hallo dames, ik zit met iets waar ik niet met mijn man uit kan komen. mijn zoontje is in januari jarig, en ik wil dat iedereen komt die dag wat nogal logisch is. Alleen mijn man die heb geen contact met mijn vader (Opa van mijn zoontje) en mijn man wil niet dat hij op mijn zoontje's verjaardag komt, terwijl ik dat echt niet kan maken om tegen mijn vader te zeggen dat hij niet op mijn zoontje's verjaardag mag komen. En als die komt dan gaat mijn man weg zegt hij:S ik zit zo erg met dit dat ik gewoon niet weet wat ik moet doen. mijn man zegt ook dat hij anders maar een uurtje moet komen en dat hij dan even weg gaat, en dat is wel het laatste wat ik wil, ik wil dat mijn zoontje een leuke 1e verjaardag heeft zonder gezeur eromheen. Ik vind dat mijn man moet blijven en mijn vader gewoon moet komen. Maar ik kom er maar niet uit met mijn man. heeft iemand tips of een oplossing hiervoor of heeft iemand het zelfde probleem gehad?
Jeetje.. Lijkt me moeilijk voor je.. Ik weet niet wat er gebeurd is tussen je vader en je man maar vind niet dat je zoontje hier onder moet lijden. Dus eerlijk gezegd vind ik dat je man kinderachtig doet en zijn trots op zij mag zetten..
klopt daar ben ik het mee eens, maar er is een hele hoop gebeurt tussen hun. en het enige dat ik wil is dat mijn zoontje een leuke verjaardag heeft en niet gezeur daarom heen. maar ik weet echt niet wat ik hiermee moet doen
Ontzettend moeilijke situatie. Voor mijn oudste dochter haar eerste verjaardag waren er ook een hoop problemen. Mijn moeder en oma konden niet samen. En mijn vader en moeder ook niet.Ik wilde dat de eerste verjaardag leuk en gezellig werd en heb aan iedereen gemeld dat ze niet met elkaar hoefden te praten maar dat ze hun best maar moesten doen even met elkaar in 1 ruimte te zitten. Ik dacht het goed zou komen. Niet dus.... Mijn Moeder belde een paar dagen van te voren op met een heel gezeur en gehuil aan de telefoon. Dat ze niet met mijn vader wilde komen.Dat ik dit niet van haar mocht vragen. Bla bla bla... Voor mij was de eerst verjaardag al helemaal verpest. En het moest nog komen. Ik heb tranen met tuiten gehuild zo oneerlijk vond ik het. Ik wilde de eerste verjaardag leuk en soepel laten verlopen omdat ik die verjaardag voor altijd zou onthouden. Uiteindelijk ben ik toch gaan schipperen. Mijn vader gebeld wanneer hij dacht te komen.(hij had er namelijk geen problemen mee met mijn moeder in 1 ruimte te zitten) Hij wilde dat het leuk verliep en wou eerst zelfs dan maar helemaal niet komen. Dat wilde ik weer niet. Dus uiteindelijk de 1 smiddags laten komen. De ander in de avond. Mijn moeder en oma waren er wel tegelijk maar die hebben geen woord met elkaar gewisseld. Inmiddels ben ik zo ver dat ik voor mijn eigen rust van te voren met beide partijen afspreek wanneer ze komen. Zo komen ze niet tegelijk en zit ik niet van te voren en achteraf met een hoop gezeur. Want dat is eigenlijk nog veel verdrietiger dan maar plannen. Misschien moet er nog een kleine boodschap worden gedaan op de verjaardag? Dan doet je man die, en komt je vader dan op bezoek. Ik weet dat het niet leuk is. Maar geloof me, uiteindelijk geeft zo'n oplossing meer gemoedsrust dan een hoop gezeur vooraf en mensen in een positie dwingen waar ze eigenlijk niet in gezet willen worden.
Overigens... Bij mijn moeder heb ik ook aangegeven niet te willen komen als een tante er was. Deze noemde mijn ongeboren kind een misvormde nageboorte en weet ik wat nog wel niet meer. Maar nadat ik gemeld had aan mijn moeder dat zij voor de eerste verjaardag haar eigen gevoel maar opzij moest zetten. Besloot ik dat ik dat ook moest doen tegenover mijn tante en heb haar dit ook gezegd. Dus mocht je wel van plan zijn om door te zetten zoals je het graag zou willen hou er dan wel rekening mee dat dit 2 kanten opwerkt. Pff heel verhaal geworden zie ik. Sorry....
jeetje dat is ook wat he.. het draagt zoveel stress met je mee! het probleem bij mij is ook dat mijn moeder graag met mijn vader wil komen en me moeder verwacht wel dat mijn man er gewoon is. mijn man kan namelijk wel goed met mijn moeder, en zij heb er al zoveel moeite mee dat me vader niet mee bij ons op visite kan etc. en dan zou ik ook nog eens moeten vertellen dat mijn vader 'eventjes' mag komen maar dat mijn man dan weggaat. het is allemaal heel erg lastig om mee om tegaan. en wat jij zegt of hij niet een boodschap moet doen ofzo, dat gaat niet want me moeder komt ook mee dan en die wil er ook de hele tijd bijzijn met alles als iedereen komt.
hm ja dat maakt het nog lastiger. Sorry dat ik je niet kan helpen. Weet wel wat je voelt maar ja daar schiet je natuurlijk ook niets mee op.
Heb hier zelf geen ervaring mee, maar kan me goed voorstellen dat je hier erg mee zit! Het is de dag van jullie kindje en het is zo'n bijzondere mijlpaal... Ik vind ook dat je man (en evt je vader) hun trots even opzij moeten zetten en er niet zo moeilijk over moeten doen. Natuurlijk moet het ook niet zo zijn dat ze op de verjaardag zelf ineens ruzie krijgen oid maar snap dat je die andere opties ook niks vindt! Wens je veel succes en sterkte met de beslissing. (wat zegt je moeder er van?)
Belangrijke mogelijkheid voor papa om aan zijn zoontje te laten zien hoe grote mensen volwassen om kunnen gaan met onenigheid. Natuurlijk zijn opa en oma gewoon op de verjaardag. En papa is er óók. En dat ze niet gezellig naast elkaar gaan zitten bijkletsen is een tweede, maar kom op zeg.
ik denk er precies hetzelfde over. maar mijn man is nogal koppig en die gaat of weg of hij zegt dat mijn vader maar komt als hij er niet is en anders me vader helemaal niet komen.. dus heel lastig hij staat helemaal vast op dat besluit wat ik ook maar zeg het werkt niet. hij is zeer eigenwijs. Mijn moeder weet dit nog niet, die vind de gehele situatie al heel erg moeilijk en ik wil haar dit niet aan doen om te zeggen dat me vader niet mag komen, dan doe ik haar heel erg veel verdriet. en mijn vader ook trouwens. this een hele vervelende situatie en zit er erg mee in me maag.
Ik zou het gewoon even afwachten en de situatie laten rusten. De verjaardag is nog zo ver weg. Eerst maar eens de kerstdagen doorkomen Wellicht denkt je man er over 2 maanden anders over. Is de onenigheid een beetje overgewaaid.
Gewoon zeggen: Het is de dag van ( zoontje ) .. Jij bent de papa en hoort samen met mij te zorgen dat dit een leuke dag wordt.. Je doet dit niet voor mij,voor mijn vader of voor jezelf, maar je doet dit voor (zoontje)... Jij mag kiezen, of je doet dit voor ( zoontje ) 1 dag per jaar, of je gaat lopen zeuren en is deze dag verpest! Jouw keuze? ( iets in die richting zou ik het zeggen... Als hij kinderachtig kan doen dan kan ik dat ook )