De titel zegt het al, ik voel me schuldig t.o.v. mijn eerste. Waarom? Omdat ik volop van mijn kleine meid geniet, dubbel en dwars. Vraag me soms af of ik compenseer omdat ik bij de eerste door een langdurige pnd (bijna op slag weg bij geboorte dochter!) nooit heb kunnen genieten van de babytijd. Ik had zo uitgekeken naar de geboorte van mijn zoon maar toen kwam de donderwolk... En die bleef... Men zegt dat ik me niet schuldig moet voelen maar het voelt zo verkeerd wanneer ik op mijn roze wolk zweef wanneer ik met mijn dochter knuffel. Regelmatig gaat de vraag door mijn hoofd of ik evenveel van beiden houd. Onrealistisch, natuurlijk is dat zo, maar mijn meisje.... Ik ben zo verliefd op haar! Ik voel me gewoon schuldig tegenover mijn zoontje. Terwijl ik ook intens geniet wanneer hij een knuffel komt geven hoor! Maar alles voelt zo anders nu. Herkenbaar voor de meiden met een pnd?
ik heb na de geboorte van mn dochter een pnd/ burnout gehad en heb me ook schuldig gevoeld naar haar toe. de zwangerschap van mn zoon was een emotionele achtbaan door het overlijden van mn opa en de ziekte en het overlijden van mn oma. ik was zo bang dat ik weer een pnd zou krijgen, maar die bleef gelukkig weg en ik kon volop genieten. soms voel ik me nog wel eens schuldig naar mn dochter toe (ze is bijna 7) en dan ben ik bang dat ik mn zoon voortrek en dat wil ik dan compenseren. ik heb in de loop van de tijd geleerd dat het niet nodig is om me schuldig te voelen naar mn dochter toe. ik kon op dat moment niet met volle teugen genieten en ik heb hard aan mezelf gewerkt om wel weer te kunnen genieten van haar en alle andere dingen. probeer je schuldgevoel naast je neer te leggen, je doet wat je kan en meer kan je niet doen. je moet niet vergeten dat een pnd heel heftig is en dat je het niet expres hebt gedaan. dat je nu bij je dochter wel kan genieten is alleen maar mooi en dat mag ook gewoon. je kan je zoontje nu de liefde geven die hij nodig heeft en je kan nu van hem genieten. je kan helaas de tijd niet terug draaien, geniet van het nu. je kan dit misschien ook met iemand bespreken, je bent vast niet de enige.
Thanx voor je antwoord! Realistisch gezien weet ik ook wel dat ik op dat moment niet anders kon, hoe graag ik het ook wilde. Het lukte niet. Als ik de tijd terug kon draaien... Maar inderdaad, mijn zoontje weet dat ik onvoorwaardelijk van hem houd. En dat heb ik ook zeker gedaan toen ik met de pnd kampte, maar ik kon het niet voelen, niet uiten. Nu kan ik dat wel en ik grijp ook elk moment aan om hem te knuffelen. Maar blijf het idee houden dat ik hem die eerste twee jaar heb ontnomen... Natuurlijk zal hij het zich niet herinneren. Vraag me alleen wel af hoe het de band op latere leeftijd zal beinvloeden. Ga ik mijn dochter onbewust voortrekken omdat de start zo anders is geweest? Of moet het gewoon nog slijten en komt het wel goed?
Hier juist andersom: PND na de geboorte van de tweede. Het schuldgevoel herken ik zeker, dat was ook een belangrijk onderdeel van de therapie. Toen het beter met me begon te gaan, keek ik wel eens terug naar de foto's van vlak na de bevalling. Mijn zoontje leek wel een vreemde! Ik weet dat dat komt omdat mijn gevoelens veranderd zijn. Ik vond dat besef heel heftig, maar nu kan ik echt van allebei genieten. De begintijd met je zoontje kun je niet terugdraaien, probeer te genieten van de situatie zoals die nu is, daar hebben jullie allemaal baat bij.
Heel herkenbaar! Bij de oudste langzaam depressief geworden. tot ongeveer 2 jaar na zijn geboorte. Bij de 2e totaal geen last. En nu bij de derde ook weer geen pnd gelukkig. Maar af en toe als ik zo geniet van deze kleine, voel ik me schuldig over 10 jaar geleden. Maar als ik even rustig nadenk kan ik het relativeren. Kost erg veel moeite hoor! Wat mij erg helpt is te beseffen dat ik altijd veel van het mannetje gehouden heb zonder dat ik dat voelde op dat moment. Nu heb ik nog steeds soms moeite met het gevoel. Maar het weten dat ik hem voor geen goud wil en kan missen is al voldoende voor mij... ik hoop dat je wat hebt aan mijn berichtje! groetjes.