En in de tussentijd verloederen overal de waarden en normen; iedereen mag maar zeggen wat hij/zij vindt, ook al kwets je daar iemand enorm mee, wat belangrijk is is dat zijzelf maar vooral goed in hun vel zitten. Wat de ander daarvan vindt is totaal niet belangrijk. Dus hoeven kinderen niet te groeten, niet beleefd te zijn, eigen ruimte hebben om zichzelf te ontplooien, constant aan de praat gehouden te worden wanneer ze boos zijn, van agossie........ dat de waarden en normen en fatsoenlijk gedrag in het algemeen stukken minder wordt, is ook niet voor niks dus. dat is vooral gekomen door dit soort opvoedingen waar constant maar rekening gehouden moet worden met het kind, ipv het kind te leren hoe het op een leuke manier kan functioneren in de maatschappij.
En dit in combinatie met de uitspraak dat UP de enige goede manier is, is hetgeen dat mij tegen de borst stuit...je mag dus niet voor je kind bepalen wat goed is, maar wel voor andere ouders en dus ook voor andere kinderen? Waarom krijgt je kind wel ruimte en andere ouders niet/veel minder? Waarom veroordeel je hen wel? (Zo zie ik het als je alleen jouw manier juist vindt en al het andere dus kennelijk niet.)
Dat is precies wat ik dus bedoel. Voor ik een kind had (zelfs voor ik zwanger was) kwam ik in aanraking met UP en ik vond het een hele mooie theorie die me zeer aanspreekt en waarbij ik zoiets had van: wauw, zo wil ik ook mijn kind grootbrengen! Maar in de praktijk kost dat zoveel moeite dat ik denk dat het niet bij mij past. Wat ik om eerlijk te zijn echt jammer vind want de theorie vind ik echt geweldig. Maar theorie en praktijk zijn hele verschillende dingen. Ik doe momenteel gewoon aan mijn eigen opvoeding en die heeft raakvlakken met alles wat er bestaat volgens mij . We slapen samen, ik geef hem zoveel mogelijk vrijheid om zelf te ontdekken (Continuum Concept, ook zo mooi op papier), maar zeg ook wel eens nee, ben ook wel eens streng en hij moet ook gewoon luisteren, ook nu al als baby. En ik zie wel hoe dat verder loopt als hij groter wordt. Misschien dat UP met een ouder kind wel bij mij past (dat wil dus zeggen dat het natuurlijk aanvoelt en min of meer vanzelf gaat). Maar UP bij een baby lukt gewoon niet zonder dat het geforceerd wordt.
Dan misschien ook direct over het onderscheid van complimenteren op proces en product/resultaat? Beide is complimenteren, het een stimuleert echter een fixed mindset en het ander een growth mindset. Je kunt dus niet zonder meer zeggen dat 'complimenteren' zorgt voor een fixed mindset, dan moet je eerst weten om wat voor soort complimenten het gaat.
Ik doe ook dingen die overeenkomen met up en ap hoor. Dragen, co sleepen, niet straffen dmv strafhoekje e.d. Maar de hele manier hoe zij dat zo doortrekken gaat mij te ver. Het is ook helemaal niet verkeerd om eens geschreven theorieën en onderzoeken na te lezen, je hoeft niet alles compleet op gevoel te doen...althans dat doe ik niet. Ik lees mij enorm veel in in dingen en wat mij logisch lijkt en aanspreekt gebruik ik. Op het moment dat ik vraagtekens bij iets zet ga ik nadenken waarom en daar gebruik ik mn gevoel bij. En dan kijk ik hoe dat voor mij/ons wel werkt. Ik heb dus niks met mensen die alles uit boeken halen, maar ook niet met degenen (en die zitten hier op zp een hoop haha ) die bij alles roepen: volg je gevoel. Ws ook omdat die kreet vaak gebruikt wordt als excuus om iets te doen waarvan diegene zelf al weet dat dat niet de juiste manier is. Zo ging hier een keer de discussie over die loopstoeltjes...sorry maar iedereen met een klein beetje verstand weet dat die dingen onnoemelijk slecht zijn en dat als die gebruikt worden dat echt niet voor een kwartiertje per dag is...en toen reageerde ook iemand: "nou ik volg mn gevoel en gebruik hem gewoon"......tja
Haha nu voel ik me aangesproken, want ik volg mijn gevoel en gebruik een loopstoeltje . Kind vindt het geweldig, hij was zo gefrustreerd omdat hij zo graag wil lopen en dat nog niet kon en als ik hem erin zet heb ik een blije baby die letterlijk gierend van het lachen door de woonkamer racet. Tja, alle onderzoeken kunnen dan naar de hel hoor. Mijn moedergevoel wil mijn baby zien genieten en hij geniet nooit zoveel als wanneer hij in dat onding zit.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Wij geven onze kinderen een vrij traditionele opvoeding. Dat betekent complimentjes, maar ook weleens "straf". Het zijn hele open en sociale kinderen. Ze hebben geen faalangst, volop vrienden en ze voelen zich gelukkig. De oudste 2 zijn nu 16 en 14 en ze zijn best goed " gelukt", al zeg ik het zelf. Voor ons dus geen UP opvoeding. Ik heb er helemaal niks mee.
Ik wordt niet pissig van dit onderwerp an sich, ik vind het juist erg boeiend en probeer er ook dingen uit te halen waar ik zelf wat mee kan. Maar soms lees ik dingen die me zo ontzettend tegenstaan... En als die gepresenteerd worden als het enige juiste, ja daar kan ik dan niet zo goed tegen denk ik. Ohja en ik denk dat ik allergisch ben voor kinderen die niks hoeven als ze daar geen zin in hebben. Of vooral voor hun ouders eigenlijk, die kinderen kunnen er ook niks aan doen. En als het gaat om voorzien in behoeftes van kinderen, ik ben ervan overtuigd dat kinderen af en toe de enorme behoefte hebben om heel duidelijk een grens te ervaren. Dat kan ook veiligheid voor ze betekenen. Meer dan dat geouwehoer over het hoe en waarom van hun gedrag, kinderen denken eenvoudiger, logischer en vele malen meer korte termijn. En trauma's omdat ze een keertje op de gang geparkeerd worden of op hun eigen kamer? Nee daar houdt het bij mij echt op. Maar goed, ik heb een casus voor de uppers onder ons, ben heel benieuwd hoe dit opgelost gaat worden; Dochter van ruim 4, zoontje van net 2. Twee handen op een buik (meestal dan). Dochter zit te klieren onder het eten, dwz ze weet dat alle bewegingen en geluiden die zij maakt, gekopieerd worden door broertjelief die tegenover haar zit. Dus handen in de lucht aan de linkerkant, betekent hagelslag door de lucht aan de rechterkant. Hoofd schouders knie en teen links, betekent pizza in het haar rechts... Ja een gezellige boel hier. Ik vraag dochter vriendelijk of ze wil stoppen en leg uit waarom. Broertje doet het na bla bla en vooral dat ik het vervelend vind en dat ik graag wil dat ze eten en dat ze na het eten zo gek mogen doen als ze willen. Dochter houdt niet op. Na herhaaldelijk vriendelijk vragen niet en na iets minder vriendelijk vragen ook niet. Dan zetten wij haar dus op een gegeven moment weg. Klaar ermee. Maar volgens sommigen hier kan dat niet want dan negeren we haar behoeftes en we straffen haar en is niet onvoorwaardelijk. Dus graag advies, wat moeten we dan doen? Ohja nu gaat er gezegd worden wat is de reden van dit gedrag. Heel simpel, ze vindt het gewoon grappig.
Ik heb niet veel met opvoedmethoden of boeken. Natuurlijk lees ik wel eens iets en denk ik 'dat past wel bij ons'. Maar ik zou dan absoluut niet weten of dat bij 1 of andere methode hoort. Waarom zou ik iets gaan doen/toepassen omdat iemand heeft bewezen dat dit goed is voor mijn kind? Daar ben ik niet zo vatbaar voor. Ik ben zelf eigenlijk nooit onzeker of ontevreden over mijn manier van opvoeden. Natuurlijk merk ik wel eens dat dingen niet werken en dan is het wel eens zoeken naar een andere manier. En alle 6 zijn ze weer anders. Het belangrijkste in onze opvoeding is respect en duidelijkheid.
Naast feedback geven op product en proces kun je ook nog feedback geven op zelfsturing, de moeilijkste maar tevens belangrijkste vorm. Dus complimenten geven houdt iets meer in dan alleen maar zeggen dat een kind een mooie tekening gemaakt heeft. Feedback geven is ook niet alleen complimenten geven, maar ook aangeven wat beter of anders kan. Maar je moet ook af en toe horen dat je iets goed gedaan hebt. Niet alleen dat je tekening mooi is, maar vooral dat je je best gedaan hebt of doorzettingsvermogen getoond hebt. Dat is gewoon nodig voor een goed gevoel van eigenwaarde. Er is niet voor niks een nationale complimentendag ingesteld
@ikke1997: Zelfsturing maakt onderdeel uit van het proces, toch? Dat doorzettingsvermogen tonen ed, dat is oa wat bedoeld wordt met het proces.
Maar wie bepaalt er dan wat er wel/niet mag aan tafel, ElizaR? En is het niet verder mogen eten als je het toch doet niet een vorm van straf? Net als dat je positief gedrag aandacht geven en negatief gedrag negeren als vorm van belonen kunt zien? En mazzel dat ze bij jou nooit over de grens heen gaan! (Of niet, want ondanks dat ik het vervelend vind als ze over mijn of andermans grenzen gaan, vind ik het tot op zekere hoogte ook 'goed'. Dat zeg ik natuurlijk (?) niet tegen mijn kinderen, maar ik denk wel dat het gezond is dat een kind experimenteert ed.) Deze manier past dus, denk ik, niet bij UP (tenzij het gaat om gooien met messen ed wellicht? Al zal er dan wellicht nog anders gereageerd worden.).
Ik heb wel wat net up, maar ben geen fervent aanhanger zoals Carino. Straffen zoals.time out of op de gang zetten doe ik niet. In jouw geval had ik de bordjes weggehaald. Ze doet spelletjes tijdens het eten waardoor alles hoe vies wordt. Dan krijgen ze de keuze of ze gaan door met de spelletjes maar dan zonder eten, wordt er ook nniks vies, of ze eten lekker door, maar dan zonder spelletjes
Ikkie97, ik ben geen upper maar ik had ook de bordjes weggezet. Pas verder eten als je stopt met spelletjes.
Ik ben echt veel te nuchter voor deze toestanden denk ik. Ik merk aan mijzelf dat ik er zelfs een beetje giechelig van wordt....
Ik ben geen UPper maar ik zou het kindje niet op de gang zetten. Grappen maken aan tafel mag. Dus allemaal de borden aan de kant en even dochter nadoen. Papa en mama doen ook mee. Na een aantal keer roep je: nog 1 keer, de allergekste! En daarna is het klaar. Duidelijk zijn. Het was leuk en nu zetten we alles weer terug en gaan we eten.
Ik ook hoor. Je wordt er gewoon melig van. Ik ben toch blij dat wij het opvoeden vooral uit ons hart doen en niet uit één of ander boek dat door iemand met geitenwollen sokken is geschreven.