Hello ladies, Ruim 15 weken geleden ben ik bevallen na een zeer moeizame zwangerschap. De bevalling was een drama. Kort samengevat, opgewekt, weeenstorm, 4,5u persweeen maar niet mogen persen, daarna 1u42min geperst, knip en vacuumpomp, kind 4kilo. De zwangerschap was ook geen pretje, vanaf week 6 ziek thuis op de bank gelegen met het gevoel dat ik doodging en overmatig overgeven. Dit ging door tot en met de bevalling, dus ik heb 31 weken bijna letterlijk alleen maar op de bank gelegen van ellende. Daarnaast heb ik nog diabetes (type 1), waardoor mijn buik echt groot was, groot kind én 5 liter vruchtwater. Mijn spieren en lijf zijn dus behoorlijk afgetakeld van deze aanslag op mn lijf. Conditie is 0,0, mijn bekkenbodem voelt nog steeds alsof hij eronderuit valt en ik heb vermoedelijk een achterwand verzakking. Hierdoor mag ik nog niet "zomaar" sporten omdat dat het erger kan maken. Nu moet ik zeggen dat ik wel wil sporten, maar 500 meter naar de winkel lopen en boodschappen doen, dan ben ik helemaal bezweet en uitgeput als ik terug kom, het is dan moeilijk om zelfs voor mijn zoontje te zorgen, zo uitgeput.... Ik ben ook nog geen gram afgevallen. De dag van de bevalling ben ik 10kilo verloren (baby, 5 liter vruchtwater en placenta) en verder echt niets. Mijn buik is nog erg groot, en het doet bijna gewoon pijn als ik dames met kleine baby's zie, met mooie strakke lijven, of iig niet meer de "looks" alsof ze 6maanden zwanger zijn.... Na het plaatsen van het nieuwe spiraaltje bleef/blijf ik maar bloeden als een rund, dus heb ook al een histeroscopie achter de rug om te zoeken naar placentaresten. Ondanks alles heb ik het nu al over een tweede kindje (ik wacht nog even hoor), dus tussen mijn oren zit het volgens mij wel goed Ik wil zo graag ook iets doen waardoor ik me beter ga voelen en misschien iets kan afvallen.... Ik lig niet meer laveloos op de bank zoals tijdens de zwangerschap maar behalve overdag voor mijn zoontje zorgen ben ik gewoon helemaal gesloopt. Zelfs koken lukt meestal niet en Snachts opstaan is een drama (gelukkig slaapt de baby redelijk en gaat mijn man er anders meestal uit). Ik heb het gevoel dat dit zo'n aanslag op mijn lijf was dat ik dit bijna niet zelf te boven kan komen. Ik probeer wel steeds iets meer te doen (bijv in huis) maar ik zit fysiek in zo'n donker gat waar ik geen idee heb hoe ik daar uit kan komen... Ik weet niet precies wat ik wil met mijn verhaal, maar iemand tips of herkenning? Wat kan ik doen? Ik ga iig al naar de bekkenbodemfysio (misschien wil ik een andere want er gebeurt weinig) en vrijdag naar de huisarts voor die verzakking.
Hier was het na een eerste HG zwangerschap, maar soepele en snelle bevalling ook echt weer alles beetje bij beetje opbouwen. Goed eten, goed voor mijzelf zorgen wat betreft voeding en ook rust, maar mijzelf ook uitdagen. Dat laatste duurde even: schijnbaar toch zo 'afgetakeld', maar ik had geen last van eventuele andere ongemakken alleen echt herstellen van al het spugen en de psychische belasting mede daardoor. Hopelijk merk jij ook snel vooruitgang!
Bloedonderzoekje ertegenaan gooien? Ik ben na mijn laatste zwangerschap erg ziek geweest: kraamvrouwenkoorts en een longontsteking. Ik bleef ook kortademig, was wel aan het sporten, maar fat hielp niets en ik werd er echt naar van. Bloedonderzoek kwam bij mij niets uit, maar sinds vorige week heb ik andere medicijnen voor mijn longen en ik voel me toch een stuk beter! Moraal van het verhaal: hier werd ook door de ha aan iets psychisch gedacht, maar ik had sterk het gevoel dat het lichamelijk was en dat klopte. Dus in jouw geval zou ik schildklier laten nakijken en ijzer en HB. En dan inderdaad gezond eten en tóch die kleine stukjes blijven lopen of fietsen, ook al denk je dat het geen zoden aan de dijk zet. Als je zo lang misselijk bent geweest en hebt gespuugd, is je lijf natuurlijk heel veel voedingsstoffen tekort gekomen. In die zin lijkt het me ook niet raar dat je nog niet bent afgevallen, ik kan me zo voorstellen dat je lijf nu alles opslaat wat het maar kan. Daarmee dus ook stoppen (werd mij ook verteld door de gynaecoloog bij de nacontrole): niet vergelijken, jouw zwangerschap is héél anders verlopen dan bij de meeste vrouwen, dus geef jezelf wat ruimte om te herstellen. Vijftien weken is net vier maanden hè, niet zo ongeduldig.
Net als Gitta al zegt iedere vrouw is anders. Ik heb ook nog een 6 maanden buik en zl is toch echt al 10 maanden. Ik snap dat je na al die weken op de bank volle bak van start wil maar doe het rustig aan. Je lichaam zegt niet voor niks dat het er nog niet aan toe is. Luister naar je lichaam en doe vooral niet meer dan je kan. Als je teveel doet dan heb je alleen jezelf er maar mee en dan duurt het herstellen ook veel langer. En hou ook in gedachten 9 maanden op 9 maanden af.
Ik zit toch nog steeds met dat futloze lijf in de knoop.... Ik kan gewoon echt niets. Beetje op de bank hangen en zelfs staand douchen is al een opgave (lukt wel weer). Vanmorgen moest ik naar het cb met de auto maar ik ben er helemaal uitgeput van? Ik ben echt zoekende naar iets wat me er weer bovenop gaat helpen want ik voel me echt niet goed. Schildklier, ijzer, hb etc het is allemaal nagekeken en goed bevonden (ook door mij). Ik ben inmiddels in de veronderstelling dat een normale bevalling/zwangerschap veel makkelijker moet zijn voor je lijf... Omdat er ook niet iets bestaat als een revalidatie na een zwangerschap... Maar zo voelt het voor mij wel. Na een ongeluk moet je toch ook weer leren lopen bewegen etc met de begeleiding van een expert? Inmiddels zou ik bijna liever dat ongeluk gehad hebben, dan heb je maar 1 moment waarop je dacht dood te gaan, en alle aandacht van de medische wereld omdat ze weten dat je moet revalideren. Maar omdat bij zwangerschap iedereen zoiets heeft van 'de helft van de wereld doet het dus stel je niet aan" voel ik me niet serieus genomen... Niet iedere zwangere denkt dood te gaan, kotsend op de bank 9 maanden lang je spieren afbreken, terwijl je ondertussen ook nog diabetes hebt en een trage schildklier (beide met veel moeite wel onder controle). Om nog maar te zwijgen over de dag van mijn bevalling waarbij ik alleen nog maar kon gillen van de pijn. Dat is toch een compleet trauma in de medische zin van het woord? Maar omdat het bij 99% (geen idee hoeveel) van de vrouwen allemaal wel weer goed komt in een paar weken na de bevalling, is de andere 1% de pisang. Niet dat ik graag nog vaker ergens heen wil qua ziekenhuis of dokter (ben daar namelijk ook wel klaar mee na alle bezoeken en overnachtingen van mijn eigen zwangerschap, gevolgd door reflux/kma en onrust bij baby), maar ik zou zo graag willen dat er iets is wat me verder kan helpen. Een fysio, een moeilijke-zwangerschap-ontzwanger-clubje of weet ik het wat. Ik zie het gewoon allemaal echt niet meer. Skivakantie in maart heb ik al afgezegd (ben begin augustus bevallen!!), ik kan goed skiën maar ik voorzie gewoon überhaupt niet hoe ik skis moet gaan tillen of op skischoenen lopen. Dat kan mijn lijf gewoon niet meer. Ik ben normaal echt niet kleinzerig (vinger breken en na 3 maanden een keer naar dokter gaan, kruisband afgescheurd maar wel eerst nog even mn wedstrijd uitgespeeld etc) maar ik weet gewoon echt niet hoe ik nog moet herstellen en hoe ik dat aan moet pakken of bij wie ik kan aankloppen... Ik ben 17 weken geleden bevallen (plus de ellendige 7maanden ervoor), ik kan nog niet eens zelf boodschappen tillen of laat staan dat ik 2u achter een bureau kan zitten.... En ik wil zo graag
Jeetje wat een verhaal!! Lijkt me verschrikkelijk om je zo te voelen! De eerste keer dat ik op een cross trainer ging staan na m'n bevalling (2,5 mnd erna) had ik ook wel het gevoel dat ik 80 was hoor en terwijl ik een makkelijke bevalling en zwangersxhap gehad! Zijn je suiker spiegel en schildklier alweer op orde ? Anders zou ik zeggen smiddags lekker gaan slapen als dat kan en de uurtjes die je wakker bent wandelen met je zoontje om de spierkracht op te bouwen In ieder geval sterkte ermee!!
Hey meid, Valt tegen he!! Ik zag er wel al vrij vlot goed uit, maar pffffff wat was ik moe en alles viel.tegen! Mijn bedrijfsarts 'dwong' mij om 3x per dag naar buiten te gaan. Om steeds kleine stukjes te wandelen of fietsen. Door dit elke dag te doen bouw je langzaam maar zeker weer wat conditie op. Na dit drie maanden ben ik voorzichtig weer gaan sporten en nu ben ik weer redelijk fit Je lichaam staat denk ik nog in de reserve-stand. Veel groente, fruit en elke dag een multi-vitamine met ijzer en b12. Ook regelmatig lekker rood vlees kan helpen (ijzer).
Hoe is het nu met je? Ik heb hetzelfde.. Was ook ziek tijdens de zwangerschap.. Daarna bloedarmoede, een onbehandeld vitamine b12 tekort.. Kon eerste 4 weken alleen maar slapen, elk gesprek was teveel.. Elke prikkel.. Geen conditie, duizelig, buiten adem.. Douchte ook op een kruk.. Het zal alles bij elkaar wel zijn geweest, krijg nu ook vitamine b12 injecties en loop idd elke dag 3 x met de hond.. En de trap weer op en af.. Kan alles zonder hijgen nu, maar ben er nog lang niet.. Het voelt zo ontzettend verdrietig he.. Je wil zo graag.. Ik weet hoe je, je voelt.. Laat je bloed idd eens onderzoeken op ijzer, maar ook hb en Ferritine (je ijzer voorraad) vit D en vit b12.. Toch een rondje lopen in de buitenlucht al voelt het tegenstrijdig! Liefs!
Ik heb door een dreigende vroeggeboorte 18 weken op de bank gezeten en in bed gelegen. Mijn conditie is nu na 10 mnd weer een beetje redelijk. Echt herstel begon pas na 6 mnd. Neem je het jezelf minder kwalijk als je het volgende weet ?: er is onderzoek gedaan naar de gevolgen van bedrust voor ouderen. 60 +, ok wij zijn jonger, maar als zij een week in bed liggen in bijv een ziekenhuis, verliezen ze 10% van hun spiermassa. Wat vervolgens weer op gebouwd moet worden. Stel dat het bij mij maar 5% was. X 18 weken en daarna een dikke operatie( keizersnede) dan ben ik ruim 50% van mijn spiermassa kwijt. Eer dat dat terug is... Dus wel wandelen, en dan weer een dutje. En in de middag weer. Iedere dag een beetje bewegen, en dan weer rusten. Succes!
Heel verhaal getypt, allemaal weg lang leve mijn telefoon.... Poging 2 Het gaat nog niet veel beter maar ik probeer w dingen in huis te doen iedere dag om toch wat te bewegen. Wandelen met mijn zoontje zit er niet in momenteel, hij ligt krap in de kinderwagenbak (Hij is 4mnd) en wordt dan driftig.... Afgelopen week griep gekregen, schiet ook niet op natuurlijk... De eerste dag voelde alsof ik dood ging... Dat slappe lijf van me kan niets hebben natuurlijk. Gelukkig kwam mijn moeder helpen, ik kon de baby echt niet verzorgen! Bloedprikken wel gedaan maar niet op de vitamines. Goed idee! Maar ik vrees dat mn bloed iig kunstmatig hoge vitamines heeft van de vitaminepillen? Ferritine werd iig wel gemeten op 39 (refw 24-100) waar ik voorheen altijd op 99 zat, dus idd ijzerpillen nu. Dat ik nog zo dik ben en alleen zwangerschapskleding pas, daar heb ik me maar bij neergelegd dat dat nog even gaat duren.... Psychisch zou ik wel graag weer willen werken maar ik weet niet of dat er fysiek al inzit
Ja erg he.. Je lijf heeft echt wat te verduren gehad.. En dan een griep erover word je zo nog weer terug geworpen.. Bij mij doen de vitamines idd het ergste nu nog.. Ik heb een hondje dus moet er wel uit, ik ga ook gauw altijd 10 min even lopen als de kleine slaapt.. Denk altijd maar zo als ik slaap snachts kan ik ook niet elke seconde bij hem kijken.. Ik merk wel echt dat ik daardoor weer wat kan. Kan bijv nu mijn zoontje wel zelf in de auto tillen enz en een klein dingetje doen.. Moet ook elke dag de trap op en af.. Veel sterkte! Ik weet hoe het is, zit er ook middenin en je wil zo graag alles weer normaal doen.. Ik heb ook een gevecht met de kilo's, maar dan de andere kant op, als je straks weer fit bent gaan die dingen wel weer normaal..