Ik erger mij omdat ik niet wil dat mijn SO dat ook bij mijn dochter gaan doen. Als ik zeg hoe wij het doen, wordt dat weggewuift... dat is misschien meer waar ik me aan erger. Over het gedag zeggen is wel iets anders natuurlijk, maar je ziet vaak op het moment dat ouders met hun kind weggaan bij visite/opa en oma enz enz. Dat de kinderen vaak moe zijn, en waar voel je je dan het veiligst? Juist bij papa en mama. Dan is gedag zeggen vaak echt een drempel.. Maar dit vind ik dus ook wel lastig hoor, ik zou niet zo goed weten hoe ik dat zou aanpakken. DL is 19 mnd dus vind het voorlopig heel leuk om te zwaaien naar iedereen (ook honden en eenden haha)
Ik lees in jouw manier van opvoeden vooral dingen die ik heel normaal vind...onvoorwaardelijk ouderschap gaat veel 'verder'. En ik heb helaas dezelfde ervaring als Islah en in mijn ogen strookt dat niet met onvoorwaardelijk ouderschap. Tenzij die principes echt alleen op de relatie met je eigen kind betrekking hebben en dus niet op de rest van de wereld. En dat is voor al een reden om er niet voor te willen kiezen, we maken deel uit van de maatschappij, we hebben onze eigen behoeften en gevoelens, maar de rest van de maatschappij heeft die ook ennhet kan heel goed dat er verschil zit in wat mensen willen, voelen, enz. Ik vind het belangrijk daar oog voor te hebben en tot op zekere hoogte rekening mee te houden of het op z'n minst te respecteren. Ik zou proberen tot goede afspraken te komen met je schoonouders en daarbij je zelf te richten op de dingen die je het allerbelangrijkste vindt. Sommige dingen kunnen misschien wel accepteren als ze anders gaan en je dochter krijgt er, naar mijn mening, ook niets van als iets net even anders gaat, leert ze, denk ik, ook veel van. En als jullie een echt niet uitkomen dan andere opvang te zoeken die beter aansluit bij jullie opvoedprincipes.
In jouw voorbeeld is het toevallig een kus. Maar over het algemeen moeten mijn kinderen ook wel eens iets wat ze niet willen. als ik altijd in zou gaan op hun gevoelens zou mijn zoon nooit in bed terecht komen, om maar iets te noemen. Hij is bang boven en dat mag en daar ga ik op in, tot op zekere hoogte. Het eindigt steevast in dat ik hem zeg waar de grens ligt en dan is in bed ook in bed (ok daarna kan ik nog 5 keer naar boven lopen maar hij zal toch moeten leren dat hij niet alles bepaald). geen idee of dit voor up een goed voorbeeld is. Al ben ik wel benieuwd hoe UP-ouders dit aan zouden pakken.
Ik volg het niet helemaal, maar bepaalde dingen passen gewoon bij ons, dus dat passen we toe. We dragen (waarom ben ik daar pas na 5 maanden mee begonnen?), laten niet zomaar huilen, proberen ons bewust te zijn van haar emoties...we pakken de dingen op die bij ons en onze dochter passen. En zo moet je het ook doen. Als je niet achter de manier van opvoeden staat, maak je het jezelf alleen maar heel moeilijk Edit: ik had nog niet het hele topic gelezen en zie dat er al veel meer vragen zijn gesteld. Sorry
@maliro: Ik ken mensen die net zo lang bij hun kinderen in bed blijven liggen tot ze slapen. Mbt een kus vind ik het persoonlijk wel anders...ik dwing mijn kinderen niet om iemand een kus te geven als ze dat niet willen. Wel vraag ik of ze iemand gedag willen zeggen, de manier mogen ze zelf kiezen (knuffel, handje, high five (bij een nichtje ofzo), zwaaien, gewoon gedag zeggen, ...).
Het zou goed zijn als voor iedereen eerst duidelijk is wat UP inhoudt. Wat ik hier lees heeft vrij weinig met UP te maken en dan gaat de discussie inhoudelijk ook nergens over. In UP draait het om de behoeftes van iedereen. Het is absoluut geen opvoeding waarin een kind de dienst uitmaakt en de ouders in dienst staan van het kind. Er is daarnaast ook een verschil tussen UP en AP. De U van uncontional staat voor het ervaren van onvoorwaardelijke liefde van de ouders door het kind. Het gaat niet om het onvoorwaardelijk liefde voelen voor je kind, het gaat erom dat je kind het ervaart. Het bijvoorbeeld op de gang zetten als time out voelt voor een kind als afwijzing en niet als onvoorwaardelijkheid (ook al hou je dan nog van je kind, je kind ervaart dat op dat moment niet zo). Hier een Nederlandse samenvatting: Unconditional Parenting - Samenvatting - UP is geen stappenplan, geen methode. Elke ouder vult dit zelf in naar wat zij juist achten, naar behoefte van een kind. Er is dus niet 1 manier, er wordt, zoals in andere methoden, geen schema aangereikt. Het is een manier van met elkaar omgaan. Alfie Kohn, de schrijver van dit boek, haalde zijn inspiratie uit Thomas Gordon (de Gordonmethode wordt ingezet in het onderwijs en kinderopvang). Samen met deze manier van opvoeden komt vaak het werken aan jezelf als ouder. Ik vind onderstaande boeken verhelderend in deze zoektocht: https://www.bol.com/nl/p/het-einde-van-de-opvoeding/1001004001989498/ https://www.bol.com/nl/p/de-onschuldige-gevangene/9200000040451119/?Referrer=ADVNLGOO002008G-TYX763J2EYM4C-97790068879 https://www.bol.com/nl/p/luisteren-naar-kinderen/1001004007516353/ Mocht iemand interesse hebben, er is veel interessante literatuur rondom straffen n belonen.
Ik heb me heel veel verdiept in onvoorwaardelijk ouderschap en zou het heel graag toepassen. Maar in de praktijk vind ik het echt moeilijk en daardoor begin ik nu te vermoeden dat het misschien niet bij mij past. Nu is mijn zoontje nog jong dus misschien moet ik er ook gewoon in groeien. Maar ik begin nu wel te denken: als het me zoveel moeite kost, is het dan wel de juiste weg voor me? Maar ik lees hier dus even mee. Wie weet haal ik er nog wat nuttigs uit.
Maar is het niet maar zelden 100% het een of het ander? Wij kiezen soms bv. wel voor een 'time out', juíst uit liefde voor ons kind. Zo lang ze prikkels blijft krijgen, verliest ze het contact met zichzelf en met ons, terwijl na een rustmoment dat contact wel weer mogelijk is. Volgens mij is in UP een time out hoe dan ook 'fout' en wordt het gezien als het niet accepteren van je kind en wat al niet meer. Ik vind ook dat veroordelend, waarom zou er een manier de enige juiste zijn en al het andere ongelooflijk fout en wie bepaalt dat je dan niet van je 'hele kind' houdt ed? Zoveel mensen, zoveel manieren.
Als ik dit zo lees herken ik wel veel van hoe ik opvoed, al ben ik zelf geen fan van de benaming. Mijn ervaring met 'onvoorwaardelijk' zit vooral in het spirituele wereldje en daar ligt de nadruk vooral op "onvoorwaardelijk lieffe geven" en ontbreekt de balans met ontvangen, waardoor je al snel bij zelfopoffering uitkomt en dat is iets waar ik niet achter sta. Ook zie ik vaak dat er vanuit 'onvoorwaardelijk' een zijsprong wordt gemaakt naar -hoe ga ik dit netjes verwoorden - een natuurlijke weg, en ik ben erg down to earth voor een spiritueel persoon Vanuit het wereldje waar ik zat is dat vooral veel quinoa eten en iedere dag om 6 uur s'ochtends een boswandeling maken met een kopje kruidenthee, en in opvoeding neigt dat naar biologische hapjes, co sleeping en dragen. Daar heb ik niks mee, dat valt voor mij onder zelfopoffering. Mijn bed is van mij, we eten wat de Albert heijn toevallig in de bonus heeft, en we houden nou eenmaal van commerciële zooi waar grote disneyshit op staat. Daarentegen is vanaf het moment dat ze zijn geboren hier in huis de belangrijkste regel: iemand is lief, maar doet stout. Gedrag zegt niks over de persoon, en afwijzing op de persoon is ten strengste verboden. Maar aan bepaald gedrag zitten wel consequenties aan verbonden, en daar mogen ze dan zelf over na denken (waardoor ze dus ook bewuster nadenken over hun gedrag dan wanneer ik ze tot een time-out zou dwingen). Zelfreflectie word gestimuleerd, oprechte excuses kunnen van invloed zijn op de mate van consequenties en er valt altijd over te praten. Schoolprestaties interesseren me niks, het gaat mij erom dat ze lekker in hun vel zitten en doen wat ze kunnen. Verder praten we veel, ik ben ook heel open over dat ik zelf ook fouten maak en zij altijd de ruimte hebben om mij te confronteren wanneer ze iets niet prettig vinden. Ik werk veel met de spiegelmethode en ben daar ook eerlijk in, en ze weten dat ik net zo goed leer en groei als zij, en dat dit met vallen en opstaan gepaard gaat. Ik zie ons dan ook meer als een team dan als een duidelijke scheiding tussen opvoeder-kind. Ik weet niet in hoeverre dat onder up valt, maar het werkt voor ons. Nog even een aanvulling: time-out doen wij wel aan, maar daar vragen ze zelf om. Wij hebben het boek "Draakje vurig", en daar staat een prikkelmeter in. Groen is rust, oranje opbouwende prikkels, rood overprikkeld. Sindsdien komen ze zelf aan met "ik merk dat ik wel heel oranje wordt en wil even alleen zijn, ik kom wel weer wanneer ik groener ben". Werkt fantastisch, geen rode kindjes meer gezien
dit. dat je niet wil dat je kind wordt 'omgekocht' met snoep heeft toch geen fluit met 'oo/up' te maken?
Hoe ziet zo'n situatie er bij jou uit? Wat doe en zeg jij? Een kind afzonderen als strafmaatregel is anders dan met je kind de rust opzoeken om te kalmeren. In de eerste situatie straf je een kind en in de tweede help je een kind rustig te worden. Er zit een groot verschil in je macht gebruiken om je kind te laten gehoorzamen (afzonderen in de gang na ongewenst gedrag) en zonder oordeel zeggen dat het voor jou beter is om even tot rust te komen. Erkennen dat een kind boos is en (vrijwillig) mag afzonderen, vind ik anders. Ik heb een temperamentvol kind dat zichelf soms tegenzit. Ik zal haar nooit bestraffen voor die gevoelens van onmacht, want dat is het, onmacht. Verbinding zoeken en tot rust komen is toch veel respectvoller?
Ik vind onderstaande tekst mooi. Onze kinderen zijn geen bezit. We kunnen niet voor ze bepalen wat ze moeten zijn, moeten denken. Ze zijn van zichzelf en wij helpen ze te ontwikkelen wat er al in zit. Kinderen hoeven niet te denken wat wij denken, niet te zijn wat wij vinden. Een kind is een individu en niet van ons. We hoeven kinderen niet zo te bestraffen dat ze precies doen wat wij willen. Ze zijn van zichzelf en geen dressuuroefening in een circus. Echt kijken en luisteren naar kinderen is zo mooi. Erken gewoon wat er is, wat gebeurt en denk en werk samen naar manieren die iedereen prettig vindt. Kahlil Gibran: Je kinderen zijn je kinderen niet Wij Worden Wakker
Afzonderen/rust zoeken gaat hier soms ook 'onder dwang'. Als ze die keus zelf altijd kon maken, dan zou dat niet nodig zijn, maar ze herkent het zelf lang niet altijd (daar zijn we mee bezig) en er leven meer mensen in huis, dus soms kiezen wij daar als ouders voor. Soms met een van ons, maar meestal zonder, want ook wij zijn dan teveel prikkels. De bedoeling is haar te helpen rustig te worden, maar verbinding is dan soms al niet meer mogelijk, na een rustmoment wel weer, dus dat is dan ook het doel. En was het maar zo dat het soms gebeurde...hier komt het vrijwel dagelijks meerdere keren voor dat ze zichzelf tegenzit of dat de wereld haar tegen lijkt te zitten.
Heb je een idee wat zo'n bui triggert? Ik heb die momenten ook gehad met mijn dochter. Ik begon toch te herkennen waarom het gebeurde en we hebben er aan gewerkt. Het is hier vooral een zeer sterke wil en een sterke drang naar autonomie. Die combi met een prikkelgevoelig karakter kan onweer geven. Wat doet je dochter als je haar verplicht uit de situatie te gaan? Wat zeg je er zelf bij en blijf je beschikbaar? Ik ben in rustige momenten in gesprek gegaan rn gevraagd wat haar zou helpen. Ze geeft aan dat ze moet schreeuwen en dat ik dichtbij moet blijven tot ze komt.
Als we dat wisten/als het een standaard ding was, dan zou het al een stuk minder zijn. Gesprekken in rustige situaties hebben we al zoveel gehad, maar ze weet het zelf ook niet. Maar we geven niet op en blijven zoeken naar manieren die wij/zij kunnen gebruiken en we gaan, denk ik, steeds meer de goede richting op, maar het zal gewoon een intensief kind blijven (en dat is prima!).
Wat gebeurt er als je in zo'n bui niks doet? Aangeven dat je er bent als ze je nodig heeft en verder niks? Helemaal zonder oordeel en in vertrouwen? Wat voel jij als zij zo is? Wat doet het met jou?
Ben het helemaal met je eens. Mijn kinderen hoeven overigens niet verplicht een zoen te geven aan opa/oma als we weg gaan maar ze moeten wel een hand geven en gedag zeggen. Maar al dat pappen en nathouden daar doen wij in onze familie ook niet aan. Volgens mij vergeten veel ouders ook dat die kinderen ook een keer groot gaan worden en de heerlijke puberteitsfase ingaan.
Dan sloopt ze de boel, blijft haar zusje uitdagen of gaat gillen ed om een reactie te krijgen (en dan geen positieve ). En daar ligt mijn grens. Dan is er dus geen 'verder niets' meer, want ze gaat dan over onze grenzen omdat ze een reactie wil. Eerder inspringen met positieve aandacht hebben we geprobeerd, maar werkt ook lang niet altijd. Het is een soort frustratie, maar het hoe, wat en waarom is zo divers dat er niet altijd op in te spelen is, omdat je de oorzaak niet weet en zij vaak ook niet. Wat het met mij doet...? Ik vind het vooral rot voor haar dat ze zo met alles in de knoop zit en dit niet anders kan uiten.
Ik heb hetzelfde! Sommige dingen voelen dan zo geforceerd. Maar sommige dingen gaan makkelijker naar verloop van tijd, zoals niet op alles: goed zo! roepen, haha. Ik heb besloten de dingen eruit te halen waar ik me goed bij voel. Zo maak ik mn eigen opvoedplan, haha.