Drie weken geleden waren we zo blij dat we zwanger waren. Hoe kan een leven toch opeens zo veranderen in drie weken tijd, nooit had ik gedacht dit te moeten meemaken, nooit had ik gedacht dat mij dit kon overkomen (heel naïef van mij natuurlijk). Hoe mijn lichaam die in staat was tot dit wonder, een samensmelting van mijn man en mij, mij opeens zo in de steek kon laten... Sinds het moment dat we wisten dat we zwanger waren konden we jou hele leven al zien, van de eerste stamp in mijn buik tot jou zien trouwen en zelf kinderen krijgen. Gisteren heb ik jou verloren en met jou in één klap ook al die dromen. Ik weet niet waarom je moest gaan maar ik ben dankbaar dat ik toch drie weken van jouw bestaan heb geweten en dat ik al eventjes mama mocht zijn. Ik zal jou nooit kennen, nooit weten of je een jongen of meisje was, nooit weten of je nu op jouw papa zou lijken of toch eerder op mij, heb zelfs nooit je hartje horen kloppen of je eerste stampje gevoeld maar toch was je en blijf je ons eerste kindje, we zullen jou nooit vergeten lief maanzaadje. Mama en papa hebben jou zo graag gezien, je was zo gewenst.
Bah, ik krijg er kippevel van. Het zouden mijn woorden kunnen zijn. Veel sterkte meid! Neem je tijd om dit te verwerken.