Ontvoerd...

Ik kom uit een nare thuissituatie. Veel familie leden verloren aan kanker. En mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader is hertrouwt en mijn moeder feestte er op los met vriendjes die ook bij ons over de vloer kwamen. En die waren niet zo kindvriendelijk. (daar praat ik liever niet over) Ik lag continu over hoop met mijn moeder.

Daardoor ben ik in een diepe put geraakt en met verkeerde vrienden in aanraking gekomen. Ik gebruikte drugs en het kon me allemaal niks meer schelen. Tot ik die ene avond fout ging van de xtc.. Ik kon hélemaal niks meer en mijn zogenaamde vrienden gingen allemaal even een "rondje lopen" ik voelde me compleet aan mijn lot overgelaten en ik dacht serieus dat ik dood zou gaan. Uiteindelijk buiten bewustzijn geraakt en godzijdank wel weer wakker geworden. Wat er allemaal is gebeurd in tussen tijd zou ik niet weten.

Net in die tijd leerde ik mijn man kennen. (goddank!!) Hij komt ook uit een zeer complexe gezinsituatie. Zijn ouders hebben partner ruil gedaan met de ouders van zijn toenmalige vriendin. Zijn ex is dus nu zijn stiefzus. Mede daar door konden wij erg goed met elkaar praten en voelde we ons best wel tot elkaar aangetrokken. Hij was ook met de verkeerde mensen om gegaan en raakte ook aan de drugs.

De situatie tussen mij en mijn moeder was zo slecht dat ik besloot het huis uit te gaan. ik was toen net 18. Mijn man had net een vakantiehuis aangeboden gekregen om tijdelijk in te wonen en vroeg mij om bij hem in te trekken. We zouden samen stoppen met de drugs..

Een aantal verschrikkelijke weken volgden. Je rot voelen door de drugs is 1 ding, maar je rot voelen om van de drug af te komen is helemaal naadje. Dat was een behoorlijke goede test of onze "relatie" echt was.

En dat was het.. We raakte van de drugs af en waren vervolgens een jaar clean. Geen blowtje meer Hélemaal niks. Wat waren we trots! Op onszelf, maar ook op elkaar!

en toen raakte ik in verwachting. Ik was aan de pil. Maar ik kon niet goed tegen alle hormonen en had van de HA een lichtere anticonceptie voorgeschreven gekregen. Deze was blijkbaar niet voldoende want plots waren wij zwanger van ons lieve meisje. We stopten met roken en drinken en begonnen met het zoeken van een normaal huis. ons geluk kon niet op!

En toch had het allemaal wel een schaduw kant. ik probeerde met mijn moeder contact te houden, maar op een of ander manier bleef zij het afhouden. Ze wou niet langs komen, ze wou helemaal niks. Tot er op een vrijdag middag 2 mannen bij ons aan klopte...

Mijn man deed open en vroeg wat ze kwamen doen. Ze gaven zich uit als politie en verzochten hem om mee te komen naar het bureau.
Toen ze mij zagen vroegen ze of ik ***** was. Toen ik dat bevestigde moest ik ook mee komen. Ze deden ons handboeien om en vervolgens zouden ze zwarte zakken over ons hoofd doen. Mijn man begon toen in opstand te komen. Dit hoort niet, en politie moet zich kunnen identificeren. Vervolgens breekt er een vechtpartij uit waarin ik naar buiten ontsnap. Ik had een hand uit de handboeien weten te trekken en rende zo snel als ik kon naar de weg toe. Ik kwam echter halverwege want 1 van de mannen kwam achter mij aan rennen. Ik stopte met rennen en beschermde mijn buik (ik was +- 16 weken zwanger!) Ik was bang dat hij mij anders zou tackelen en ik op mijn buik zou vallen. Hij draaide mijn arm op mijn rug en dirigeerde mij terug naar ons huisje. Toen zag ik pas dat er twee geblindeerde auto's voor ons huis stonden en nog 5 andere mannen.

Mijn man was inmiddels overmeesterd en werd ook naar buiten geduwd. We moesten de auto in. Omstanders werden weg geduwd deur dicht en we reden plank gas het vakantie park af.

Daar zit je dan, in de hanboeien, zwanger en je hebt geeeen idee wat er gebeuren gaat. Dat het geen politie was was al wel duidelijk. Maar wie of wat ze wel waren werd ook niet duidelijk. We zaten in de auto met 3 man. De bestuurder was de "leider" en de 2 mannen die ons uit huis haalde. De gene die voor ons zat dreigde mijn man de hele tijd te slaan met een knuppel. Ik dacht dat we vermoord zouden worden.

Uiteindelijk stoppen we in de haven en stappen de 2 mannen uit onze auto over in de andere auto. De leider (die noem ik liever niet bij naam) begint te praten en stukje bij beetje word duidelijk dat hij door mijn moeder gestuurd zijn. Mijn man zou een loverboy zijn en ze kwamen mij "redden" Hij en zijn team redden meisjes uit de klauwen van loverboys... We waren totaal verbijsterd en in shock. Het gaat zo goed met ons!

Dit verhaal gaat nog een stuk door, de man en de twee anderen worden berecht. Hij is meerdere malen in programma's als nova geweest etc en keer op keer worden mijn man en ik neer gezet als mensen die een "held" aangeven bij de politie.

Nu was het zo dat wij toch uit ons huis zijn ontvoerd. En als hij echt bij een organisatie zit dan behoor je je huiswerk toch te doen? Als hij echt had willen weten of mijn man een loverboy is dan had hij onderzoek gedaan, schaduwen en alles. Dit klopte gewoon niet ongeacht wat zijn goede bedoelingen ook waren. Ik was zwanger en het had heel anders af kunnen lopen, een van zijn "snipers" had mij neer kunnen schieten...

Maar goed.. we zijn inmiddels 3 jaar verder maar ik merk dat het me nog steeds wat doet. Soms komt hij nog wel eens op tv en dan denk ik, jij hebt makkelijk praten, jij word gesteund door je achterban. Sommige mensen reageren zo snel. Ze horen zijn verhaal en vervolgens worden wij afgeschilderd als schorem dat ervoor zorgt dat mnr de held in de gevangenis terecht komt.. Ik begrijp best dat hij goede bedoelingen heeft en als hij daadwerkelijk ook loverboys aan pakt juich ik hem alleen maar toe. Maar hij had heel makkelijk kunnen weten dat mijn man geen loverboy was.. Dus zo heel geloofwaardig komt hij bij mij niet meer over.

Nu ik in maart voor de tweede keer moeder ben geworden heb ik mijn moeder de kans gegeven om het goed te maken. Stukje bij beetje word het weer opgebouwd. Ze is wel veranderd, ze doet haar best.
Maar elke keer als ik hier aan denk, word ik zo boos. En dan wil ik helemaal geen contact meer. Ze heeft mij zoveel verdriet aan gedaan. En niet alleen mij maar ook mijn zusje, die heeft ook veel te veel mee moeten maken. En mijn man.

Alleen ik ken mezelf, en als ik geen contact heb, dan denk ik... hoe zou het zijn als??? en ik neem het nu maar voor lief. Ik probeer mij er over heen te zetten en haar te zien als de persoon de ze nu is.
Maar no way dat ik haar alleen durf te laten met mijn meiden. Ik ben veel te bang dat er weer wat gebeurd.. Het was niet de eerste keer met die lekkere vriendjes van dr.. Maar het was wel de laatste keer!!!

 

Mijn moeder heeft hulp gezocht bij zijn.. sja instantie omdat mijn man een loverboy zou zijn. Ze had geen "relatie" met die man.

Hij is bodyguard en geeft weerbaarheids- trainingen, daarnaast is hij dus loverboybestrijder zeg maar..

Ik wil een beetje mijn ei kwijt denk ik..
Ik weet ook niet goed wat ik er mee aan moet. Zit vooral met het stuk dat ik niet weet om te gaan met mijn moeder? Ik snap er ook eigenlijk niet veel van. Wat zou iemand anders doen in deze situatie??

Ik weet dat het een beetje... raar klinkt.. Maar het is waargebeurd. De man is ervoor berecht.

 

@Tara84 ja... dat is m.. geeft niet hoor.. ik wil alleen niet met modder gaan gooien specifiek naar mensen. Hij heeft zijn straf gehad. En het gaat mij meer om de gevolgen in mijn gevoel etc

We hebben denk ik een beetje pech gehad met de hulpverlening.
We hadden een vrouwtje die nog in haar opleiding zat. En een vrouw die alleen maar zei: ja, ja, ja, sjaaaa dat is vervelend.
Dus daar waren we ook niet heel erg mee geholpen. En sinds dien ook eigenlijk het een beetje weg gestopt. Maar nu het contact er weer is, (meerendeel ook voor mijn zusje, want die wil ik wel kunnen zien!!) borrelt het toch weer allemaal op. Als het aan mijn man ligt dan zagen we haar natuurlijk nooit meer. Maar net als ik al zei. Ik wil nog wel een deur open houden voor mijn zusje, dat als het ooit nodig is, ik wel haar vertrouwen heb en ik haar kan bereiken...