Dag dames, Ik heb 7,5 week geleden een prachtige zoon gekregen middels een keizersnede. Ik ben supergelukkig met hem. Maar de laatste tijd heb ik steeds meer het idee dat ik niet alles heb kunnen geven. Hij is 5 weken te vroeg gehaald omdat ik te veel bloedverlies had. Voor mij werd het gevaarlijk om nog verder te gaan. Maar ik kan soms echt janken om het idee dat ik mijn zwangerschap niet 100% heb kunnen afmaken. En dan met name het idee dat ik geen 'normale' bevalling heb gehad. Het kon niet anders en het was een goede keuze want het werd te gevaarlijk voor mij. Maar toch voelt het onafgemaakt. Ik weet ook wel dat een natuurlijke bevalling ook een hel kan zijn. Maar het idee dat ik geen weeen heb gehad, hem niet zelf ter wereld heb kunnen brengen vind ik soms moeilijk. Misschien zijn het de hormonen die nog spelen hoor. Ik vroeg me alleen af of er meer vrouwen zijn die deze gevoelens hebben. Nogmaals, ik ben reuze blij met mijn zoon hoor.
Hoi Pasja, ik herken wel wat je zegt. Ik heb bij de oudste uiteindelijk een spoedkeizersnede gehad, dit zelfs nadat ik al volledige ontsluiting en persweeen had! Op dat moment echter daalde de hartslag van Nick zo snel en bleef hij ook laag dat het niet verantwoord was om verder te persen en is een spoedsectio gedaan. Op dat moment was het goed en het enige wat gedaan kon worden en had ik er ook vrede mee. Echter nadat ik de eerste roes had gehad en weer een klein beetje ritme kreeg in mijn dagen bleef er toch een gevoel over van onaf...Ik heb er ook nog een keer stevig om gejankt, maar heb het uiteindelijk wel een plekje kunnen geven, ook door er regelmatig over te praten. Ik heb meer het gevoel dat ik bij Nick een dubbele bevalling heb gehad.... Wel was mijn ultieme wens bij de tweede om natuurlijk te bevallen. Toen ik met 36 weken met een torenhoge bloeddruk in het zkh kwam te liggen was ik o zo bang dat dat ook nog zou mislukken. Er werd door de gyn's gedubd en gedaan of inleiden nou verstandig was of niet, maar met een KS in je geschiedenis doen ze dat niet graag. Gelukkig bleef mijn toestand stabiel maar wel veel te hoge bloeddruk. Uiteindelijk zijn met 39 weken mijn vliezen gebroken en heb ik een 'geregiseerde' bevalling met weeenopwekkers gehad, maar heb ik wel natuurlijk mogen bevallen. Ik ben erg blij dat ik dat nog een keer heb mogen meemaken, ondanks de pijn van de weeen en het persen. Het is iets moois. Tegelijk heeft het me eens te meer duidelijk gemaakt dat mijn oudste een uur persen niet overleefd had met zo'n terugvallende hartslag tijdens de persweeen, waardoor het eens te meer beter is gebleken dat er toen is ingegrepen. Ik hoop voor je dat mocht je nog eens zwanger raken je nog een natuurlijke bevalling mag ervaren. Heel eerlijk gezegd zou ik die zo weer over doen, ondanks de pijn....
Ook ik herken het wel een beetje! Ook ik had bij mijn oudste zoon een spoedsectio onder algehele narcose! Hier heb ik echt enorm last van gehad, lichamelijk maar zeer zeker tussen de oren. Toen ik bij kwam wist ik niet eens of het kindje wel leefde... Thuis begonnen, tot 9 cm gekomen met alleen maar persweeen(storm) en dus in het zh onder narcose geindigd. Het kwam door de ligging van onze zoon. Bij de tweede week weer de ligging af en is er dus bijna 3 wk geleden een geplande ks gedaan. Toen dit bekend werd was dit even flink slikken, ik had zo gehoopt zelf te mogen bevallen deze keer! Toch heb ik me er bij neer kunnen leggen en uiteindelijk de sectio (met ruggenprik deze keer) zelfs als mooi ervaren. Ik heb er nu helemaal geen last van. Wel vind ik het enorm jammer nooit die warme, natte baby op mijn buik te hebben mogen ervaren...lijkt me zoiets moois! Toen na een paar dagen de bv een flinke dip kreeg voelde ik me wel enorm mislukt. De kindjes zelf maken lukt al niet (zijn aangewezen op IVF ICSI), zelf bevallen wil al niet...en nou zou het voeden ook al niet lukken. Gelukkig is de dip voorbij en voed ik Stijn nu 100% zelf! Ik hoop dat je ooit nog eens een prachtige ervaring zult hebben! Elmo
Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt, maar ik heb zelf absoluut niet het gevoel dat ik heb gefaald. Ik ben ontzettend blij dat Joey met een (spoed)KS is gehaald, anders had ik het nooit zelf voor elkaar gekregen.
Ik herken het gevoel niet. Gijs is na een zwangerschap van 41w4d ook met een keizersnee ter wereld gekomen. Ik had al ruim 40 uur gebroken vliezen, Gijs had in t vruchtwater gepoept en ik geen persdrang.. Maandagmiddag ( 3/ 8 ) de hele middag al in zh geweest, maar zette niet door.. kort na middernacht ( dinsdags) weer naar zh gegaan waarna de weeën activiteit weer inzakte. 's morgens aan infuus gekomen en ook dat bracht niet waarvoor t aangebracht was.. Rond 21 uur stond ik onder de douche en mocht wel meepersen... Ik had zoiets van "Wat nou meepersen.. heb niks te persen.." Waarop er toen besloten is tot KS over te gaan
Ik herken het ook niet hoor, ik heb mijn best gedaan, maar het lukte niet. Op dag 1 om 8 uur ingeleid op dag 2 om 21 uur besloten tot ks nadat ik al sinds 16 uur op 5cm zat. Ik was er op dat moment erg blij mee en dat ben ik nog steeds! Deze keer ga ik voor natuurlijk, maar mocht het weer niet lukken dan wederom een ks. Ik vond alleen de afloop jammer, dochter en man waren bij de kinderarts en daarna op de afdeling. Ik lag nog in de ok en daarna moest ik op de uitslaapkamer wachten totdat ik eindelijk eens opgehaald werd en eindelijk eens wist hoe het met dochter was! Dat vond ik er het enige niet leuke aan.
Ik had niet zozeer moeite met dat ik de uitdrijving niet zelf heb gedaan (spoedkeizersnede, was al 10 uur bezig). Waar ik wel heel erg moeite mee heb gehad is dat door niet vorderende ontsluiting en persweeën al vanaf 3 cm Kyra's conditie zo erg achteruit ging. Ik had echt het gevoel dat mijn lichaam me in de steek had gelaten en dat ik Kyra bijna vermoord had. Dat gevoel heeft best wel een tijd aangehouden, maar toen de hormonen iets meer normaliseerden heb ik het langzaamaan een plekje kunnen geven.
Ook ik heb niet het gevoel van falen na mijn keizersnede... Het was gewoon niet anders.... Bij mij schoot het ook niet op, kreeg maar geen voldoende ontsluiting. Wat een thuisbevalling had moeten worden, werd bijna 2 weken ziekenhuisopname, vanwege complicaties na de bevalling. Ik was ongeveer 28 uur bezig toen besloten werd tot een keizersnede. Wat Elmo ook zegt, heb het wel als een gemis ervaren, dat ik mijn zoontje na de bevalling niet bij me op mijn buik kreeg... Dit vind ik nog steeds heel jammer. Ook dat hij niet bij mij op de kamer lag, maar op de kinderafdeling.... Maar een gevoel van falen heb ik niet. Maar een vriendin van mij die ook een keizersnede heeft gehad, had dat gevoel juist wel weer heel sterk... Dus raar is het zeker niet! Iedereen kijkt er anders tegenaan. Ben zelf nuchter, het is gewoon niet anders, en ben blij dat er zoiets bestaat!
Ik herken het wel.... Na 40 weken opgenomen met zwangerschapsvergiftiging. De weeen zijn opgewekt, maar na 24 uur weeen had ik 6 cm... Ambers hartslag ging naar beneden, ik had veel pijn, omdat de ruggenprik niet werkte en kreeg ook verhoging. Toen is besloten tot een keizersnede. Toen baalde ik al, omdat ik het zo graag zelf wilde afmaken.... Eenmaal thuis als mensen vroegen hoe de bevalling was, zei ik: "ik ben niet bevallen, ze hebben haar eruit gehaald!" Ik kan me weinig herinneren van de eerste momenten, en natuurlijk dat ze naakt op me lag... Heb haar zowiezo na een paar dagen pas voor het eerst naakt gezien... Verder nog steeds geen idee hoe bv een placenta eruit ziet... Op het herstel enzo kijk ik goed terug, maar tja, geestelijk moet je ook herstellen. Moet zeggen dat dat nu ook wel is gebeurd. Ik heb een gezonde, vrolijke dochter, daar haat het om!
Hey, Mijn zoontje wordt volgende maand 2,5 jaar, ik sta op het punt om weer te bevallen en ik heb de ks van mijn eerste nog steeds niet verwerkt. Ik heb niet echt het gevoel dat ik 'gefaald' heb, ook al voel ik me verschrikkelijk schuldig dat mijn kind de eerste uren van zijn leven in een couveuse heeft moeten liggen en niet bij mij, dat hij zijn mama pas na meer dan 12 uur heeft kunnen zien/voelen. Ook al is het niet mijn fout. Ik voel me er zelf ook nog altijd slecht over, een verschrikkelijk gevoel om je kind niet meteen bij je te hebben. Ik ben ingeleid geweest en heb ongeveer 15 uur in de bevallingskamer gelegen met als resultaat nog geen 4cm opening, baby die maar niet indaalde, ik koorts, baby's dalende harttonen en dus spoedsectio. Ik had gedurende de hele dag epidurale verdoving, maar deze was tegen de avond uitgewerkt en met de sectio hebben ze niet genoeg bij verdoofd dus ik heb redelijk veel gevoeld. Het was de hel, leek uren te duren en toen Keld gehaald was heb ik hem 1 seconde gezien en hebben ze mij volledig in slaap gedaan. Wegens risico dat mijn kind infectie had, moest hij een nacht in de couveuse blijven en ik kon er niet bij. Gelukkig heeft mijn man hem gefilmd. Verschrikkelijk allemaal, ik hoop dat ik er deze keer van gespaard blijf. Deze week weet ik of het een ks wordt of niet, een geplande. Ik hoop dat het zonder lukt. Sterkte hoor meid, ik hoop dat je het een plaatsje kan geven.
Ik herken het ook wel... Onze dochter is met een spoedsectio gehaald bij 31 weken, 9 weken te vroeg. Ik kan nog steeds jaloers zijn op hoogzwangere buiken, ik had maar een minibuikje Ik weet niet hoe het voelt als je vliezen breken, geen idee hoe weeën voelen en persdrag al helemaal geen flauw benul. Ik had zó graag die warme natte baby op mijn buik willen hebben, haar vast willen houden, kunnen ruiken...aan de borst willen leggen. Maar pas 5 weken na de geboorte kwam er enigsinds een slikreflex....pas na 7 weken kon ik haar zelf voeden. Ze heeft 2 maanden in het ziekenhuis gelegen in de couveuse. Ik was thuis met een lege babykamer, moest andere mensen bellen om te vragen hoe het met mijn kind ging en de zusters zagen haar meer dan ik. Al met al een ontzettend gevoel van in de steek gelaten zijn door je eigen lijf. Ik had HELLP en mijn lichaam was letterlijk mijn eigen dochtertje (of eigenlijk de placenta) aan het afstoten. Ze kón niet langer in mijn buik blijven, 9 weken te vroeg en maar 940 gram. Het slijt wel hoor, en dat je je zo voelt neemt niks af van de dankbaarheid die je tevens voelt omdat het tóch allemaal maar goed is gekomen! Ik hoop ooit nog eens mee te mogen maken dat ik mijn verrot scheld tijdens iedere wee en dat ik mezelf belachelijk maak door de meest vreemde dingen te roepen...om uiteindelijk dat glibberige dingetje op je buik te krijgen.
meid ik herken je gevoel 100%. Heb zelf een keizersnee gehad met 34 weken. Moet eerlijk zeggen dat het gevoel wel minder wordt maar ik hoop wel dat mijn volgende bevalling een natuurlijke bevalling wordt...
Dit had mijn verhaal kunnen zijn... alleen was het bij mijn 6 weken te vroeg en woog mjn kindje 1990 gram. Ze heeft nog 2 weken in de cuvouse gelegen, sjonge jongen wat een ellende allemaal...
Wat ben ik blij dat er meer dames zijn die dit gevoel hebben (gehad). En ook dat het over gaat. Debby en Female, jullie hebben het beiden dus ook ontzettend moeilijk gehad in het begin. Mijn zoon moest nog 2 weken in de couveuse liggen dus ik herken het gevoel helemaal van een lege kamer. Naar huis gaan zonder kindje. De eerste nacht met z'n drieën was dus pas 2 weken later. Iedereen feliciteerde me maar me kindje was niet thuis. Die 2 weken waren voor mijn gevoel de langste twee weken van mijn leven. Maar gelukkig is hij nu lekker thuis en ik geniet super veel van hem. Ik hoop voor iedereen hier dat, indien er een volgend kindje mag komen, deze op de natuurlijke manier ter wereld komt. En dan genieten van het moment dat je kind op je buik gelegd wordt.
Trouwens Female, mooie naam van je dochter. 'Nikita'. Dat was ook onze naam als we een dochter zouden krijgen.
Ik herken het zeker! Thomas is gehaald bij 39 weken, een geplande keizersnede. Ik heb echt het gevoel dat ik het niet zelf heb afgemaakt. Ik ging naar het ziekenhuis ging liggen en na een uur was hij er. Heb helemaal niks zelf gedaan en daar heb ik best veel moeite mee gehad. Gevoel blijft wel maar wordt met de tijd minder. Ik heb het nu kunnen accepteren maar wil graag een tweede en graag een natuurlijke bevalling. Helaas lag Thomas in stuit en ben bang dat het aan de vorm van mijn baarmoeder ligt en de tweede dus ook weer in stuit komt te liggen.
Ik lees heel vaak dat vrouwen zulke gevoelens hebben na een ks, maar gek genoeg heb ik dat helemaal niet...maar misschien ook omdat ik een geplande ks heb gehad en dus de laatste 3 weken 'ernaartoe' heb kunnen leven? Misschien dat dat het verschil maakt? Ik vind het nog steeds wel een gek idee, eerst 9 maanden zwanger en dan ineens hup is je kind er...tussen de zw.schap en het moederschap zit wel een groot gat bij mij, zo voelt het,net alsof daartussen vanalles gebeurd is maar ik er niet bij was ofzo. Maar ik heb er geen moeite mee hoor, vind het niet storend ofzo...ik denk er eigenlijk nauwelijks aan.
Hij heet Jessey. (Spreek uit als Djessie, veel mensen doen dat namelijk fout. Zelfs mijn schoonouders :x)