Hallo, Ik heb een zoontje van 21 maanden. Als baby had hij niet echt een voorkeur hoewel hij wel altijd al iets rustiger bij zijn papa zat dan bij mij. Maar sinds een tijdje (en het wordt steeds meer/duidelijker) ben ik prima als ik alleen thuis ben met hem, maar zodra papa thuis komt is papa het. Zelfs als ik met hem aan het spelen ben en z'n papa is bezig met iets anders, loopt hij weg en gaat steeds naar z'n vader. Zodra vader schoenen aantrekt gaat hij ook zn schoentjes pakken en gaat hij hard huilen als papa weg gaat. Andersom doet hij niet zo. Ik kan gewoon weg gaan en schoenen aantrekken enzo. Dan gaat hij rustig door. Vandaag als voorbeeld: papa gaat boodschappen met hem doen. Zodra ze thuis komen, loopt hij wel een glimlach op me af maar houdt papa de hele tijd in de gaten. Hij komt binnen maar ziet dat papa weer terug loopt naar de auto om spullen eruit te huilen. Dus keihard huilen en naar papa toe willen. Als wij boodschappen zijn gaan doen en terug komen dan doet hij niet zou. Dan gaat hij op zn papa af en blijft dan ook bij hem ongeacht of ik meeloop of weer weg loop. Als hij een onrustige dag heeft en huilerig is en ik til hem op als hij naar me toe komt dan wil hij steeds weer klauteren en doen. Bij zn vader gaat hij tegen hem aan liggen en blijft rustig in zijn armen. Als hij in armen zit dan strekt hij wel (niet altijd) zn armpjes uit naar zn vader. Andersom niet. Dan blijft hij gewoon rustig zitten bij zn vader. Je merkt dat hij in sommige dingen echt voorkeur heeft voor zn vader. Misschien meer op zn gemak voelt. Verzorgen mogen we allebei. daar heeft hij geen voorkeur voor. Dus eigenlijk zit hij of liever bij papa of maakt het niets uit. Maar nooit eens uitgesproken naar mij. Natuurlijk ontzettend mooi om te zien dat ze zo'n band hebben op deze leeftijd al. Ik merk ook dat hij bij andere mensen ook rustig aan zitten en hoofdje tegen hun schouders aanleggen. Bijv. op school bij andere moeders als ik even met mn dochter bezig ben. Maar alleen bij mij doet hij dat dus niet. Ik word er onzeker van en dat wil ik niet. Maar heb toch steeds de vraag wat hebben die anderen wat ik, zijn moeder, dan niet heeft. En hoe gaat dat verder? Wordt het straks zo dat hij van alles met z'n vader gaat doen (voetbal enzo) en ik maar thuis blijf of er achteraan loop? Trekken jongens altijd zo erg naar hun vader? Is dat omdat ze jongens zijn. Hoewel m'n vriend ook ontzettend gek is op z'n dochter, zie ik wel dat z'n zoon hem meer aantrekt. Ons zoontje is ook veel meer een clown en lacht veel meer dan onze dochter op die leeftijd. Onze zoon houdt ook van knuffelen en onze dochter minder. Na lang wachten is dan eindelijk m'n zoontje er en het zal gezien m'n leeftijd ook m'n laatste kindje zijn. Ik weet dat er altijd een band is tussen kind en ouder maar moet er niet aan denken dat dat dan een minder speciale of hechte band is dan met z'n vader. Wat zijn jullie ervaringen?
Onze dochter trekt meer naar mij toe dan naar haar papa. Precies wat jij omschrijft, papa kan gewoon gaan, als ik ga is het drama. Ik kan me je gevoel wel voorstellen maar het heeft niets met hoe jij het doet als moeder. Hij heeft gewoon een iets andere band met zijn vader dan met jou. Dat wil niet zeggen dat hij minder van je houdt! Misschien zie je over een tijdje dat hij bij bepaalde activiteiten toch eerder naar jou trekt! Probeer die onzekerheid los te laten!
Hier ook het tegenovergestelde. Ik kan me goed voorstellen dat het voor jou lang niet altijd leuk is, maar het wordt straks vast wat anders als hij groter wordt! Ik vraag me wel af, als je zoon onrustig is en je pakt hem dan bij je, heb je dan in je achterhoofd dat hij "toch niet rustig bij je gaat zitten"?. Mijn vriend heeft dat wel eens met bepaalde dingen en ik heb het idee dat onze dochter dat heel goed doorheeft.
Nou TS, hier is het precies hetzelfde helaas. Zoontje is ondertussen al 3 maar hij heeft vanaf dat ie 1 was eigenlijk al een voorkeur voor papa gehad. Heb me er ook erg onzeker over gevoeld, maar nu geaccepteerd dat het zo is... Moet wel zeggen dat ik langzaam begin te merken dat hij ook wat meer naar mij trekt, maar dat komt ook omdat ik 2 weken in het ziekenhuis heb gelegen en toen toch wel duidelijk werd dat hij me zeker nodig had! (Plastte overdag weer in z'n broek en werd Snachts weer vaak wakker) Ik weet niet hoe het bij jullie gesteld is met wie er wanneer thuis is, maar ik denk dat bij ons de voorkeur is ontstaan doordat ik erg veel thuis ben bij de kinderen, en papa alleen savonds en in het weekend. Dat is dan toch specialer ofzo... Daarnaast stoeit papa veel meer met hem dan dat ik dat doe (en ook op een compleet andere manier) en vindt zoontje dat altijd helemaal fantastisch. Je kunt het ook proberen te doorbreken om bijv. niet toe te geven als hij naar papa wil, terwijl jij met hem aan het spelen bent. Denk dat het een fase is en dat het langzaam wel bijtrekt als hij ouder wordt (wat ik hier nu begin te merken...)
Hier is het een tijdje zo geweest. Ik kan alleen uitleggen hoe het hier is veranderd, dus wat ik zeg hoeft niet op jou van toepassing te zijn en ik probeer er ook niets mee te suggereren. Ik ben een tijdje belachelijk druk geweest, ik werk 4dagen, in totaal 36 uur, studeer en mijn man werkt andere tijden dus sta ik er 's Avonds vaak alleen voor. Ongemerkt zal mijn stress voelbaar geweest zijn voor zoonlief. Ik was gewoon niet zo gezellig. Hij trok van mij weg en toen ik merkte dat hij steeds zo op mij reageerde heb ik wat veranderingen aangebracht. Ik heb mijn studie even laten gaan en de dagen dat ik vrij was bewust vrijgemaakt voor hem. Dus niet meer proberen schoon te maken maar lekker bij hem zitten en samen spelen. Gewoon proberen dingen te ontdekken die je samen doet. Zl doet nu andere dingen met mij dan met zijn papa en zo ontwikkel je samen ritueeltjes. Hier is het een tijdelijke fase geweest. Maar als ik er op terugkijk denk ik dat het ook te maken had met hoe ik in mijn vel zat.