Sjongejonge zeg, volgens mij heb ik de man met de ontzwangerhamer ontmoet ofzo Ik voel me de laatste twee, drie weken zo vreselijk lusteloos. Hangerig, pijn in m'n rug, weer last van m'n bekken, moe, nergens zin in, nog niet eens om te koken. Ik ben ZO blij als m'n man 's avonds weer thuis komt zodat hij de verzorging van onze dochter over kan nemen en wat voel ik me dan een slechte moeder... verstandelijk weet ik wel dat het boogje niet altijd gespannen kan zijn, maar ondertussen denk ik: welke moeder is er nu na een half jaar al klaar met haar kind 's avonds? Dochter is de laatste dagen wat hangerig, chagrijnig, driftig, huilerig en ik merk dat ik het veel slechter dan anders kan hebben De weekenden vind ik fijn, man neemt veel van me over en we hebben echt wij-tijd. Doen leuke dingen, gaan er als gezin op uit. Maar tjee, wat kan ik bálen als hij wil gaan klussen of voor z'n vader dingen moet doen. Door de week doe ik ook wel leuke dingen, even naar de kinderboerderij, een boodschap, een wandelingetje, maar het voelt toch anders. Meer als tijd uitzitten ofzo. Ik weet gewoon niet meer wat ik wil. Ja, dat weet ik wel, ik wil m'n oude ik terug! Meestal vol energie, niet zo'n zeurmiep die om het minste of geringste kan ontvlammen, niet zo lusteloos, het tussen de lakens ook leuk hebben (om te huilen momenteel) en niet balen van alles wat nog gedaan moet worden. Het is zo makkelijk gezegd: die was ligt er morgen ook nog wel, die vloer kan het weekend ook nog wel gedweild worden. Ja dat kan wel, maar in m'n hoofd zit het er nog wel en ik kan de rust niet vinden voordat ik het gedaan heb. Ik voel me zo'n slaaf van alles de laatste tijd. Elke dag, elke week het zelfde riedeltje. Ik ben alleen maar bezig en als ik 'vrij' ben dan hang ik een beetje te hangen op de bank of lig ik alweer in bed. Wie herkent dit? Is dit het ontzwangeren waar ze het weleens over hebben? Ik zit te denken om deze maand nog met m'n man een dagje uit te gaan, even naar het strand, uitwaaien, winkelen in Den Haag en 's avonds lekker uit eten. Misschien krijg ik er een oppepper van, misschien ook niet. Het belachelijke is alleen dat ik dochter niet een hele dag naar opa en oma wil brengen, voelt nog altijd niet goed. Ik had de telefoon al in m'n hand om ze te vragen, maar bedacht me... Sukkel
Hai, Wat naar voor je. Kan met ontzwangeren te maken hebben. Sommige vrouwen krijgen last van hun schildklier na de bevalling, hangt allemaal samen met hormonen en kan je echt moe en depri van worden, of is je ijzer te laag. Ik zou even bloed laten prikken bij de huisarts op dat soort dingen. Een goed vitamine supplement nemen en dan inderdaad even een nachtje/dagje weg plannen. Dat doet echt heeeel veel goed. Sterkte Charlie
Ik wist ook niet dat ontzwangeren zo heftig kon zijn. Ik heb nog nooit iemand gehoord die er zoveel last van heeft als ik. Eigenlijk is het begonnen toen ik zwanger was. Toen ik 5 weken zwanger was is de vermoeidheid begonnen en die is nooit meer weggegaan. Ik ben al vroeg in de zwschap slecht gaan slapen, 's nachts steeds wakker en niet meer kunnen slapen. Dat kwam niet door de kleine (die sliep 's nachts) en niet door mn buik, die heeft tot de bevalling niet in de weg gezeten. Van iemand die nooit ziek was veranderde ik in iemand die zich een paar keer ziek moest melden. Toen is de kleine geboren. Echt een makkelijk kind, sliep na 6 weken door, is bijna altijd vrolijk, is gezond... Gewoon een kind die het mama zijn makkelijk maakt. Inmiddels is ze 7 1/2 maand. En ik? Ik slaap nog steeds slecht, val tussen half 10 en 10 in slaap, maar word heel vaak wakker. Ik kan me niet herinneren wanneer ik goed geslapen heb. Ik ben moe, heb veel hoofdpijn, weinig eetlust en heb me vanaf half augustus al een stuk of 6x ziek gemeld. Ik werk maar 2 1/2 dag, maar dat is eigenlijk teveel. Gisteren bij de dokter geweest en die gaf eigenlijk aan dat het door mn kind kwam en ik niet moest zeuren, ontzwangeren duurt nu eenmaal een jaar. Wel melatonine gekregen en mn bloed is geprikt. Ben ik nu de enige die zo heftig ontzwangert? Ik twijfel aan mezelf en vind mezelf een zeur, dus erg fijn als er "lotgenoten" zijn. Hoe had ik moeten overleven met een lastig kind? En is het uberhaupt verstandig ooit over een tweede na te denken?
Jeetje vlindertje, dat klinkt ook heftig! Net of je in een soort van cirkel terecht bent gekomen, het duurt immers al zolang... maar ja, hoe doorbreek je die he? Ik durf dus ook niet echt naar de dokter, nou ja ik durf wel, maar ik weet zeker dat ie zal zeggen dat ik nog maar 6 maanden geleden ben bevallen, teveel van mezelf eis en het de tijd moet geven. Ik kan 'm ook geen ongelijk geven natuurlijk, eerst dus maar zelf wat dingen proberen voor ik naar 'm toe stap.
Mijn dokter is echt een ontzettende lul hoor! Ik vertel dat ik al vanaf mn zwangerschap niet goed slaapt en hij begint erover dat ik het overlijden van mn oma nog niet goed verwerkt heb (die is geloof ik 3 maanden geleden overleden). Later zegt ie dat ik er in het begin natuurlijk 6x uit moest voor mn kind (is niet zo, ze sliep snel door) en dat ik dat heb verdrongen en dat ik ook eens wat voor mezelf moet doen en mn man ook eens op moet passen. Nou, mijn man is de vader, die past niet op, die zorgt voor zn kind en dat doet hij heel vaak en ook doe genoeg voor mijzelf. Maar ja, hoop aan de ene kant dat er iets onschuldigs uit mn bloed komt, iets waar we wat aan kunnen doen. Maar je hoopt toch ook dat je niks hebt, wees eerlijk...
Ik heb sinds een paar weken nu ook ontzettend last van ''zwangerschapskwaaltjes'' zoals lusteloos, moe, prikkelbaar, pijn in mn rug enzo Alleen geniet ik nog wel intens van mn dochter!!!
Wat herkenbaar. Ik ben sinds ca 1 maand ook zo prikkelbaar, ontzettend moe en heb weinig zin in dingen. Ik werk 20 uur per week maar het liefst blijf ik thuis. Onze kleine meid sliep ook al heel snel door en doet dat nog steeds. Ook moet ik haar 's morgens regelmatig wakker maken. Dus aan haar ligt het niet. Ik val 's avonds om half 9 al op de bank in slaap en ben 's morgens al om half 5 wakker. Zelfs wanneer ik later ga slapen ben ik nog zo vroeg wakker. Ondanks mijn vermoeidheid ben ik wel veel buiten in de frisse lucht en sport 2 a 3 keer in de week. Mss moet ik toch ook maar eens naar de HA om bloed te laten prikken.
Goh wat 'grappig' dat jullie, Vagans en Marlous, met dezelfde klachten in ongeveer dezelfde periode zitten. Ik dacht dat het ontzwangeren mij zou overslaan, tot een paar weken geleden voelde ik me top, niet anders dan anders... riep het zelfs nog tegen collega's, dat dat hele ontzwangeren vast allemaal wel meevalt... word ik daar even voor gestraft!
haha, ik heb (op pijn en vermoeidheid na) helemaal geen hormoon achtige kwesties gehad tijdens mn zwangerschap, misschien komen die nu pas
In mijn "het mama boek" heb ik het toevallig vanavond nog gelezen dat rond de 6 maanden veel vrouwen hier last van hebben. Doe je niets aan, gaat vanzelf over. Tips waren om er met andere over te praten, dubbel te genieten van de mooie momenten. Niet proberen te huilen waar je baby bij is, dan gaat hij nog harder huilen omdat hij dan in de war is van jou.
Wat is dat voor boek gebakje? Ik ken het niet... wel goed om te lezen dat het dus vaker voor komt.Praten lucht wel op ja. Gisteren heel gesprek met m'n man gehad, ik voel me zo'n zeikerd. Aan de ene kant verwacht ik (te) veel van mezelf, maar aan de andere kant vind ik dat toch ook wel het minste wat ik kan doen. Ik kan toch gewoon een goede moeder, minnares, vriendin en collega zijn, wat is daar moeilijk aan? Nou ja... ik hou het er maar op dat het de hormonen zijn die even niet meewerken en dat het weer over gaat.