Yep, meerdere dingen mee gemaakt. Het mooiste moment vond ik toen m’n oma net overleden was. Mn vader had me begin van de avond gebeld en laten weten dat ze overleden was. Toen m’n oudste zoon, toen een jaar of 2, op bed lag hoorde we hem via de babyfoon ineens zeggen: daaag Beppe, daag! Volgens mij kwam ze nog even afscheid nemen van haar 1e achterkleinzoon
Er gebeurt meer in je brein dan hetgeen waar je bewust van bent. Ik denk wel dat daar zeker verbanden gelegd kunnen worden die je niet zelf bewust op een rijtje kan zetten. Maar dan heb ik het wel echt over dingen die je geweten zou kunnen hebben. Van die dingen die je bij het opnieuw bekijken met de bekende uitkomst wel gezien zou hebben. Micro expressies, dingen die je zag maar niet met je focus waarnam ed. Of het soort van indoctrineren van iemand die ergens wel beter weet. Het kan wel nuttig zijn om naar het ongezouten deel van je hersenen te luisteren. Dat deel kan misschien beter waarnemen zonder filter. Wat wel verwarrend kan zijn is angst. Dat vind ik persoonlijk iets waar ik meer over zou willen leren. Want als iets niet bewust gedacht is, hoe weet je dan of dat een goede connectie is van hetgeen je niet bewust absorbeert? Ik heb regelmatig gehad dat ik wist dat iets een bepaalde kant op zou gaan, anderen dit niet zagen (ik kon het denk ik ook niet goed benoemen) en dat het toch echt gebeurde. Hoe kan je dan echt het verschil gaan zien tussen dat wat je onbewust waarneemt en dat wat je vreest. Veelal door ervaring. Waardoor je ook extra connecties hebt om het eerder waar te kunnen nemen. Misschien niet heel erg passend in dit topic. Maar ik heb heel lang het gevoel gehad dat mijn oudste autisme zou kunnen hebben. Ik heb dit herhaald aan de omgeving gevraagd. Zagen zij wat ik zag? Maar zelfs de specialisten die veel met deze doelgroep te maken zouden moeten hebben zagen dit niet. Hij is getest en heeft het. Online waren er wel mensen die het denk ik ook wel door hadden, maar zij kenden mijn zoon niet. Realiteit wordt voor een groot deel ook door de omgeving en hun bril gemaakt. Waardoor luisteren naar jezelf lastig kan zijn. Voor mezelf geld dat ook voor anderen die dingen meemaken waardoor ze denken dat er meer is. Ik heb er niet echt ervaring mee. Bewijzen zijn er niet. Maar het blijft hun ervaring. Daar kan ik niks van vinden.
Mooi om te lezen... de uitdrukking liefde maakt blind bijvoorbeeld... is voor een gedeelte ook waar want als je iets waarneemt wat zeer kwetsend kan zijn of is.. kunnen je hersenen bewust of onbewust het blokkeren... Mijn ex had een heel apart taal gebruik, alles leek cryptisch verpakt of omgekeerde psygologie, ik ben nu totaal verward na 20 jaar relatie ze was mijn eerste vriendin. Ik krijg een hoop dingen niet verwerkt omdat ik niet weet wat ze er mee bedoelde en alleen de waarheid en bewijs kan mij genezen.. Zo voelt het
Toen mijn vader overleden was, moesten we zijn moeder op de hoogte brengen natuurlijk. We hadden graag gehad dat er een vriendin bij aanwezig zou zijn, omdat we wisten hoe mijn oma zou reageren en wie er dan vat op haar had. Helaas, geen contactgegevens van die vriendin, enkel een voornaam. Maar plots ging de vaste telefoon over terwijl we bij onze moeder waren: die dame! . Ik nam op (wat al raar was natuurlijk want woonde niet meer thuis) en ze zei "(naam)? Ik weet niet wat het is, maar ik kreeg net het gevoel dat ik absoluut jouw mama moest bellen om te vragen hoe het met je vader gaat". Kan je voorstellen hoe het was dat ik haar moest zeggen dat paps 2 uur eerder overleden was! Echt te bizar voor woorden...
Interessant. Ik heb eens een huisarts horen zeggen dat hij altijd extra onderzoek doet bij kinderen als de moeder een "niet pluis" gevoel heeft. Ook als er bij het eerste consult eigenlijk geen aanleiding voor is. Niet alleen om de zorgen can een (over) bezorgde moeder weg te nemen. Maar juist omdat dat onderbuikgevoel vaak klopt. Er is iets, maar we kunnen het (nog) niet zien. Ik heb dit ook met relaties (bij anderen). Ik weet bij de eerste ontmoeting of het een blijvertje is of niet. Het duidelijkste was bij mijn broer. Die heeft veel vriendinnen gehad. Was in die relaties ook serieus. Maar ik wist eigenlijk steeds. "Ok leuke meid, voor zolang het duurt". Tot hij op een dag thuis kwam met de zoveelste leuke meid en ik wist: "dit is ze." Ze zijn inmiddels getrouwd en hebben kinderen en zijn gelukkig met elkaar. Mijn zus had al heel jong een vriendje. En ik wist dat dat degene was. Het ging uit. Ze kreeg een nieuw vriendje. Ik dacht "Ok, zal niet lang duren". Het ging uit. Ze kwam terug bij vriendje 1. En guess what: getrouwd, kinderen, gelukkig samen.
De broer van m'n moeder belde naar mijn vader om te vragen hoe het met haar ging. We waren net terug van het ziekenhuis waar ze overleden was....
Mijn moeders onderbuikgevoel heeft mijn leven gered. De eerste paar artsen wilden niet luisteren. Mijn moeder is blijven aandringen. Op een gegeven moment kwamen we in een ander zkh en die arts zei ook, we luisteren juìst naar de moeder intuïtie want die is echt heel vaak juist. Als mijn moeder niet was blijven aandringen was ik er niet meer geweest.