Ik ben nu 15 week zwanger. En ben erg blij. Alleen soms valt het mij op dat mijn man echt niet zo heel veel praat over mijn zwangerschap. Hij is wel heel blij en als ik hem vraag zegt hij ook dat hij er veel zin in heeft. en hij zoekt ook wel veel informatie over de baby op. Maar soms vind ik het jammer en vreemd dat hij er soms zelf niet wat meer over begint. Hij is soms zo ontzettend droog er over. Hoe praten jullie mannen er over zijn ze erg enthousiast betrokken?
komt omdat hij fysiek niets van mee maakt komt wel had mijn man ook in het begin maar nu groeit mijn buikje heel erg en hij is er zo trots op ,,geeft het kusjes en houd rekening met hoe ik me voel en dat ik niet teveel doen enzo komt wel mannen krijgen niet zoveel mee in het begin van alles
Dat vind ik altijd zo'n slap excuus.. Kotsen en zere tieten hebben, zijn ook niet echt een reden om dolenthousiast te zijn om een zwangerschap. Heel veel meer krijg je er als vrouw in het begin ook niet van mee. Ik hoor zoveel vrouwen altijd roepen dat 'mannen die band nog niet hebben', maar daar heb ik hier nog nooit iets van gemerkt.. Ik zou ook ontzettend teleurgesteld zijn als m'n man amper interesse zou tonen en zich er weinig mee bezig zou houden. Maar goed, aan de andere kant.. Dat hij informatie opzoekt en dergelijke, geeft in mijn ogen aan dat hij er wel heel erg mee bezig is. Is het, naast de zwangerschap, wel een prater? Of houdt hij zich dan ook meer stil? Wat zegt hij als je hem ernaar vraagt?
Voor mijn vriend begon het ook pas later te 'leven'. Wij hebben natuurlijk dagelijks last van alle ongemakjes die zwanger-zijn met zich meebrengen, en móéten ons ook dagelijks bewust zijn van de keuzes die we maken (wat mag je wel en niet eten; hoeveel koppen koffie heb je al op; zal ik dan toch maar wat eerder naar bed gaan, want ik ben zo moe... een kleine greep, hihi!). En voor mannen speelt dat niet zo. Mijn vriend is echt heel enthousiast en blij, maar tot zo'n 20 weken was hij zich er niet heel erg bewust van, behalve tijdens echo's bijvoorbeeld. En toen ik anderhalve week geleden tegen hem zei "nog ongeveer elf en een halve week en dan ben je papa!", schrok ie zich rot, haha! Sindsdien begint hij er ook vaker zelf over.
Wij zitten echt nog in het begin van de zwangerschap en ik ben zelf erg voorzichtig en terughoudend omdat er nog zoveel mis kan gaan (ook al moet je zo niet denken!), maar mijn man die is er echt veel meer mee bezig. Heeft al een baby-uitzet lijst gemaakt, de kamer wat babykamer moet worden opgemeten, me vandaag meegesleept naar een babywinkel om ons te oriënteren en allemaal van die dingen, dus hij is er echt wel heel erg mee bezig en super geïnteresseerd. Nu is hij altijd al een hele lieve en zorgzame man dus denk dat het ook echt aan je man of vriend als persoon ligt. De ene is nu eenmaal niet zo gevoelig als de ander en daar hoeft niks mis mee te zijn.
Ben nu zwanger van de tweede en bij zowel de eerste als bij deze zwangerschap is hij niet echt van het enthousiast praten erover. Hij vindt het allemaal een beetje eng dat zwanger zijn, hij kan niet wachten tot pukkie er is
Mijn vriend is er op zijn manier mee bezig. Zo wilt hij alleen maar nieuwe dingen voor de baby, maar heb hem kunnen overtuigen dat dat echt niet nodig is. Hij wilde graag een babyfoon met camera, die hebben we gister gehaald. Deze wilde hij dan direct ophangen maar dat kan nog niet omdat ik niet zeker weet of het bedje zo blijft staan. Hij gaat nu ook weer stappen op vrij en zat onder het mom, nu kan het nog. Verder krijg ik af en toe een aai over mijn buik maar verder weinig. Ik,zou het fijn vinden als hij meer ging helpen in huis en boodschappen doen maar daar moet ik echt om vragen. Gelukkig laat hij mij wel als ik geen zin,heb om naar zijn vrienden te gaan oid. Dus hij is echt op zijn eigen manier erg bezig met de kleine. O ja vanmiddag na het eten kreeg ik enorm pijn in mijn maag. Hij dacht dat de weeen waren begonnen en we naar het ziekenhuis moesten, zo schattig
Hier in het begin ook niet ... alleen nu wanneer het echt steeds dichterbij kom gaatie der echt over beginne haha..
Mijn man praat er ook niet zo veel over. Maar dat komt wel zodra hij de baby ook kan voelen. Als ik terug denk aan mn vorige zwangerschappen was het voor mijn man de mooiste periode toe hij de baby kon voelen.
soms is het gewoon zo ,neemt niet weg dat ze minder van je vruchtje / baby houden ,niet elke man is het zelfde en gaat er het zelfde mee om , das it en mijn man toon best interesse maar hij moest er gewoon aan wennen en kan het moeilijk uiten ,zag me wel ziek zijn maar het is een man die er niet zoveel mee kan. wij hebben 6 jaar gedaan om zwanger te worden ,we zijn als de doods om het te verliezen en hij toon dan weinig emoties voor angst voor verlies dus geen slap excuus ,iedereen man of vrouw is anders en reageert anders op een zwanger schap
Precies, dus dan is het wel een slap excuus Dat ze er anders mee omgaan, is niet omdat ze er nu eenmaal minder mee hebben omdat ze mannen zijn. Misschien ligt het aan hun karakter of aan de manier waarop ze emoties uiten, maar niet aan het 'minder hebben met', want het zijn nu eenmaal mannen. Ik vind dat altijd overkomen alsof ze er helemaal niets aan kunnen doen, terwijl je, in mijn ogen, van je man ook best een beetje inlevingsvermogen mag verwachten.. Een man hoeft van mij echt niet maandelijks de WIJ Jonge Ouders van voor naar achter te lezen of door de Prenatal te huppelen, waar hij het liefst elk pakje van het rek af pakt om er vertederd naar te kijken. Ik verwacht ook niet dat hij met z'n collega's bespreekt wat voor leuke jurkjes we hebben gekocht, hoe rampzalig het is om een goede positiebh te vinden en hoe bang hij is voor de bevalling, maar ik vind wel dat iedere vrouw mag verwachten dat haar man zich er ook mee bezighoudt, zich inleeft, rekening houdt met en dergelijke
Nouja, elke man is inderdaad anders. Maar over het algemeen zijn mannen wat minder enthousiast tijdens de zwangerschap dan vrouwen. Die van mij voelt nu af en toe aan mijn buik. En wil wel graag aan de babykamer beginnen (terwijl ik daar nog helemaal geen zin in heb). Maar voor de rest praat hij er eigenlijk niet over. Af en toe begint hij nu te vragen over hoe we haar zullen noemen. Maar meer ook niet. Bij de zwangerschap van ons zoontje was dat net zo. En toen hij geboren werd huilde hij harder dan mij . Voor hem werd het toen pas echt tastbaar.
Mijn man vindt zwangerschappen niet zoveel aan. Het is te abstract voor hem, ook al loop ik op het eind er als tientonner bij... Maar zodra de kleine er is, dan laat ie m niet meer los
Mijn man heeft er niet zoveel mee. Voeld niet aan me buik en praat er ook niet tegen. Wel praktische zaken kan ik met hem bespreken. Maar het meeste regel ik zelf zo ook het kaartje kleertjes ect. Ik laat hem wel alles zien en vraag of ie het mooi vind en geeft dan wel zijn eerlijke mening. Ook gaat ie mee naar elke echo en controle dat dan weer wel. Zo zijn ze allemaal op hun eigen manier betrokken
Mijn man begint nu pas enthousiast te worden na de echo, en legt constant hand op mijn buik en als hij bezoek krijgt showt hij trots de echo van kijk ik krijg een zoon, dit is zijn piemel hahahaha Maar op het begin voelde ik mij echt niet goed en zei hij altijd je bent zwanger en niet ziek, kom op!
Mijn vriend is vanaf dag 1 even blij als ik. Praat telepatisch (ja echt, zegt hij), heeft een borstkolf gekocht voor mij en zwijmelt helemaal weg bij alle baby dingen. Is ook zo trots als hij zelf wat heeft uitgezocht. Verteld tegen iedereen die het maar horen wilt dat wij ouders gaan worden. Haha en serieus.... Hij wilde een neptiet kopen om ook borstvoeding te geven zodat ook hij de baby's zou hebben voor een intiem moment Heeft de meest rare ideeën die nooit tot stand kunnen of zullen komen maar vind het heerlijk om te fantaseren over hoe het straks gaat als gezin. Ik vind het apart dat mannen er niet veel mee hebben. De keuze maakte je samen, niet alleen.
Mijn man heeft met de zwangerschap zelf niet zo veel. Het is geen buikprater of knuffelaar. Onze dochter stopte altijd met schoppen zodra hij zijn hand op m'n buik legde dus ook dat kreeg hij totaal niet mee. Echo's is hij altijd bij en hij steunt me ook echt wel. Maar het zwanger zijn zal wel te abstract voor hem zijn ofzo. Maar de seconde dat ze was geboren was de papa-dochter band er en daar komt niemand tussen. Hij is echt alles wat je van een papa kunt wensen. Alleen blijkbaar had hij 9 maanden nodig om zich daar geestelijk op voor te bereiden en nu weer.
Bij mijn vorige zwangerschappen begon het bij mijn vriend te leven toen hij het kindje kon voelen, ook nu weer merk je dat het bij hem nog een beetje een verweg iets is, komt wel denk dat het toch voor een moeder ney iets anders ligt als voor een vader