Ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Sinds de geboorte van mijn kleine man voel ik me zo rot. Ik huil constant, word om alles boos, ben geirriteerd, teleurgesteld (vooral in mijn vent). Ik voel me gewoon zo labiel en heb het idee dat ik het allemaal niet alleen aan kan. Mijn vent is regelmatig van huis. Nu is hij een weekje thuisgeweest en straks is hij vier á vijf weken weg. Dan moet ik alles alleen doen. De verzorging van de kinderen, het huis schoonhouden, eten koken, afruimen, ze allebei naar bed brengen... Ik zie dat gewoon echt niet zitten. En de tijd dat mijn vent thuis is besteed hij graag aan zijn hobby's. Daarbij is hij ook regelmatig een paar nachten van huis. (motorweekendje, vaarweekje...) En dan moet hij voor zijn werk ook nog op cursus, dus de tijd dat hij thuis is is niet veel. Ik wil hem ook zijn pleziertjes niet ontzeggen, maar vind ook dat hij wat meer tijd moet vrijmaken voor zijn gezin. Ik ben zelf maar gaan sporten om ook eens wat tijd voor mezelf te hebben (alhoewel ik een pesthekel heb aan sporten, maar ja, dan ben ik er in ieder geval even uit) (en dan nog voel ik me schuldig...) Ik voel me gewoon overal schuldig over. Dat ik weg ga als ik ga sporten, dat ik niet genoeg speel met mijn dochter, dat ik geirriteerd raak als mijn zoontje wakker wordt als ik net even de was op wil vouwen, omdat het op dat moment niet uitkomt. En mijn vent krijgt steeds de volle laag omdat hij bijvoorbeeld in mijn ogen te weinig in huis doet, of weet ik veel waarom, gewoon om alles. Net alsof ik twee persoonlijkheden heb, mijn humeur kan echt in een klap omslaan en dan vergaat de wereld gewoon in mijn ogen. Dan kan ik zó boos worden. Ik weet gewoon niet wat er met me aan de hand is, zo was ik nooit. Ik kan gewoon nergens meer van genieten. Ik heb het gevoel dat het allemaal te veel is, ik heb zoveel tijd te kort. En als ik tijd heb, heb ik nergens fut voor. En daar voel ik me dan weer schuldig over, nou ja, bla bla. Zoiets dus.
he meis, wat ontzettend rot dat je je zo voelt! maar ik herken het wel, een 2e kindje hakt er toch best in en dan kom je idd wel eens tijd te kort ook ben je nog aan het herstellen van je zwangerschap en een nieuw ritme aan het zoeken. Heb je er al eens met je man overgepraat zonder boos te worden, leg hem de situatie uit, wellicht kan hij tijdelijk bijspringen tot dat jij het wat meer op de rit hebt. Heb je niet iemand in de buurt die je een handje kan helpen in de weken dat je man weg is? sterkte!
het zijn idd hormonen ik had het ook hoor. dacht echt shit waar ben ik toch aanbegonnen. Alle dingen wat jij verteld heb ik ook gehad.komt wel goed hoor sterkte ermee
Een wandelende hormonenbom.. Maar daarnaast moet alles ook gewoon weer even een plekje vinden. Met 2 gaat dingen toch anders dan met eentje (je hebt tenslotte maar 1 paar handen).. Dingen waar ik me echt kapot aan ergerde probeerde ik wel rustig te bespreken. Dus zoveel mogelijk neutraal proberen te brengen, niet direct emoties erboven op gooien. Even zijn kant van het verhaal horen. Dan ervaarde mijn man het, alsof ik normaal deed Sommige dingen kunnen wel aangepast worden (hobby), sommige dingen zou nou eenmaal zoals ze zijn (werk)
het zullen waarschijnlijk wel hormonen zijn, maar blijf er niet te lang mee rond lopen. als je niet oppast zou het ook een depressie kunnen worden. dus denk goed aan jezelf en wees op tijd met hulp zoeken!!
Ik heb me de eerste weken (vooral de eerste maand) heel regelmatig HEEL verschrikkelijk gevoeld. Maar ook wisselend: van ubergelukkig tot dieptriest. Hormonen. Ik begin nu te merken dat ik wat meer normaal word haha. En ook fysiek wordt er ontzwangerd volgens mij: er vallen voor het eerst in bijna een jaar weer haren uit mijn hoofd (helaas ). Maar ik voel me stukken beter dan de eerste maand na de bevalling. Hou het goed in de gaten, en neem jezelf in acht als je de kans hebt. Ik vind best dat je man mag bijspringen met huishouden, als je daar om vraagt.