Na de bevalling opeens geen 2e kindje meer willen

Het kan echt nog alle kanten op gaan hoor.
Het is ook een complete omslag zo'n klein mensje.
Alles draait om de baby. Maar dit wordt echt beter! Geloof me...
Alle emoties , hormonen gieren door je heen.
Gun jezelf even de tijd om te wennen aan het moederschap.
En ga dan na denken of je nog een 2e wil ja of nee.

 

Heel herkenbaar!

Als eerste, de keuze voor een tweede hoef je nu nog niet te maken. En daarnaast, jouw gevoelens zijn heel herkenbaar! Ik weet nog dat mijn man en ik na de bevalling zeiden: dit nooit meer! En ook de eerste weken hebben we dat geregeld tegen elkaar gezegd. Ik vond de bevalling zo traumatisch (ondanks dat ook ik een goede bevalling had, binnen zes uur was ze er, ik had alleen een schrammetje, maar die weeën...) en de eerste dagen en weken zo zwaar. Ik wist niet hoe ik een ritme moest vinden, ze huilde heel veel en ik liep vrijwel de hele dag met haar op de arm. Ik vond geen tijd om te douchen, eten of zelfs naar de wc te gaan (als ik haar neerlegde ging ze heel hard huilen en dat vond ik zo moeilijk). Ik had totaal geen roze wolk, voelde me enorm labiel door de hormonen en was mezelf echt even kwijt. Ik kon alleen maar hopen dat ze snel groot zou worden en ik dit nooit meer mee hoefde te maken.

Inmiddels is mijn dochtertje bijna 10 weken en ziet het er heel anders uit. We krijgen wat meer een ritme, ze slaapt nu in haar bedje en ik heb weer wat tijd voor mezelf. Ze huilt veel minder, begint te lachen en brabbelen en ik zit weer beter in mijn vel. Nu is ze maatje 50 ontgroeit en heeft ze het geduld niet meer om uren op mijn borst te slapen. Nu mis ik dat stiekem zelfs en besef ik hoe snel ze groot worden.

Wat ik wil zeggen is dat je wat meer van dag tot dag moet leven. Laat de toekomst even voor wat het is, en probeer je weg te vinden met je kleintje. Het gaat straks vanzelf beter en dan verdwijnt ook het heftige van de bevalling naar de achtergrond (je vergeet het nooit, maar de scherpe kantjes gaan er echt af hoor). En voorlopig hoef je niet te denken aan een tweede. Dat is iets wat over een lange tijd pas weer aan de orde komt, of niet. En dat je ineens anders erover denkt, maakt je geen slechte moeder. Een kind krijgen is namelijk een enorm heftige gebeurtenis, life changing, en het is logisch dat je daar niet zo makkelijk over denkt. Want weet je wat egoïstisch en slecht is als moeder? Kind na kind op de wereld zetten zonder erover na te denken of je ze wel kunt geven wat ze nodig hebben en of je er wel klaar voor bent. Jij bent juist heel bewust van de impact en de zorg voor een kindje, daar is niets egoïstisch en slecht aan.

Ik zelf weet ook niet of hier ooit een tweede komt, terwijl ik dacht dat ik in de wieg was gelegd om moeder te zijn. Ik geniet nu gewoon van wat ik heb en dat moet jij ook gaan doen. Meer is op dit moment niet nodig.

 

Ikkan me vinden in jouw verhaal. Ik had namelijk exact dezelfde gevoelens en gedachten na mijn (heftige langdurige) bevalling.
Zware periode gehad door een pnd. Goed behandeld en medicatie gehad. Maar o o wat vond ik het eerste jaar ontzettend zwaar. En weinig mensen om mij heen herkenden zich hierin. Ik voelde me daar soms heel eenzaam in. Ik heb afgelopen jaar ook meerdere malen gezegt, hier begin ik nooit weer aan! Zo zwaar, en je leven wordt heel anders. Ik zou er zeker de eerste vijf of tien jaar niet weer aan willen beginnen. En misschien zelfs wel nooit weer.
Nu ben ik zeer onverwacht zwanger geraakt in januari. Ik was helemaal overstuur en direct gevoelens van angst overvielen mij.
Maar na veel praten met familie en proffesionals hebben we besloten dit kindje te houden. We zien het als een cadeau van de natuur. Heel bijzonder. En ik ben nu ontzettend blij! Iedereen vind het ook zo bijzonder om te zien dat ik nu geniet en blij ben.

 

Heel erg herkenbaar.
Ik liep er tot mijn oudste ander half was mee dat ik absoluut geen kind meer wou.
ik wist nog precies hoeveel pijn de bevalling deed etc..
maar toen ineens kreeg ik opnieuw de baby kriebels.
en was ik spontaan alles vergeten.
en nu heb ik 2 prachtige jongens.

 

Heel herkenbaar!
Twee weken na de bevalling (niet traumatisch en ook geen schade) zat ik huilend bij mijn moeder. Dat ik het gevoel had dat mijn leven voorbij was en of het ooit nog goed zou komen . Had het idee dat ik zelf niet meer leefde, maar dat ik werd geleefd. En natuurlijk is dat eigenlijk ook wel zo, die eerste paar weken. Alles draait om je kindje en we "gunnen" onszelf de tijd voor onszelf niet.
Gelukkig kon mijn moeder me ervan overtuigen dat het echt wel beter zou worden, dat mijn dochter heus niet eeuwig "alleen maar aan het slapen" was en dat ik echt nog wel de buitenwereld zou zien.
Toen kon ik al meer genieten. Maar ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik zelf geen kinderen meer wilde hebben (kreeg wel kriebels als ik een kleintje zag, maar nee, niet voor mezelf).

Totdat ik eind vorig jaar onverwachts zwanger bleek. De eerste weken vond ik het beangstigend (nooit uitgesproken naar de buitenwereld). Nu ik bijna op het eind zit en alles is geregeld, kan ik niet wachten tot de kleine man er is .

Was ik niet onverwacht zwanger, dan weet ik eerlijk gezegd niet of ik ervoor had gekozen om bewust zwanger te raken.. Maar dat maakt niet dat ik al onbeschrijfelijk veel van dit kindje hou!

 

Geef het gewoon de tijd!
Ik wilde na de eerste echt minimaal 9 maanden wachten en n 5 maanden wilde ik ineend wel.

Nu denk ik wel: nooit meer. En dat is menens... ik was aan het einde van mijn zwangerschap klaar met dat gedoe en na de bevalling nog meer. En eigenlijk ben ik ook wel klaar met dat babygedoe. En dan bedoel ik dat hele kleine babygedoe, krampjes, ritme leren enz, dus de dingen die bij de hele jonge baby's horen.
Maar ik ben erg blij met mijnn meisies!

 

Heel herkenbaar!
Bij mij was het niet zozeer de bevalling, maar het zwanger zijn. Vreselijk vond ik het!
Was er ook helemaal klaar mee en dacht ook dat ik dat dus echt NOOIT meer ging doen.
Inmiddels, nog maar 5 maanden later, denk ik... ach... wat zijn nou 9 maanden...
Het is heel normaal dat je je zo voelt. En ja, dat gaat weer over
(Of niet en dan is het ook goed toch?)

Geniet van je kleintje, want echt, lekker cliché maar oooh zo waar! Het gaat zo verdomd snel!
Inderdaad wat je zelf ook zegt, nu nog lekker bij je liggen enzo. Geniet en go with the flow!

 

Zet het van je af; je hoeft nu nog niks te besluiten. Wie weet wil je in de toekomst toch nog graag een tweede, wie weet komt die wens er toch niet. Dat is toch allebei prima? Laat dat op je af komen, nu er over piekeren heeft geen nut.
Daarnaast is je bevalling nog maar kort geleden, lijkt me heel logisch dat je dan nog bezig bent met de verwerking ervan! En sowieso zit je in een heel turbulente periode, je leven staat op z'n kop. Daar komt echt verandering in hoor, geef het tijd

 

Heel herkenbaar meis!
Maar het word beter, echt waar.

Mijn dochter wilde ook alleen op mijn borst slapen en continu vast gehouden worden.. Nu is ze 6 maanden en draait ze alle kanten op en mis ik het dat ze niet meer op mijn borst slaapt
De tijd gaat zo snel, maar toen ik er midden in zat kon ik alleen maar denken: aub word snel groot! En nu... Nu wou ik dat ze nog even zo mini was.
Een tweede? Ik vind zwanger zijn super.. Maar voorlopig nog even niet!

 

Heel herkenbaar!

Ik had de perfecte zwangerschap en de bevalling zou ook volgens het boekje zijn gegaan. Nou, zo voelde het niet die laatste paar uur! Ik had het gevoel dat ik te veel pijn had, dat het niet meer in mijn lichaam paste en ik had zoiets van: "ik ben er niet aan toe!". Ik wilde zo graag uit de situatie stappen, keihard wegrennen. Heb het echt als traumatisch ervaren, ook omdat je met een pasgeborene geen kans krijgt alles te verwerken. Dit wilde ik echt nóóit meer! De grootste blijdschap voor mij was niet de geboorte van mijn kind, maar het feit dat de bevalling voorbij was!

Die eerste weken zijn zo zwaar, geen moment voor jezelf, terwijl je daar zo'n behoefte aan hebt! Voor mij is hier verandering in gekomen toen ik een draagdoek ging gebruiken. Ineens kon ik weer wat dingetjes doen, terwijl ik er zeker van was dat mijn zoontje lekker lag te slapen bij mij, dus zonder het gevoel van: "als hij maar niet wakker wordt/als hij maar gaat slapen!" Ik kon weer gaan genieten. Misschien ook iets voor jou om te proberen? Bij mij werd aan een pnd gedacht, maar ik denk dat de draagdoek ervoor gezorgd heeft dat deze niet door heeft gezet.

Na een half jaar ongeveer ben ik weer gaan fantaseren over een tweede. Hoewel we het misschien maar bij eentje houden. Ik ben er nog lang niet aan toe nog een kind te krijgen en ons zoontje is zo perfect voor ons ik snap ook niet hoe mensen het doen hoor, twee kinderen opvoeden, maar je vindt toch ook je eigen handigheidjes. (Plus de hormonen verdwijnen naar de achtergrond )

Wat ik wil zeggen is: het gevoel wordt minder heftig. Nog steeds kan ik huilen als ik aan de bevalling denk, maar niet alleen van de stress, maar ook van geluk. En zolang je één kind wil, is dat toch helemaal prima

O ja, mijn motto is: als ik een bevalling kan doorstaan, kan ik alles doorstaan

 

Geniet nu maar van dit kindje. Een tweede kan altijd nog.
Ik zou me er niet druk over maken. Ik weet wel dat ik ooit een tweede wil maar voorlopig niet. En ik heb een zeer makkelijke bevalling gehad en enen heel makkelijk kind. Het lijkt me logisch dat je niet direct toe ben aan nog een kindje, eerst aandacht voor dit kindje.
Enneh als je je zo blijft voelen denk ik goed om hulp te zoeken ivm mogelijkheid van pnd

 

Ik riep ook altijd 2 of 3 kindjes te willen en was zelfs het meest bang voor de bevalling, mijn voor weeen duurde meer dan 24h en daarna begon ik actief te bevallen wat ongv. tussen 1 en 3 snachts begon dat ik ook niet meer door de weeen door kon slapen en ben pas om 10 voor 10 's nachts bevallen met een tangverlossing knip en 3e graads scheur. Nou ben ik van mening dat die tang verlossing en giga scheur de schuld was van de ongeduldige vk maargoed.. Bevallen vond ik enorm mee vallen..

Toen sliep mijn baby heel lief in zijn mandje in het ziekenhuis terwijl ik stond te stuiteren van m'n hormonen maar half verlamt in een ziekenhuis bed lag, daar kon ik niet tegen en dacht deze shit nooit meer. Ik zei tegen tijdens het einde van de bevalling waarop een zuster tegen mij zei dit is meestal het moment dat vrouwen het t pijnlijkste vinden, ik zei och joh laat mij even 6 jaar bijkomen en ik doe het zo weer dit is niet zo pijnlijk als mij verteld werd.. Ik vond voor de eerste keer poepen daarna echt een erger drama en moest ook echt huilen omdat ik daar bang van was en bang was dat alles nog een keer zou open scheuren zonder al die verdoving! Dat hele genezen vond ik echt 10x zo erg! Maarja toen thuis toen sliep mijn kleine baby'tje niet in zijn mandje en wilde continue aan mijn borst hangen.. Terwijl ik ook graag even wilde douchen en mezelf wilde fatsoeneren, slapen en noem maar op. Die new born days zijn echt alles behalve mijn ding. Vond het prima te doen met mama in huis maar toen die weer naar Nederland ging toen werd het zwaar! Ik denk wel nu met een 2e zou ik het anders doen, maar ik heb wel vraag tekens zoals.. Zou ik zo'n zelfde zwangerschap trekken met een peuter of kleuter, zou ik het slaap gebrek trekken met een peuter/kleuter en baby? Zou ik het trekken om met meer dan 1 klein kind op pad te gaan? Dit zijn allemaal vragen die ik mijzelf stel en daar het antwoord nee op geef. Ik heb nu zoiets als ik meer dan 1 kind wil dan wil ik er echt minimaal 4-6 jaar tussen als ik het ooit nog wel wil.

Mama zei 1 kind is luxe, handiger met oppas vinden e.d. handiger met meenemen en ga zo maar verder.. En dat vind ik ook en misschien heb ik liever die luxe maar dat zal de toekomst wel zeggen.. Ik denk niet dat ik of iemand anders een slechte moeder is om de keuze te maken om te focussen op 1 kind Je weet namelijk pas na de geboorte van je baby hoe makkelijk of zwaar het is.. De ene baby is een model baby en heeft zo een routine en de ander is aanhangelijk en zwaar werk en alles daar tussen in! In de eerste week liep ik te roepen dat ik misschien dan wel een 2e wilde na 2,5 jaar omdat ik bevallen wel te doen vond maar daar kwam ik uiteindelijk ook weer op terug!

 

Ik riep dat ook heel hard de eerste weken na de geboorte van mn zoon. Maar nu is hij 4 maanden en ZO LEUK, ik wil er nog zo een

 

Ik herken het wel een deel.

Ik heb een super bevalling gehad en een super leuke lieve dochter gekregen. Zitten nog steeds op een roze wolk en het gaat ons super goed af.

Maar toch voelt het compleet. Ze is nu 5 maanden.

Ik denk dat het komt door mijn rot zwangerschap. Kans op vroeggeboorte.
Ze deed op eens niet goed meer in de buik. Toen gelukkig weer wel.
3x opgenomen in ziekenhuis. 3 weken met 3 cm ontsluiting gelopen. Ik was echt gesloopt. Dus de bevalling was voor mij een eitje liever nog 10x bevallen dan zoeen zwangerschap. Terwijl de vk zei dat ik dus echt geen makkelijk bevalling heb gehad. Ik voelde het wel zo.

 

Ik heb dat bij de eerste 1 jaar gehad (wel zware bevalling trouwens, hel), na de 2e zelfs 2 jaar en toen begon het opeens weer te kriebelen. Nu heb ik het gevoel dat ik er echt klaar mee ben.

Geef het de tijd en anders, 2 kinderen is natuurlijk geen verplichting.

 

Je hoeft toch geen tweede kindje , als je jullie heerlijk 1 kindje willen , ook prima toch , laat het ervaar je emoties maar op het moment zelf , misschien word het anders en misschien niet ....

 

Ik wilde de eerste 2 jaar absoluut geen 2de. Ik was ook echt bang dat ik zwanger zou worden.
Maar het begon toch weer te kriebelen. Alleen voor mijn man hoefde het toen niet zo nodig. Nu ben ik zwanger van de 2de, hier zijn we erg blij mee. Maar helaas is mijn lichaam er blijkbaar niet op gemaakt om zwanger te zijn. Ik heb nu weer een hele zware zwangerschap. Dus dit is echt de laatste.

 

Ik ben zo blij om deze verhalen te lezen want ik begon echt aan mezelf te twijfelen of ik de enige was! Mijn bevalling was zwaar en heb ik als traumatisch ervaren.
Ik ben geknipt en heb er nog last van. Mijn zoontje wil niet altijd tussen de voedingen Door slapen, of alleen op mn buik slapen waardoor ik dus geen rust krijg. Ik vind het allemaal best heftig en heb me ook regelmatig afgevraagd; waarom wilde ik dit?
Het zou al schelen als hij straks s'nachts Door slaapt Ik ben aardig versleten