Ik lees veel gedrag dat past bij ASS, en “hij is pas 3,5 jaar en daar wil ik nog niet aan” je moet juist jong actie ondernemen, dat roepen ze juist bij hulpverleners omdat te vaak ouders het niet willen zien. Want dit is niet iets waar je overheen groeit. Maar echt achteraan gaan bij CB! Herken zoveel dingen in je verhaal: hij zoekt prikkels, begrijpt de situatie niet wat gewenst is, agressief, slim, man probeert op te lossen door strenger te zijn enz. Ik ben super blij dat wij het hebben gedaan, begrijpen onze 4-jarige nu veel beter. Vonden hem altijd ‘bijzonder’ en snapten hem niet. Maar nu begrijpen we eindelijk waar zijn gedrag vandaan komt. Simpele dingen zoals dat hij nooit luistert naar ons. We begrijpen nu pas dat info gewoon echt later aankomt. Hij is super slim, loopt altijd ver voor maar verwerkt info als je zo beetje tegen hem roept wat later, dat soort dingen. Terwijl dit wisten we gewoon echt niet, dachten dat hij ons gewoon tegenwerkte omdat hij dat leuk vond. En sterkte want het is super super zwaar! Hier ook een huilbaby als tweede gehad. En dan dit er nog bij Je kunt echt beter hulp vragen, beter vroeg corrigeren dan ellende ah einde vd basisschool.
Nou het is meer dat ik niet wil dat er nu van alles geroepen wordt, alleen maar omdat hij driftbuien heeft. Het wordt al zo gauw een excuus of iets. Ik denk zelf niet dat hij iets als autisme heeft, maar misschien ben ik daar te onbekend mee. Hij is super sociaal met mij, zijn vader, broertje, andere familie en vrienden. Hij kletst de oren van m'n kop, en zijn eerste woordje was met 7 maanden al. Op de psz hebben ze ook nooit benoemd dat het die richting in kan gaan, als dat zo zou zijn dan is dat zo hoor. Het is neit dat ik het niet wil zien, maar ik denk dat hij of een doodgewone vent is of hooggevoelig/prikkelgevoelig. Meer niet denk ik zo, maar misschien herken ik het niet goed. Is ook maar Google wijsheid
Prima natuurlijk, voor ons was het ook echt een verrassing maar er is zoveel op zijn plek gevallen. En je krijgt de juiste hulp. Ik ben er blij mee, wil dat hij goed door het leven kan gaan, studeren ipv straks niets afmaken, enz. Maar je hebt bij ons iig: “poli het jonge kind” en daar observeren ze een peuter 3-4x een hele ochtend (soort psz-setting) om gedrag de duiden, met een intelligentietest enz. Kan nooit kwaad om te doen en je hoeft met een eventuele diagnose niets te doen natuurlijk. Bij onze creche / psz had ook niemand zijn gedrag opgepikt. Alleen wij zelf, en dus wel ernstige vorm van autisme.. en hij is méga sociaal. Dus jouw beeld van autisme hoeft niet te kloppen met wat het werkelijk is. En ik snap nu dat de radertjes in zijn hersenen gewoon anders werken. Ik dacht ook dat autistische kinderen zo contactgestoord zijm, niet reageren op hun ouders enz, de werkelijkheid is anders Ik geef je het maar als tip mee. Als je toch denkt “goh bijzonder, krijgen we wel grip op hem?” neem dan gewoon contact op met cb. Of als je geen diagnose wilt, met een pedagoog die zelfstandig opvoedhulp biedt oid. Maar geloof me dat vroeg hulp aanbieden echt niet verkeerd is sterkte!
Oh Dankje dat neem ik wel mee als tip! Is sowieso nooit erg om om hulp te vragen als het even niet meer gaat!!
Ik heb niet alle reacties gelezen. Maar hier heb ik echt exact 't zelfde mee gemaakt. Een gevoelig oudste kind, een huilbaby. Ik zat er doorheen, ik deed alles eraan om de boel draaiende te houden maar man. Wat was m'n oudste vervelend met 3.5 jaar. Van m'n lieve gevoelige kereltje was niet veel meer over als hij z'n bui had. We zijn ook bewust meer aandacht aan hen gaan geven, in het weekend ook 1 van ons samen met hen op stap. Hier ook wel echt straf bij stout, aanhoudend gedrag. Maar geen 45 min. Een paar min op z'n kamer afkoelen en dan uitleggen waarom hij daar zat. Knuffel, en weer spelen. 1 x waarschuwen en weer naar boven als hij doorging. Het hield hier best lang aan, toen de sint tijd kwam was 't helemaal ellende, hij was moe. Afscheid peuterspeelzaal, gastouder, naar scjo, jarig, kerst, oud en nieuw.... . Nu gaat hij naar school sinds begin januari en is zo een ander kind. Vol energie, blij, vrolijk, energiek. Tuurlijk nog z'n buien maar dat hele heftige is gelukkig weer voorbij. Dus,mijn tip is vooral concequent zijn maar wel op peuter niveau. Tijd met hem samen inplannen. Laten helpen, want hij is de grote broer. Bijv boodschappen opruimen, helpen schoonmaken etc. Hielp hier altijd wel om hem zich groot te laten voelen. En verder uitkijken naar school
Zie het van de andere kant. Op de psz, gastouder nemen ze allemaal een "rol" in om mee te draaien in een groep met kinderen. Kinderen zijn keihard, doe jij vervelend, dan speel ik niet met jou. Thuis of in een omgeving krijg je de shit over je heen, waarom? Omdat jullie veilig zijn. Dat het gedrag wat erbij komt nog niet de methode is waar je op zit te wachten snap ik. Hier ook continue uitdaging. Dochter is een tikkende tijdbom soms. Loopt qua spraak etc niet voor, dansen en emotioneel gezien (vooral empathisch) is t een heel ander verhaal. Gaat er rustig voor zitten om uit te zoeken hoe iets werkt, echt een observeerdertje. Geheugen als een olifant en ontzettend systemisch. Sinds dat ze boos kan gebaren is t wat minder geworden. Op t moment dat dr ogen veranderen (krijgt een bepaalde blik in dr ogen) dan gaan we ff frisse neus halen dan ben ik t redelijk voor. Desondanks zijn er genoeg episodes nog te vinden. Slaan, schoppen en bijten is zitten op de deurmat. Net zo lang tot de boodschap aankomt (haalt de minuut nog niet), vervolgens aangeven dat ze niet mag ..., knuffel om t goed te maken en sorry zeggen (al is dat nog iets waar ze moeite mee heeft als ze bijv opa geslagen heeft, maar dan neem ik haar mee naar opa en laat zien hoe je sorry zegt en iedereen speelt dat gewoon mee). De grootste straf die ze ooit heeft gehad was mama die zei "dan speel ik niet meer met jou" en ik draaide me om en ging weer verder in de keuken. Alsof ik dr hart brak en dr ziel versnipperde. Die kwam te hard aan. Ze trekt zichzelf ook wat meer terug als t teveel wordt. Als baby al prikkelgevoelig en aangezien wij dat beiden ook hebben konden we daar makkelijk op inspringen. We pakken met haar een mix van dingen die werken bij kinderen met bijv. ASS (het plannen, overzicht, verwachting en structuur), hsp (dosering van prikkels en bewust gekozen "rustpunten") icm montessori dingen (leer mij het zelf te kunnen). Er zijn gewoon picto borden als je denkt dat het je helpt. Ik zag op pinterest ook een emotiebord. Dan kunnen ze zelf aangeven hoe ze zich voelen, dat is soms wat makkelijker dan t woord ervoor vinden in de chaos van die koppies. In een raas raas explosie bui, ga ik er gewoon rustig naast zitten. Slaan en schoppen etc is naar de gang en verder ben ik er. Kijk dr niet aan, praat niet tegen dr. Ik ben er gewoon. Komt ze er een beetje uit dan geef ik aan dat ik zie dat ze boos is of wat dan ook en of ik kan helpen. Veelal is dat "neeeeeeej! Ikke boooos" en kan ik alleen maar zeggen dat dat mag en we dat allemaal wel eens hebben en gaat ze weer in deel 2 verder. Uiteindelijk is ze er wel klaar mee en komt ze een knuffel halen. En dan kan ik dr vragen "zo was jij een beetje boos?" en dan komt er wel een antwoord en kunnen we het er simplistisch over hebben dat we dat allemaal wel eens hebben en dat mama dat op manier x of y doet. Veel nut heeft t nog niet, maar het sijpelt er een beetje in. Vooral dat mama eerst tot 10 telt wordt vrij letterlijk overgenomen . Emoties zijn lastig, t kan complete kortsluiting in die koppies veroorzaken. Voorkomen is 1, gaandeweg andere methodes aanleren om t te uiten vergt wat geduld maar ik heb t idee dat t hier wel werkt. Alleen jij zit er met 2, dus dan wordt t al lastiger.