Hallo lieve mensen, Het is nog vroeg in de morgen maar kan de slaap gewoon niet pakken. Misschien dat een verhaal hier schrijven iets helpt Gisteren hebben we onze 1e echo gehad bij de verloskundigenpraktijk, helaas werd ons toen gelijk gezegd dat het niet goed leek. Ik was 10 weken en 4 dagen zwanger, maar aan het kindje te zien was hij/zij nog maar 7 weken en 5 dagen, en ze zagen geen hartje kloppen.. Nou echt je leven stort in! Ben gelijk door gestuurd naar het ziekenhuis voor een inwendige echo, om toch zekerheid te krijgen. Ook daar werd het zelfde verteld.. Het kindje hebben we wel gezien alleen het hartje klopte niet! Dit kwam voor ons als een complete verrassing.. ik heb geen bloedverlies gehad of krampen in mijn buik of ook maar iets van een teken dat ik wel eens een miskraam zou krijgen.. en dan hoor je dit een zogeheten missed abortion.. Aanstaande maandag word ik gecurreteerd, waar ik vreselijk tegen op zie, Het vreemde is dat ik me zo zwanger voel, en zo aan het idee moet wennen dat ik niet zwanger ben. Mijn en ( die van mijn vriend natuurlijk ook) leven bestond vanaf het moment dat ik een positieve test in mijn handen had alleen maar uit babyspullen, boekjes, etc. en nu is alles weg. Ben erg verdrietig, het voelt alsof er een stukje van mijzelf is afgenomen ( klinkt erg zwaar, ik weet het maar zo voelt het nu echt) Helaas zullen er genoeg mensen zijn die mijn verhaal snappen, hoe hebben jullie hier in vredesnaam door heen geslagen? En viel de curretage mee? liefs..
ik heb het zelf niet meegemaakt maar ik kan het me helemaal voorstellen. ik ben in het begin ook gewoon bang geweest voor een miskraam. ik had daar egwoon angst voor. ik dacht dat stel je eens voor als..... en bij jou is het dus helaas wel gebeurt. lieve meid heel veel sterkte he de komende tijd xxx
Jeetje meis, wat een heftig nieuws hè? Ik heb hetzelfde 2 maanden geleden ook meegemaakt. Ik zou 9,5 week moeten zijn, maar het vruchtje was maar 7,1 week en geen hartje te zien. Bij mij is het opgewekt met medicijnen. Het heeft mij erg geholpen door er veel over te praten. Ik had mijn ouders, schoonouders, broers en zussen al verteld dat we zwanger waren en kon gelukkig bij hun mijn verhaal kwijt. Dat vond ik erg prettig. Nu 2 maanden later heb ik het er nog steeds wel eens moeite mee, maar praat er alleen nog met mijn man over. Het lijkt alsof de rest van de wereld het al weer vergeten is en niet doorheeft hoe moeilijk het soms nog kan zijn. Dit gevoel verdwijnt echt niet zomaar, maar ik kan het nu wel relativeren. Ik houd mezelf op de been doordat ik weet dat het kindje blijkbaar niet 'goed genoeg' was om op de wereld gezet te worden en dat ik dus gelukkig wel zwanger kan worden. En op andere momenten ben ik gewoon heel erg boos en vraag ik me af waarom dit moest gebeuren. Ik heb alles gedaan volgens het boekje en nu is het me toch nog ontnomen. Vergeten doe ik het nooit meer, maar wij gaan verder en weten nu na deze missed abortion helemaal zeker dat we graag een kindje willen. Wij gaan er dan ook weer helemaal voor en ooit is het ook ons gegund. Wat de curretage betreft, dat heb ik dus niet meegemaakt. Bij mij is het opgewekt met pillen. Maar de verhalen die ik hier hoor over curretage is over het algemeen dat het enorm meevalt. Heel veel sterkte en als je ergens mee zit, of gewoon even je verhaal kwijt wilt, typ het hier maar van je af. Wij weten wat je voelt op dit moment.
Hoi Inge Allereerts wil ik zeggen dat ik het erg jammer vins dat je een ma hebt gehad. Helaas kan ik er over mee praten. Heb het zelf ongeveer 3 weken geleden meegmaakt. Ik dacht dat ik 10 weken zwanger was. In het begin hield ik me groot en zei tegen mezelf en andere, helaas de volgende keer beter. Maar nu na de cuuretage voel ik me echt niet happy en leeg. Nu komt eigenlijk alles eruit wat ik de vorige weken heb tegengehouden. Dus mijn advies is laat je emotie de vrije loop en praat erover, het is toch niet niks wat je meemaakt. Probeer er zelf ook weer bovenop te komen. Ik was zelf ook bang voor de curretage maar dat is me echt meegevallen. Succes maandag. Groetjes Simone
Hoi Tja weet helaas maar al te goed hoe jij je voelt, ik heb ook een miskraam gehad, met 9,5 week echo gehad en toen was ie maar de grootte van 6 weken wat ik al heel raar vond, ze dachten een hartje te zien dus ik moest me geen zorgen maken en dat ik gewoon mijn cyclus verkeerd berekend had...dat klopte voor mijn gevoel helemaal niet maar ja je denkt dat hun het wel weten he? Dus een nieuwe afspraak voor 2 weken later gemaakt (ze wouden eerst pas na 3 weken maar dan ging ik trouwen dus dat was geen optie) na 1 week had ik heeeel licht bloedverlies dus een spoedecho en toen bleek er geen leven te zijn...pfff wat een klap inderdaad ...volgende dag naar de gyn. in het ziekenhuis en daar hetzelfde verhaal, ik heb toen pillen gekregen om de mk verder op te wekken..die avond weefsel verloren en ik dacht klaar te zijn, maar na 5 dagen belde mijn vk om te informeren hoe het gegaan was en aangezien ik nog vrij veel bloedde vond ze het verstandig om toch de gyn. nog even te bellen, dat gedaan de volgende dag en diezelfde dag moest ik weer langs, bleek het vruchtje en alles er nog te zitten, weer een pillenkuur meegekregen en dat is helemaal fout gegaan, heb die nacht zoveel pijn gehad en zoveel bloed verloren dat ik meerdere malen was flauwgevallen...mijn vriend heeft meteen het ziekenhuis gebeld en ik moest meteen komen, weeer een echo en nog bleek er nog veel te zitten en omdat ik amper nog kon lopen lag ik een kwartier later in de ok voor een spoedcurretage...dat is me zo meegevallen....infuus erin, je valt in slaap en wordt wakker als het over is, ik moest wat eten en drinken en plassen en als dat allemaal goed gaat mag je weer naar huis.. Het is voor mij nu 12 dagen geleden en ben nog in de ziektewet maar dat komt omdat ik zoveel bloed had verloren en wat koorts kreeg erna maar als ik had geweten wat een curretage was had ik dat meteen gedaan dus je hoeft daar echt niet bang voor te zijn! Ik wens je heel veel sterkte ook met het verwerken, ik ben een vrij nuchter persoon en dacht ook van " nou ja, de kleine was niet goed en maar beter zo dan en op naar de volgende"...maar achteraf gaat het je allemaal niet in de koude kleren zitten....laat dat ook toe voor jezelf hoor, wat andere er ook van zeggen..iedereen zei tegen mij nou ja je weet tenminste dat je zwanger kan worden pffff dat is zo'n dooddoener waar je niks aan hebt op dat moment, ik was uiteindelijk 12 weken en die magische grens heb ik helaas niet op de goede manier gehaald maar er komen betere tijden...ook voor jou!
hey inge, Wat verschrikkelijk he, asl je dit nieuws te horen moet krijgen. Je bent er helemaal op ingesteld dat je dit kindje gaat krijgen en er zo gelukkig mee, alles draait al om jullie kindje, en ineens is alles weg. Helaas heb ik 3 weken geleden hetzelfde nieuws als jullie gekregen. Ik zo eigenlijk 12 weken zwanger moeten zijn, maar ons kindje was op de echo maar 9 weken. Voor ons leek het zo allemaal in orde, maar er was geen harstlag te zien, ook ons kindje was overleden. Ik ben gelijk die week erop ook gecurreteerd, de ingreep zelf valt mee, ik werd algeheel onder narcose gebracht en dan word het vruchtje er uitgehaald. Ik had na de curetage best veel pijn in mijn buik, maar kreeg gelijk wat pijnstillers, ook was ik wat misselijk, maar ook daar kreeg ik wat voor. Omdat ik veel bloed was verloren, moest ik helaas een nachtje blijven, maar normaal gesproken mag je dezelfde dag weer naar huis, als je naar het toilet bent geweest, weer wat gegeten hebt en gedronken en alles gaat goed en je voelt je goed, dan mag je weer naar huis! Ik zelf voelde me erg leeg het moment na de curetage, er is toch een stukje van jezelf weg. Mij helpt het erg veel om er over te praten, hier bijvoorbeeld, iedereen begrijpt je heel goed en dat vind ik heel fijn. Verder heb ik zelf een mooi boekje gemaakt voor mijn kindje met alle kaarten ed erin, gedichtjes, gewoon om het een mooi plaatsje voor mezelf te geven. Het blijft natuurlijk heel moeilijk, en de pijn gaat echt niet zomaar weg! Ik wens je heel veel sterkte de aankomende tijd, en als je wilt praten, je weet ons te vinden! Het allerbeste meis! Liefs sterretje
Ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt. Mensen realiseren zich vaak niet dat je vanaf het moment van de positieve test al helemaal met dat kleine mensje in je buik bezig bent. Zeker als er geen aanwijzingen zijn dat er iets niet goed gaat is het heel hard als je te horen krijgt dat het mis is. Zelf heb ik het helaas nu al 3 keer moeten meemaken, waarvan 2 keer op dezelfde manier als bij jou. Gelukkig heb ik ook 1 dochtertje gekregen, na een ook heel spannende zwangerschap met veel bloedverlies, maar zij bleef groeien en leven. Probeer je te richten op de toekomst, meestal hoef je zoiets maar 1 keer mee te maken en gaat het de volgende keer wel goed. Ik hoop dat dat voor jou ook geldt. En laat in de tussentijd je verdriet toe, want dat is belangrijk. Praten heeft mij veel geholpen, ook met goede vrienden die hun best deden het te begrijpen. Sterkte!
Hoi, Allereerst sterkte! Helaas weet ik ook hoe je je voelt. 3 weken geleden kwamen wij er ook achter dat het kindje niet meer leefde en dat het hartje gestopt was met 6 weken en 5 dagen ( we hadden al 2 keer eerder een hartje wat beginnend klopte ). Ik was 9 weken zwanger. Ik ben dezelfde dag gecurreteerd iets wat ik heel fijn vond. Ik ben goed opgevangen en heb netjes een nacontrole gehad na 2 weken. Emotioneel was/is het moeilijker, maar ik merk bij mezelf wel dat nu al de scherpe kantjes er van af gaan. De curretage valt dus echt wel mee, alleen zal je het emotioneel een plekje moeten gaan geven met de tijd. Veel sterkte. MB2005.
Hoi Inge, ik lees je verhaal net en herken zo ontzettend je verdriet en ongeloof. Net als de andere meiden die hier al gereageerd hebben, heb ik onlangs hetzelfde meegemaakt. Bij de eerste echo bij 11 w 1d (die een feestje had moeten zijn) bleek dat ons kindje rond 8 weken was overleden. Meteen door voor vaginale echo bij gyn, die dit bevestigde. Heb zelf eerst twee maal pillen gehad. Na de tweede dosis is het vruchtje na heel veel pijn gekomen. Omdat ik bleef vloeien is er een week later een controle echo gemaakt en ben ik dezelfde dag nog gecuretteerd. Als ik van tevoren had geweten wat met te wachten stond met die pillen, zou ik meteen op curettage hebben aangedrongen. Dat valt, zoals de andere meiden al zeiden, reuze mee. Dus maak je daar geen zorgen over. Neem de tijd om het te verwerken, praat er veel over, met vrienden, familie of hier. Ook ik kon me niet voorstellen hoe ik me hier doorheen heb geslagen. Nog steeds heb ik mindere momenten, maar het slijt wel. Je gaat veel dooddoeners horen van "Ach, je weet dat je zwanger kunt worden" "Er was vast een goede reden dat het gestopt is met groeien" "je hebt nog kansen genoeg" Voor sommigen is dat misschien een troost, maar op dat moment kon niks mijn pijn verzachten. Het gemis van dat hele speciale gevoel van dat kindje dat al helemaal van ons was.... Maar geloof me meid, ook jij gaat het redden! Hou je taai, heel veel sterkte komende dagen!
Ten eerste wil ik je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Ik kan er helaas ook over meepraten. Met 8 weken een echo gehad en alles was goed, toen ik met 12 weken een echo kreeg kwamen ze erachter dat het hartje gestopt was met 10 weken en dit gebeurde in november vorig jaar. En inderdaad alles stort in. Wij waren ook al bezig met namen enz. Ze hebben het bij mij opgewekt met pillen en als ik wist dat het zo heftig zou zijn had ik gekozen voor een curretage. Helaas kreeg ik om mij heen diverse opmerkingen van mensen "je weet in ieder geval dat je zwanger kunt raken". En dat soort reacties. En ben toen ook 2 weken thuis geweest van mijn werk en heb daarna nog ongeveer 1,5 maand halve dagen gewerkt ipv fulltime. Doe echt rustig aan met alles en ik hoop dat je er goed over kunt praten met mensen in je omgeving. Liefs Ischa
Hoi meid, Ik heb het helaas meerder malen meegemaakt en een curretage stelt weinig voor ( wel geestlijk maar niet lichaamelijk) daar hoef je dus niet bang voor te zijn. maar wat kan je wereld zo ineens in elkaar storten he, het lijkt wel of de aarde onder je weg gaat. en vanaf het moment dat je posi test ben je moeder en voel je je moeder als het dan mis gaat dan komt dat heel hard aan. Ik kan je alleen zeggen blijf veel schrijven hier als het je helpt en praten he met iedereen die langs komt veel praten ook met je partner hij beleeft het toch anders als jou, maar dat geeft niet geef elkaar de ruimte om het te verwerken want het is een rouw proces waar je doorheen moet voor de een gaat het sneller als voor de ander bij mij duurt het altijd vrij lang eer ik weer een beetje mezef terug gevonden heb. en kwa werk idem niet te snel te veel willen doen op jou tempo heel veel sterkte de komende tijd liefs miriam
Hey Lieve meiden, Echt hart verscheurend hoeveel er op mijn berichtje hebben gereageerd.. Echt heel lief, en doet me goed.. Het jammere is weer dat maar weer blijkt hoevaak een miskraam voor komt, te sneu voor woorden! Hier gaat het nu redelijk, heb vanmiddag een beetje een klote middag gehad, terwijl ik gister juist weer dacht van ok, het gaat de goede kant op. Helaas.. ZOu eigenlijk ook wel blij zijn als het maandag is, ondanks dat ik er tegen op zie heb je het dan wel weer gehad. Gelukkig heb ik hele lieve mensen om me/ons heen staan. Familie, vrienden en mijn eigen vriend is helemaal top! Nou voor iedereen, hartstikke bedankt voor jullie berichtjes ! Het doet me goed! liefs..