hallo allemaal, ik wil even mn verhaal kwijt en kijken of er meer mensen in mijn situatie zitten./hebben gezeten. ik zit niet te wachten op commentaar of iets dergelijks, reageer dan aub niet... mijn verhaal: mn vriend en ik zijn nu 6,5 jaar samen. sinds 4 maanden zijn we de trotse ouders van onze zoon Bryan. De bevalling was een hel. uiteindelijk werd het een keizersnee ivm een onregelmatige hartslag van bryan. nu gaat het gelukkig goed met hem. Inmiddels zijn we dikke 4 maanden verder. ik werk 3,5 dag in het onderwijs, mijn vriend werkt 4 dagen. naast mijn werk doe ik ook het huishouden alleen en 's avonds komt de zorg voor bryan ook grotendeels op mij neer. Ik moet zeggen dat ik het zwaar vind. dat heb ik ook een paar keer tegen mn vriend gezegd, in de hoop dat hij zou helpen. maar nee dus... hij vind (en dat heeft hij echt zo gezegd) dat hij vrijdag al voor bryan zorgt en dat ik daar al heel blij mee moet zijn. hij gaat gewoon door met leven alsof er niks verandert is, hij gaat stappen, crossen etc. en hij gaat er dan vanuit dat ik dan het huishouden en de zorg voor bryan wel doe. Begrijp me niet verkeerd, ik ben onwijs gek met mn ventje (Bryan), ik zal alles voor hem doen. Maar ik vind echt dat mn vriend hem tekort doet. en ik krijg het hem niet aan t verstand... ondertussen loop ik half overspannen rond om alles draaiende te houden: een goede moeder zijn, huis netjes houden & mn werk natuurlijk goed doen. zo langzamerhand vraag ik me af waarom ik nog bij hem blijf. ik irriteer me dood aan hem en het geeft me alleen maar stress. maar ik gun mn ventje natuurlijk wel 2 ouders die bij elkaar zijn... het mooiste is dat mn vriend zn ouders ook gescheiden zijn toen hij heel jong was. zijn moeder vond haar eigen leven altijd belangrijker dan haar kinderen. en nu herhaald het zich bij ons dus ook.... zijn er mensen die ook in zo'n soort situatie hebben gezeten? en wat hebben jullie gedaan? Hoe krijg ik mn kerel aan t verstand dat er echt wat moet veranderen??!!!!
Ik herken de situatie zelf niet, maar ik denk dat de enige oplossing is: praten praten praten. Als je daar niet uit komt, tja, dan zul je inderdaad moeten afwegen of je op deze manier verder wilt. Of dat je misschien zelf minder kunt/wilt gaan werken bijvoorbeeld. Om zo wat meer rust te krijgen voor jezelf. Hebben jullie van te voren nooit erover gehad over hoe jullie de verzorging en opvoeding samen zien? Sterkte in ieder geval!
Neem in ieder geval in het eerste jaar geen ingrijpende beslissingen, tenzij je echt niet anders kan natuurlijk. Er verandert zo ontzettend veel in jullie leven met de komst van dit kindje en je hormonen helpen daar ook niet echt aan mee (ontzwangeren enzo) Ga het gesprek aan met je partner: zwanger worden en een kind krijgen doe je SAMEN en niet alleen maar de moeder, dat ten eerste. Je vriend zal moeten begrijpen dat het voor jou onmogelijk is om alle ballen hoog te houden! Je werkt bij ongeveer even veel, dus ook de zorg voor kind en huishouden zou meer gelijkmatig verdeeld moeten worden. Je kunt niet én je kindje verzorgen én het huishouden én én én én.... Soms moet je gewoon "hard" zijn en heel kinderachtig.... laat gewoon een deel van het huishouden "uit je handen vallen" hij komt er vanzelf achter dat het niet vanzelf gaat. Probeer trouwens ook iets voor jezelf te gaan doen, net zoals hij dat doet. Je hoeft hem niet alles "af te nemen", maar hij zal wel moeten snappen dat het leven niet ongewijzigd kan doorlopen.
Ik zou beginnen praten. En als dat niet helpt hem duidelijk maken dat het huishouden zichzelf niet doet en simpelweg bijvoorbeeld enkel nog koken voor jezelf (en over een paar maand jullie kleintje) en ook zijn was en strijk gewoon laten liggen waar ie ligt. Klachten? Hij is oud genoeg om zijn plan te trekken en jullie werken bijna evenveel, dus hij kan evengoed helpen. Als hij bijna elk weekend weg is, zou ik hem overigens op een bepaald moment ook wel voor een voldongen feit zetten en op vrijdag zeggen "Schat, ik ga morgen shoppen met x, jij vangt zoonlief wel op".
Je ziet vaak dat (onbewust) karaktertrekken van opvoeding worden opgevolgd.. En dit hebben ze vaak zelf niet eens door. Zoals eerder gezegd is, inderdaad praten praten praten! Communicatie is zó belangrijk.. En tja... mannen moeten gewoon duidelijk hebben. Dus niet via een omweg proberen dat het uit hemzelf komt, direct zijn. Schat, het valt me allemaal erg zwaar, werk, zware bevalling gehad, kindje opvoeden en het huishouden, ik zou het op prijs stellen als je mij wat meer zou meehelpen. Dat is het voor hem gelijk duidelijk! En weggaan is pas een optie als alles geprobeerd is, tuurlijk is het beste als je kind bij beide ouders opgroeit, míts dit een gezonde relatie is, dus zonder stress/spanningen etc. Ik ben een alleenstaande moeder van een zoontje van 7 maanden en zou voor geen goud samen willen zijn met de vader, omdat dat het "beste" zou zijn voor je kind. No way! Volg je hart!
Praten inderdaad. . En als dat niet lukt zou ik gewoon is een keer een paar dingen in het huishouden laten liggen. Heb ik toen ook is gedaan, dikke bende met overal haar op de grond maar uiteindelijk ging die toch stofzuigen. Of probeer het anders gewoon mee te delen succes
Ik zou ook eens dringend met hem praten. Ik vind voor een man 4 dagen werken niet overdreven. En dan bedoel ik daarmee dat hij dan echt nog veel tijd over heeft om jou te helpen en je te helpen met JULLIE kleintje. Mijn vriend werkt op dit moment 6 dagen, 's ochtends vroeg, en een paar avonden tot 's avonds laat. Ik vind dit vaak jammer. Maar daarnaast helpt hij me zoveel hij kan met de zorg voor onze kleine meid. Hij doet niet overdreven veel in huis, maar kookt bijv. wel al 3 avonden in de week en doet de boodschappen. Als onze 2e komt gaat hij eerder opstaan om me te helpen de 2 kindjes klaar te maken. Als ik hem eens wat extra's vraag ivm de zorg voor de kleine, doet hij dit ook gewoon. Hij vindt zelf ook dat hij voor de kindjes gekozen heeft. Je kunt bijvoorbeeld voorstellen om de taken te verdelen. Zeg dat je hem gewoon nodig hebt. Of zoek wat oplossingen om het zelf niet meer zo druk te hebben. (Ik werk bijv. 4 dagen. Op vrijdag heb ik iemand die me even 2/3 uurtjes met poetsen, dan is mijn benedenverdieping gepoetst. Maar als ik het alleen doe, en de kleine is thuis, ben ik meer als 1 dag bezig). Het weggaan zou ik niet direct doen, wie weet hoe veel spijt je krijgt. Al zou ik het niet fijn vinden als hij gewoon verder gaat met zijn leven, zoals het voor de baby was. Ik wens je het allerbeste en hoop dat jullie er samen uitkomen!
Ik ben geen psycholoog of iets, maar ik denk vaak dat het ook komt dat wij al verder zijn dan mannen. Tuurlijk is niet elke man hetzelfde, maar dit is volgens mij jullie eerste? Als een baby vier maandjes is, dan kan hij nog niet zo veel. Ik denk dat het voor veel mannen pas leuk wordt als hij begint te praten of aan de hand kan lopen of misschien als hij zittend een balletje kan rollen of iets dergelijks. Daarnaast hebben wij het kindje ongeveer 9 maanden gedragen dus hebben al een heel ander soort band en zijn daarnaast zorgzaam ingesteld, moederlijk instinct zeg maar. Daarnaast ben ik het ook eens met wat iemand hierboven schrijft. Neem geen overhaaste beslissingen in de eerste jaar, twee jaar. Het is nu eenmaal lastig om van 0 naar 1 kindje te gaan en je verliest elkaar ook gewoon de eerste maanden.. dat hoor ik in mijn omgeving van bijna iedereen... Het is zaak om elkaar weer terug te vinden... En nog een vraagje. Zijn jullie misschien een van de eerste met een kindje, dus in zijn vriendengroep? hij probeert misschien angstvallig aan zijn oude leventje vast te houden, omdat andere jongens/mannen dat ook doen? In ieder geval weer wat opties wat er aan de hand kan zijn. Ik hoop dat jullie er samen uit komen en dat de geschiedenis zich juist niet herhaalt. Succes!!