De mooie droom is een vreselijke nachtmerrie geworden. Gisteren hebben we te horen gekregen dat het hartje van ons klein kindje niet meer klopte. Waarschijnlijk al sinds 1,5 week geleden. Ik had gisteren 8 weken zwanger moeten zijn. Bij zes weken hadden we het nog heel duidelijk zien kloppen op de echo. Waarom? Ik voel me nog steeds helemaal zwanger, het is zo onwerkelijk! Ik had nooit gedacht dat het zo een pijn zou doen om al in zo'n vroeg stadium afscheid te moeten nemen. Nu is het afwachten tot m'n lichaam het vruchtje afscheid... ale:
oh wat erg voor je levi! ik weet helaas hoe het is om je kindje te verliezen. al was mijn dochtertje wel 26 wk en 6 dgn. maar het is en blijft een enorm verlies! ik wil je dan ook veel sterkte wensen..
Naatje, Helaas weet ik uit eigen ervaring hoeveel pijn en verdriet je hier van kunt hebben. Of je nu 6 weken zwanger bent geweest of 12 weken, het maakt niet uit. Er heeft iets in je geleefd wat van jullie tweetjes is geweest en voor jullie gevoel en in jullie gedachten is het al echt jullie kindje geweest, wat anderen ook zeggen. Het enigste wat ik je kan meegeven uit eigen ervaring is dat je de tijd moet nemen voor jezelf en je partner om dit te verwerken door er veel over te praten en te doen wat je hart je ingeeft en niet wat anderen je "zeggen" wat je zou moeten doen. Veel sterkte, Havefun.
kan wel van alles zeggen, maar dat wil je helemaal niet horen, dus het enige wat ik zeg is heel veel sterkte de komende tijd xx
Hoi Levi, Ik las je bericht en wil je veel sterkte toewensen. Ik heb zelf 1 dag geleden ook een miskraam gekregen was goed 9 weken zwanger, maar helaas het mocht weer niet zo zijn. In Juli 08 heb ik mijn dochtertje verloren bij 31 weken zwangerschap, dus nu weer ineens veel verdriet. Ik weet hoe je je moet voelen en daarom wil ik je en je vriend, man veel sterkte toewensen en ik hoop dat jullie er samen zullen zijn voor elkaar das heel belangrijk. Veel succes en gezondheid toegewenst.. Groetjes An...
Bedankt voor jullie medeleven en lieve reacties. De miskraam is uiteindelijk opgewekt met pillen omdat m'n lichaam het niet zelf afstootte (na 3weken was en nog niks gebeurd). Het is zo dubbel, het moet eruit, maar eigenlijk wilde ik het helemaal niet. We hebben het vruchtje begraven onder de mooiste rozenstuik in de tuin. Van de zomer zal het mooi bloeien. Het doet nog iedere dag pijn, en hoe klein het ook was, het was toch ons eerste kindje en zal altijd een heel speciaal plekje in ons hart hebben! Maar het leven gaat verder he. Vanaf vandaag ga ik weer aan de duphaston en daarna aan de clomid. We hopen zo dat we snel weer zwanger mogen worden en dat ik het dit keer wel mag voldragen en houden. Succes iedereen dit ditzelfde meemaakt of mee heeft gemaakt!