Dag dames, Er zullen vast wel meer mama's in mijn situatie zitten (denk ik toch ). Wij hebben drie gezonde en drukke kereltjes van 8, 6 en bijna 4 jaar. Huisje zit wat slaapkamers betreft eigenlijk vol, auto zou gewisseld moeten worden naar een grotere. Maar buiten die praktische zaken is er nog 1 dingetje dat niet snel gaat veranderen en dat is het feit dat ml geen 4de wil. 100% nooit heeft hij tot nu toe niet beweerd maar ik voel aan heel veel dat dit wel eens zo zou kunnen zijn. Vorige week zondag scheurde het condoom. We gebruiken niks anders omdat hormonen mijn hele lijf op zijn kop zetten en het al 20 jaar prima gaat. Tot afgelopen zondag. En dan begin ik te dromen. Vruchtbare dagen niet te ver af dus wie weet. Dit werd al snel de grond in geboord door ml. Morning after pil werd gehaald en braaf geslikt. Maar de wens... blijft. Stel dat ik volgende week een positieve zwangerschapstest heb . Maar omdat deze wens toch wel redelijk diep zit merkte ik afgelopen week, toch dit clubje. Ik kan zo'n groot gezin niet uit mijn hoofd zetten. Vooral omdat ik merk dat er een onevenwicht is met 3. Het zijn 3 jongens maar er valt er altijd eentje uit de boot. Ik vind het erg oneerlijk dat ml mag zeggen 'ik wil geen kind meer' en dat ik met een onvervulde (al ben ik blij en trots met mijn jongensgezin) kinderwens achter blijf. Vooral omdat ml nu begint met vanalles te plannen (hij wil graag loopcoach worden) waar ik van denk 'ah, daarom dus geen 4de zodat meneer tijd heeft voor zijn vrijheid' . Helemaal niet eerlijk naar hem toe want hij is gewoon klaar met slapeloze nachten en flesjes en gebonden aan zo'n kleine hummel. Maar ik... ik droom verder. Lastig, zeker omdat ik merk dat dit steeds meer tussen ons komt te staan. Hij gaat verder met zijn leven, zijn dromen. En ik blijf steken in die van mij ... Een 4de kind zonder zijn toestemming komt er uiteraard nooit. Maar hoe gaan jullie ermee om? Gaat dit ooit over?
Ik snap dat je het moeilijk vind dat je man echt niet meer wil maar oneerlijk is hij niet. Hij vind 3 genoeg en is gelukkig zo. Dat is zijn goed recht. Ik denk dat je je daar echt bij neer moet leggen. Je moet met zijn 2en zijn om deze wens uit te laten komen. Je kan hem niet dwingen want vaak kost het je huwelijk Sterkte met los laten
Wat vervelend dit. Heb je al eens goed met hem doorgesproken waarom hij niet wil? Want een simpel ik wil het niet zou voor mij niet iets zijn om bij neer te kunnen leggen. Meer begrip voor hem zal komen als hij goede argumenten geeft. En dan denk ik dat je je hierin zal moeten berusten. Toch is ook belangrijk dat jouw wens besproken is. Hier js het andersom. Man zou wel een vierde willen mogen krijgen, maar ik vind het zo genoeg. Ik voel me compleet en hoewel het een fase is van afscheid nemen van en dus een beetje rouwen, weet ik dat ik lichamelijk en mentaal niet nog een zwangerschap ga redden. Ik wil er voor mijn kinderen kunnen zijn. Die eerste jaar met een baby vind ik erg intensief en komt veelal op mij aan.