Onvoorwaardelijk ouderschap

Ik vind het jammer dat deze onderwerpen altijd een welles/nietes strijd worden. In opvoeden bestaat geen goed of fout en iedereen probeert het beste te doen.

Zelf vind ik veel aansluiting bij de OO manier van opvoeden. En complimenten geven? Ja dat doe ik wel, maar ik wil het niet klakkeloos een hol compliment geven. Straffen? Ja, dat gebeurt ook, maar geen time out of dergelijke. En duidelijke regels , dat hebben we ook, want de OO manier van opvoeden is zeker niet grenzeloos. Daarnaast zijn mijn grenzen ook erg belangrijk en dat mag mijn dochter ook prima leren.

 

Ja dat vraag ik me eerlijk gezegd ook af.
Zou wat worden dat wij dit ook allemaal gaan doen.
Ik heb geen zin om te werken dus ik ga niet werken.
Ik heb geen zin om gedag te zeggen dus dan doe ik dat gewoon niet.
Ik heb geen zin om naar een verjaardag te gaan en dan ga ik gewoon maar niet.


Hier hebben de kinderen heus wel inspraak in het één of ander maar ik ga niet eindeloos met ze praten en doen.
Soms zijn dingen ook gewoon zoals ze zijn en heb je het maar gewoon te accepteren.
Dit geldt voor onze kinderen maar dat geldt ook voor mezelf en zoveel slechter wordt je er niet van. Hoe lekker is het dat wanneer je ergens totaal geen zin in had maar toch uiteindelijk heb gedaan en je er gewoon overheen heb gezet. Uiteindelijk maakt het je alleen maar sterker.
In de "echte" wereld moet je ook gewoon meedraaien en kan ook niet iedereen meer rekening met je houden en wordt er ook iets van je verwacht.

 

Nogmaals: het is echt heel handig om je in te lezen voordat je een mening geeft. Ik lees misvattingen die echt helemaal niks met Up te maken hebben.

Het is interessant om een inhoudelijke discussie te voeren maar dan moet wel het huiswerk gedaan worden, even de stof lezen voordat je oordeelt.

 

Je geeft hier een mooi voorbeeld! Je dochter word vervelend als zenuwachtig is. Je besluit dat zij zich aan de reguliere regels moet houden, en uit dit stukje klinkt het alsof je haar zenuwachtige gedrag negeert, (omdat ze op haar kamer wordt gezet omdat ze iets zei wat niet mocht?). Daarin tegen zou dit een goed moment zijn om met haar te gaan bespreken wat er gaat gebeuren bij het spelen, wat zij verwacht of wilt. Of wellicht helpt rustig worden beter? Of juist 10 minuten op keiharde muziek meezingen?

De gedachte uit OO is dat er gekeken wordt naar de behoefte achter het gedrag, en dat die behoefte dan aangepakt wordt. In dit geval is ze erg zenuwachtig, dus hoe kan je ervoor zorgen dat je dochter beter omgaat met haar zenuwen, zodat ze ook geen grote mond hoeft te geven?

 

Maar uiteindelijk zullen ze toch gewoon in situaties komen waarin dit niet zo geldt en moeten weten hoe daar mee om te gaan? Op een werkvloer zullen ze ook in staat moeten zijn om te kunnen doen wat er verwacht wordt door hun leidinggevende, en de wet is ook iets waar niet over te onderhandelen valt. Ze zullen ook tegen financiële of lichamelijke beperkingen aan kunnen lopen, en daar is ook geen onderhandeling in mogelijk.

Voor een groot deel begrijp ik het zeker wel hoor, en ik heb eerder ook al aangegeven dat wij ook meer als team werken en er in overleg veel mogelijk is. Maar ik ben ook van mening dat dit niet in alle situaties haalbaar is en ze ook zullen moeten leren omgaan met teleurstellingen en niet alles kan zoals ze het willen. Dan wil ik echt wel respecteren dat ze iets graag zouden willen, maar soms is nee ook gewoon nee en ik vind dat net zo belangrijk om mee te geven.

Ik ben niet van mening dat ik beter of sterker ben dan de kinderen en mijn mening daardoor automatisch doorslaggevend is, maar ik heb nou eenmaal wel wat meer jaren op mijn teller en daarmee de ervaring om bepaalde situaties beter in te schatten. Maar dat geldt ook voor de juf, hun rijleraar, hun werkgever etc, en ik vind het ook belangrijk dat ze kunnen toegeven dat ze het gewoon niet altijd weten en ze kunnen vertrouwen op iemand die dat wel doet. Een stukje bescheidenheid zeg maar.

Extra slaapplekken creëren zou hier echt een grote no go zijn. Ze hebben hun eigen slaapkamer ingericht op hun behoeftes, en ik de mijne. Ik zal ze troosten wanneer ze een nachtmerrie of pijn oid hebben, maar ze zullen ook een stukje zelfstandigheid moeten leren en hun eigen manieren ontdekken om in slaap te vallen wanneer het niet goed lukt. Dan lezen ze maar wat of pakken ze een knuffel, er is er nog nooit een de hele nacht wakker gebleven. Wanneer ze 30 zijn zullen ze dat ook niet hebben, of ze zullen zich erg afhankelijk op gaan stellen binnen een relatie wanneer ze niet in staat zijn om alleen in slaap kunnen vallen.

En daarnaast is mijn slaapkamer meer dan alleen een plek om te slapen, en ik ga niet in gesprek met mijn kinderen over hun behoefte aan nabijheid en de wat meer volwassener versie van nabijheid waar ik en mijn partner behoefte aan hebben. In dat geval is nee toch echt gewoon nee, zonder onderhandelingen, en ga ik er vanuit dat ze dat over 20 jaar ook best zullen begrijpen

 

Dat vind jij... ik heb het ook gelezen en ik vat het op een bepaalde manier op. Dat het niet hetzelfde is als wat jij vindt, maakt de mening van de kritische leden hier dan toch niet minder belangrijk?

 

Helemaal mee eens!

 

ooohja de conclusies zijn alweer getrokken.
Mijn dochter dient zich aan de reguliere regels te houden ja. Voor een bepaald basisdeel wel en deels pas ik het aan de situatie aan. Maar herhaaldelijk je broertje pesten en scheldwoorden roepen is een no go. En juist omdat dat altijd geldt biedt dat zekerheid en veiligheid.
Ik negeer helemaal niks en niemand. Dacht je nou dat ik het niet besproken heb met haar? Dat ik niet benoemd heb waardoor ik denk dat ze zo doet?

 

doordat ik mijn kinderen regelmatig complimenten geef, maar ook zo nu en dan een spiegel voorhoudt, én omdat ze weten dat ik onvoorwaardelijk van ze hou, hebben ze voldoende zelfvertrouwen om niet te denken dat ze falen als ik ze fatsoensnormen probeer bij te brengen zoals iemand groeten. Ik vind het namelijk wel belangrijk dat ze iets leren wat in deze maatschappij als normaal wordt beschouwd ongeacht mijn idee daarover.

 

ik denk omdat jij vooral wedervragen stelt ipv gericht te reageren en omdat je doet alsof je de enige bent die het snapt en ook de enige die haar kinderen goed opvoedt en de rest van de moeders doet aan geestelijke mishandeling

 

De gevoelens van een kind erkennen is inderdaad altijd belangrijk en zo nodig.

In jouw geval is het proberen weg te maken van pijn door je te verdoven met snoep zeer kwalijk. Dat is zeker niet in orde. Pijn is er en jij bent er als ze je nodig heeft voor troost. Daar mag je je bij familie gewoon duidelijk in maken.

Heb je nog meer dingen waar je tegenaan loopt? Kunnen we met je meedenken.

 

De wedervragen zijn bedoeld om de behoefte achter jouw reactie te achterhalen.

Wellicht komt het vervelend over, door vragen te stellen wordt jou ook een spiegel voor gehouden en heb je de kans om te reflecteren op jezelf.

 

Ik snap niet dat je zo reageert. Ik vraag me gewoon oprecht af waarom?

Ik geloof dat Up de enige juiste manier is. Ik vind van mezelf niet dat ik de beste moeder ben. Ik kom mezelf vaak genoeg tegen en leer daarvan. Mijn opvoeding is niet perfect, ik streef wel naar complete emotionele vrijheid, voor mezelf en kinderen.

Ik voel me niet beter als persoon of moeder, ik vind wel wat van bepaalde zaken. Dat is een discussie.

 

Ik ben zo'n volwassene waar dat complimenteren als kind "fout" heeft uitgepakt.
Als je altijd maar van de mensen om je heen, dus niet alleen ouders, hoort dat je "zo bijzonder " bent, zo goed kunt zingen en overladen wordt met complimenten voor dingen waar je zelf niets aan kunt doen dat je dat hebt( bijv ik zeg maar wat, pijpenkrullen ), dan valt het des te meer op als mensen het niet zeggen. Ik ben dan ook van mening dat teveel veren in je reet, om het even plat te zeggen, averechts kunnen werken.
Ik ben er heel erg onzeker door geworden in ieder geval. Niet over mijn uiterlijk maar over mijn sociale vaardigheden. Ik voel me vaak sociaal zo onhandig terwijl ik in de beginselen echt best wel 'vriendelijk' kan zijn.

 

Uiteraard is mijn reactie gebaseerd op het gene wat jij neer heb gezet, en dat zal nooit het gehele verhaal zijn, omdat je gewoon niet alle details kan/zal neerzetten.

Ik snap wat je zegt, en daarom vraag ik me af: hoe kun je het gedrag in bold voorkomen door andere (eerdere?) stappen te nemen? Omdat ze - neem ik aan- normaal gesproken haar broertje niet uitscheldt?

 

Dank je, dit is waarom.

Soms kom je als je dieper gaat nadenken en vooral voelen, tot bijzondere inzichten. Soms is de dialoog aangaan een eye-opener. Niet omdat ik beter ben, wel omdat ik een buitenstaander ben en zonder jouw emotie kan meekijken.

Dat je zo pissig wordt van dit onderwerp zegt iets. Ik vraag me af wat.

 

Ik denk dat er maar weinig ouders zijn die het hele OO echt goed onder de knie hebben (en heel eerlijk, soms vind ik ze echt te ver doorgeslagen).

En jawel hoor, het omkopen met snoep is een goed voorbeeld.Het huilen hoeft niet meteen te stoppen, en al helemaal niet met snoep. Afhankelijk van de leeftijd kan afleiden een goede manier zijn om het huilen te stoppen (bijv als papa weg gaat).
Maar het verdriet mag er zeker zijn en even uithuilen is niet erg. Helaas vinden de meeste mensen het blijkbaar toch 'eng' ofzo.

 

Ik kan me hierin wel vinden. Ik hecht veel waarde aan complimenten, en dan juist niet omdat ik ze vroeger te veel heb gekregen, maar omdat ik -naar mijn gevoel- alleen positieve aandacht kreeg in de vorm van complimenten. Het heeft lang geduurd voordat ik in mezelf geloofde zonder de complimenten en dat mensen de complimenten ook in andere zaken kunnen uitten. (zoals bijv op werk; waar mijn leidinggevende mij steeds meer verantwoordelijkheden geeft)

 

Dit is mij toch echt allemaal veel te zweverig.
Ik vind het toch echt wel belangrijk dat mijn kinderen fatsoensnormen meekrijgen en dat begint al vanaf dat ze klein zijn.
Mensen met U aanspreken, netjes dankjewel zeggen,iemand groeten bij binnenkomst en iemand aankijken wanneer er tegen ze wordt gesproken en ook soms dingen doen die niet zo heel erg leuk zijn.
Dat is immers het echte leven en de wereld waarin ze zichzelf uiteindelijk staande moeten houden.
Kinderen moeten tegenwoordig echt wel behoorlijk opboksen tegen allerlei invloeden vanuit de maatschappij en dat zijn er veel meer dan toe wij opgroeiden.
Ik heb liever dat mijn kinderen wat eelt kweken als dat het van die zachtgekookte eitjes worden die continue van de leg zijn als er eens iets anders gaat als dat ze eigenlijk hadden verwacht.