Ik weet nu al een aantal weken dat ik zwanger ben, maar toen ik de uitslag zag van de zwangerschapstest, heb ik die testen wel zo vaak opnieuw gedaan omdat ik het niet wilde geloven dat het echt zo was. Ik denk zeker wel 5 keer als het niet minder is. Maar bij de eerste positieve test heb ik dat meteen aan de vader laten weten. We waren nog in de date fase en zagen dit allebei niet aankomen, het kwam als een schok. Hij was meteen voor abortus, en ik kon dat niet. We hebben veel gesprekken er over gevoerd, dat op een gegeven moment de gesprekken erg moeizaam verliepen. Dat we steeds minder op 1 lijn lagen. Uiteindelijk had hij z'n keuze gemaakt en had hij me laten weten dat hij volledig afstand er van nam. Dat vond ik wel behoorlijk kut, ik had het graag anders gezien, ik gun een kind beide ouders. Maar je gaat toch over de toekomst nadenken wat dit betekent voor de kleine, en heb ik hem nog een laatste vraag gesteld. Hoe hij er over denkt als hij/zij toch zijn of haar vader wil leren kennen hoe hij daar in staat als hij/zij oud genoeg is. Daar heb ik geen antwoord meer op gekregen en vervolgens ben ik geblokkeerd, ik kan hem niet meer bereiken behalve op facebook. Ik heb hem daarop niet benaderd, dadelijk zou hij me ook daar op verbannen, en heeft het kind helemaal geen kans meer om zijn/haar vader contact op te kunnen nemen. Toen dit allemaal gebeurde meende ik dat ik 7 weken zwanger was, inmiddels ben ik 19 weken zwanger en heb ik wat echo's en onderzoeken gehad, meeste alleen gedaan totdat ik de uitslag van de NIPT test kreeg. Daar is namelijk uitgekomen dat ze in m'n placenta het downsyndroom hebben gevonden, 85 tot 90% kans dat dit kindje dat heeft. Afgelopen maandag heb ik de 20 weken echo gehad, voor die tijd had ik m'n keuze al wel gemaakt dat ik het niet kon afbreken, ik weet dat er nu veel meer op m'n bordje terecht gaat komen dan een gezond kindje even zo gezegd. Het brengt veel meer risico's met zich mee, waardoor ik nu dus echt van moment naar moment ga leven. Wat betreft de 20 weken echo had ik eigenlijk geen betere kunnen krijgen. Ze hebben geen hartafwijking kunnen vinden, maar dat kunnen ze ook niet uitsluiten dat ze dat later pas nog gaan vinden of zelfs pas na de bevalling. Ze hebben wel wat dingen gezien wat duid op een chromosomen afwijking, kindje heeft geen neusbotje, te veel hersenvocht en te korte bovenbenen. Ik wilde wel weten wat het geslacht was, het is een meisje. Ik voel haar al wel regelmatig in m'n buik, verder heb ik nog wel contact met een vriend van de vader van dit kindje. Die had ik toen 1 keer ontmoet, en lijkt me wel aardig, zodoende dus nog wel gevraagd of de vader misschien nog van gedachten kon veranderen, hij gaf aan dat de vader erg hard kan zijn wat dat betreft en er niets mee te maken wil hebben. Ja, dat is iets wat je liever niet wil horen. Maar sinds het uitslag van het downsyndroom is m'n familie wel meer betrokken geraken. Zowel m'n schoonzus als m'n vader, 1 van de 2 gaan dan mee naar afspraken. Dat is wel superfijn. Afgelopen dinsdag heb ik een vruchtwaterpunctie gehad om het uit te kunnen sluiten of de baby het heeft. Uitslag krijg ik morgenmiddag te horen. Sorry voor dit lange bericht, maar wilde graag dit plaatsen in de hoop mede ouders/zwangeren te kunnen contacteren die dit ook hebben doorstaan, niet per se alleen, maar vooral downsyndroom en wat jullie ervaringen zijn.
Wat heftig zeg en wat een moeilijke beslissing moet het zijn om sowieso je kind alleen op te gaan voeden en dan ook nog een hoog risico op down. Inmiddels heb je de definitieve uitslag binnen ik hoop voor je dat het allemaal een beetje geland is. Je klinkt nu al als een hele verstandige mama in iedergeval. En wil je heel veel sterkte wensen.
Heftig dat je hier alleen voor staat. Je bericht is er zo eentje waarbij je niet wil wegklikken zonder wat te zeggen. Ikzelf heb geen kinderen met Down, wel twee zoons met een andere genetische afwijking. Het hebben van een zorgintensief kind is soms zwaar, maar laat je dat niet afschrikken. Het gaat anders, maar daarmee niet minder mooi! Heb je al contact gehad met stichting Down syndroom? Het is een stichting opgericht door ouders van jonge kinderen met Down en ze hebben ook veel regionale afdelingen waar je andere ouders kunt leren kennen. Er staat veel informatie op hun website, waaronder digitale versies van hun magazine.
Oh jeetje wat onwijs heftig en onzeker. Wens je veel succes.. hopelijk is er goed mee te leven voor het kindje en voor jou ook. Hoop dat je veel hulp krijgt van je familie, dan kom je al een heel eind
Inmiddels is het bevestigd door middel van een vruchtwaterpunctie dat ze het downsyndroom heeft. Desondanks wil ik het wel doorzetten, het is toch je kindje. Alleen ik heb al vanaf het begin een bepaald gevoel en dat gevoel gaat maar niet weg. Dat alles zo onwerkelijk aanvoelt. Ondanks ik haar in m’n buik voel trappelen en elke echo in orde is tot zo ver gelukkig. Daar ben ik blij om. Maar het blijft maar onwerkelijk aanvoelen.
Het is ook een enorme heftige situatie, heb je hulp hiervoor? Ik bedoel je voorbereiden op een kindje met downsyndroom is al ontzettend zwaar maar het nu alleen moeten doen (ondanks familie etc) is natuurlijk nog zwaarder. Misschien kun je wat gesprekken krijgen, eventueel op de pop poli? Heel veel sterkte en succes met alles.
Wat een dapper besluit om je kindje te houden. Ik vind het opvoeden van een kind zonder beperkingen al retenzwaar in mn eentje. Ik wens je een fijne zwangerschap en straks een lieve leuke en gezonde dochter!