Even kort mijn situatie: Ik werk sinds 7,5 jaar als verpleegkundige in de psychiatrie. Ik heb bijna alle vormen van klinische psychiatrie wel meegemaakt, maar uiteindelijk voelde ik mij het meeste thuis in de acute psychiatrie. Ik werk nu dus al 3,5 jaar op een open afdeling voor acute psychiatrie. In de afgelopen jaren is er een hoop veranderd in de kliniek waar ik werk: Nieuwbouw, een nieuwe werkwijze voor opgenomen patiënten en deeltijdpatiënten, de samenvoeging van twee afdelingen en twee teams, andere leidinggevenden En ondertussen blijkt ook de patiëntenpopulatie te zijn veranderd: We krijgen meer en meer chronische patiënten, die langer en langer op onze afdeling blijven. De afdeling heet acuut, maar bestaat zo langzamerhand voor 80 tot 90% uit chronische patiënten. En daar heb ik destijds heel bewust niet voor gekozen. Om mijn situatie te verbeteren heb ik een half jaar geleden gesolliciteerd voor een vervolgopleiding. Ik ben daarvoor aangenomen. Voor deze opleiding zou ik met ingang van september ambulant gaan werken. Eindelijk weg van die afdeling waar ik het al geruime tijd helemaal niet meer naar mijn zin had. Ik keek er heel erg naar uit. En toen bleek ik zwanger te zijn. Gepland en zeer gewenst, maar ook onverwacht, omdat zwanger worden voor mij en mijn lief wegens vruchtbaarheidsproblemen bepaald geen vanzelfsprekendheid is. Ik ben vol goede moed toch aan mijn (deeltijd-)opleiding begonnen, maar ik merkte al snel dat ik de extra belasting er eigenlijk niet bij kon hebben. Ondanks het feit dat ik een dag minder was gaan werken. Ik heb moeite met concentratie, waardoor ik een stuk minder makkelijk informatie opneem dan ik van mezelf gewend ben. En terwijl mijn lichaam smeekte om rust maakte ik lange dagen, zowel op het werk als op school, en dan had ik thuis nog stapels huiswerk liggen. Na overleg met mijn praktijkopleiders heb ik toch moeten besluiten de opleiding te staken. Ik mag hem gelukkig op een later tijdstip weer oppikken als ik dat wil. Maar Nu zit ik dus vast aan een baan waar ik niet gelukkig mee ben, zonder uitzicht op verbetering. Ik wil best solliciteren, maar ik kan me niet voorstellen dat ik met 19 weken zwangerschap ergens voor vast aangenomen ga worden. Ik bedoel, na mijn opzegtermijn op mijn huidige werkplek ga ik al zowat met zwangerschapsverlof Natuurlijk heb ik op dit moment het prettige vooruitzicht dat ik straks met verlof ga en eindelijk een kindje ga krijgen. Maar daarna zit ik dus nog steeds op de afdeling waar ik me niet meer thuis voel, met een patiëntencategorie waar ik heel weinig mee heb. En als ik daar goed over nadenk, dan kan ik wel janken. Ja, hormonen, ongetwijfeld, maar dan nog Ik ben écht ongelukkig met mijn werk. Ik ga na mijn verlof dan ook gelijk op zoek naar ander werk. Desnoods buiten de zorg. Maar hoe ga ik mijn tijd uitzingen tot aan mijn verlof? Hoe houd ik mezelf min of meer gemotiveerd voor een baan waar ik met tegenzin naartoe ga? Hoe kan ik mijn situatie werkbaar houden? Wie kent dit probleem en heeft er tips voor me? Belle, weet het écht niet meer. Edit moderator: Verplaats naar zwangerschap & werk. Graag goed opletten waar je een topic start.
Ik heb dit topic in de lounge gezet omdat de situatie niet echt met mijn zwangerschap te maken heeft. De zwangerschap compliceert het (omdat ik niet kan solliciteren nu), maar staat verder los van mijn gebrek aan arbeidsvreugde. En mijn vraag gaat ook niet over mijn zwangerschap, maar over mijn werk. Maar als jij hem beter bij dit subforum vindt passen, lieve anonieme moderator, dan moet 'ie maar hier staan.
Hoi Belle, Het was deze niet anonieme moderator! Bij zwangerschap en werk, komen ook de topics terecht die werk gerelateerd zijn. Bij deze. Groetjes Elvira
Dan moeten ook alle topics over thuiswerken hier terecht komen, en dat gebeurt ook niet. : Belle, ik heb je vraag al eerder vanavond gelezen en ik kan eigenlijk als enige bedenken of je misschien tijdelijk kunt stoppen met werken om je te oriënteren op wat je wil doen en eventueel na je bevalling weer kunt gaan solliciteren. Natuurlijk moet de mogelijkheid er wel zijn. Ik kan persoonlijk niet ergens werken als ik het er niet leuk vind. Dat gaat 2 maanden goed, maar daarna kan ik de motivatie niet meer opbrengen. Succes, want het lijkt me inderdaad een moeilijke keuze.
Ik zou als ik jou was niet mijn baan stop zetten, dan zit je zonder salaris en daarna zonder betaald verlof...ik weet niet wat meer stress opbrengt? Waarom kan je niet eerlijk tegen je unitleider/ster/afdelingshoofd aangeven dat je, je niet meer gelukkig voelt met hoe de situatie nu is op de afdeling? Misschien zijn er wel andere (tijdelijke) vacatures voor je binnen de instelling? Misschien kan je tijdelijk wat administratiefs gaan doen? Ik werk ook in de zorg en als het niet lekker loopt of ik heb ergens moeite mee kan dit altijd openlijk besproken worden, mijn unitleidster kijkt zelfs mee naar een oplossing/andere functie. Ik weet atuurlijk niet hoe de verhouding bij jullie zijn maar over het algemeen zijn die wel goed in de zorg. Heel veel suc6 meid, ik weet hoe naar het is om je niet happy te voelen op je werk.
Ik werk ook ergens waar ik het, in de functie waarin ik nu werk en de manier waarop deze ingevuld moet worden, niet naar mijn zin heb. Ik kan niet werken inder de voorwaarden die voor mij werk leuk maken. Daar zat ik al mee voor ik zwanger werd en nu dus nog steeds. Bij ons wordt er gereorganiseerd en en theorie kan ik na de reorganisatie een andere functie krijgen met meer inhoud en meer uitdaging voor mij. Maar de praktijk is een stuk weerbarstiger helaas en er wordt hier meer gekeken naar in welke schaal je nu zit dan naar wat je daadwerkelijk kan. Heel frustrerend, maar ik ga straks lekker met verlof. Tot die tijd zing ik het uit. Tijdens mijn verlof gaat duidelijk worden hoe de nieuwe functies worden verdeeld en of ik dan die leukere functie ga krijgen. Krijg ik die niet, dan ga ik als de sodemieter mijn verlof verlengen en solliciteren. Maar goed, ik ga het dus echt uitzitten tot mijn verlof. Ik heb vaak genoeg aangegeven dat ik meer kan dan ik nu doe, mijn leidinggevende is het daarmee eens en nu is het aan de organisatie om daar iets mee te doen en laat ik het gewoon even los. Gelukkig kan dat in de functie die ik heb, kan me voorstellen dat het bij jou wat moeilijker/anders ligt.
Pfffft... Gisteravond zat ik gewoon weer met tranen in mijn ogen op kantoor. Heel stom misschien, maar ik kan er maar niet aan wennen dat mensen hun eigen zooi niet opruimen, dat ze daar geen verantwoordelijkheid voor nemen en dat ze je op een grote mond of op leugens trakteren als je ze daarop aanspreekt. Dit is zó niet mijn patiëntencategorie... Dus ik heb de tekst waarmee ik dit topic begon gekopieerd en naar de senior verpleegkundige gemaild, met de vraag of zij misschien alternatief werk weet binnen de kliniek, iets wat ik nog wél drie maanden vol kan houden. Want ik kan het niet meer verzinnen. Ik hoop dat ze me snel terugmailt, want het voelt nu alsof iedere dag in de kliniek er één teveel is. Belle, hoopt op een klein wondertje.
Goed zo meid, volgens mij zijn ze het zelfs verplicht om jou iets anders aan te bieden als jij het om wat voor reden dan ook niet meer trekt. Zeker als zwangere ben je heel goed beschermd! Suc6!
Wat een rotsituatie Ik herken je gevoel heel erg, ik heb even als maatschappelijk werker met een doelgroep gewerkt waar ik me absoluut ongelukkig voelde en dat breekt je gewoon op. Man, wat een ellende.. Ik denk dat het heel goed is dat je de senior verpleegkundige op de hoogte hebt gesteld, ik zou dit echt duidelijk aangeven namelijk. En kan je niet bij pz vragen of er wat anders is? Volgens mij kan er samen met jou gekeken worden naar wat je wel zou willen. Dit kan zo niet langer doorgaan hoor, straks zit je zwanger en overspannen thuis. Dan maar 'alleen' zwanger thuiszitten, is vast relaxter Laat het dus alsjeblieft niet te ver komen door 'maar door te zetten'.
Bedankt voor de support, meiden. Ik heb me voor de komende week ziek gemeld (ben gisteren de hele dag bezig geweest met bijkomen van zondag en werd vanmorgen met een knoop in mijn maag wakker bij de gedachte dat ik morgen weer moet werken) en ik heb gevraagd of mijn senior me terug wil bellen. Laten we eerst maar eens rond de tafel gaan zitten over een mogelijke oplossing, want van de uitzichtloze situatie zoals hij nu is heb ik gewoon teveel stress. En dat ga ik mijn kind niet aandoen, zo simpel is het. Ik wil op andere afdelingen werken, ik wil (en kan) secretarieel en administratief werk doen, ik wil met alle liefde achter de receptie zitten, ik ben flexibel genoeg. Kom maar op!
Wanneer jij mentaal nu eve niet in staat bent om je werkzaamheden uit te voeren is dit al voeldoende reden om je ziek te kunnen melden... moeheid, stress (wat ook veroorzaakt kan worden door onvrede) is niet goed voor je kleintje en ook niet voor jou... In mijn vorige zwangerschap was ik met 19 wken dood en dood moe.. kon de ene voet nog niet naast de andere zetten.. eerst minder gaan werken, maar t lukte gewoon niet.. het had een negatief effect op alles.. de sfeer op mijn werk, maar ook thuis.. ook ik zat op een gegeven moment te huilen op mijn werk.. dit wilde ik niet.. ik heb me ziek gemeld.. en tot aan mijn verlof ben ik thuis gebleven..het lukte me simpel niet.. Je werkgever hoeft deze ziekte kosten (zolang de ziekmelding met de zwangerschap te maken heeft) niet zlef te betalen.. hiervoor ontvangt hij overheids geld via uwv.. dus voel je vooral niet schuldig door aan jezelf en dus je kindje te denken.. Indirect heeft dit natuurlijk wel te maken met je zwangerschap.. de zorg en stress die dit geeft is simpel niet goed.. het put je uit.. en uitgeput zijn als je verlof in gaat is juist wat je wilt voorkomen.. een bevalling en zeker de weken daarna zijn doodvermoeiend.. je energie heb je straks nog hard nodig meid.. stop die dus niet in een baan waar je niet gelukkig van wordt.. Zoooo jammer van deze mooie tijd waarin je zou moeten stralen van geluk..... Denk erover na en maak voor je zelf en ook voor je kindje een eerlijke keuze.. misschien is ziekmelden voor jou niets.. en voel je je daar nog slechter bij.. dan moet je het uiteraard niet doen..maar tis een overweging waard.. voor mij was het de beste beslissing die ik in mijn zwnagerschap toen gemaakt heb en ik zou t zo weer doen..! Dikke knuf.. en succes
Pfffft... Net telefoon gehad van mijn leidinggevende. Ik weet nu ook weer waarom ik niet haar maar m'n senior heb gemaild: Ze geeft me altijd zo ontzettend het gevoel dat het alleen maar aan mij ligt. Ja, ik ben al een keer eerder langere tijd uit het arbeidsproces geweest wegens een depressie, en ja, toen heb ik moeite gehad met reïntegreren. Na mijn miskraam ben ik er ook even uit geweest. Bijna drie jaar wachten, uiteindelijk via KID zwanger worden en het dan alsnog verliezen, dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten... Ik begrijp best dat ik niet de makkelijkste werknemer ben, maar damn! Ik heb in het afgelopen half jaar drie (!) andere collega's gezien die het niet voor elkaar kregen om op onze afdeling te reïntegreren. Eentje is nu volledig uit de patiëntenzorg, eentje werkt nu op een andere (veel beter georganiseerde) afdeling en wat er met de derde is gebeurd weet ik niet. Kom op, dat zegt toch ook wel iets? Misschien moet ik maar gewoon op papier zetten wat ik zelf heb geprobeerd om de situatie te verbeteren, wat het management heeft beloofd om de situatie te verbeteren en wat allemaal niet gelukt is. Het enige dat ik mijzelf verwijt is dat ik zelf niet eerder aan de bel heb getrokken. Maar goed, de laatste keer dat ik mijn leidinggevende eerlijk vertelde dat ik moeite had met hoe de zaken op de afdeling georganiseerd waren, zei ze dat dat niet zo gek was, omdat ik 'in een kwetsbare positie' zat. Dat was toen ik probeerde met KID zwanger te worden, dus ja, dat was een hele moeilijke tijd. Maar ben ik dan volkomen oordeelsgestoord alleen omdat ik het privé moeilijk heb? En had ze mijn mening wél serieus genomen als ik niet had laten weten waar ik privé mee bezig was geweest? Ik merk dat het me echt hoog zit. Nou goed, vrijdag maar eens met mijn leidinggevende en mijn senior om tafel, en dan maar eens zien wat er nog te regelen valt. Ik weet dat ze nog iemand nodig hebben om de roosters te maken, en dat heb ik eerder gedaan... Bruisje, als het echt niets wordt dan ga ik me net als jij maar ziekmelden. Mijn kind is nu het belangrijkst, en ik merk dat ik helemaal tot rust kom als ik gewoon thuis de dingen in mijn eigen tempo kan doen. Veel gezonder... Belle, wil geen stress meer.
Ik ben absoluut voor om voor jezelf te kiezen, maar kun je dan niet "eerlijker" ontslag nemen? Nu draait je werkgever op voor jou ontevredenheid. Of heb ik je verhaal dan misschien verkeerd gelezen. Als je er toch niet echt thuishoort, moet je dan niet gewoon iets anders zoeken? Misschien kun je het uitzingen tot je verlof en kun je na je verlof gaan solliciteren.
Ik denk, Bosi, dat je het gedeelte gemist hebt waarin ik uitleg dat ik gekozen heb voor een bepaald type kliniek waar ik me thuis voel, maar dat die kliniek haar eigen doelstellingen niet waarmaakt. Ik denk dat je gemist hebt dat er in de afgelopen jaren ontzettend veel veranderingen van bovenaf zijn doorgevoerd, waardoor de situatie voor mij (en voor veel van mijn collega's) steeds minder werkbaar is geworden. En misschien heb je ook gemist dat ik mijn best heb gedaan om van die afdeling weg te komen door te solliciteren en een opleiding te gaan volgen. Jammer alleen dat er juist in die periode een fusie plaatshad waardoor ik intern bleek te hebben gesolliciteerd en ik dus niet in februari weg kon, zoals ik had gehoopt, maar pas in september. Inderdaad, ik laat mijn werkgever nu opdraaien voor mijn ontevredenheid. Ik heb gemerkt dat ik zo goed als machteloos ben om de situatie op mijn werkvloer te verbeteren, maar mijn werkgever heeft er in de afgelopen jaren alles aan gedaan om de situatie juist te verslechteren. Is het dan "eerlijker" dat ik ontslag neem en zo mijn recht op zwangerschapsverlof verspeel? Dat mag je vinden, maar ik zie dat anders. En ik ben ervan overtuigd dat veel anderen die werkzaam zijn in de zorg mijn punt wel kunnen inzien. Het ziekenhuis waar ik werk is vast niet het enige dat gebukt gaat onder constante vernieuwingsdrang gepaard aan ondragelijke bureaucratie. Ik heb mijn leidinggevende inmiddels laten weten dat ik van harte bereid ben alternatief werk binnen de organisatie te doen. Al sta ik in de kantine, dat maakt me niets uit. Het is aan haar om van mijn aanbod gebruik te maken. Maar nu ontslag nemen, met het reële risico dat ik geen andere baan kan vinden en dat ik dus mijn zwangerschapsverlof verspeel, dat ga ik niet doen. Ik werk al ruim vier en een half jaar bij dit ziekenhuis, ik vind (als je me de brutaliteit vergeeft) dat ik recht heb op dat zwangerschapsverlof. Belle, zou niets liever doen dan "gewoon wat anders zoeken". Zoek je effe met me mee, Bosi? Naar een werkgever die het geen probleem vindt om een zwangere vrouw aan te nemen en haar nog voor het verstrijken van de proeftijd (immers, opzegtermijn bij oude werkgever) met zwangerschapsverlof te laten gaan? En die ermee kan leven dat ik geen garanties wil geven voor het aantal uren dat ik na de bevalling ga werken, simpelweg omdat ik niet weet hoe het voelt om moeder te zijn en omdat ik nu nog niet kan inschatten wat dan het beste is voor mij en mijn gezin? Dankjewel!
Belle, ik snap zo goed dat je je druk maakt. Ik zou dat ook doen in jouw geval en ik kan nu wel zeggen 'laat het los, er zijn belangrijkere dingen en het komt wel goed', maar dat weet je zelf ook allemaal wel Maar zet jezelf en je beeb alstjeblieft op nummer 1 op je prioriteitenlijstje. Waar wordt jij op dit moment gelukkig van en hoe is dat haalbaar? Wat kan je daar aan doen? Probeer dat te realiseren. Daar ben je denk ik al heel goed mee bezig door je senior en je leidinggevende mee te laten denken. En als jou het rust geeft om te solliciteren, gewoon doen! Ik ken meerdere succesverhalen van vrouwen die (hoog)zwanger een andere baan hebben gevonden. Als je geschikt bent en je past dus goed in de organisatie of een bepaalde afdeling nemen ze die paar maanden wel voor lief. Maar ik vraag me af of dat je NU rust geeft. Voor nu een passende, tijdelijke oplossing zoeken en lekker gaan solliciteren in je verlof. Zo zou ik het proberen denk ik. Maar jij moet het willen en dan doen
Als het inderdaad zo makkelijk is zou ik je graag helpen, Ik begrijp je punt, op dit moment is de keus om iets anders te gaan doen niet realistisch. Door samenloop van omstandigheden en daarbij ook een verleden van ziekte maakt je werkgever inderdaad niet erg flexibel. Ik ben het wel met je eens dat zwangerschap en de baby belangrijker zijn dan werk. Ik heb het al eens eerder gevraagd in het topic, kun je niet stoppen met werken? Gewoon, om te genieten van de zwangerschap zonder een vervelende werkgever. En daarna rustig te genieten tot 3 a 4 maanden na de bevalling en daarna weer rustig gaan solliciteren. Het is absoluut geen aanval op jou, maar ik heb gemerkt dat het mij juist veel rust heeft gegeven om echt helemaal niks te doen voor een periode.
En hoera! Na een goed gesprek met mijn senior en mijn leidinggevende zijn we overeengekomen dat ik tot aan mijn verlof geen patiëntenzorg meer hoef te doen. Ik mag roosters maken (fijn puzzelen, heb ik al eerder gedaan). Oh, wat ben ik blij dat ik het aangekaart heb. Belle, helemaal opgelucht.
Dat is idd hoera! Wat goed dat je het zo hebt kunnen regelen. Nou heerlijk niet meer stressen maar alleen nog maar genieten!