Koetje, een ongeplande zwangerschap is altijd moeilijk in het begin. Zeker voor mannen. (Klinkt raar wij vrouwen moeten er immers mee lopen!) weet van Vl dat hij wel graag kinderen wil maar aan de andere kant ook heel bang is om vrijheden kwijt te raken. En bang dat we dan helemaal geen tijd voor ons 2-en hebben. Hij was ook bang dat hij de verantwoordelijkheid niet aan kon. Ik heb een zoon uit een eerdere relatie. Waarvoor hij in feite de papa is (geen omgang of contact met bio vader). Hij had niet door dat hij de verantwoordelijkheden wel neemt voor zoonlief zonder erbij stil te staan. Toen hij zich dat realiseerde was zijn angst ook ver weg. Zeker aangezien hij er ook naar keek dat ik het ook 2 jaar helemaal alleen heb gedaan voor ik hem kende! En ook tijd voor mezelf had. (Weliswaar met hulp) Als je niet volledig achter de abortus staat zeker niet doen, mocht het niet gelijk je relatie breken, en jullie later alsnog een kindje willen, dan blijf je toch het gevoel houden waarom toen dn niet? En onbewust ga je dat hem waarschijnlijk wel verwijten, en mocht het in de toekomst niet lukken zullen jullie er allebei schuldig over voelen van hadden we toen maar niet...
Ik heb een gelijke situatie gehad! Alleen waren wij heel kort samen! Echt heel kort... Woonde pas 1 maand samen toen ik al 5 weken zwanger bleek te zijn! Hij schrik zich rot...heeft 3 dagen niet gepraat en wist er geen raad mee... Ik was blij maar ook geschrokken... Ons hele leven stond op de kop...waren amper samen, nog niet eens op vakantie geweest of van elkaar kunnen genieten... Hij heeft op een gegeven moment boekjes gekocht over vaderschap en ging er zo langzaam in mee.. Het heeft onwijs lang geduurd voor hij echt blij was.. Zelfs ma de geboorte ,oest het besef nog echt komen... Nu 8 maanden later is het de beste vader die ik me kan wensen voor mijn kind.... Inmiddels zijn we bijna 2 jaar samen, 2 keer verhuisd en heel wat doorstaan waar andere misschien in een relatie van 10 jaar nog niet hebben... Ober abortus hebben we niet echt gesproken maar weet dat het bij mijn vriend de eerste paar weken speelde....ik er nooit over nagedacht! Ik zou hem even de tijd geven, de eerste echo's laten zien en dan draait hij wel bij hoop ik!
Ik heb alleen de eerste pagina gelezen, maar ik denk dat je het je partner voor altijd kwalijk blijft nemen als je dit kindje weg laat halen. Als je er nu zelf niet achter staat dan komt dat denk ik ook niet meer.
ik wil alleen zeggen dat een abortus echt heel heftig is. het is een levend wezentje dat je weg haalt, dood maakt (sorry). ik heb zelf een abortus laten doen. later heel moeilijk mee gehad. ik snap mezelf als ik terug kijk (was angstig depressief en ervoer geen steun in mijn omgeving) maar denk er niet te makkelijk over. ik zeg niet niet om de wijsneus uit te hangen maar ik spreek uit ervaring dat het heel erg moeilijk kan zijn later. dat wens ik je niet toe. veel sterkte en ik hoop dat je je kindje houdt!
Als jullie ooit samen kinderen willen, dan zou ik zeker nooit voor abortus kiezen. Niemand kan in de toekomst kijken, misschien word je een volgende keer minder makkelijk zwanger, of krijg je een miskraam. En als alles goed gaat en je hebt een heerlijk kindje van jullie samen, waar je allebei zielsveel van houdt, wat doet het dan met je om te weten dat je zo'n zelfde kindje ooit hebt laten weghalen? Ik zou erg bang zijn voor een scala aan emoties in de toekomst. Als een kindje van jullie samen ooit zeker gewenst is, dan zou ik dat kindje nu nooit laten aborteren. Daar ga je gegarandeerd ongelofelijk veel spijt van krijgen.
Ik zou persoonlijk nooit voor abortus kiezen. Het hartje klopt als het kleintje een paar weken oud is, voor mij is het dan gewoon moord. Maar goed dit is persoonlijk natuurlijk en iemand anders is vrij om anders te denken. Er zijn heel veel andere mogelijkheden. Ik heb respect voor mensen die het kindje een kans geven. Er zijn heel veel mensen die geen kindjes kunnen krijgen, dat is ook altijd nog een overweging. Als je maar een klein beetje twijfelt moet je het nooit weg laten halen. Je relatie zal eraan kapot gaan en je bent een kindje verloren terwijl je in de toekomst wel graag kinderen wil. Ik denk dat je er geestelijk meer last van krijgt dan je nu denkt. Wacht in ieder geval een echo af, het is zo bijzonder!!
ik herken mij heel erg in jouw verhaal. ik ben er afgelopen september achter gekomen onverwachts en totaal ongepland zwanger te zijn. mijn vriend en ik zijn 8 jaar samen ik ben 26 en hij is 29. we waren net verhuist, ik ben bezig met afstuderen en we hadden grootse plannen als het gaat om reizen en onze toekomst. eerst wij en dan over 2 a 3 jaar eens beginnen aan kinderen. soms gaan dingen in het leven anders dan gepland. ik heb meerdere keren contact gehad met een abortus kliniek voor het inwinnen van informatie, maar ik wilde er goed over nadenken. ik heb ook een afspraak gemaakt met de VK en heb beide trajecten voor ons uitgestippeld. alle deuren open houden. mijn vriend was heel dubbel in het verhaal, hij wilde (mentaal) het liefste dat ik zou kiezen voor abortus, maar heeft mij nooit gedwongen deze keuze te maken. hij zei "het is jouw lichaam, jij beslist". tegelijkertijd wilde hij het meteen aan onze ouders vertellen (gevoel) (we wisten het 1 dag). voor ik het wist wisten onze ouders het ook. gemengde reacties mede omdat ze onze toekomst plannen kende maar over het algemeen erg gelukkig en vrolijk. voor mij werd de keuze voor abortus, mede door de reactie van mijn omgeving steeds moeilijker. ik zeg altijd nog steeds dat mijn vriend zo onbewust toch invloed heeft gehad op mijn keuze en het mij onmogelijk heeft gemaakt om te kiezen voor abortus. iets wat ik hem niet kwalijk neem, want ik weet niet of ik het mijzelf had kunnen vergeven als ik dan ineens 2 jaar later wel "gepland" zwanger zou zijn. <--- wil hier mee zeggen dat de reactie van je vriend (en van je zelf) meerdere lagen kan hebben en dat het altijd goed is te kijken naar jullie natuurlijke reactie op het nieuws en niet naar wat jullie denken... ik ben op dit moment dol gelukkig met mijn zwangerschap en alles wat er nog voor mij ligt, maar vind het ook heel erg eng! ik zou je het advies willen geven gewoon de situatie heel goed te bespreken met je vriend en misschien met je ouders of een gezamenlijke vriend van jullie. luister bij de beslissing die je neemt wel heel goed naar je eigen wens, een kleintje komt niet zomaar naar je toe, al helemaal niet als je je anticonceptie goed gebruikt. luister naar je vrouwelijke intuïtie en succes met je besluit.