Ik heb een probleem waar ik best wel mee zit en eigenlijk even mijn verhaal kwijt wil. Geheel onverwachts ben ik verleden jaar zwanger geworden van ons inmiddels ruim 6 maanden oude zoontje. De schrik was bij ons beide groot, we hadden al 4 kinderen, waarvan de jongste net geopereerd was en waren nog volop die zware tijd aan het verwerken. Na lag wikken en wegen besloten om er voor te gaan, vooral omdat ik psychisch een abortus niet aankon, waardoor ik het gevoel heb dat ik mijn man nu een kant opgedrukt heb die hij niet wilde. Mijn man was echt klaar met baby's en verlangt terug na de tijd dat hij wat meer tijd voor zichzelf heeft en geen gehuil meer van baby's heeft. De zwangerschap leek er geen vuiltje aan de lucht, mijn man leek het beter geaccepteerd te hebben dan dat ik het gedaan had en ik had echt het idee het komt wel goed. Maar niets is minder waar. Het samen genieten van nog een baby en samen kijken wat hij nu allemaal weer geleerd heeft is er niet. Mijn man vind het echt helemaal niets weer een baby en kijkt hem groot. Hij vind het op dit moment een blok aan zijn been en als onze kleine man begint met huilen zit ik al met mijn tenen krom, omdat mijn man dan erg kan reageren dmv zuchten of commentaar te geven op hem. Soms pakt hij ons ventje nog weleens vast en probeert zijn best te doen, maar aan zijn houding heb ik al zoiets het is omdat het moet. Ik heb hem nog nooit echt zien knuffelen met ons jongste mannetje en als ik werken moet heeft hij het liefst dat hij naar mijn moeder gaat, want hij vind het een blok aan zijn been. Ik vind het heel moeilijk om hier mee om te gaan, want echt een blauwe wolk is het niet. ik kan me voorstellen dat je moet omschakelen, maar ik kan me niet voorstellen dat je niet van je eigen kind houden kan. We verschillen in veel dingen ook van mening. Ik vind dat je hem niet teveel en te lang moet laten huilen en hij heeft zo iets van hij wacht maar tot ik klaar ben. Wil niet zeggen dat hij bij mij nooit hoeft te wachten, dat kan niet anders want het er nog 4 rondlopen en heb niet altijd meteen tijd voor hem. Soms denk ik wel zo wil ik niet verder, ik loop op mijn tenen en hij volgens mij ook. Zelf denk ik wel dat ik teveel met de kleine bezig ben en hem weleens vergeet, maar aan de andere kant als ik een samen wat wil doen, komt hij altijd van we hebben geen oppas en dan moeten we de kinderen weer ergens onderbrengen of geeft aan liever dan iets met de groters te doen. Onze relatie is niet geweldig op het moment, doordat we door de drukte langs elkaar heen leven en ik mij dus ook erg aan hem kan irriteren, terwijl hij zo zijn best ook evengoed doet. Ik kan er gewoon echt niet bij dat je niet vertederd wordt door je eigen kind als hij naar je lacht of als hij zo lief ligt te slapen. Wat ik teveel in ons zoontje opgaan heeft hij te weinig. hij geeft zelf ook aan moeite te hebben met het accepteren van ons zoontje en als ik zeg dat hij anders eens met iemand moet praten wordt ik uitgelachen. Er zullen heel veel fouten bij mijn leggen dus misschien moet ik er wel aanwerken en wordt het dan beter. We hebben er van de week wel over gepraat, maar het blijft me dwars zitten en het staat in ieder geval van mijn kant duidelijk tussen ons in. Soms denk ik weleens ik ga er een weekje tussenuit geef hem de rust en hopelijk gaat hij ons ALLEMAAL dan missen. Het is een warrig verhaal, maar ik ben eigenlijk zo maar gaan typen en hoop dat jullie het een beetje snappen. Ik hou echt heel veel van mijn mannetje, maar ook van mijn 5 kinderen.
Dit is het vreemdste wat ik hier ooit heb meegemaakt. Een topic starten en jezelf dan meteen uitschrijven.
Wat een verdrietige situatie. Ik zou er ook kapot van zijn. Je bent inmiddels al uitgeschreven dus ik ga er vanuit dat je je verhaal kwijt wilde en niet kwam voor tips en dergelijke. Sterkte in ieder geval
Lijkt me vreselijk als mijn man zo zou reageren op zo'n klein onschuldig mensje. Ons derde kindje was ook niet gepland en mijn man was allerminst amused maar we hebben samen besloten ervoor te gaan. Vanaf dag 1 is hij stapeldol op onze jongste dochter en kijkt hij haar liever klein dan groot. Praat er samen over. Het is een rot situatie en ik vind het ook heel erg tov van jullie kindje.
Wat een rotsituatie. . Ik zou er heel verdrietig van wezen als mijn vriend 1 van onze kinderen zal "afstoten" het is toch een prachtig iets. . Praten praten en nog meer praten.. Sterkte
Misschien schrijft ze hier al langer mee en heeft ze dit account voor dit berichtje. . Wel raar maar goed hoop voor dr dat de situatie beter gaat worden