De bevalling van Binck met 34 weken en 3 dagen (deel 1)

De bevalling van Binck op 13 maart 2010 met 34 weken en 3 dagen zwangerschap

De hele week deed onze hond Elvis , een engelse stafford al een beetje eigenaardig en dat was wel opvallend aangezien hij dat ook deed tijdens het einde van m’n eerste zwangerschap , vlak voor de geboorte van Dean.
Maar goed pas 34 weken zwanger dus negeerde het een beetje en vroeg manlief hem mee te nemen naar ’t werk, want een hond die de hele tijd op m’n schoot wil klimmen was ook niet ideaal.
Ik had –naast de bekende zw.schaps kwaaltjes zoals bekken, rug pijn, steekjes, maagzuur etc- iedere ochtend een “vreemd” gevoel aan de rechterkant van m’n buik…net of er water langs liep.
Was van plan om het tegen de gyn te vertellen ,want had een afspraak staan in de week dat ik 35 weken zwanger zou zijn om de keizersnede + voorafgaande operatie (vertel ik verderop uitgebreider over) te plannen en te bespreken.
Enfin, zaterdagochtend 5 uur dreumes Dean is vroeg wakker, maar we hebben wel een goede nachtrust gehad. Na een boterhammetje eten wil ik opstaan vanuit de love-seat en voel een soort “pats” en daarna warmte tussen m’n benen. In eerste instantie denk ik nog oh er loopt wat urine, maar ik kijk en zie heel, heel veel bloed. Oef gelijk paniek ik brul tegen manlief: Pak de tas en in de auto! Ik loopt voorzichtig als een soort van robot naar het toilet en ook daar is me snel duidelijk dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis moet zien te komen.
Dreumes Dean de auto in en onderweg jammer ik tegen m’n partner dat ik bang ben dat het serieus mis is!
Hierdoor geeft hij nog meer gas bij, maar gelukkig is het ziekenhuis 10 min van ons huis vandaan en is het zaterdagochtend rond 7 uur niet druk op de weg!

Aangekomen in het ziekenhuis leggen ze me aan de CTG.
Gelukkig we zeggen hardop: Hij doet het nog! Een diepe zucht volgt.
Ik voel dat ik nog steeds best heftig bloedverlies heb en hou en de gyn gaat gelijk infuus pikken en (4) zakken bloed bestellen. Dit omdat beschreven staat door m’n eigen gyn dat m’n placenta aan de voor en onderkant (voor de uitgang ligt) en ook nog eens vastgegroeid aan het littekenweefsel van de vorige keizersnede. Om de placenta los te krijgen zou wel eens een enorm bloedbad kunnen worden met als gevolg risico voor mij en m’n baarmoeder.
Om deze te behouden was in de voorgaande weken al besloten dat “voor” de keizersnede er een Katheterisatie en embolisatie zou plaatsvinden om de slagaders dicht te maken zodat ik niet enorm bloedverlies zou kunnen gaan krijgen. Dit wordt gedaan door een rontgenloog die deze ingreep “maar” ongeveer 4x per jaar doet. Het is een secuur werkje en de beste man (waar er maar 1 deskundig genoeg van is) had een aanrij-tijd van 1 uur. Je kunt begrijpen in een nood-situatie kan 1 uur wachten wel funest worden voor de baby en/of mij.
Er wordt een echo gemaakt en we zien Binck z’n hartje gelukkig nog goed kloppen. De gyn wil ook inwendig kijken met een eendenbek. Toucheren is uit den boze ….met een bloeding en placenta zoals bij mij.
Al snel is duidelijk: De vliezen zijn gebroken en ik voel nog meer warmte stromen langs m’n benen.
Dreumes Dean wordt opgehaald door oma en mij brengen ze naar een 1 persoons-kamer waar ik nog steeds aan de CTG lig.
Het is afwachten wat gaat m’n lichaam en de baby nu doen!?
De weeën komen lichtelijk op gang naarmate de dag vordert en het bloedverlies blijft. Welleswaar niet zo erg meer als de ochtend, maar stoppen doet het ook niet. De gyn kwam in de middag weer langs en we bespraken de situatie. Er waren 2 optie’s : Of de kleine zo lang mogelijk laten zitten (inverband met longrijping…waar ze geen medicatie voor geven ivm de termijn) maar dan spraken we over misschien hooguit 2 dagen, want m’n vliezen waren immers gebroken. Deze keuze zou wel de nodige risico’s met zich meebrengen (wist ik) aangezien het ook zo zou kunnen zijn dat ineens m’n placenta los zou raken en dan zou het te laat voor de baby kunnen zijn! Zo in t weekend met allerlei artsen die dan nog opgeroepen moeten worden en elke minuut die telt! Het 2e scenario zou zijn: Hulptroepen oproepen en zowel een Katheterisatie en embolisatie laten plaatsvinden en daarna gelijk het kindje halen met een keizersnede. De gyn laat –min of meer- aan mij de keuze. Ik besluit er een half uurtje over te willen denken, maar al snel heb ik de keuze gemaakt: Haal m’n kindje maar zo snel mogelijk uit m’n buik om verdere risico’s te vermijden. Een kindje van 34 weken kan goed overleven en het couveuse verhaal neem ik voor lief. Liever deze keuze zelf maken dan achteraf denken: Had ik maar……

Alles wordt in gang gezet en ik wordt klaargemaakt voor operatie.
Rond half 6 brengen ze me naar een speciale ok/ruimte waar ik op een tafel moet liggen en waar 2 mannen beginnen met me te verdoven via spuiten in m’n liezen. Ik heb geen controle meer over m’n benen en lig enorm te trillen en te rillen. Deze ingreep…de slangen in m’n liezen brengen en met stents de boel blokkeren zou ongeveer 10 minuten moeten duren. Uiteindelijk duurt het een half uur, want de rechterkant gaat moeilijk en meerdere keren worden er zenuwen geraakt waardoor ik schrokken in m’n rechterbeen voel. Vanachter glas kijkt m’n partner en een verpleegster toe naar het bloedbad.
Uiteindelijk zitten ze erin en mag ik niet meer bewegen ivm bloedingsgevaar…het zijn immers slagaders waar we over praten.
Ze rijden me naar de O.K. waar de gyn een andere/extra gyn heeft laten oproepen als back-up en een medisch team klaarstaat om m’n kleine manneke te halen.

Een ruggenprik was de bedoeling, maar na 8! X misprikken huil ik en roep: Geef me alsjeblieft algehele narcose!!
Het probleem zat hem in het niet mogen zitten ivm de eerdere ingreep/bloedingsgevaar dus de ruggenprik moest liggend gegeven worden ivm zittend met een bolle rug. Er was echt geen mogelijkheid om dat ding er goed in te krijgen. Partner staat met kinderarts achter glas paraat, maar de kinderarts is het niet eens met de beslissing voor algehele narcose (ivm risico voor m’n “misschien” zwakke premature baby)
Ze brengen me toch snel onder zeil en binnen een minuut ben ik open en 2 minuten later is BINCK geboren! 18.39 narcose, 18.41 geboorte Binck.
Hij doet het goed en komt op de couveuse afdeling te liggen/neonatalogie. Hij heeft oa vocht in /achter z’n longetjes en komt aan de beademing.