mijn 2 kleintjes..

Hallo meiden,
Ik heb dit geopend omdat ik het moeilijk heb en even van me af wil schrijven. Het word een lang ingewikkeld verhaal maar ik wil alles gezegt hebben. Ik ben een jonge meid van 23 jaar. Ik ben geboren met een open gehemelte (aangeboren afwijking) waar ze pas op 2.5 jaar achter waren gekomen maar wat snel opgelost was. In 2009 en 2010 ben ik mama geworden van 2 prachtkindjes de oudste een meisje en de ander een jongen. Mijn dochter had medisch altijd veel problemen en mijn zoontje is perfect gezond. De verschillen werden duidelijker en inmiddels heeft ze een flinke achterstand maar we zijn er nog niet achter waardoor. In 2011 zijn we erachter gekomen dat mijn dochter een aangeboren darmafwijking heeft.

Eind 2011 ging het heel slecht met haar dachten dat ze het niet zou halen. Ook met mijn relatie ging het slecht en ooknog bleek mijn moeder longkanker te hebben , behalve met chemos uit te stellen is het ongeneeselijk. Me vriend en ik gingen helaas uit elkaar. Het was een heftige periode van ruzies en ziekenhuisopnames van mijn dochter. In mijn 'vrije' tijd deed ik gekke dingen en uiteindelijk ben ik met een oude vriend in bed beland. Ik bleek ineens zwanger van een keer met de vriend. Ik dacht aan abortus maar zou het niet aankunnen dus ik ging ervoor. De vriend wou er niks van weten en me ex en ik konden het weer beter vinden. We kregen weer een relatie en hij zou het kindje wel opvoeden. Ik was 9 weken bij de eerste echo maar we zagen een kindje met hartslag van 6 weken. Ik heb soms lange cyclussen dus de verloskundige was positief. 4 weken later kregen we de volgende echo op 10 (of 13) weken en we zagen niets meer dan een lege vruchtzak. Ik voelde me zo zwanger. Ik had de negatieve gevoelens over de zwangerschap al omgezet is positieve , ik zat al op de roze wolk dus ik was er kapot van Ik heb een week later medicijnen genomen en na een exteme 'bevalling' van 5 dagen was ik schoon. Ik noem dit een extreme bevalling omdat het veel langer duurde en meer pijn deed dan de echte bevallingen die ik heb meegemaakt.
Een rot periode brak aan voor mij omdat ik me leeg voelde. Gelukkig gaat het weer goed met onze relatie want ik weet niet hoe ik dit allemaal alleen had aangekunt. We gingen snel zelf proberen zwanger te worden om dit een beetje te vergeten. Ik had gewoon pech en ik ben jong dus genoeg tijd. Na 3 maanden was ik alweer zwanger en dus waren we weer dolblij. Ik voelde geen voorgevoel behalve dat ik dacht dat het er misschien wel 2 waren. Met 7 weken zag ik ons kleintje voor het eerst het hartje was goed. Ze zagen nog een zakje bloed/vocht ernaast maar dat kon geen kwaad zeiden ze. Ik kon wel is wat verliezen maar dat moest ook want dan ging het weg zeiden ze. Ik voelde me goed zwanger dus ik kreeg iets meer vertrouwen. Op 8.6 weken is alles nog steeds goed ons kleintje bewoog zelfs zo leuk om te zien. Het zakje bloed was minder en ik had ook af en toe wat verloren kwa bloed. Ik kreeg er zoveel vertrouwen in dat ik het met 10 weken iedereen heb verteld. Met 10.3 wk hadden we een afspraak in het ziekenhuis en zou daar de termijnecho krijgen. Heel blij gingen we met onze kids daarheen om hun brusje te showen maar helaas bleek het hartje met 9.1 te zijn gestopt met kloppen. Het kindje lag zo stil en de bloedplek was weg er was alleen een leeg zakje onder het kindje. Ik had ook geen bloed verloren wel een plas vocht waarvan ik het toen niet kon plaatsen. Ik zelf denk dat het een tweeling is geweest waarvan 1 niet goed was. Ik was in schock na een huilbui zijn we snel naar huis gegaan. Deze klap kwam zeker harder aan dan de eerste keer. Ik wou de miskraam afwachten na me laatste nare ervaring en omdat ik ons kindje wou zien. Het was immers al een paar cm. Na 1.5 week is het begonnen en ik zat 2 dagen weer in een ' bevalling' en daarna is de vruchtzak compleet en nog gevuld gekomen. ik schrok van de groote van de vruchtzak. Maar we hebben ons kindje gevonden dus ik heb het niet voor niks gedaan. Het was zo compleet dat ik niet snap dat dit kindje niet bij ons mocht komen. Ik voelde me snel beter en bleek wederom gelijk schoon. Een week later moest ik op kraambezoek van een vriendin.. Heb me daar doorheen geschopt en het viel me gelukkig mee. De uitgerekende datum van de eerste mk nadert en ik heb alleen maar meer verdriet te verwerken. Ze hebben ook voordat ik de mk kreeg bloed afgenomen voor chromosoom onderzoek bij mij hem en me dochter maar ik vrees ervoor. Ik heb over een paar weken een afspraak bij de gyn om even te praten. Mijn jonge leeftijd, aangeboren afwijkingen bij mij , me dochter en me miskramen kan geen toeval zijn in mijn ogen. Ik heb gelukkig al 2 kinderen maar ik wil zo graag een derde kindje. De angst voor een derde keer is ook heel groot maar toch gaan we er weer voor want we geven het niet op. Hopelijk komt het ooit nog. Ik zou ook zo graag willen dat mijn moeder me derde kleintje nog kan zien.
Ik heb wel geleerd dat zwanger zijn geen garanties bied. Bij mijn kids had ik nooit gedacht dat het mij zou overkomen maar dat doet het toch. Ik heb voor mijn gevoel maar de helft van me kindjes bij me..
De vorige keer bleek ik zwanger nadat ik hier gepost had hopelijk brengt het deze ronde weer geluk. Maar ik zal mijn kleintjes nooit vergeten*sterrertje *luciano het verdriet is zo groot.