Waar is de roze zwangerschapswolk??

Hey meis,

Ja, hier heel herkenbaar hoor!
Waren al 18 maanden bezig toen 't ineens onverwacht raak was, en in eerste instantie echt helemaal blij, maar toen er meer mensen waren die 't wisten, was ik er helemaal niet meer blij mee, en kreeg ik echt m'n twijfels er bij..

Ook in babywinkels lopen, ik voelde me echt helemaal niet op m'n gemak, verschrikkelijk opgelaten. Wilde dan zo snel mogelijk er weer uit, en vooral ook niks kopen . Heb zelfs wel es stiekem gehoopt dat 't mis zou gaan, terwijl je dat toch absoluut niet wilt! Op zulke momenten zat ik ook echt wel te janken, want we waren al een poos bezig, en dan is het eindelijk zover, en dan ineens zulke ideeën krijgen?!

Gelukkig is dat echt helemaal bijgetrokken, ben er super blij mee, 't is nog steeds wel een beetje onrealistisch, maar als ik nu in een babywinkel loop moet ik me inhouden om niet enorme ladingen (vooral kleertjes) te kopen.

Tja, volgens mij is het gewoon een combinatie van alle hormonen die ineens door je lichaam razen, met het feit dat er enorme veranderingen aan komen (hoe gewenst ook, het blijft gewoon vreemd en onbekend), en allerlei dingen waar je nu ineens over gaat denken.. Kan ik het wel, wil ik het wel, etc.

Komt vast weer helemaal goed, en al ben je aan het idee gewend, het blijft een sprong in het diepe.. En je gaat je druk maken over dingen waar je 't niet van zou denken hoor .

Probeer er, ondanks dat je je nu zo k*t voelt, wel van te genieten.. Misschien niet vandaag, maar morgen of over een paar dagen voel je je vast al weer wat beter.

Knuff!

 

Hm, ik herken het niet, maar kan me voorstellen dat het met de hormonen te maken heeft. En met het feit dat je je misschien had voorbereid op 9 maanden 'in de 7e hemel', terwijl je nu merkt dat het leven gewoon doodleuk verdergaat zoals altijd.
Ik heb het vorige week aan mijn familie verteld en was op die dag helemaal door het dolle heen, iedereen was emotioneel etc. Maar daarna? Niks. Ik had verwacht dat m'n moeder elke dag blij aan de telefoon zou hangen, dat we verhalen konden uitwisselen enzo. Maar voor de rest van de wereld is er in principe niks aan de hand.
Ik hoop dat je weer een beetje uit het dal kunt klimmen, bij deze een dikke hug

 

Hi Sjoelke,

het is ook ontzettend raar. Ik voel me dan niet zo down als dat jij doet, maar had wel verwacht me wat"meer "zwanger" te voelen. Nu ga je het eindelijk zien bij mij en kan ik het ook beter tegen de buitenwereld vertellen, maar daarvoor wilde ik me vooral niet aanstellen en gewoon lekker door leven. En dat terwijl er zoveeeeel in je lijf gebeurt.

De roze wolk wordt overal beschreven, maar je moet het zelf meemaken. Misschien dat het bijhouden van een dagboek je beetje helpt om je gevoelens op een rijtje te zetten.

 

Tegen mensen die het wisten deed ik alsof ik er super blij mee was (wat ik ook wel was, maar op dat moment niet zo voelde), en alleen m'n vriend wist hoe ik er op zulke momenten over dacht, en hij is zelfs wel eens in tranen uitgebarsten omdat ik zo verschrikkelijk negatief was..

En ja, mensen willen er over praten, en dan heb je er zelf geen zin in, en als JIJ er over wilt praten, lijkt het alsof andere mensen er geen zin in hebben .

Het is hier echt duidelijk minder geworden na de 9/10 weken, toen wisten steeds meer mensen het, en werd het voor mij beetje bij beetje steeds 'echter', vooral ook na een goede echo waar echt een kleintje op te zien was. Na 12/13 weken was het echt helemaal over, maar echt helemaal op de roze wolk zitten doe ik niet.. Ik blijf het allemaal maar maf vinden, en heb nog steeds moeite om het te geloven dat er over een week of 12 een kindje in 't bedje ligt die al klaar staat .

Ben iig heel blij dat ik je een beetje heb kunnen geruststellen dat je niet de enige bent .

Liefs!

 

Heel mooi verwoord hier boven.

Ik zelf zat er ook mee dat ik niet kan genieten nog van de zwangerschap en heb ook met de gedachte gesleept van waar ben ik aan begonnen.
Ik ben vanaf een paar dagen voor mijn nod echt mega misselijk en dat is tot op de dag van vandaag nog niet heel erg veel beter geworden al kan ik nu eindelijk weer wat eten en binnen houden het genieten van het idee dat ik zwanger ben is er nog niet helemaal. Ben nu 11weken en mag vrijdag weer naar de gyn misschien dat ik er straks na de echo van een echt zwemmend minimensje wel echt van kan genieten de vorige echo was met 7weken en was het een hopsend tuinboontje met een kloppend hartje en nog niet echt te realiseren nu zal het anders zijn en wat meer tastbaar.
Een buik heb ik ook nog niet ik kan wel als ik zelf voel op mijn buik boven mijn schaambot de baarmoeder voelen zeg maar maar je ziet nog niet dat er echt een kindje in mijn groeid als is het al mijn 3de zwangerschap en ben ik niet heel erg stevig maar je ziet nog niks en dat is dan ook wel een beetje moeilijk te aanvaarden bij mijn 1ste en 2de was ik met 10weken al wel iets boller zeg maar.
Ach ik geloof wel dat je je niet op je roze wolk kunt voelen het is echt een hele grote stap en helemaal als het je eerste is je weet niet wat je moet of kan verwachten en dat benauwde mij ook heel erg.
Nu speelde ik met de gedachte kan ik het wel aan 3 kindertjes, de eerste is straks 8 de 2de is 4 en dan een baby in januari of februari maar mijn vriend staat helemaal achter me en we kunnen het samen wel aan we zijn gek met alle 2 de kids en de kids willen ook heel graag nog 1 broertje of zusje dus het gaat zeker allemaal wel goed komen.

Meis schaam je niet en bel gewoon de verloskundigepraktijk en praat met hun ze kunnen je heel veel informatie geven en ideeen om er mee om te gaan. Niet over in zitten iedereen heeft weleens zo´n moment.
Succes en straks kun je uiteindelijk echt lekker genieten van deze zwangerschap.

 

Misschien moet je ook even kijken naar het topic over pre-natale depressie.
Mochten deze gevoelens blijven dan kun je hier hulp voor krijgen.
Heb zelf ook in het begin van deze en de vorige zwangerschap jouw soort klachten gehad.

Succes!

 

Ik ben via de medische molen zwanger geraakt, maar vind het zwanger zijn nog niet echt leuk tot nu toe! Had me er iets heel anders bij voorgesteld. Ik ben ontzettend dankbaar en blij dat ik zwanger ben, maar toch kan ik niet echt genieten. Ik ben snel geïrriteerd/boos etc. ik snap mezelf niet meer. Heb echt last van die hormonen. (Heb trouwens het idee dat het de laatste paar dagen wat beter gaat). Ik vind het ook allemaal onwerkelijk en heb het idee dat het nog niet helemaal doordringt....je bent dus niet de enige die nog niet kan genieten. Blijkbaar gaan de hormonen met ons op de loop.