond er maar bij en wist niet wat ik moest doen. Gelukkig heb ik er aan gewerkt samen met nieuwe vrienden en nu m'n partner en het gaat nu goed, hoewel ik nog steeds geen mensen kan troosten
Dat heb ik dus ook. Weet nooit goed hoe ik met verdriet met anderen om moet gaan en dus moet troosten. Voel me er ongemakkelijk bij! Ik heb van huis uit nooit knuffels of zoenen gekregen en dat is bij mijn schoonouders thuis weer anders. Mijn vriend geeft zijn moeder altijd een zoen als we binnenkomen en weer weggaan maar ik doe daar niet aan mee. Ik ben het niet gewend en vind het wel prima als het niet hoeft. Terwijl ik de leukste schoonouders hebt hoor en schoonzussen enzo maar ik vind het wel best als het niet gebeurd. Voel me altijd een soort van opgelaten ofzo. Terwijl ik juist met mijn zoontje het tegenovergestelde ben want ik knuffel en zoen hem de godganse dag tot vervelends toe en zeg heel vaak dat ik van hem hou en kan me daardoor ook niet voorstellen dat mijn ouders dat nooit deden vroeger want ik vind het zo vanzelfsprekend omdat bij mijn zoontje te doen. En ja ik ben heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel nuchter soms TE denk ik!!
Waarom moet het van binnenuit komen? Er lijkt mij niets fijners dan als je kinderen na een paar jaar zelf binnenstormen en je om de hals vliegen. Bij mijn schoonouders is het ook allemaal erg knuffelig, zelfs de pubers rennen als eerst naar hun moeder om haar een kus te geven en gaan dan hun weg. Dat is toch prachtig, die investering? En een aanraking breekt vaak de spanning, daarom schudden mensen elkaar de hand als ze elkaar ontmoeten. En als een knuffel geforceerd voelt is dat omdat er een tijdje aan vooraf ging alvorens die knuffel werd gegeven, juist als je preventief knuffelig ben is die lichamelijke spanning en knuffelnood er niet zo heftig. Beetje zweverig allemaal, maar bon...