Goedenavond allemaal, Ik ben toch even benieuwd naar jullie meningen wat betreft het jonge moeder zijnde. Het komt steeds vaker voor dat jonge stellen al kinderen krijgen en vaak vraag ik me af of het een bewuste keuze is geweest. Ik zelf ben 19 jaar en mijn vriend is 21 jaar. Ik heb een eigen zaak, en mijn vriend werkt fulltime en heeft een vast contract. Ik ben tevens ook afgestudeerd. Ik woon nog thuis en mijn vriend ook. We zijn nu bezig met ronde 1 voor ons eerste wondertje. Ik ben er zelf van bewust dat ik heel erg jong ben en zeker voor kinderen, maar toch is dit een bewuste keuze geweest en is ons kleintje strakjes van harte welkom. Ik ben er helemaal klaar voor. We hebben er voor gekozen om nog thuis te blijven wonen, zodat mijn ouders mij kunnen helpen indien nodig. Het is toch wel handig als je iemand bij je hebt die je kan helpen wanneer je vragen hebt, als dat je eerst 20 minuten moet rijden voor je antwoord. Hoe staan jullie hier tegen over, wat vinden jullie hier van? Ik ben best benieuwd naar enkele meningen.
Weten je ouders dit ook Ik zou het nl niet leuk vinden als mijn dochter dit tzt zou beslissen. Dat ik haar wel even kan helpen met een kind opvoeden, haha. Ik zou een huisje zoeken voor je vriend en jou, even goed samen wonen en kijken of dit bevalt, om vervolgens te beslissen of je met deze man een kind wil! Veel geluk samen.
Zelf zou ik ook eerst gaan samenwonen etc voordat ik aan een kindje zou beginnen. Helemaal als ik bij mijn ouders zou wonen. Heel fijn hun eventuele steun en hulp, maar ik zou echt niet bij ze in willen wonen met mijn partner en kindje: ons gezinnetje, onze verantwoordelijkheid, niet de mede-verantwoordelijkheid van hen.
Op zich niets tegen jonge moeders als je je zaakjes op orde hebt, als je er zo bewust voor kiest. Maar waarom niet eerst samenwonen/trouwen? Ik snap niet waarom aan kinderen beginnen als je beide nog inwoont bij je ouders. Je start dan zelf toch een nieuw gezin? En in dit geval zou ik dus zeggen, ga samenwonen/trouwen. Neem de tijd om daar samen aan te wennen en ga dan voor een kindje.
Als het goed voelt doen! Maar ik vraag me af, wat zouden je ouders er van vinden als het kleintje bewust gepland is en jij dus verwacht dat je thuis kan blijven wonen. (weet niet of dit overlegd is, ik ben misschien ook niet zo tactisch in woordkeuze, begrijp het niet verkeerd het is nieuwsgierigheid). Ennnn het lijkt mij persoonlijk maar niks als mijn partner er niet full time bij kan zijn omdat hij ergens anders woont. Het lijkt me toch heel anders als je snachts geholpen wordt door je ouders, of door je partner.
Ik was nog net 19 toen ik beviel van onze eerste, mijn man was toen 25 jaar. We waren verloofd, woonde samen en ja, het was een hele bewuste keuze. Ik heb altijd gezegd dat ik vroeg kinderen wilde, achteraf gezien bleek dat onze eerste een puur wonder was, maar dat is een ander verhaal. Ik snap aan de ene kant wel dat je liever nog even thuis blijft wonen, maar aan de andere kant laat dat voor de buitenwereld misschien niet zien dat jullie een bewuste keuze maken, en jullie het samen wel kunnen. Ik denk dat mensen als gauw zullen denken dat je bij je ouders blijft wonen omdat je het niet kunt, want ja, er zijn aardig wat meiden die ongewenst zwanger zijn geraakt, en vervolgens alles maar aan papa en mama overlaten. Hiermee bedoel ik overigens niet dat JIJ dat ook zult doen hoor! Zo te lezen is je leven goed stabiel, maar wil je het puur als back-up.
En mijn ervaring is dat ouders/schoonouders ook nog wel eens heel erg belerend en betweterig over komen (zonder dat het zo bedoelt is), ik zou denk ik lichtelijk gek worden als ik bij mijn ouders/schoonouders in zou wonen. Want het blijft waarschijnlijk niet bij alleen helpen bij de verzorging he, ze kunnen ook zo enthousiast zijn dat jij het gevoel krijgt dat ze zich gedragen alsof het HUN kind is ipv die van jou en je vriend.. Denk er goed over na hoe de situatie dan gaat worden bij je ouders thuis. Overleg het eventueel met je ouders wat hun er van vinden.
leeftijd maakt voor mij niet zoveel uit als je alles goed voor elkaar hebt en er bewust voor kiest. Maar ik begrijp idd niet helemaal de keuze om bij je ouders te blijven wonen, i.p.v. eerst even samen wonen. Ik vond samen wonen toch echt eerst even wennen en dan kom je er pas echt achter hoe het tussen jou en je partner zit want dan zit je elke dag bij elkaar...Mijn mening is dat je er dan pas echt achter komt of je bij elkaar past of niet.
Nu ben ik vergeten te melden dat mijn ouders hier van weten, en dat zij hier mee instemmen. Mijn partner en ik zijn al 7 jaar samen.
Ben het hier mee eens. Leeftijd onbelangrijk, maar niet samenwonen of hebben gewoond... Nee dat lijkt me niet goed. Maar uiteraard kiest iedereen zijn/haar eigen vorm van leven.
Mijn vriend en ik zijn elke dag gewoon bij elkaar. Wij slapen ook bij elkaar. Er is dus altijd hulp van zijn kant.
Vanaf je twaalfde? ik dacht dat ik al optijd met mijn manlief samen was (ik was 15, nu tien jaar samen). Als je ouders er mee in stemmen dan zit daar geen probleem. Maar toch, lijkt de situatie me idealer als je samenwoont. Gewoonweg omdat je het dan écht samen doet. Het kindje is tenslotte van jullie samen.
Ik zal het even uitleggen. Wij zijn 7 jaar samen, wonen niet bij elkaar maar slapen iedere dag samen. Heb een eigen zaak en hij werkt fulltime bij de baas. Ik ben bijna 20 en we zijn alwel aan het kijken naar een huis voor ons samen, maar echter alleen nog maar bezig met werken. Mijn ouders hebben het zelf voorgesteld.
Toch is samenwonen weer even heel anders.. Ik zou dat altijd liever eerst proberen. Straks een kindje erbij en opa en oma er aldoor bij, maar papa niet? Of trekt die ook in? Nee, het is natuurlijk persoonlijk, maar ik zou echt eerst mijn zaakjes geregeld willen hebben met een eigen appartement of huisje. Ook mede doordat ik vind dat een opa en oma, opa en oma moeten blijven en geen mede-opvoeder. Dat gebeurt vrij snel als je bij elkaar inwoont haha.
Dat hebben we op het moment nog niet gepland. We zijn ook nog niet zwanger. Wij willen een vast stekkie en dat word bij hem thuis.